Η Ευρώπη δεν είναι λουκάνικο Φρανκφούρτης!

 

 

Πηγή : Η Εφημερίδα των Συντακτών‎, 17.08.2015

Συντάκτης: 

Βάτσλαβ Μπιέλοχραντσκι*

Στην παράδοση του πουριτανικού καπιταλισμού η ελευθέρων ηθών γυναίκα, ο τεμπελχανάς εργάτης και το «ανήθικο» τέκνο αποτελούν ΤΟ κακό το οποίο πρέπει με παραδειγματικό τρόπο να τιμωρηθεί και να εξοβελιστεί, άλλως η κοινωνία απειλείται με καταστροφή. Επιπλέον οι τιμωρούμενοι πρέπει να αποδεχθούν την τιμωρία που τους επιβάλλεται ως ΤΟ καλό, πρέπει μάλιστα οι ίδιοι να επιζητήσουν την τιμωρία τους, όπως πιστεύουν όχι μόνον οι χριστιανοί αλλά και οι κομμουνιστές, οι οποίοι εξηγούν την αναγκαιότητα της επανάστασης με την ανάγκη αναμόρφωσης της κοινωνίας.
Η παλαιά συζήτηση περί ευθύνης, τιμωρίας και ανάγκης αναμόρφωσης διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο και στις ερμηνείες αναφορικά με την ελληνική κρίση, των «οκνηρών», «αμαρτωλών» και διεφθαρμένων Νότιων της Ευρώπης. Τα τεράστια χρέη της Ιταλίας κάπως ξεχάστηκαν, καλυμμένα στη βαθιά σκιά της ελληνικής απελπισίας. Η φράου Μέρκελ «προς το παρόν» ανταλλάσσει χαμόγελα κατανόησης με τον νεαρό πρωθυπουργό της Ιταλίας, στον οποίο ανέθεσε, ως εργασία για το σπίτι, να ασχοληθεί με το θέμα «μεταρρυθμίσεις».
Ποτέ νωρίτερα στην εποχή της οικονομικής παγκοσμιοποίησης δεν σημειώθηκε τέτοια εννοιολογική κατάχρηση, όση με το παλαιό σοσιαλδημοκρατικό σύνθημα της μεταρρύθμισης. Στο παρελθόν το σύνθημα για μεταρρυθμίσεις ήταν «προοδευτικό», είχε ηγεμονική δυναμική και σαφή ιδεολογική κατεύθυνση: περισσότερη ισότητα, περισσότερα δικαιώματα, περισσότερη μόρφωση για όλους.
Τα μέτρα που επιβάλλονται την περίοδο της οικονομικής παγκοσμιοποίησης δεν είναι μετα-ρυθμίσεις. Αντιθέτως, αποτελούν το τέλος των ρυθμίσεων που οι εθνικές πολιτικές κοινότητες επέβαλαν στο κεφάλαιο, μετά από μακροχρόνιους θεωρητικούς και πρακτικούς αγώνες που διήρκεσαν δύο αιώνες. Οι αλλαγές που επιβάλλει η οικονομική παγκοσμιοποίηση δεν αποτελούν μετα-ρύθμιση του κεφαλαίου αλλά χειραφέτηση του κεφαλαίου από όλες τις μορφές των δημοκρατικών περιορισμών.
Υπό την πίεση παγκόσμιων οικονομικών ολιγαρχιών, όπως η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, η Παγκόσμια Τράπεζα ή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όλες οι προηγούμενες συμφωνίες, που έγιναν μεταξύ του κεφαλαίου και των δημοκρατικών κρατών της Ευρώπης, καταστρέφονται.[.......................]
 ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΕΔΩ:
Η Ευρώπη δεν είναι λουκάνικο Φρανκφούρτης!‎