ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΕΞΠΡΕΣΙΟΝΙΣΜΟΥ -The dark mirror - Σκοτεινός καθρέφτης (1946): σπουδαίο ψυχολογικό νουάρ του Ρόμπερτ Σιόντμακ

Robert Siodmak(1900-1973)

 Ο ΑΛΕΞΗΣ ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ ΕΓΡΑΨΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΙΟΝΤΜΑΚ

Πηγή: Kemes-Facebook

Ο γερμανικής καταγωγής Ρόμπερτ Σιόντμακ είναι μακράν όλων ο μάγος των σκιών, των όγκων, των χώρων και του εξπρεσιονισμού. Με αφορμή την προβολή της ταινίας του «Μαύρος καθρέφτης», ιδού μια βαθμολογική αξιολόγηση των νουάρ του. Με το Λ σημειώνω τις ταινίες που πρόβαλε η Λέσχη, με το Ε εκείνες που υπερβαίνουν το 10!
1. Μαύρος καθρέφτης / The Dark Mirror (Ε-Λ) 1946
2. Η γυναίκα φάντασμα / Phantom Lady (Ε-Λ) 1944
3. Η φωνή του αίματος / The Suspect (Ε) 1944
4. The strange affair of Uncle Harry (απρόβλητο στην Ελλάδα 10) 1945
5. Οι δολοφόνοι / The Killers (Ε-Λ) 1946
6. Βουβός πόθος / The Spiral Staircase (9) 1946
7. Πουλημένη στην αμαρτία / Criss Cross (10-Λ)1949
8. Η κραυγή της πόλεως / Cry of the City (7) 1948
9. Ο μεγάλος αμαρτωλός / The Great Sinner (10)1949
 

 ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΣΙΟΝΤΜΑΚ 

 The dark mirror - Μαύρος (Σκοτεινός) καθρέφτης (1946)

Οι δίδυμες αδελφές Κόλινς (Ολίβια ντε Χάβιλαντ) προσάγονται από τον αστυνόμο Στίβενσον (Τόμας Μίτσελ) ως ύποπτες για τη δολοφονία ενός γιατρού.
Εκείνος, όμως, αναγκάζεται να τις αφήσει ελεύθερες, γιατί οι δίδυμες παρουσιάζουν την ίδια ιστορία με ίδιο τρόπο, γεγονός που καθιστά την αστυνομική έρευνα προβληματική και έωλη, αν έφτανε σε κάποιο δικαστήριο.

Ο γιατρός όμως Σκοτ Έλιοτ (Λιου Άιρς) που μελετά τις απόλυτες δίδυμες επιστημονικά σε όλη του τη ζωή, ξεκινά ένα πείραμα μαζί τους εν γνώσει της αστυνομίας. Τα πειράματά του καταλήγουν στο ανησυχητικό γεγονός ότι μία από τις δύο είναι απόλυτα τρελή και παρανοϊκή, ενώ η άλλη είναι κανονική.

Ταινία μπροστά από την εποχή της, όχι μόνο για το πραγματικά πρωτότυπο σενάριο, αλλά και για τη σκηνοθετική αρετή του Ρόμπερτ Σιόντμακ (δημιουργού δοσμένου στο «νουάρ» των μεγάλων επιτυχιών, όπως Η γυναίκα-φάντασμα (1944), Βουβός πόθος (1946), Η κραυγή της πόλης (1948), Η γυναίκα της διαφθοράς (1949) κ.α.).

Στο Μαύρο καθρέφτη ο Σιόντμακ, με αριστοτεχνικό τρόπο, παρουσιάζει και τις «δύο» δίδυμες στην σκηνή, όπου η κάθε μία ερμηνεύει το ρόλο της, ανεξάρτητα από την άλλη! Η «διπλή» ερμηνεία της Ολίβια ντε Χάβιλαντ υποδειγματική, καθώς και αυτές των Μίτσελ και Άιρς, σε ένα εξαιρετικό σκηνοθετικό στήσιμο.

Ο μέγας Σιόντμακ, με το που έφτασε στην Αμερική έγινε άμεσα γνώστης των ιδιομορφιών της, κάτι που είδαμε και στη Γυναίκα-φάντασμα, που προβάλαμε ήδη. Χωρίς να επηρεάζεται από τους κλειστούς χώρους, προσφέρει μια αμιγώς κινηματογραφική υπόσταση της ιστορίας του, με μινιμαλιστική, υποδειγματική, ελλειπτική αφήγηση που κόβει την ανάσα. Με βάση τον εξπρεσιονισμό, τα μυστικά των καλύτερων γοτθικών μελοδραμάτων και το στυλ, πέραν των άλλων, προσφέρει ένα συγκλονιστικό σχόλιο για το διχασμένο, σχιζοφρενικό πρόσωπο των ΗΠΑ. Το καλό και το κακό, το βρώμικο με το ευγενές, το φθονερό με το καλοσυνάτο, η απειλή και η απάτη μαζί με την αρετή συνυπάρχουν. Άψογο σε όλα τα επίπεδα».

«Ο μαύρος καθρέφτης», που εδώ και χρόνια  έγινε cult, μοιάζει  με τις ακόλουθες ταινίες : «Ψυχώ» του  Άλφρεντ Χίτσκοκ, «Ο άλλος» του Ρόμπερτ Μάλιγκαν, «Ο δολοφόνος του Μανχάταν» του Τζέιμς Τόμπακ , «Ο δολοφόνος  με τα δύο πρόσωπα» του σερ Ρίτσαρντ Ατένμπορο, « Νύχτα αγωνίας» του Άλφρεντ Χίτσκοκ, «Το μυστικό του 7^ου δωματίου» του Φριτς Λανγκ, «Βουβός πόθος» του ίδιου του Ρόμπερτ Σιόντμακ.

ΠΗΓΗ: kemes.wordpress.com