Η (ΠΡΟ ΤΗΣ ΚΑΛΠΗΣ) ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

[...]Μπορεί η ευρωζώνη να ισχυρίζεται ότι, με τη σημερινή δομή της, δεν μπορεί να κάνει τίποτε καλύτερο. Ενα εθνικό κράτος, όπως το αμερικανικό, το βρετανικό, το ιαπωνικό, μεταβιβάζει πόρους στο εσωτερικό του προς διασφάλιση της συνολικής συνοχής και ανάκαμψης. Το ευρωπαϊκό σύνολο απεμπόλησε αυτή τη δυνατότητα, προκειμένου να μην επιβαρύνονται οι πλεονασματικές χώρες με τις μεταβιβάσεις πόρων υπέρ των ελλειμματικών. Ακόμη και ο δανεισμός των τελευταίων θεωρείται ότι υπονομεύει το ενιαίο νόμισμα της ευρωζώνης. Ομως, στην Αμερική, η Μασαχουσέτη ή η Καλιφόρνια οσάκις βρέθηκαν σε ύφεση είτε χρηματοδοτήθηκαν από τους ομοσπονδιακούς πόρους της Ουάσιγκτον είτε προσέφυγαν ελεύθερα στον δανεισμό, χωρίς προκατασκευασμένο όριο, και δεν χρησιμοποιήθηκε το επιχείρημα της διάσωσης του κοινού νομίσματος, του δολαρίου, για να τους αποκλειστεί αυτή η επιλογή. Οσον αφορά το επιχείρημα ότι τα ελλείμματα και ο δανεισμός υπονομεύουν τις μελλοντικές γενιές, ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν έχει ήδη απαντήσει: «Ο,τι αποκαθιστά την ανάκαμψη είναι ακριβώς προς το συμφέρον των επερχόμενων γενεών».

Γιατί άραγε οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές δεν κερδίζουν έδαφος στις σημερινές συνθήκες της κρίσης, αλλά εμφανίζονται «κατάπληκτοι και αποσβολωμένοι», όπως δέχεται ο Βεντρίν; Οι ίδιοι έχουν επανειλημμένως στιγματίσει τον «καπιταλισμό-καζίνο», χωρίς όμως αυτό να τους εμποδίζει από το να τον προωθούν με κάθε τρόπο. Εχουν εμπνεύσει ή εγκρίνει σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές οδηγίες και συνθήκες, με τις οποίες πάνω από τη σταθερή απασχόληση των εργαζομένων τίθεται απολυτοποιημένο το κριτήριο του δημοσιονομικού ισοζυγίου και της μείωσης του χρέους. Ομως, άλλο τα παθητικά καταναλωτικά ελλείμματα και άλλο τα ενεργητικά, που αποφέρουν πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα στα εισοδήματα, στην απασχόληση, στην παραγωγή. «Κατάπληκτοι» εμφανίζονται σήμερα όσοι πίστεψαν ότι τα φραστικά ξόρκια αρκούν για ν' αποτρέψουν το κακό. Το Σύμφωνο της Αστάθειας, για το οποίο σεμνύνεται ακόμη η αριστεροδεξιά ευρωπαϊκή συναίνεση, δεν διακρίνει ανάμεσα στις δύο κατηγορίες ελλειμμάτων και γι' αυτό συνιστά εμβληματικό κρίκο στην αλυσίδα της ευρωπαϊκής αδράνειας, αλυσίδα που σήμερα κλυδωνίζεται.

ΚΩΣΤΑΣ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΣ: "Σύμφωνο ευρωπαϊκής αστάθειας".
"Ελευθεροτυπία" (5/6/2009)