Πολύβιος Δημητρακόπουλος: ένα επίκαιρο σπινθηροβόλο πνεύμα (13)

Πολύβιου Δημητρακόπουλου*

"Αι δύο Διαθήκαι"

[Ολόκληρο (σε συνέχειες) το κείμενο  ενός σπινθηροβόλου πνεύματος, 

η επικαιρότητα του οποίου αναδεικνύεται όλο και πιο πολύ στις μέρες μας, 

εποχή έντονου εξυπνακισμού , αλλά απουσίας

 ουσιαστικού κριτικού και σατιρικού λόγου...]

[* 1. Πολύβιος Δημητρακόπουλος - Βικιπαίδεια

 2. BiblioNet : Δημητρακόπουλος, Πολύβιος]

ΜΕΡΟΣ Α'.

ΔIΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ

Η ΧΡΥΣΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

 (13)

252

Μάθε προσέτι και τούτο: ό,τι άσχημον ίδης, δεν είνε διάβολος· εάν ούτος ήτο τόσον δυσειδής, όπως τον ζωγραφίζουν οι αγιογράφοι, θα ήτον ακινδυνότερος και αυτών των Χερουβείμ· δεν θα είχε κανένα οπαδόν.

253

Μεταξύ των ανθρώπων δύο μεγάλοι τύποι υπάρχουσιν, υπέρτεροι πάσης περιγραφής, προ των οποίων ιλιγγιά η αντίληψις και σκοτίζεται η κρίσις· ο του εξόχως αγαθού και ο του εξόχως αχρείου. Αποτελούσιν αμφότεροι δύο άπειρα, εντός των οποίων ούτε ωρισμένη διεύθυνσις υπάρχει, ούτε σταθμός διά το βλέμμα.

254

Μέγα πράγμα είνε να προχωρής προς τα εμπρός, αλλά μέγιστον να στρέφης ενίοτε και προς τα οπίσω το βλέμμα σου.

255

Περισσότερον φοβείσαι την συμφοράν, όταν την μετρής διά της φαντασίας σου, παρ' όταν καταβάλλεσαι υπ' αυτής, παλαίσας σώμα προς σώμα.

256

Δεν αρκεί να δύνασαι διά να πράττης, πρέπει και να θέλης. Μόνον επί του αξιώματος τούτου στηρίζεται η επιβολή εις τον κόσμον και το αληθές μεγαλείον.

257

Ουδέν των ανθρωπίνων έμεινέ ποτε άνευ μυστικής τίνος τιμωρίας ή μυστικής ικανοποιήσεως· η κακία, όσον και αν έζησεν, απέθανεν· η αρετή, όσον και αν απέθανεν, ανέζησεν.

258

Εάν υπάρχουσι στιγμαί, καθ' ας πρέπει να θαυμάζη τις εαυτόν, είνε εκείναι, καθ' ας υφίστασαι έν μαρτύριον, χωρίς να παραφρονήσης. Η δε ιδέα του Σίλλερ, ότι, «όταν εις τοιαύτην περίστασιν δεν χάση τις τον νουν του, σημαίνει ότι δεν έχει νουν διά να χάση», δεν είνε καθόλου ορθή.

259

Φρόντισε να έχης αξίαν, αλλά και να σου την αναγνωρίζουν· και ο ηλιθιότερος των ανθρώπων ημπορεί με μίαν μωρίαν του να σου καταστρέψη εργασίαν δεκαετηρίδων ολοκλήρων.

260

Ο ασθενής χαρακτήρ και το ασθενές πνεύμα δεν συλλαμβάνουν τίποτε· επλάσθησαν διά να συλλαμβάνωνται αιωνίως. Τα τοιαύτα όντα έχουσιν ιδιαιτέραν μυθολογίαν, ένθα εξεικονίζονται οι θεοί των ως υποζύγια, συρόμενα και τυπτόμενα επί της σπονδυλικής στήλης υπό των παθών των.

261

Η αθεΐα είνε επιστήμη και αυτής της θεολατρείας αψηλοτέρα, άθεος δε, χωρίς βαθείας θεολογικάς γνώσεις, εξευτελίζει τον τίτλον.

262

Οι άνθρωποι όχι μόνον δεν είνε οι ίδιοι, αλλά διαφέρουσι πολλάκις κατά τεράστιον λόγον και διίστανται και απόστασιν δυσυπολόγιστον. Διότι, νομίζω, ουδείς μαθηματικός υπολογισμός δύναται ν' ανεύρη την διαφοράν μεταξύ δύο ανθρώπων, του ενός μεθυομένου επί τη θέα του αίματος, και του ετέρου λιποθυμούντος εκ φρίκης.

263

Η ατομική του ανθρώπου ανατροφή, δεν είνε αποτέλεσμα διδασκαλίας, αλλ' αυτόχρημα λογικής· οι δε επιβαλλόμενοι τύποι, οι αποτελούντες τους λεγομένους «καλούς τρόπους», είνε συνηθέστατα απόρροια ανησίας, ασυγγνώστου διά σωφρονούντας ανθρώπους, και μάλιστα όταν επιβάλλωνται ως κοινωνικαί ανάγκαι.

264

Δεν θα έσφαλέ τις εάν έλεγεν, ότι οι λεγόμενοι «καλοί τρόποι» τόσω μάλλον θεωρούνται αναγκαίοι, όσω πλειότερον ανόητοι είνε.

265

Η πρόοδος δεν υπήρξε ποτέ από του πρώτου βήματός της επιτυχία· εξ εναντίας, όσω μείζονας δυσκολίας απήντησε, και όσω τραχυτέραν και σκολιωτέραν οδόν ηύρυνε, κατά τοσούτον υπήρξε και αξιοθαύμαστος, κατά τοσούτον και θετικωτέρα.

266

Η ηθική δύναμις, αφ' ης εκπηγάζει το μεγαλείον, είνέ τι ένθεον, εδρεύον εν τη ψυχή και ουχί εν τω χρηματοκιβωτίω, και απολύτως ανεξάρτητον των μέσων, άτινα ο εξωτερικός κόσμος διαθέτει προς την ανάπτυξιν και την δράσιν του.

267 Όταν θελήσης να πράξης κάτι μέγα, ουδέποτε σου λείπει η ευκαιρία.

268

Ότι το ήμισυ εκάστης γενεάς είνε ευεργετικόν και αγωνίζεσαι υπέρ του άλλου ημίσεως, είνε φαινόμενον πασιφανές· αλλ' ότι το παθητικόν ήμισυ, τείνει πολλάκις εις την ματαίωσιν του ευεργετικού αγώνος του πρώτου, δεν είνε πασιφανές δι' όλους· από τους μεν δεν συμφέρει να κατανοηθή, από τους δε διαλανθάνει, και ούτως η δρώσα μερίς ομοιάζει προς μηχανήν κεκορεσμένην ατμού, ήτις, ή οπισθοδρομεί, ή έχει κάτωθεν άφρακτον δικλείδα, διά της οποίας ο ατμός ματαίως χάνεται, η δε μηχανή παραμένει συνήθως αδρανής και ακίνητος.

269

Πολύ περίεργος είνε η διαδοχή των πραγμάτων και των όντων εις τον κόσμον τούτον, αλλ' είνε φαινομενική μόνον· αλλάσσουσι πράγματι θέσεις από αιώνος εις αιώνα και από στιγμής εις στιγμήν αλλ' εάν ήτο δυνατόν να ενσαρκωθώσιν οι αιώνες και να θεωρήσωσιν αλλήλους, ταχύτατα θ' ανεγνώριζεν ο πατήρ τον υιόν, και ο υιός τον πατέρα.

270

Η τιμή δεν διαφεύγει τόσον εύκολα από τους όνυχας της γυναικός, όταν ευρίσκεται καλώς εδρεωμένη εκεί, όπου την έταξεν ο Θεός — ή ο διάβολος, διότι περί τούτου υπάρχουν και κάποιαι αμφιβολίαι. Είνε ιδέα· το να κλαπή δε μία ιδέα τόσον εύκολα, σημαίνει ότι δεν ευρίσκεται εντός του κρανίου, αλλά κυματίζει επάνω από τα πτερά του καπελλίνου.

271

Το καλόν πνεύμα ομοιάζει με το καλόν βιολί· όσω παλαιότερον γίνεται, τόσω και ωραιότερα παίζει.

272

Όταν ίδης πολύπλοκα συστήματα, να τα θεωρής πάντοτε ως αποτελούντα κίνδυνον διαλύσεως, παρά συναρμογής. Μη λησμονής, ότι δύο πλάκες περιείχον τους νόμους των Εβραίων, και δώδεκα πίνακες εν τω Καπιτωλίω, τους νόμους των Ρωμαίων.

273

Την χαράν τότε θα αισθανθής βαθυτέραν, όταν την εννοήσης ως βραχυτέραν.

274

Φευ! ποίαν ποινήν φρικτήν επέβαλεν ο Θεός εις τον άνθρωπον. Έδωκεν ως μέτρον της ηδονής του την στιγμήν, και ως μέτρον της οδύνης του τον αιώνα. Απαίσιον μετρικόν σύστημα, καθ' ο το απείρως μέγα κέκτηται ως πολλοστόν το απείρως σμικρόν.