ΠΟΙΗΣΗ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΤΩΡΑ :«Οι μέρες μου υπήρξαν /υγροί κυβόλιθοι των δρόμων/ και του λιμανιού /όχι από τη βροχή /αλλά από αίματα που γλιστρούσαν /όπως το φεγγάρι/ μέσα στη νύχτα»

 

Αρχαϊκά λυρικά αδέσποτα

ΧΑΡΤΗΣ 37 {ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2022}

{Κλίμακες}

του Τάκη Γραμμένου

1

Οι μέρες μου υπήρξαν
υγροί κυβόλιθοι των δρόμων
και του λιμανιού
όχι από τη βροχή
αλλά από αίματα που γλιστρούσαν
όπως το φεγγάρι
μέσα στη νύχτα.

2

Πέρασε και από μένα
η ωραία Ελένη
ένα βράδυ στην Καβάλα
πηγαίνοντας για την Τροία.
Το πρόσωπό της ήτανε άνθος χρυσό
και τα μάτια της πράσινα.
Το πρωί ο ήλιος ήτανε μαύρος
όμως έφεγγε.

3

Πολλοί εναρμονίζονται, λένε
με την συμπαντική αρμονία
και είναι αθάνατοι.
Εγώ από το σύμπαν κρατάω
τον ήλιο και το φεγγάρι
που είναι το πρόσωπό σου
ήλιος τη νύχτα
φεγγάρι την ημέρα.

4

Όταν με κάλεσαν οι μούσες
ήμουν στον κόσμο του νοητού.
Με φέρανε στην πραγματικότητα
και στον τρόμο του έρωτα
λίγο πριν απ’ το θάνατο.

5

Στην είσοδο της πολυκατοικίας
είχανε στήσει
εκμαγείο της Αγιδώς
του Αλκμάνα.
Ένα βράδυ της έστησαν καρτέρι
οι μούσες
και την σπάσανε.
Ήλιος και φεγγάρι αμέσως
κατέβηκαν από τον ουρανό
και έκλαιγαν.

6

Είχα αρχίσει να γράφω
ύμνο μονωδικό για σένα
να σε καλέσω να έρθεις
με άρμα χρυσό
πετώντας στον αιθέρα
όπως η Αφροδίτη
που την καλούσε κάποτε η Σαπφώ.
Όμως εσύ δεν ήρθες.

7

Ο ήλιος στραφτάλιζε τόσο
που όταν τον κοίταξα κάποτε
κάηκε η όρασή μου.
Και βρίσκομαι τώρα ζωντανός
σε σκοτεινά βασίλεια
προτού να φύγω για τον Άδη.

8

Όπως ξεχύνεται φρενιασμένος ο άνεμος
από τις κορυφές τού [όρους] Σάος
και κάνει να στροβιλίζονται τα νερά
και τις ουράνιες δυνάμεις
να τ’ ανυψώνουν προς το σύμπαν
τα ίδια έπαθα και εγώ
όταν μου χαμογέλασες.

9

Έχω γεράσει πολύ
και έχουν ασπρίσει πολύ τα μαλλιά μου
και συ νέα γυναίκα
μη με οικτίρεις
άφησέ με να χαθώ στη θάλασσα των ματιών σου
προτού πετάξω για κει
που όλα είναι τρισκότεινα.

10

Πήγα και μπερδεύτηκα με την πολιτική
και βρέθηκα πίσω από αυτά τα σύρματα
μπροστά αυλή πίσω γαλάζιος τοίχος.
Και τα χαράματα εκεί στο λαχανόκηπο
και στην αρχαία βασιλική
ακούγονταν οι κλαγγές των όπλων
για τους στημένους στα έξη μέτρα.
Και ο Θεός κάθε φορά
απ’ τον απέναντι Όλυμπο
έστελνε τις Μούσες να κλαίνε.

(Γρά­φτη­καν ξα­να­δια­βά­ζο­ντας το Ι.Ν. Κα­ζά­ζης, Λυ­ρι­κή ποί­η­ση, τόμ. Α΄, εκδ. Βά­νιας 2000 και, του ίδιου, Αρ­χαϊ­κή λυ­ρι­κή ποί­η­ση στο site του Κέ­ντρου Ελ­λη­νι­κής Γλώσ­σας, με επι­μέ­λεια του Σω­τή­ρη Τσέ­λι­κα κ.ά).

Α7.2. Δικτυογραφία - Αρχαϊκή Λυρική Ποίηση

Ευ­χα­ρι­στώ την Ρί­κα Μπεν­βε­νί­στε, κα­θη­γή­τρια Ευ­ρω­παϊ­κής Με­σαιω­νι­κής Ιστο­ρί­ας στο Πα­νε­πι­στή­μιο του Βό­λου, για τις φω­το­γρα­φί­ες.