ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Μαριάννα Πυργιώτη
Εφημερίδα "Μακεδονία", 2/12/2010
[Απόσπασμα]

[........]

Ποιοι είναι πάνω στο πλοίο;

Επειδή πολλά ακούγονται για το τι πρέπει να κάνουν οι πολιτικοί για το καλό της χώρας και τι πρέπει να κάνουν οι εργαζόμενοι για τον ίδιο σκοπό, ας μας πουν οι μεγάλοι και μεσαίοι σε μέγεθος -πλην μεγάλοι σε προσωπικές καταθέσεις- επιχειρηματίες: Από τα 40-50 δισ. που έφυγαν από τις ελληνικές τράπεζες με την κρίση, πόσα είναι δικά τους και πόσα των εργαζομένων τους; Και γιατί λάκισαν όσοι λάκισαν στη μεγάλη φουρτούνα, όταν όσα κέρδισαν τα κέρδισαν από αυτό εδώ το μικρό σαπιοκάραβο που λέγεται Ελλάδα; Επειδή φοβήθηκαν ότι θα βουλιάξει και θέλησαν να διασώσουν τα κεκτημένα τους. Έτσι ώστε να επανέλθουν μελλοντικά με ζεστό χρήμα και να “επενδύσουν” στα ερείπια, κι εμείς οι απελπισμένοι μικρομεσαίοι, οι πρόσφατα άνεργοι, οι τραπεζικά υπερχρεωμένοι κτλ. να τους στρώσουμε κόκκινο χαλί και να τους ραίνουμε με ροδοπέταλα σαν να μας φέρνουν τα δολάρια του σχεδίου Μάρσαλ... Και ναι μεν στην προηγούμενη αναδιανομή πλούτου, στο χρηματιστήριο, η απληστία είχε χτυπήσει και τον κοσμάκη, γι’ αυτό πήγε και τόσο ψηλά το αεροπλανάκι αυτών που το έστησαν. Αλλά εδώ τι απληστία έχει ο μισθωτός των 1.100 ευρώ που τον εμφανίζουν σαν “άρχοντα” επειδή έχει -ακόμη- 14 κι όχι 12 μισθούς; Τι πληρώνει απ’ αυτά για να μην πεθάνει η μάνα του στο νοσοκομείο και να μάθει γράμματα το παιδί του; Πόσο φέσι του αναλογεί για κάθε υπερκοστολογημένο έργο, κάθε προμήθεια υπουργείου, κάθε αγορά του αιώνα, για τις off shore των ξύπνιων και για κάθε είδους κομπίνα πλουτισμού συγκεκριμένων επιχειρηματιών με όχημα το κράτος; Ας είμαστε λοιπόν στοιχειωδώς σοβαροί σ’ αυτή τη χώρα, που οι πάντες έχουν βαλθεί να ρίξουν εκτός από το κόστος της κρίσης και το ανάθεμα στους πολίτες. Ας μην προκαλούν περισσότερο έναν κόσμο που πληρώνει όχι με λιγότερα κέρδη αλλά με πραγματική φτώχεια το τίμημα της κρίσης. Και οι ηγεσίες της οργανωμένης κοινωνίας, μία εκ των οποίων είναι ο ΣΕΒ, όφειλαν μαζί με τους μύδρους που -εν μέρει ορθώς- εξαπολύουν κατά των πολιτικών, των κομματικών μηχανισμών, του κρατικού συστήματος, των αγκυλωμένων εργατοπατέρων κτλ., να δώσουν στους πολίτες τη δική τους οραματική πρόταση και να πρωτοστατήσουν έμπρακτα σ’ αυτή. Όχι να μας λένε γιατί οι λεμονόκουπες έχουν μερικές σταγόνες ζουμί ακόμη...