Ο μελαγχολικός ηθοποιός που μας κάνει να γελάμε...

Γιώργος Κωνσταντίνου:«Δε γεννιέται ο άνθρωπος ρατσιστής!»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΧΑΪΔΩ ΣΚΑΝΔΥΛΑ

chskandyla@ekdotiki.gr

Πηγή δημοσίευσης:Αγγελιοφόρος της Κυριακής , 25/11/13

 

Βαθιά μελαγχολικός, αν και έχει ταυτιστεί με κάποιες από τις πιο ξεκαρδιστικές σκηνές της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, ο Γιώργος Κωνσταντίνου είναι ένας από εκείνους τους καλλιτέχνες που μοιάζουν να ανήκουν ταυτόχρονα σε εκείνη την «άλλη», λίγο παλαιότερη εποχή της αθωότητας και παράλληλα στο ολοζώντανο σήμερα. Ενα τέτοιο έργο του σήμερα είναι η ιλαροτραγωδία «Ο Εβρος απέναντι» των Μιχάλη Ρέππα – Θανάση Παπαθανασίου, που σκηνοθετεί για λογαριασμό του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Με αφορμή την παράσταση, που κάνει πρεμιέρα την ερχόμενη Παρασκευή στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών, ο Γιώργος Κωνσταντίνου μιλά στον «ΑτΚ» για το έργο, τη Θεσσαλονίκη, αλλά και για την αυτοβιογραφία που ετοιμάζει.

Το έργο «Ο Εβρος απέναντι» έχει χαρακτηριστεί ως ιλαροτραγωδία. Συμφωνείτε με αυτόν το χαρακτηρισμό;
Το έργο αποτελεί βασικά μια σύγχρονη εικόνα της καθημερινότητας, καθώς δείχνει όλα όσα βιώνουν αυτήν τη στιγμή οι άνθρωποι. Νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο ωραία έργα των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου και μέσα από αυτό μου δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστώ με πολύ άξιους και ταλαντούχους ηθοποιούς. Βγαίνει πάρα πολύ γέλιο μέσα από τη λαϊκότητα των χαρακτήρων του έργου, οι οποίοι πολλές φορές δρουν αφελώς. Την ίδια στιγμή, όμως, και πάρα πολλή λύπη.
Το έργο μοιάζει πιο επίκαιρο σήμερα σε σχέση με τα τέλη του '90 που γράφτηκε, μια που αφορά το θέμα του ρατσισμού. Πώς αντιμετωπίζετε αυτό το δύσκολο θέμα επί σκηνής;
Το έργο είναι, βέβαια, σαφέστατα αντιρατσιστικό, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Στην παράσταση προσπαθούμε να δείξουμε το αντίθετο της βίας και της κακίας και την ίδια στιγμή να αναδείξουμε την καλοσύνη δείχνοντας το κακό. Ως προς το ρατσισμό, τώρα, δεν μπορώ να πω ότι φταίμε εμείς, η φυλή μας. Φταίνε οι καταστάσεις που διαμορφώνουν τους ανθρώπους. Δε γεννιέται ο άνθρωπος κακός ούτε ρατσιστής. Αυτό πιστεύω. Αντίθετα, πιστεύω ότι και το ύφος και το είδος του ρατσισμού πολλές φορές υποβάλλεται. Η προπαγάνδα, οι σκοπιμότητες δημιουργούν αυτήν την εικόνα.
Λέτε, δηλαδή, ότι η ευθύνη δε βαρύνει πάντα μόνο το άτομο; Οτι είναι δύσκολο ορισμένες φορές να βρει κανείς το «σωστό δρόμο», αν μας επιτρέπεται η έκφραση;
Μέσα σε μια κοινωνία καταπιεστική και βρόμικη υπάρχει πάντα η ελπίδα να βρει και να τραβήξει ο άνθρωπος τον καλό δρόμο, αλλά απαιτείται να έχεις πολύ δυνατό χαρακτήρα. Ξέρετε, γεννήθηκα σε μία τρομερά υποβαθμισμένη συνοικία και έχω αυτήν την άποψη και μέσα από την προσωπική μου εμπειρία. Είδα πολλούς από τους συνομηλίκους μου -παιδιά ακόμη- να καταλήγουν στο περιθώριο, να μπλέκονται στην παρανομία. Ελάχιστοι μπορέσαμε και ξεφύγαμε από αυτήν την κόλαση και κάναμε κάτι στη ζωή μας. Πολλοί, όμως, άνθρωποι είναι ευάλωτοι...
Φαίνεται να έχετε μια μελαγχολία. Ισχύει αυτό που λέγεται ότι οι μεγάλοι κωμικοί συχνά είναι μελαγχολικοί στην προσωπική τους ζωή;
Η μελαγχολία που έχει κανείς σχετίζεται με τις πληγές που κουβαλάει μέσα του, κατά τη γνώμη μου. Από τα κατάλοιπα της παιδικής του ηλικίας. Εχω δει πολλούς μεγάλους κωμικούς εκείνης της εποχής να κάνουν πλάκα. Δε νομίζω ότι έχει να κάνει με το αν είναι κανείς κωμικός ή όχι.
Εσείς, όμως, είστε...
Εγώ είμαι, αλλά αυτό έχει να κάνει με τη ζωή μου, τα βιώματά μου.
Με τι γελάτε;
Γελάω. Οταν συμβαίνει κάτι αστείο, γελάω. Αλίμονο! Αλλά με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, δε γίνεται αυτό και συχνά. Οι άνθρωποι, κι εγώ μαζί, είμαστε περισσότερο συλλογισμένοι, βρισκόμαστε σε μια διαρκή περισυλλογή.
Από πέρσι μένετε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Σας αρέσει η πόλη; Ποια είναι η σχέση σας με αυτήν;
Μου αρέσει πάρα πολύ. Θα μπορούσα να ζήσω εδώ για πάντα. Η διαφορά με την Αθήνα είναι ότι οι άνθρωποι είναι πιο ζεστοί εδώ, πιο καλοί, είναι δίπλα σου, πιο κοντά σου. Δε νιώθεις μόνος σου εδώ. Στην Αριστοτέλους όλοι είναι φίλοι σου. Αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο. Και η αποδοχή, ο ενθουσιασμός του κόσμου σημαίνουν πάρα πολλά για μένα. Αλλωστε, κι ο ίδιος ο καιρός, η ατμόσφαιρα μου πάει προσωπικά, ιδιοσυγκρασιακά περισσότερο.
Στο παρελθόν είχατε γράψει πολλά σενάρια. Συνεχίζετε να γράφετε; Να περιμένουμε ίσως ένα δικό σας έργο;
Γράφω εδώ και πολλά χρόνια. Μπορώ να πω ότι έχω αρκετά έργα στο συρτάρι μου – και θεατρικά. Περιμένω την κατάλληλη στιγμή να τα παρουσιάσω. Σε αυτήν τη φάση, μάλιστα, γράφω την αυτοβιογραφία μου, την οποία και έχω προχωρήσει πολύ. Πιστεύω ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον, μια που είχα μια ζωή πολύ τρικυμιώδη...