Και Α και Ου και ΔΑΠ-ΝουΔουΦουΚού σαν τα αέρια παντού!

ΔΑΠ-ΝΔΦΚ

Εδώ και πολλά χρόνια είναι η κυρίαρχη δύναμη στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, λόγω της πλήρους αδιαφορίας που δείχνει για τα τεκταινόμενα στα  ακαδημαϊκά  ιδρύματα  η συντριπτική πλειοψηφία  των φοιτητών και η οποία εκφράζεται με την αποχή στις εκλογές, που φτάνει μάλιστα  στα τεράστια ποσοστά του  60%-70%!Πρώτη δύναμη λοιπόν... στη μειοψηφία που ψηφίζει.

Ό,τι και να λέγεται όμως  για τους απεχθέστατους αναρχο- "μπαχαλάκηδες" και το καθεστώς της τρομοκρατίας που ασκούν σε ελάχιστες σχολές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης , η δράση των φαιοκόκκινων φασιστών ωχριά μπροστά στο Καθεστώς της Ανομίας που έχει επιβάλει η γαλάζια παράταξη  στα Πανεπιστήμια , με την ανοχή ή τη συνενοχή πολλών καθηγητών τους.

Η ΔΑΠ , κατά γενική ομολογία, γ@%ά και δέρνει στα πανεπιστήμια. Μοιάζει με τα αέρια που καλύπτουν όλους τους χώρους . Χωρίς αυτήν δε γίνεται τίποτε , από την εκλογή  του διδακτικού προσωπικού , τη διαχείριση  των κονδυλίων έρευνας, την εργολαβική διάθεση των συγγραμμάτων, την εύρεση στέγης , τα διαβόητα πάρτι της με τις... "πιο σέξι γκόμενες"   έως τις πολλαπλές "δραστηριότητές" της παράταξης  ως προνομιούχου...   συνδιαχειρίστριας  μαζί με τους σκοπίμως "τυφλούς"  στα αίσχη της καθηγητές των ανώτατων και ανώτερων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. 

Η ΔΑΠ είναι  ο απόλυτος δυνάστης , ο πραγματικός τρομοκράτης των σχολών. Αυτήν φοβούνται οι πάντες και συμβιβάζονται με την ασύδοτη δράση της , από αυτήν υποφέρουν οι προοδευτικοί καθηγητές , ενώ την αποθεώνουν και τρέχουν να "συνεργαστούν" μαζί της  οι δειλοί  ή καιροσκόποι συνάδελφοί τους .Αυτή η παράταξη θα μπορούσε να πετάξει προ πολλού από τις σχολές τους ελάχιστους μπαχαλάκηδες και να αλλάξει την εικόνα των ιδρυμάτων προς το καλύτερο. Αν φυσικά το ήθελε. Όμως ποτέ η Δεξιά δεν ήθελε η νεολαία της να πρωτοστατεί σε τέτοιους αγώνες, μια και θα της χαλούσε το κλασικό αφήγημα , ότι οι χώροι αυτοί είναι άντρα ανομίας που πρέπει να παταχθεί διά ροπάλου.

Παιδιά προερχόμενα κατά βάση  από την επαρχία , με έντονα συντηρητική ιδεολογία , μεγαλωμένα μέσα σε ένα παπαδοκρατούμενο περιβάλλον ,  εγγράφονται πρόθυμα στη ΔΑΠ ονειρευόμενα τη μεγάλη ζωή,  είτε μέσα στο πανεπιστήμιο είτε , αργότερα, στον εργασιακό βίο , στον οποίο  είναι σίγουρο ότι θα επιλεχθούν προνομιακά (ως πρώην ΔΑΠίτες) σε διάφορους ιδιωτικούς και δημόσιους φορείς , όπου λύνουν και δένουν  οι προσκείμενοι στη Νέα Δημοκρατία κομματάρχες.Μια ματιά  λ.χ. στους πίνακες των νεοπροσλαμβανόμενων στελεχών πανεπιστημιακής μόρφωσης σε όλους τους δημόσιους οργανισμούς δείχνει ξεκάθαρα ότι οι 8 στους 10 είναι πρώην ΔΑΠίτες.  Τυχαίο; Δεν νομίζω...

Για όσους εργάζονται στα ΑΕΙ είναι προφανές ότι η αστυνομία στα πανεπιστήμια είναι αχρείαστη, γιατί  τη δουλειά αυτή την κάνει εδώ και καιρό η Α και Ου η ΔΑΠ-ΝουΔουΦουΚού, η διαχρονική  δύναμη επιβολής  του Δεξιού τρομονόμου  στα Πανεπιστήμια. Το γιατί προσθέτει η κυβέρνηση και τους αστυνομικούς αυτό έχει να κάνει από τη μια για να δείξει στην κοινή γνώμη ότι βάζει τάξη σε ένα χρόνιο  πρόβλημα , που σκόπιμα έχει υπερδιογκωθεί, και από την άλλη για να επεκτείνει και στους  ακαδημαϊκούς χώρους την πλήρη ηγεμονία της Δεξιάς που επιβάλλει με τόση μανία σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Το αστυνομικό κράτος στα άδυτα των αδύτων ενός εν δυνάμει ανυπότακτου και ελευθερόφρονα (επομένως και επικίνδυνου)  θεσμού. Πώς το είπε ο Βορίδης; "Να βάλουμε ένα τέλος στην πνευματική ηγεμονία της Αριστεράς!". E, αυτό κάνουν, με τον απλούστερο τρόπο: βάζουν τον αστυνομικό στο αμφιθέατρο και στις συνεδριάσεις τοης συγκλήτου!Και τελειώνουν μια για πάντα.

Το γεγονός ότι τα  ελληνικά πανεπιστήμια είναι ως εικόνα στο χάλι που είναι δεν οφείλεται στους ελάχιστους τραμπούκους αναρχομπαχαλάκηδες , αλλά στην παράταξη των παιδιών των ενάρετων και θεοσεβούμενων μικρονοικοκυραίων, που μισούν καθετί το Δημόσιο και έχουν φτιάξει μια Ελλάδα κατεστραμμένη , καταπατημένη και λεηλατημένη  από την ασύδοτη αναρχική δράση τους. Με την ανοχή των δεξιών πατρώνων τους , που καμώνονται τους ταγούς του κράτους , τα παιδιά αυτών των καταστροφέων της χώρας λεηλατούν και τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα .

 Η βρομιά , η δυσωδία, το σκουπιδαριό ,ο τραμπουκισμός απέναντι στους προοδευτικούς καθηγητές ,  οι  ελεεινά μουτζουρωμένοι τοίχοι είναι  έργα ενός  "πολιτισμού" που αντανακλά τη νοοτροπία των γονέων και των ηγετών της  Δεξιάς   απέναντι στο Δημόσιο και στους ρομαντικούς ( = αφελείς) υπερασπιστές του δημόσιου χώρου. 

Gerontakos