Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΙΠΕΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

"Έχουν δίκιο οι καημένοι οι ταξιτζήδες αλλά και οι συμπαθείς  φαρμακοποιοί, 

οι σκληρά εργαζόμενοι γιατροί, οι μεροκαματιάρηδες  φορτηγατζήδες,

οι παρίες του μόχθου σκουπιδιάρηδες,συνελόντι ειπείν ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ!

 Αυτά που τα αστικά παπαγαλάκια αποκαλούν "έκτροπα" δεν είναι τίποτε άλλο

από τη συσσωρευμένη  έκφραση της πολύχρονης αδικίας που βιώνουν..."

 

 ********************

Η σύγχρονη εκδοχή του

 «Εάν όχι τώρα, πότε;»

Tου Πέτρου Mαρτινίδη*

Η Καθημερινή,4/5/2012

Εστραγκόν: Βλέπεις να ’ρχεται τίποτα;
Βλαδίμηρος: Οχι.
Εστραγκόν: Ούτε εγώ.
«Περιμένοντας τον Γκοντό»

Σ. Μπεκετ

Μεγάλωσα με την εντύπωση ότι Αριστερά σημαίνει φιλειρηνισμό, φιλομάθεια και αλληλεγγύη σε κατατρεγμένους και αδύναμους· ακριβώς επειδή οι πόλεμοι και η αμάθεια παράγουν, σε κάθε εποχή και κάθε κοινωνία, κατατρεγμένους κι αδύναμους. Ηταν τα χρόνια μετά τον Εμφύλιο και μέχρι τη Χούντα, τότε, δεν γινόταν να είσαι νέος, να μην είσαι ανάλγητος και να μην ενδίδεις στη σαγήνη της Αριστεράς.

Ευτυχώς γι’ αυτόν, δυστυχώς για την Αριστερά, ο κ. Τσίπρας μεγάλωσε στις δεκαετίες της πασοκικής ευμάρειας. Με την Αριστερά, αντί να επιδιώκει μιαν όλο και πιο δημοκρατική κοινωνία καλλιεργημένων, παραγωγικών και φιλόκαλλων πολιτών, να ανταγωνίζεται τα «αστικά κόμματα» σε προσβάσεις των οπαδών της στην ίδια χυδαία χλιδή που εξασφάλιζαν και οι δικοί τους· κι αντί να μάχεται την αλλοτρίωση, δείχνοντας πως η αυτοεκπλήρωση επιτυγχάνεται μέσα στην εργασία, να επιδιώκει μια κοινωνία καλοπληρωμένων κι αμέριμνων γλεντοκόπων. Δίχως να την απασχολεί η συνείδηση του «εξαγορασμένου» που απλωνόταν, έτσι, σε όλο το πολιτικό φάσμα. Και με τον ίδιο τρόπο που στη μετά τον Εμφύλιο Ελλάδα απολάμβανες εύνοια, όσο κάθαρμα κι αν ήσουν, εάν ψήφιζες Δεξιά, στη μετα-ΠΑΣΟΚ Ελλάδα συγκαταλεγόσουν στους «προοδευτικούς», όσο γουρούνι κι αν ήσουν, εφόσον δήλωνες αριστερός. Το απίστευτο μπέρδεμα στο οποίο καταλήγουμε τώρα, μόλις κόπηκε η δυνατότητα εξαγοράσιμων δεξιών ή αριστερών, εκκολαπτόταν, λοιπόν, πολύ πριν από την οικονομική κρίση.

Ως προς αυτό, η συνέντευξη του κ. Τσίπρα στάθηκε άκρως αποκαλυπτική. «Η δημοκρατία έχει κανόνες», δήλωνε τη μια στιγμή, και την άλλη ότι αν το αποτέλεσμα των εκλογών δώσει «μόνο τυπική πλειοψηφία στα κόμματα του Μνημονίου» θα καλεί τον λαό σε αγώνες. Σε αγώνες θα καλέσει και για να κάνει «κυβέρνηση Αριστεράς», η οποία θα περιλάβει (εκτός από όποια αντιμνημονιακή ακροδεξιά προθυμοποιηθεί) και «προοδευτικές δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς»!

Το γιατί το σταλινικό ΚΚΕ, το ΚΚΕ (μ-λ) ή το (μ-λ) ΚΚΕ εντάσσονται στις «προοδευτικές δυνάμεις», μόνο ο κ. Τσίπρας το ξέρει. Στη Γαλλική Επανάσταση κάποιοι ζητούσαν να κατεδαφιστούν οι πόλεις ως κέντρα διαφθοράς! Θα υπολόγιζε άραγε κι αυτούς στις «προοδευτικές δυνάμεις» ο κ. Τσίπρας;

Η γενναιότητα την οποία έδειξε ο κ. Μανώλης Γλέζος στη ναζιστική Κατοχή θα μείνει εσαεί αξιοθαύμαστη. Δεν χρειάζεται, όμως, να θεωρείται και η Γερμανία εσαεί ναζιστική, για να μη μειωθεί ο θαυμασμός προς τον κ. Γλέζο. Κάπως έτσι, ωστόσο, το παρουσίασε ο ίδιος, όταν πήρε τον λόγο στην ίδια συνέντευξη. Μνημόνευσε μία από τις θηριωδίες των ναζί, δίνοντας την αίσθηση ότι για κάθε άρνηση σε όρους του Μνημονίου, η κυβέρνηση της κ. Μέρκελ θα εκτελεί 50 Ελληνες ομήρους. («Μνημόνιο ναζιστικής κατοχής» και «αντίσταση στους ναζί» ανέφερε και ο κ. Τέρενς Κουίκ, σε πρόσφατη συμμετοχή του σε τηλεοπτικό πάνελ, αποδεικνύοντας, εντέλει, μια βαθιά συγγένεια μεταξύ «ΣΥΡΙΖΑ» και «Ανεξαρτήτων Ελλήνων».)

Το «αν όχι τώρα, πότε;», με το οποίο καλεί ο κ. Τσίπρας την όλη «Αριστερά» σε κατάληψη της εξουσίας, το είχε πει και ο Λένιν, μεταξύ Φεβρουαρίου - Οκτωβρίου του 1917· συμπληρωμένο μάλιστα με το: «πλιατσικολογήστε τους πλιατσικολόγους». Για να ενισχυθεί από έναν υπόκοσμο που βαφτίστηκε πάραυτα «μπολσεβίκος» κι επάνδρωσε στη συνέχεια το πολιτικό γραφείο του Στάλιν. Πόση ευδαιμονία για τον ρωσικό λαό προέκυψε, έτσι, είναι γνωστό. Κάτι σχετικό έχει κατά νου ο κ. Τσίπρας; Κι αν ο αστικός Τύπος τού προσάπτει ότι στήνει γέφυρες μεταξύ Χίτλερ και Στάλιν, φταίει ο αστικός Τύπος;

Σε μια Ελλάδα που γνώρισε άφθονη αστυνομοκρατία και στρατοκρατία στις μετά τον πόλεμο δεκαετίες, οι αριστεροί θα έπρεπε να στέκουν πολύ πιο συνεπείς στην κοινοβουλευτική δημοκρατία απ’ όσο οι άλλοι. Αλλιώς αποδεικνύουν ότι ο κοινοβουλευτισμός γι’ αυτούς δεν ήταν παρά προπέτασμα –«το όπλο παρά πόδα»– στην επιδίωξη του ολοκληρωτισμού· δικαιώνοντας, αναδρομικά, όλους τους κατά καιρούς διώκτες τους. Και μολονότι απρεπή τα «ad hominem» επιχειρήματα, είναι δυνατό να συνιστά «Αριστερά» το κράμα έπαρσης, μνησικακίας κι ελεεινής ηθοποιίας που αναδύεται σε κάθε αγόρευση του κ. Τσίπρα;

Το σύνθημα: «Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι Εμφύλιος και πάλι» ούτε φιλειρηνικό ακούγεται ούτε ανθρώπους που κάτι έμαθαν από την Ιστορία δείχνει. Μια ρητορεία υπέρ αναξιοπαθούντων, χωρίς φιλειρηνισμό και φιλομάθεια, δεν είναι αριστερή, όπως και το να δείχνεσαι ανάγωγος σε μια συζήτηση δεν σε κάνει επαναστάτη.

* Ο κ. Πέτρος Μαρτινίδης είναι καθηγητής στο τμήμα Αρχιτεκτόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και συγγραφέας. Τελευταία βιβλία του: «Κριτική και Ευαισθησία. Η εξέλιξη του κριτικού στοχασμού για την τέχνη» (2011) και «Χωρίς αποζημίωση» (2011).
 







Photo: © E.KE.BI, 2001. Μητρόπουλος