Το πρόβλημα της Αριστεράς είναι οι αυτοσχεδιασμοί
• Πώς φτάσαμε στην επάρατη συμφωνία;
Ο Τσίπρας άργησε πολύ να μιλήσει για σκληρή διαπραγμάτευση. Μέχρι τον Νοέμβριο του 2014 έλεγε «θα σκίσω το Μνημόνιο». Πήγαν ξεβράκωτοι και η γερμανική νεοφιλελεύθερη ελίτ τούς χτύπησε σαν χταπόδια. Γεννήθηκα το 1947, παιδί αστικής οικογένειας, ο παππούς είχε επιχείρηση αρτοποιίας. Αλλά ο πατέρας επέστρεψε από το Πανεπιστήμιο αριστερός. Από την πρώτη μου διαδήλωση, 9 χρονών στο Αγγλικό Προξενείο για το Κυπριακό, που γύρισα σπίτι μούσκεμα από το κατάβρεγμα, τα έχω ζήσει όλα. Ε, λοιπόν, δεν θυμάμαι πιο ρευστό πολιτικό χρόνο και πολιτικό τοπίο. Μπορούμε να πούμε σήμερα ένα σωρό και σε τρεις ημέρες να μην μπορεί να ισχύσει τίποτα. Το Μνημόνιο τρώει τα παιδιά του. Ανέμενε κανείς το 45% του ΠΑΣΟΚ να γίνει 3%; Είναι πολύ μικρό διάστημα για τέτοιες πτώσεις, όσο κι αν κρατά δυνάμεις η Ν.Δ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει έναν χαρισματικό ηγέτη. Το πάλεψαν, έκαναν ρωγμές στο ευρωπαϊκό σύστημα, αλλά, ναι, πήγαν απροετοίμαστοι. Το στοίχημα είναι τι θα γίνει με το χρέος, πώς θα αφομοιωθούν τα σκληρά μέτρα, αν θα χτυπηθεί η διαπλοκή. Αν μείνει ξανά στις υποσχέσεις, στην αδράνεια, θα μεταβληθεί σε μνημονιακό κόμμα ακολουθώντας την πορεία των προκατόχων του. Θέλω να ελπίζω ότι δεν θα συμβεί αυτό. Αλλά η Ιστορία δεν με βοηθάει να ελπίζω.
• Η διασπαστική τάση είναι τελικά συστατικό στοιχείο της Αριστεράς;
Οι Οχιτζήδες πρέπει να μας εξηγήσουν δύο πράγματα που έκαναν ή δεν έκαναν στα υπουργεία τους τόσο καιρό. Αναγνωρίζουν ότι διαπραγματεύτηκε ο Τσίπρας; «Ναι» μας έλεγαν τότε. Είχαν σχέδιο Β; Και δεν εννοώ το grexit αλλά άλλο, σοβαρό. Εγώ δικαιούμαι να εγκαλέσω γιατί δεν είχαν σχέδιο Β. Ο Λαφαζάνης όμως δεν δικαιούται. Γιατί μαζί δεν είχαν σχέδιο Β. Και ο Τσίπρας και οι Λαφαζάνηδες. Αν αυτό που λέω είναι λογικό, ο οποιοσδήποτε Οχιτζής πρέπει να πείσει τον ελληνικό λαό τι κουτιά τσίχλες θα έβγαζαν τα ΑΤΜ την επομένη της μη συμφωνίας...
• Και τώρα, ποια απ’ όλες τις... Αριστερές;
Οποιος θέλει να αντιπαρατεθεί στον Τσίπρα ας ψηφίσει ΚΚΕ, πιο καθαρό είναι. Κάποτε όμως τα κόμματα πρέπει να αποκτήσουν συνείδηση κόμματος εξουσίας. Εγώ δικαιούμαι ως πολίτης, ως καλλιτέχνης, να επιθυμώ μια κοινωνία δίκαιη. Και να το δηλώνω. Ομως το κόμμα πρέπει να μου πει πώς φτάνω σ’ αυτήν την κοινωνία. Ποια είναι η μεταβατική περίοδος, πόσο κρατάει, τι βήματα κάνουμε κ.λπ. Αν δεν το πράττει, τότε είναι φιλολογικό σωματείο, θεωρητική λέσχη.
• Πώς να προταθεί ένα τέτοιο «εγχειρίδιο» όταν το πανίσχυρο σύστημα καταπνίγει όχι πράξεις αλλά προθέσεις ακόμα...
Εγώ, μια ελληνική ομάδα, έχω να παίξω με τη Ρεάλ Μαδρίτης ή την Μπαρτσελόνα. Από χέρι την πατάμε λοιπόν; Κάτι κάνεις, βρε αδελφέ. Μια άμυνα μπετόν αρμέ, οτιδήποτε. Σίγουρα όμως δεν λες: «Παιδιά πάμε να τους πάρουμε τα σώβρακα. Πάμε ρε, να τους φάμε». Δηλαδή: «Δεν πουλάω ΟΛΠ, αεροδρόμια. Δεν πουλάω τίποτα, ρε». Αυτό που μου λες, ο συσχετισμός δυνάμεων, απαιτεί πράγματι μεταβατική περίοδο. Ο μαθηματικός Θάνος έχει steps. Μπορούμε να τα ορίσουμε έντιμα, να τα ανακοινώσουμε στον ελληνικό λαό; Πρέπει να πω κάτι για να μην αδικήσω κανέναν από τον χώρο της Αριστεράς. Το «από εκεί» σύστημα, λέγε με Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι (δηλαδή πολλά ΠΑΣΟΚ), επί της ουσίας είναι ντιλιβεράδες, boys and girls στην υπηρεσία της αλλοδαπής. Εκφράζουν πολιτικές της ολιγαρχίας -όχι της δικής μας εθνικής αστικής τάξης, δεν είχαμε ποτέ. Είναι μονίμως συνδεδεμένοι στα συμφέροντα των ξένων. Πριν τελειώσει ο Σόιμπλε τη φράση του έτρεχαν να την υλοποιήσουν. Το πρόβλημα της Αριστεράς είναι οι αυτοσχεδιασμοί. Κι αν τους κάνει ο Θοδωρής Οικονόμου με τον Μικρούτσικο υπάρχει μια πιθανότητα να πετύχουν... Στην πολιτική όμως το ρίσκο είναι τραγικό. Να επανέλθω στην ποδοσφαιρική φιλολογία. Πώς πήγε ο ΠΑΟ το ’71 στο Λονδίνο να παίξει με τον Αγιαξ; Τους είπε ο Πούσκας: «Ρε, έντεκα αυτοί, έντεκα εσείς. Αέρα»! Αυτό ήταν το... σύστημα. Εδώ, ποιοι έντεκα; Απέναντι παίζει ο Μέσι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου