«Ο Μητσοτάκης με κουτάλα στα χέρια, ο Μητσοτάκης κοιμώμενος Νίξον, ο Άδωνης ταπεινός προσκυνητής, ο Καραμανλής αθώος σταθμάρχης. Πόσα θέλετε μωρέ για να μας τρελάνετε; »

Νίκος Παπαδογιάννης 

koutipandoras.gr

Το εξπρές της ξεδιαντροπιάς

Ο Μητσοτάκης με κουτάλα στα χέρια, ο Μητσοτάκης κοιμώμενος Νίξον, ο Άδωνης ταπεινός προσκυνητής, ο Καραμανλής αθώος σταθμάρχης. Πόσα θέλετε μωρέ για να μας τρελάνετε;

Θα ήθελα, αγαπητοί αναγνώστες, να σας καλέσω στο γραφείο μου για να σας δείξω το κολάζ από φωτογραφίες που έφτιαξα στον πίνακα ανακοινώσεων. Τις τελευταίες μέρες καρφίτσωσα μπόλικες, αφού η πολιτική επικαιρότητα προσφέρει άφθονο –και πολλές φορές εξοργιστικό- υλικό. Πάνω-πάνω τοποθέτησα την προεκλογική αφίσα του Κώστα Καραμανλή του νεότερου, υιού του Αχιλλέως βεβαίως βεβαίως.

«Συνεχίζουμε μαζί», παιανίζει ο αθεόφοβος, σε ένα ελεεινό κρεσέντο αθλιότητας. Ο υπουργός που έχει νωπό στα χέρια του το αίμα 57 –αν όχι περισσότερων- αθώων ανθρώπων από το αποτρόπαιο έγκλημα των Τεμπών μας ζητάει να πορευτούμε μαζί του. Και να πάμε πού, άνθρωπέ μου; Σε μετωπική με το επόμενο τρένο; Στην ταχεία αμαξοστοιχία προς τον Άδη; Στο εξπρές της ξεδιαντροπιάς και της αθλιότητας; Στα παγκόσμια ρεκόρ της αναισθησίας; Για να εξαϋλωθούμε όπως τα θύματα των Τεμπών;

Τη συνέχεια τη δανείζομαι από το παραπλεύρως θυμωμένο άρθρο του Αντώνη Ρηγόπουλου:

Όταν μείνεις από λάστιχο στην εθνική και αργήσεις κανένα μισάωρο μέχρι να το αλλάξεις, ξαναμπαίνεις στο αμάξι και λες «δεν πειράζει, συνεχίζουμε».

Όταν είναι 3 τα ξημερώματα και ξυπνάς για δουλειά νωρίς την επόμενη μέρα, α Netflix είναι σε κρίσιμο σημείο λες «δε γαμιέται, συνεχίζουμε».

Όταν είσαι παίκτης μιας ομάδας και χάσεις ένα σημαντικό παιχνίδι, λες στους συμπαίκτες σου «συνεχίζουμε παιδιά».

Όταν όμως στη «βάρδιά σου» έχουν σκοτωθεί 57 άνθρωποι σε τρένο, ενώ την προηγούμενη ούρλιαζες ότι τα τρένα είναι ασφαλή, δε βγάζεις σύνθημα «Συνεχίζουμε». Δεν έχει σημασία αν φταις πολύ, λίγο ή καθόλου.

Θα ήταν λυτρωτικό να υπάρχει μια σταλιά συναίσθησης. Όχι «ενσυναίσθησης» όπως είναι της μόδας να λέμε σήμερα μεταφράζοντας κάπως ατσούμπαλα το “empathy” που ψάχνουν οι αμερικανοί επικοινωνιολόγοι.

Το χειρότερο, συπληρώνω εγώ, είναι ότι αυτός ο Καραμανλής θα επανεκλεγεί κιόλας. Δεν βρέθηκε ακόμη η δύναμη που θα κάνει τον νεοέλληνα να αψηφήσει τα καυτά τζάκια και τις βαριές φανέλες. Στην επόμενη κυβέρνηση, φτου κακά, θα τον δούμε πιθανότατα υπουργό Μεταφορών. Ή κάτι άλλο, πιο λάιτ, για να μην προκαλούμε κιόλας.

Ο θυμός του Ελληνάκου για το μαζικό φονικό των Τεμπών κράτησε κάνα δεκάλεπτο και μετά εξανεμίστηκε, για να διοχετευτεί στη διαιτησία του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος ή στους προτεινόμενους κάποιου ριάλιτι. Γιατί όχι λοιπόν Καραμανλής στη Βουλή και στο υπουργικό συμβούλιο; Γιατί να μη συνεχίσουμε χαρωπά μαζί του; Μήπως είναι καλύτερος ο Μητσοτάκης, που απειλεί να ξαναβγεί πρωθυπουργός και μάλιστα αυτοδύναμος; Στην πολιτική, όλα γίνονται.

Κάτω από την αφίσα του αρυτίδωτου και ατσαλάκωτου Καραμανλή κόλλησα τη φωτογραφία που εμπνεύστηκαν οι Αμερικανοί επικοινωνιολόγοι, αδιαμφισβήτητοι MVP της προεκλογικής καμπάνιας της Νέας Δημοκρατίας: ο Μητσοτάκης αραχτός φαρδύς πλατύς στην πολυθρόνα του πρωθυπουργικού αεροσκάφους (το οποίο χρησιμοποιείται αφειδώς και ανερυθριάστως για ψηφοθηρία), να ρίχνει έναν υπνάκο με τις παπούτσες ακουμπισμένες στο ντουβάρι, σαν να προσπαθεί να δικαιώσει τις φήμες που τον θέλουν να αφήνει πίσω του δωμάτιο αχούρι, σε πρόσφατη επίσκεψή του στην Ήπειρο.

Το ενσταντανέ αποτελεί  πιστή -στο πιο έγχρωμο – αντιγραφή παλαιότερης φωτογραφίας του Ρίτσαρντ Νίξον, ναι, του προέδρου που ατιμάστηκε σύγκορμος και εξαναγκάστηκε σε παραίτηση λόγω του σκανδάλου Ουότεργκεϊτ. Του σκανδάλου υποκλοπών Ουότεργκεϊτ, σπεύδω να προσθέσω,  για τους αδιάβαστους και για όσους έχασαν το “Gaslit” με τη Τζούλια Ρόμπερτς στη Nova.

Τι κι αν ο συνειρμός είναι ατιμωτικός για τον Μητσοτάκη; Σάμπως ξέρει κανένας από τους ψηφοφόρους του ποιος ήταν ο Νίξον; Οι περισσότεροι από δαύτους πιστεύουν ότι το καθαρά νεοδημοκρατικό σκάνδαλο με το Predator ήταν πλεκτάνη του Πολάκη ή ίσως φαντασίωση του Βαξεβάνη.

Το μόνο στοιχείο που διαφοροποιεί τις δύο φωτογραφίες, πέρα ​​από τον μισό αιώνα που τις χωρίζει και τα χρώματα, είναι η απουσία εφημερίδων από το προσκεφάλι του κοιμισμένου Μητσοτάκη. Ίσως επειδή η πρωθυπουργάρα μας δεν διαβάζει εφημερίδες, αλλά Μπλεκ, Ποπάυ, Τρουένο και Δυναμικό Αγόρι.

Δίπλα στην ωραία κοιμωμένη του πρωθουργικού «Φάλκον», ή ό,τι άλλο μοντέλο είναι το σιδερένιο πουλί που κουβαλάει τον Μωυσή στη Γη της Αυθαιρεσίας, έβαλα τη φωτογραφία του Άδωνη, ο οποίος προσκυνάει ευλαβικά μια εικόνα και απαθανατίζεται από επαγγελματία φωτογράφο. Ποιος πηγαίνει μωρέ στην εκκλησία αγκαζέ με φωτογράφο; Ο αγιογδύτης, να ποιος. Ο θεομπαίχτης. Με αγάπη πάντοτε τα γράφω.

Το αφήγημα πατρίς-θρησκεία-οικογένεια υπηρετείται μόνο με αποδεικτικά τεκμήρια: με πόζες μπροστά σε Παναγίτσες και σε φράχτες, αγκαλίτσα με τις συζύγους (που συχνά είναι εν διαστάσει) και με τα τέκνα (που συχνά είναι ανήλικα). Τι άλλο θα πουλήσουμε, εκτός από την καημένη την πίστη μας και από την αδιαπραγμάτευτη πατριδολαγνεία μας; Αρετή ή μήπως ακεραιότητα; Ή …φιλαλήθεια; Αδιευκρίνιστες λέξεις αυτές, στη φαιογάλαζη αυλή και στο φέουδο του Αδώνιδος.

Λίγο πιο κάτω, στο ταμπλουδάκι μου, ένας ακόμη Μητσοτάκης. Αυτή τη φορά, με την κουτάλα στα χέρια. Πριν βιαστείτε να επισημάνετε ότι αυτή είναι η καθημερινή του ασχολία και ότι το στιγμιότυπο είναι από τη ζωή βγαλμένο, συμπληρώνω ότι η εικονιζόμενη κουτάλα δεν ήταν αυτή με την οποία το γκουβέρνο ρουφάει ακάματο το χρήμα του κρατικού κορβανά, τον οποίο αν θυμάστε παρέλαβε γεμάτο με 39 δις ευρώ το 2015. Ήταν η κουτάλα ενός εστιατορίου ονόματι «Κρητικός», που κατοικοεδρεύει στο Κερατσίνι και προσφέρει δωρεάν γεύματα σε απόρους και αστέγους.

Ο Μητσοτάκης με κουτάλα, ο Μητσοτάκης Νίξον. Τι πίνουν οι επικοινωνιολόγοι του και δεν μας δίνουν; Μάλλον ποντάρουν στην πλήρη αποχαύνωση του εκλογικού σώματος και γελάνε μαζί μας, τραβώντας το σχοινί μέχρι τα όριά του: «Γκάις, αύριο λέω να βγάλουμε τον Κούλις με μάσκα Χίτλερ και να δείτε πού ντεν θα καταλάβει κανένας νάθινγκ»!

Ο Κρητικός της ομώνυμης ταβέρνας είναι ο 36χρονος Δημήτρης Καρχανοραχάκης από τα Χανιά και χίλια μπράβο του: Γαληνού 15 στην Αμφιάλη βρίσκεται το μαγαζί του, να πάτε κι εσείς για λίγο απάκι και για μια τσικουδιά, στην υγεία των αποσυνάγωγων ανθρώπων που ξεγέλασαν την πείνα τους χάρη στην καλοσύνη του ανδρός.

Για τον Κρητικό της φωτογραφίας, όμως, τη ντροπή του νησιού αν ρωτάτε εμένα τον επίσης Κρητικό, ποιος χάνος θα πιστέψει ότι σκέφτεται τους φτωχούς και τους απόκληρους; Ποιος ψηφοφόρος είναι τόσο γίδι για να θεωρήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη φιλάνθρωπο και αλληλέγγυο, τον γόνο του Αποστάτη που έτρωγε από τρία συσσίτια στην Κατοχή και καπάκι μας έφερε Χούντα; «Ο Μητσοτάκης φιλάνθρωπος» είναι σαν να λέμε «ο Καραγκιόζης φούρναρης». Αλλά με διπλή κουτάλα και χωρίς το γέλιο.

Και στο κέντρο του πίνακα, σε μεγέθυνση για να την απολαμβάνω σε όλο της το μεγαλειώδες μεγαλείο, καρφιτσωμένη όλη η Ελλάδα του υπαρκτού σουρεαλισμού σε ένα καρέ. «Η selfie μίας χώρας», όπως έγραψε στο Τwitter o Κώστας Γιαννακίδης.

Δύο τσολιάδες να περιφέρουν μία εικόνα στην πίστα του αεροδρομίου, μπροστά στην άδεια από αεροπλάνα θύρα Β15, όπου πλευρίζουν μεταξύ άλλων οι πτήσεις από Θεσσαλονίκη. Τέσσερις μητροπολίτες με λιλιά να προπορεύονται θυμιατίζοντας και ψάλλοντας εν χορώ. Και πίσω ένας φουκαράς ιερέας να κρατάει πλουμιστή ομπρέλα, κάτω από πλέρια λιακάδα, μη τυχόν και μαυρίσει από τον ήλιο του Μαΐου το αλαβάστρινο πρόσωπο της Θεομήτορος!

Όλα με δικά μας έξοδα, φυσικά. Κουστουρίτσα; Χοντορόφσκι; Λάνθιμος; Σκαλίζοντας την ειδησεογραφία, ανακάλυψα ότι η εικόνα ήρθε με τις πρέπουσες τιμές από το Άγιο Όρος, με προέλευση το «Περιβόλι της Παναγίας», από όπου έχει βγει, λέει, μόλις 8 φορές.

Και εκτίθεται στη Μητρόπολη των Αθηνών μέχρι τις 15 τρέχοντος για λαϊκό προσκύνημα, με σάουντρακ καθημερινό όρθρο, λειτουργία και παράκληση. Και με το παραπλεύρως παγκάρι να γεμίζει ολημερίς από ψιλά. Χρειάζεται να προσθέσω ότι καθημερινά σχηματίζονται ουρές στον ναό; Μάλλον από εκεί είναι και το στιγμιότυπο με τον Άδωνη, που έγραφα πιο πάνω.

Κάθε πολίτης είναι ελεύθερος να πιστεύει ό,τι θέλει και δεν πρόκειται να ειρωνευτώ κανέναν, αλλά όταν η θρησκεία και η μισαλλοδοξία αποτελούν επίσημη γραμμή του κράτους, σε συνδυασμό με την εξοργιστική ασυδοσία του Ιερατείου, υπάρχει πρόβλημα πολιτειακό. Και μάλιστα πολύ σοβαρό.

Η απροθυμία της κυβέρνησης ΣυΡιζΑ στο -για πολλούς προοδευτικούς πολίτες φλέγον- ζήτημα του διαχωρισμού του Κράτους από την Εκκλησία ήταν κατά τη γνώμη μία από τις σημαντικότερες αστοχίες της. Στην Κουμουνδούρου μπορεί να νομίζουν ότι αυτή η ατολμία τους χάρισε ψήφους, αλλά εγώ πιστεύω το ακριβώς αντίθετο. Και δεν είμαι ο μόνος.