Η εξαπάτηση μιας υπουργού και επτά πράγματα που μας δίδαξε το εγχώριο #MeΤoo

anoixtoparathyro.gr

Του Στέλιου Καλογεράκη

Όταν μιλάς ανοιχτά για κάτι πολύ αρνητικό, το αποτέλεσμα είναι θετικό.

Αρχικά, εμπεδώσαμε ότι το «γιατί τώρα;» είναι μια πολύ ηλίθια ερώτηση. Κάποιες αραχνιασμένες αντιλήψεις, περί «αρσενικών παλαιάς κοπής», καλύτερα να τοποθετηθούν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Μάθαμε ότι η σεξουαλική παρενόχληση και το φλερτ είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα, όποιος τα μπερδεύει, οφείλει να λογοδοτεί γι’ αυτό. Στο μέλλον, σίγουρα δεν θα εκλείψουν τέτοιες συμπεριφορές, αλλά πλέον ο ανεγκέφαλος μουρντάρης θα είναι πιο επιφυλακτικός, ενώ το περιβάλλον γύρω του θα είναι λιγότερο ανεκτικό. Η σωματική και ψυχολογική βία αφήνει σοβαρά τραύματα σε αυτόν που θα την υποστεί, είναι κάτι ηθικά και ποινικά κολάσιμο και αυτό, με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα, έχει αποτυπωθεί ανεξίτηλα στο συλλογικό υποσυνείδητο. 

Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός.

Τελικά πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στις πολυδιαφημισμένες αυθεντίες. Ένα κοινό στοιχείο όλων των καταγγελλόμενων, είναι το υπερτροφικό τους Εγώ. Αισθάνομαι τυχερός, που με πολύ νεαρή ηλικία είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά ανθρώπους που θαύμαζα και να τους απομυθοποιήσω, αποκαθηλώνοντας κάθε είδους κραυγαλέα αυθεντία. Το να υποδύεσαι καλά τον Κρέοντα επειδή τυχαίνει να ταυτίζεσαι μαζί του ως ιδιοσυγκρασία, το να ανεβάζεις μέτριες παραστάσεις με μοναδικό εφαλτήριο τις άριστες δημόσιες σχέσεις σου, δε σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, αλλά ούτε και καλύτερο καλλιτέχνη. Η καραμέλα ότι ο χαρακτήρας και οι πεποιθήσεις ενός καλλιτέχνη δεν πρέπει να επηρεάζουν την άποψή μας για το καλλιτεχνικό του έργο δεν ισχύει ιδιαίτερα. Παρατηρώ την υστεροφημία ενός διάσημου Έλληνα εικαστικού να καταποντίζεται κάτω από το βάρος των ακραίων απόψεών του. Η υστεροφημία του καλλιτέχνη επηρεάζεται και από τον τρόπο που δρα κοινωνικά, διαφορετικά η Leni Riefenstahl θα έμενε στην ιστορία πρωτίστως για την σκηνοθετική της αρτιότητα και δευτερευόντως για την εμμονή της στη ναζιστική προπαγάνδα. Ισχύουν και τα δύο, αλλά φυσικά έμεινε στην ιστορία κυρίως για το δεύτερο.

Για άλλη μια φορά εμπεδώσαμε ότι στην πολιτική, η υπέρτατη αξία είναι το ξεκατίνιασμα.

Έχουμε μία εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση βιασμών ανηλίκων. Έχουμε ένα σωρό υποθέσεις σεξουαλικής, σωματικής και ψυχολογικής κακοποίησης, έχουμε μία πολιτική, που διά μέσω της εκπροσώπου της σφυρίζει κλέφτικα, και το μόνο που βλέπουμε να συμβαίνει σε πολιτικό επίπεδο είναι το άγριο ξεκατίνιασμα. Φυσικά δεν πρόκειται για πολιτική αντιπαράθεση, ούτε για διαφωνία επί της ουσίας, αλλά για αποπροσανατολιστική κοκορομαχία, με φωτομοντάζ, ηλίθιους τίτλους εφημερίδων και απροκάλυπτο κιτρινισμό ακόμα και από μέσα που κάποτε θεωρούνταν σοβαρά και έγκυρα. Αντί να επικεντρώσουμε στην ουσία του προβλήματος, πέφτουμε στην αρένα της ευτελούς πολιτικής αμετροέπειας και σε ένα διαγωνισμό για το ποιος θα καταφέρει να ρίξει πιο χαμηλά το επίπεδο.

Στην Ελλάδα είναι πιο πιθανό να πέσει μετεωρίτης παρά να παραιτηθεί υπουργός (ή έστω να ζητήσει συγνώμη). Η Μενδώνη διαψεύδει την Έλενα Ακρίτα που προανήγγειλε την είδηση παραίτησης του Λιγνάδη. Αμέσως μετά διαψεύδει τον εαυτό της, που διέψευσε την Έλενα Ακρίτα κάνοντας δεκτή την παραίτηση. Μετά δηλώνει εξαπατημένη και αντί να ζητήσει μια κάποια συγνώμη ρίχνει την μπάλα στην εξέδρα λέγοντας ότι η προκάτοχός της Λυδία Κονιόρδου έχει το φταίξιμο επειδή συμμετείχε στην παράσταση που σκηνοθέτησε ο Λιγνάδης. Έτσι, η «εξαπατημένη» επιχειρεί να εξαπατήσει το κοινό αίσθημα. Η υποκριτική τέχνη της υπουργού περιορίζεται κυρίως στο θέατρο του παραλόγου.

Στο σπίτι του κρεμασμένου διαφημίζουν το σκοινί. Ας μιλήσουμε για το απόλυτο παράδοξο του Ελληνικού #MeToo! Πολλοί ξέρουν ότι το ζήτημα της σεξουαλικής παρενόχλησης και της ψυχικής κακοποίησης δεν περιορίζεται στο χώρο της υποκριτικής τέχνης αλλά και σε πολλούς άλλους χώρους, όπου ακμάζουν εξουσιαστικές τάσεις υπερτροφικών εγωισμών. Το παράδοξο είναι ότι ένας τέτοιος χώρος είναι αυτός της δημοσιογραφίας. Όσοι το έχουν ζήσει από μέσα, το γνωρίζουν, όπως γνωρίζουν ότι εκεί είναι πολύ πιο δύσκολο να ανοίξουν τα στόματα για πολλούς και ευνόητους λόγους. Επειδή, πλέον το θέμα #MeTοο πουλάει, ασχολούμαστε με αυτό full time και προσποιούμαστε ότι αυτά συμβαίνουν μόνο αλλού και όχι μέσα στη δικιά μας επαγγελματική στέγη.

Μάθαμε ότι υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες ανθρώπων: Αυτοί που ξέρουν τα πάντα αλλά δε λένε τίποτα, και αυτοί που δεν ξέρουν τίποτα και λένε τα πάντα. Όλοι όσοι είναι έξω από το χορό και παριστάνουν τώρα τους ήρωες εκ του ασφαλούς, μάλιστα κάποιοι από αυτούς που ισχυρίζονται ότι γνώριζαν, είχαν και θεσμικούς ρόλους. Όμως οι μόνοι πραγματικοί ήρωες είναι αυτές και αυτοί που οπλίστηκαν με απίστευτο θάρρος για να βγουν και να μιλήσουν ανοιχτά για ό,τι τους συνέβη. Όχι εκείνοι που έβλεπαν να συμβαίνει κάτι δίπλα τους, προσποιούνταν ότι δεν τρέχει τίποτα, και δεν κατήγγειλαν, ούτε περιθωριοποιούσαν άμεσα τον θύτη. Τις δημόσιες σχέσεις πολλοί αγάπησαν, τους δημοσιοσχετίστες ουδείς. Συνεπώς, όλοι κρίνονται για αυτά που λένε αλλά και για εκείνα που δεν λένε.

Επίσης, ο καθένας κρίνεται από τον ποιόν επιλέγει να έχει δικηγόρο. Αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη συζήτηση.