Για γέλια και για κλάματα...

Ο εθνικός μπουφόνος

Στην εποχή μας, ο τότε Πελεγρίνης, αν τολμούσε 

να εκφέρει τέτοιον λόγο, θα είχε εισπράξει 

ένα τουλάχιστον γιαούρτι ημέρας

 Νίκος  Γεωργιάδης

Athens Voice, 4/12/13

Ένα κορίτσι δεκατριών ετών πέθανε από αναθυμιάσεις μαγκαλιού σε ένα διαμέρισμα χωρίς ηλεκτρικό στη Δυτική Θεσσαλονίκη. Ήταν σερβικής καταγωγής. Μία γυναίκα, οικιακή βοηθός, πνίγηκε από την πλημμύρα στο Άργος. Ήταν πενήντα πέντε ετών, σερβικής καταγωγής. Ζούσε σε μία χαμοκέλα. Και οι δύο περιπτώσεις καταδεικνύουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν και εργάζονται οι οικονομικοί μετανάστες στην Ελλάδα του 2013. Δίπλα τους, στα Δυτικά προάστια της Αθήνας, ζουν κάτω από ανάλογες συνθήκες και πολλοί, πάρα πολλοί πια Έλληνες πολίτες. Η ιστορία εκδικήθηκε με τον τρόπο της. Εξίσωσε Έλληνες και μετανάστες σε συνθήκες φτώχειας. Τουλάχιστον οι μετανάστες, εάν τα καταφέρουν, έχουν τη δυνατότητα να φύγουν και να ψάξουν την τύχη τους αλλού. Οι Έλληνες, αυτοί οι Έλληνες που ανήκουν στο 25% που ζουν κάτω από το ευρωπαϊκά αποδεκτό όριο της φτώχειας, είναι καταδικασμένοι να ζήσουν εδώ.

Παρά ταύτα η ελληνική κοινωνία διαθέτει τον τρόπο να μας διασκεδάσει. Ο νέος «εθνικός μπουφόνος» ακούει στο όνομα Πελεγρίνης. Είναι καθηγητής πανεπιστημίου και πρύτανης του Καποδιστριακού. Είναι και θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης του εαυτού του αλλά και ηθοποιός που υποδύεται τον ήρωά του. Τρία σε συσκευασία του ενός. Ο Πελεγρίνης είναι διασκεδαστικός διότι εκ των συμφραζομένων διαφαίνεται πως είναι σφοδρώς ερωτευμένος με τον… καθρέφτη του. Η υπόθεση αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Κανείς δεν έχει ακόμη κατανοήσει το πώς ανελίχθη σε πρύτανη. Το γνωρίζουν μόνο οι συνάδελφοί του που τον ψήφισαν.

Ο κ. Πελεγρίνης αντιμετωπίζει πλέον το Πειθαρχικό Συμβούλιο. Το πανεπιστήμιό του και με δική του απόφαση είναι κλειστό εδώ και 14 εβδομάδες. Είναι προφανές πως σε μία ευνομούμενη πολιτεία ο εν λόγω θεατρικός (συν τοις άλλοις) συγγραφεύς ενδεχομένως να έπρεπε εδώ και καιρό να έχει προσαχθεί στα πειθαρχικά όργανα, ίσως και στη Δικαιοσύνη. Είναι σαν ο πρόεδρος του ΔΣ της ΔΕΗ να την κλείνει επειδή ο Φωτόπουλος κάνει απεργία. Είναι σαν ο Στουρνάρας να κλείνει το υπουργείο του γιατί απεργούν οι τεχνικοί που ελέγχουν τα ασανσέρ.

Ο κ. Πελεγρίνης είναι, ωστόσο, ιδιαίτερα απολαυστικός. Επέλεξε να μεταβεί στο Παρίσι εν μέσω κρίσης στο πανεπιστήμιο του οποίου ηγείται για να παρουσιάσει σε 50 θεατές το μονόπρακτό του. Μας έγραψε κανονικά, δηλαδή, και μπράβο του. Σε αυτή τη χώρα όποιος γράφει τον άλλον επιβιώνει.

Ο Πελεγρίνης έχει και προϊστάμενο. Τον κ. Αρβανιτόπουλο, που φέρει, για διακοσμητικούς ρόλους προφανώς, τον τίτλο του υπουργού Παιδείας. Αφανής πολιτικά και άοσμος ακαδημαϊκά, ο Αρβανιτόπουλος ευτύχησε να εκκολαφθεί στο κομματικό θερμοκήπιο της Νέας Δημοκρατίας και να ηγηθεί, φευ, του Ιδρύματος Καραμανλή. Πρόκειται για παράσημο ολκής. Κατάφερε να εκλεγεί και βουλευτής στον Πειραιά, αλλά αυτό αφορά και πάλι εκείνους που τον ψήφισαν.

Ο Αρβανιτόπουλος κληρονόμησε ένα νόμο, εκείνον της Άννας Διαμαντοπούλου, ο οποίος ψηφίστηκε από ευρύτατη πλειοψηφία στη Βουλή, φαινόμενο σπανιότατο στη μεταπολεμική Ελλάδα. Αυτός ο νόμος προέβλεπε πως το Συμβούλιο του Πανεπιστημιακού Ιδρύματος θα ήταν η προϊσταμένη αρχή ενός πανεπιστημίου με δικαίωμα απόλυσης του πρυτάνεως, αν δεν έκανε τη δουλειά του. Ο νόμος άλλαξε και οι εχέφρονες ηγήτορες της καθ’ ημάς εκπαιδεύσεως αποφάσισαν να εξισώσουν τους πρυτάνεις και τα συμβούλια, επιβάλλοντας διαρχία. Επέκτειναν και τη θητεία των πρυτάνεων κατά τέσσερα έτη. Κατόπιν τούτου οι κ.κ. Πελεγρίνης, Μυλόπουλος και Συντροφία ξεσάλωσαν, και με το δίκιο τους οι άνθρωποι. Ο νόμος Διαμαντοπούλου κατέληξε στο σκουπιδοτενεκέ. Μόνος του. Γιατί τα «σκουπίδια» αναβαθμίστηκαν και μετοίκησαν σε χώρους άλλους, αναλαμβάνοντας εξουσίες και θώκους.

Ο Αρβανιτόπουλος είναι υπουργός κατ’ όνομα. Πρόκειται για ευφημισμό. Ο Πελεγρίνης είναι πρύτανης κατά συγκυρία. Η ανώτατη εκπαίδευση θυμίζει απονεκρωμένο οργανισμό σε κατάσταση κώματος. Κουμάντο στο Καποδιστριακό κάνει αυτός ο ασπρομάλλης μεσήλικας, συνδικαλιστής κατ’ επάγγελμα, που εκπροσωπεί, όπως φαίνεται, τους διοικητικούς υπαλλήλους. Μερικές εκατοντάδες εξ αυτών υπηρετούν σε πολιτικά γραφεία, αλλά πληρώνονται από το πανεπιστήμιο. Μερικές δεκάδες από αυτούς είναι επίορκοι. Αρκετές εκατοντάδες από αυτούς είναι κομματικοί εγκάθετοι. Άλλες εκατοντάδες είναι συγγενείς πανεπιστημιακών. Ο κ. Αρβανιτόπουλος καλά θα έκανε να παραμείνει στο Ίδρυμα Καραμανλή. Δεν κατέχει, ο άνθρωπος. Ο κ. Πελεγρίνης καλά θα έκανε να ενδυθεί το κόκκινο σεντόνι και να κάνει περίπατο στο Φάληρο απαγγέλλοντας τον «Ιουλιανό» του. Ο κ. Μυλόπουλος καλά θα έκανε να ασχοληθεί με γάμους στο Πατριαρχείο της Πόλης, με το λουτροκαμπινέ στην πρυτανεία του, τις εισαγγελικές έρευνες για τα οικονομικά του Αριστοτελείου και τις αμοιβές των συναδέλφων του και μη, όπως και της γραμματέως του. Ενδεχομένως να έπρεπε να ασχοληθεί με τους λόγους για τους οποίους δεν κατάφερε ποτέ να εκλεγεί βουλευτής για να εισέλθει στο Πάνθεον του πολιτικού προσκηνίου. Καλά θα έκανε, ωστόσο, να μην ασχολείται με τα διοικητικά του πανεπιστημίου του.

Ο κ. Πελεγρίνης προ 12 εβδομάδων, σε μία έκρηξη σαδιστικού πατερναλισμού, είχε δηλώσει στους φοιτητές πως όλα αυτά που διαδραματίζονται στο Καποδιστριακό είναι για… «το καλό τους». Δεν βρέθηκε ούτε ένας φοιτητής να τον ανακαλέσει στην τάξη. Στην εποχή μας ο τότε Πελεγρίνης, αν τολμούσε να εκφέρει τέτοιον λόγο, θα είχε εισπράξει ένα τουλάχιστον γιαούρτι ημέρας.

Το ελληνικό πανεπιστήμιο, όπως κάθε έκφανση της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής, αντανακλά το μέσο όρο πολιτισμού, ικανοτήτων, λαμογιάς, ανημποριάς, μιζέριας και βολέματος, που διέπει το σύνολο της ελληνικής πολιτείας. Υπάρχουν καλοί δάσκαλοι και ευφυείς φοιτητές, υπάρχουν άχρηστοι δάσκαλοι και στούρνοι φοιτητές, υπάρχουν λαμπερές εξαιρέσεις και απόλυτες μετριότητες. Το ζήτημα είναι πως όσο πιο μέτριος είσαι τόσο πιο αποδεκτός γίνεσαι από τα κυκλώματα εξουσίας.

Αν ο Αρβανιτόπουλος διατηρούσε κάποιο ίχνος αξιοπρέπειας θα έπρεπε να είχε υποβάλει την παραίτησή του. Αν η πολιτεία διατηρούσε κάποιο ίχνος αυτογνωσίας θα έπρεπε να είχε ξαποστείλει τους Πελεγρίνηδες εκτός πανεπιστημίου. Αν η κοινωνία διατηρούσε κάποιο ίχνος αυτοσεβασμού θα έπρεπε να είχε επιβάλει και τις δύο ενέργειες που προαναφέρθηκαν. Δυστυχώς, οι Πελεγρίνηδες και οι Αρβανιτόπουλοι βρίσκουν και αλιεύουν στα θολά νερά του κοινωνικού χυλού που μας διαφεντεύει.