Βγάλτε τους νεκρούς από τη ζυγαριά!
Αντιρατσιστικό, γενοκτονίες και εργαλειοποίηση της μνήμης
του Αντώνη Λιάκου
Πηγή: Ενθέματα της Αυγής,
Έργο του Αντρέ Μασόν, από τη σειρά “Σφαγές”
Στο
καινούργιο νομοσχέδιο καταπολέμησης του ρατσισμού, όπως άλλωστε και στο
προηγούμενο («νομοσχέδιο Ρουπακιώτη»), υπάρχει ένα αγκάθι το οποίο
διχάζει τις δυνάμεις που θέλουν να το ψηφίσουν ή αποτελεί στοιχείο
διαπραγμάτευσης για τις δυνάμεις που ανέχονται τον ρατσισμό αλλά είναι
υποχρεωμένες να το ψηφίσουν, για να φανούν εντάξει στην Ευρωπαϊκή Ένωση:
οι γενοκτονίες. Να τιμωρείται η άρνηση των γενοκτονιών ή κινδυνεύει η
ελευθερία γνώμης; Ποιες γενοκτονίες εννοεί ο νομοθέτης; Εκείνες που
έχουν αναγνωριστεί από τον ΟΗΕ ή και εκείνες που έχουν αναγνωριστεί από
τα εθνικά κοινοβούλια; Τα ερωτήματα αυτά τροφοδοτούν συχνά μια
αφοριστική συζήτηση που πολώνεται ανάμεσα σε εκείνους που υποστηρίζουν
πως τον όρο γενοκτονία πρέπει να τον χρησιμοποιούμε μόνο στην περίπτωση
των Εβραίων, και στους άλλους που τον επεκτείνουν και στους Ποντίους ή
τους Έλληνες της Μικρασίας.
Η έννοια της
γενοκτονίας και των εγκλημάτων εναντίον της ανθρωπότητας εισήγαγαν
νομικές παραμέτρους και μια ηθική διάσταση στην ιστορία. Ο όρος
καθιερώθηκε μετά από επίμονες προσπάθειες του Raphael Lemkin,
Πολωνοεβραίου που διέφυγε από τους ναζί· τον χρησιμοποίησε για να
χαρακτηρίσει όσα υπέστησαν οι Εβραίοι της Πολωνίας κατά τη διάρκεια του
πολέμου, αν και δεν μπορούσε να φανταστεί την όλη διάσταση του
εγκλήματος. Σύμφωνα με τη Σύμβαση του ΟΗΕ (1948), γενοκτονία
χαρακτηριζόταν κάθε πράξη με πρόθεση να καταστρέψει, εν μέρει ή
συνολικά, μια εθνική, εθνοτική, φυλετική ή θρησκευτική ομάδα. Συνέχεια ανάγνωσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου