Ποιες είναι οι προθέσεις της Δύσης για τη Ρωσία; (Ανάλυση)

 

Στρατηγική αλλαγής καθεστώτος στη Ρωσία

Πιθανώς η Δύση, υιοθετώντας στην πράξη, αν όχι και στα λόγια, μια στρατηγική «αλλαγής καθεστώτος» να ελπίζει να μετατραπεί ξανά η Ρωσία σε Μπανανία. 

 

Ανέβηκε: 31/03/2022

kosmodromio.gr

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

 

 

 

Τόσο η αμερικανική κυβέρνηση όσο και η συντριπτική πλειοψηφία του δυτικού πολιτικού προσωπικού και των μέσων ενημέρωσης έχουν εκπαιδευθεί με την αίσθηση της αμερικανικής και δυτικής παντοδυναμίας και με το «τέλος της Ιστορίας». Ταυτόχρονα, έχει αλλοιωθεί ουσιαστικά ο ρόλος τους και η σχέση τους με το παγκόσμιο Χρήμα. Αυτό πάντα επηρέαζε βέβαια την πολιτική, τη δημοσιογραφία και τη διανόηση, όχι όμως τοποθετώντας υπαλλήλους του σε όλα τα βασικά πόστα. (Ενδεικτικά παραδείγματα ο τραπεζίτης των Ρότσιλντ, Μακρόν ή οι «δοτοί πρωθυπουργοί», βετεράνοι της Goldman Sachs, τύπου Μόντι και Ντράγκι, διαφόρων ευρωπαϊκών κρατών.)

Πάρα πολύ λίγοι άνθρωποι στα κέντρα αποφάσεων και διαμόρφωσης της δυτικής «επικοινωνίας» και ιδεολογίας, μπορούν ίσως σήμερα να καταλάβουν κάπως πώς νοιώθουν και πώς σκέφτονται οι Ρώσοι ή να αναλύσουν ρεαλιστικά τις γεωπολιτικές δυναμικές. Μεταξύ αυτών ο ίδιος ο πρόεδρος Μπάιντεν, που όμως δεν φαίνεται να θυμάται πάντα τι έχει γράψει και τι έχει πει, ο νυν αρχηγός της CIA Ουίλιαμ Μπερνς και ο επικεφαλής του πολύ σημαντικού Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων των ΗΠΑ (CFR), Ρίτσαρντ Χάας και ασφαλώς ο Χένρι Κίσινγκερ. Οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις επίσης έχουν παίξει επανειλημμένα τα τελευταία χρόνια και παίζουν και σήμερα ρόλου «φρένου» στους πιο επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς του πολιτικού προσωπικού. Διαφωνίες υπάρχουν και στους κόλπους της ανώτατης οικονομικής ελίτ.

Τα προηγούμενα Γκορμπατσόφ και Γέλτσιν

Πιθανώς η Δύση, υιοθετώντας στην πράξη, αν όχι και στα λόγια, μια στρατηγική «αλλαγής καθεστώτος» στη Ρωσία να ελπίζει ότι θα επαναληφθεί το «πείραμα Γκορμπατσόφ» και το «πείραμα Γέλτσιν» στη Ρωσία (όπως και στην Κίνα), δηλαδή θα μετατραπεί ξανά η Ρωσία σε Μπανανία. Ξεχνιέται αυτό που είπε ο Ηράκλειτος, ότι δεν μπορείς να μπεις δύο φορές στο ίδιο ποτάμι και αυτό που ξέρουν οι στρατιώτες, όταν πάνε να προστατευθούν εκεί που ήδη έχει σκάσει μια οβίδα.

Τα «πειράματα» αυτά δεν είναι επαναλήψιμα για πολλούς λόγους. Πρώτον, δεν τα υπαγόρευσε η ανάγκη, αλλά και η ελπίδα που εκπροσωπούσε η Δύση το 1990 και που δεν εκπροσωπεί σήμερα. Το πολιτικό κεφάλαιο της Δύσης έχει σοβαρότατα απομειωθεί και παγκοσμίως και στο εσωτερικό των ίδιων των δυτικών κρατών. Η δυνατότητά τους να διεξάγουν τον τωρινό πόλεμο κατά της Ρωσίας οφείλεται στις προόδους του ολοκληρωτισμού στη Δύση, στον εκφυλισμό, τον έλεγχο και την εξαγορά των οργανώσεων της αριστεράς, των οικολόγων και της διανόησης. Αν τα δυτικά κράτη καταφεύγουν άλλωστε, όλο και περισσότερο, σε μεθόδους νεομακαρθισμού, αυτό οφείλεται στον φόβο τους ότι δεν μπορούν να αντέξουν μια σοβαρή συζήτηση για την πολιτική της Δύσης και του ΝΑΤΟ απέναντι στη Ρωσία, τη Γιουγκοσλαβία, τη Μέση Ανατολή και την Κίνα. Ο εφιάλτης της δυτικής άρχουσας τάξης θα ήταν μια συμπόρευση των λαϊκών τάξεων της Δύσης που υποφέρουν από την οικονομική κρίση και την κοινωνική αποσάθρωση, με τις δυνάμεις που αντιστέκονται στη Δύση στον υπόλοιπο κόσμο.

Δεύτερον ο ρωσικός λαός γνώρισε μια φοβερή τραγωδία ως αποτέλεσμα αυτών των «πειραμάτων».

Τρίτον, το απίστευτο σενάριο της διάλυσης της ΕΣΣΔ είναι γνωστό στη ρωσική ελίτ γιατί έχει συμβεί και δύσκολα θα μπορούσε να το επιτρέψει ξανά.

Στην υποθετική εξάλλου και όχι πολύ πιθανή περίπτωση που η Δύση κατάφερνε όντως να αποσταθεροποιήσει το ρωσικό καθεστώς, ένα ανεξέλεγκτο χάος θα κινδύνευε να επικρατήσει σε όλη την Ευρασία και ένας Θεός ξέρει τι θα μπορούσε να προκύψει με τα χιλιάδες πυρηνικά και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής και τους πυρηνικούς αντιδραστήρες που διαθέτει Ρωσία. Η διάλυση της ΕΣΣΔ δεν ήταν καθόλου ειρηνική διαδικασία. Προκάλεσε έναν ακήρυκτο και εσωτερικό εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των νέων ελίτ και της συντριπτικής πλειοψηφίας της ρωσικής κοινωνίας, έναν άλλο εμφύλιο μεταξύ υποψήφιων Ολιγαρχών που σκότωναν για μερικά χρόνια ο ένας τον άλλο μέχρι να κριθεί ποιοι θα αποκτούσαν την τεράστια σοβιετική περιουσία. Καθώς και δέκα πολέμους στο εσωτερικό της πρώην ΕΣΣΔ με τελευταίο τη σύγκρουση στην Ουκρανία.

Αν απεφεύχθησαν τα χειρότερα, ήταν γιατί μετά το fake «πραξικόπημα» του Αυγούστου 1991, ο κορμός του σοβιετικού καθεστώτος είχε υποστεί συντριπτική πολιτική ήττα και, εν συνεχεία, υπό την στενή καθοδήγηση των αμερικανικών υπηρεσιών και μόνο αφού εξασφάλισε την συγκατάθεση των ενόπλων δυνάμεων, ο Γέλτσιν προχώρησε στη διάλυση της ΕΣΣΔ. Το όλον υπό τη στενή επίβλεψη του τότε Αμερικανού προέδρου Τζωρτζ Μπους, που είχε φάει όλη του τη ζωή στις πρώτες θέσεις του σκληρού σχολείου του Ψυχρού Πολέμου.

Τέτοιες συνθήκες δεν υπάρχουν και δεν μπορούν να υπάρξουν σήμερα, ούτε στην Αμερική, ούτε στη Ρωσία.

Στρατηγική αλλαγής καθεστώτος ήταν αυτό που έκαναν οι Αμερικανοί στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία και το Ιράν. Πέτυχαν μόνο στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Λιβύη, τους κόστισε πάρα πολύ, και τώρα έχουν χάσει ή μισοχάσει τον έλεγχο και των τριών χωρών. Πόσες ελπίδες έχουν να τα καταφέρουν με έναν αντίπαλο όπως η Ρωσία;

Όπως απεδείχθη με τον Ναπολέοντα και τον Χίτλερ, τη Ρωσία είναι αδύνατο να τη νικήσεις με μετωπική επίθεση. Για να την καταβάλεις, χρειάζεται να την παραπλανήσεις, όπως κατάφεραν οι Γερμανοί με τον Στάλιν πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (και παρολίγο να νικήσουν) και οι Αγγλοαμερικανοί με τον Γκορμπατσόφ στη δεκαετία του 1980.

Αυτό που μπορούν όμως να πετύχουν με μια τέτοια στρατηγική «αλλαγής καθεστώτος» είναι να προκαλέσουν μια τρομερή πυρηνική, βιολογική ή χημική καταστροφή ή μια παγκόσμια οικονομική κρίση. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν δεν προκληθεί άμεσα, η καταστροφή θα έρθει έμμεσα. Είναι αδύνατο να αντιμετωπισθούν οι υπαρξιακές απειλές για την ανθρωπότητα, όπως η κλιματική κρίση και η ραγδαία καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, οι νέοι κορονοϊοί και άλλες τεχνογενείς απειλές, σε περιβάλλον ψυχρών και θερμών πολέμων.

Ο «κρυμμένος Αλκιβιάδης»

Επιπλέον, η υιοθέτηση μιας τέτοιας στρατηγικής είναι η κατάλληλη συνθήκη για τη δράση του «κρυμμένου Αλκιβιάδη» στο δυτικό καπιταλιστικό σύστημα, δηλ. του δυτικού κόμματος του πολέμου, που επιδιώκει σύγκρουση και χάος, θεωρώντας ότι αν δεν πάει εκεί έχει τελειώσει το παιχνίδι της δυτικής κυριαρχίας στον πλανήτη.

Αυτό το κόμμα ήταν διαρκώς παρόν στον Ψυχρό Πόλεμο, ήταν αυτό που σκότωσε τους αδελφούς Κένεντι, απείλησε πιθανώς τον Τζόνσον και την οικογένειά του για να κλιμακώσει τον πόλεμο στο Βιετνάμ, οργάνωσε την εισβολή στο Ιράκ, έκανε ό,τι μπορούσε για να πάει σε πόλεμο κατά του Ιράν, έβγαλε ολόκληρη εξωφρενική θεωρία ότι υπάρχουν δήθεν τακτικά πυρηνικά όπλα, ότι δηλαδή μπορεί να χρησιμοποιηθούν μικρά πυρηνικά όπλα χωρίς στρατηγικές συνέπειες, έστησε τις δύο χημικές προβοκάτσιες στη Συρία το 2013 και το 2017, μεταξύ πολλών άλλων. Τη νοοτροπία του την απεικόνισε έξοχα ο Στάνλευ Κιούμπρικ στην κλασική ταινία του SOS, Πεντάγωνο καλεί Μόσχα (Dr. Strangelove).

Η προειδοποίηση του Τζον Κένεντι

Kαι επειδή και στην Ελλάδα και σε όλη τη Δύση, τα μέσα ενημέρωσης που έχουν μετατραπεί σχεδόν πλήρως σε εργαλεία των μυστικών υπηρεσιών της Αμερικής, της Βρετανίας και των συμμάχων τους στο ΝΑΤΟ, έχουν επιδοθεί σε μια καμπάνια σχετικοποίησης του κινδύνου των πυρηνικών όπλων, που άρχισε με τον Τραμπ στην Αμερική, (ακούσαμε σε εκπομπή να συζητείται αν από ένα παγκόσμιο πόλεμο θα βγουν ωφελημένη η Ελλάδα ή η Τουρκία, λες και θα επιβιώσει σε μια τέτοια περίπτωση η Ελλάδα ή η Τουρκία) κλείνουμε παραθέτοντας το σχόλιο του Αμερικανού Προέδρου Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι στις 26 Ιουλίου του 1963:

«Ένας πόλεμος σήμερα ή αύριο, αν οδηγήσει σε παγκόσμιο πόλεμο, δεν θα μοιάζει με κανέναν άλλο στην ιστορία.

Μια πλήρους κλίμακας πυρηνική ανταλλαγή, θα διαρκέσει λιγότερο από 60 λεπτά με τα όπλα που υπάρχουν σήμερα και θα μπορούσε να εξολοθρεύσει περισσότερα από 300 εκατομμύρια Αμερικανούς, Ευρωπαίους και Ρώσους, όπως και απίστευτους αριθμούς ανθρώπων σε άλλα μέρη.

Και όσοι θα επιζήσουν, όπως είπε ο Γενικός Γραμματέας Χρουστσώφ στους Κινέζους κομμουνιστές, θα ζηλεύουν αυτούς που πέθαναν. Γιατί θα κληρονομήσουν έναν κόσμο τόσο κατεστραμμένο από εκρήξεις και δηλητήρια και φωτιά που δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε σήμερα τη φρίκη του.

Γι’ αυτό ας προσπαθήσουμε να απομακρύνουμε τον κόσμο από τον πόλεμο. Ας χρησιμοποιήσουμε στο μάξιμουμ αυτή την ευκαιρία, και κάθε ευκαιρία, για να περιορίσουμε την ένταση, να επιβραδύνουμε τον καταστροφικό ανταγωνισμό των πυρηνικών όπλων και να ελέγξουμε την διολίσθηση του κόσμου στην τελική του εξαφάνιση».

#Ρωσία-Δύση#Ουκρανία

Το μοιράζομαι:

Το εκτυπώνω

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative. Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως ανταποκριτής για πολλά μέσα. Συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Ράπτη (Pablo) στην έκδοση της διεθνούς επιθεώρησης για την Αυτοδιαχείριση “Utopie Critique”. Έχει γράψει τα βιβλία: “Η Κύπρος στο στόχαστρο – Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες” (Ινφογνώμων 2017), “Η Κύπρος σε Παγίδα” (Λιβάνης, 2008), “Η Αρπαγή της Κύπρου” (Λιβάνης, 2004) και “Φάκελος Ελλάς – Τα αρχεία των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών” (Λιβάνης, 1993)