ΕΝΘΥΜΗMATA

ΘΕΜΗΣ ΝΑΛΤΣΑΣ: ΕΝΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΙΟΣ ΣΥΝΘΕΤΗΣ

Ένας άγνωστος στους πολλούς Θεσσαλονικείς
τραγουδοποιός του μεσοπολέμου, τον οποίο όμως
ο Δήμος Θεσσαλονίκης δεν τον ξέχασε, δίνοντας
το όνομά του σε ένα δρόμο της περιοχής Κηφισιάς.

[........] Ο Θέμης Νάλτσας πάλι, Μοναστηριώτης, τραγουδοποιός
των καλών προπολεμικών ημερών- το παιδί θαύμα της πρώτης
δεκαετίας του μεσοπολέμου- μπροστά από τη βιτρίνα (σημ. Γεροντακου:
εννοεί το φαρμακείο του συγγραφέα Ηλία Κατσόγιαννη, που βρισκόταν
κοντά στο βιβλιοπωλείο Μόλχο) προφασιζόμενος τον απόξενο. Είμουνα
βέβαιος ότι θα το επιθυμούσε πολύ να συγκαταλέγεται κι αυτός μεταξύ
των "θαμώνων", η εριστική του όμως προαίρεση, απέναντι σε όλους τους
ασχολούμενους "με τα φιλολογικά", που εκφραζόταν σε κάθε περίπτωση,
δεν του το επέτρεπε. Έτσι, μόλις διέκρινε στο πέρασμά του, με τον κανθό,
κάποιον γνωστό του χεριού του, τον παράσερνε, με δήθεν διακριτικά
νοήματα εκτός, για ψιλοκουβέντα, μη μολυνθεί από τους "λογοτεχνίζοντες",
στων οποίων τα γραφτά δεν υπήρχε περίπτωση να μη επισημάνει νοηματικά,
αν όχι συντακτικά και ορθογραφικά ατοπήματα! Επαγγελματικά ασχολούνταν
με ραδιολογίες και συναφή. Δίδασκε στην τεχνική σχολή "Ευκλείδης", στα
υπόγεια του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου την εποχή εκείνη,
οι ματιές του, όμως, γυρόφερναν στα κοινωνικά και φανερά τον βάραινε τ΄ότι
δεν κατάφερε ποτέ του να συμβιβαστεί με τους άλλους και , φυσικά, με το
"λογοτεχνικό κατεστημένο" της πόλης, όταν μάλιστα αυτοί οι ταγοί του έκλειναν
στο γόνυ στα χρόνια που τ΄αβέβαια βήματά τους δε γινότανε να συγκριθούν με τ
τις δικές του επιτυχίες.
Συνήλικιώτης και συμμαθητής του Βαφόπουλου, πιθανά και του Δημ. Στ. Δήμου.
Εν ολίγοις έβρισκε την ευκολία να σνομπάρει, "αριστοκρατίζοντας" γεροντοπαλικαρίστικα. Κυκλοφορούσε , και ψιθυριζόταν ανάμεσα και στους
σπουδαστές του "Ευκλείδη" άλλωστε, ότι σύρθηκε στα δικαστήρια από το
μουσουργό Μανώλη Καλομοίρη για το τραγούδι του "Η γυναίκα που σκοτώνει",
το οποίο είχε εμπνευστεί από το τραγικό περιστατικό του φόνου του γιου του
Καλομοίρη από την παιδαγωγό του Μαργαρίτα Ουαλόν, που φρόντιζε να διαπαιδαγωγείται ο νεαρός σύμφωνα με τις προσωπικές αρέκειές της και πάνω
σε μια φάσης ερωτικής απογοήτευσης τον σκότωσε. Το δικαστήριο αθώωσε τον Νάλτσα. Από τους στίχους του επίμαχου τραγουδιού:

Σ΄αγαπούσα, ω καημένο παιδί
μ΄αγαπούσες και συ κι ένοιωθα τη χαρά
.................................................................
μα σε λίγο καιρό με ξεχνάς για μιαν άλλη.

πολλά τα γνωστά τραγούδια του Θέμη Νάλτσα. Τραγουδήθηκαν μέσα στις δύο
μεσοπολεμικές δεκαετίες κι άφησαν τον απόηχό τους. Το " Είναι μεσάνυχτα",
το "Σαν βγαίναμ' απ΄το σινεμά". κλπ. Ιδιότυπα μισογύνης, έζησε μοναχικά
ως τα τελευταία του. Δεν θυμάμαι πριν πόσα χρόνια, πάντως αρκετά υστερότερα
απ' τον Μπαρμπαλιά (σημ. Γεροντ.: ο συγγραφέας εννοεί τον Ηλία Κατσόγιαννη),
τον βρήκαν στο δωμάτιό του της πλατείας Αριστοτέλους, ανάμεσα στα ξεσκλίδια
των αναμνήσεων και ασυνάρτητων αντικειμένων της πεισματικής αυτοεγκατάλειψής του και τον κουβάλησαν στο νοσοκομείο με εγκεφαλικό δυο
πιστοί μαθητές του από τα τεχνολογικά και τα ραδιόφωνα, ο Τούλης Μάνος κι ο Γιάννης Ντισλής.[......]

Τηλέμαχος Αλαβέρας: "Με τον Μπαρμπαλιά". Εν Θεσσαλονίκη. Ιανός

*******************

ΑΚΟΥΤΕ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΙΣΩΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑΛΤΣΑ
"ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ"
(1933)