H «σχεδία» της αυλής και της τηλεργασίας είναι ξανά στους δρόμους!
Βρίσκουμε τον εργοδότη στην κουζίνα μας, παίζουμε στις αυλές τις συμπερίληψης, περιπλανιόμαστε στην πόλη που ξεχάσαμε, παρακολουθούμε τις εικόνες που μιλούν, γινόμαστε σιωπηλοί αναγνώστες, ανακαλύπτουμε την ορμή της γραφής, αφήνουμε τον Όργουελ μετεξεταστέο.
Αυτά και άλλα πολλά στη «σχεδία» Δεκεμβρίου (τεύχος #87), που βρίσκεται -με μια καθυστέρηση ελέω πανδημίας, από την Τετάρτη 20 Ιανουαρίου- στους δρόμους της πόλης.
Από την Τετάρτη 20 Ιανουαρίου, οι άνθρωποι της «σχεδίας» είναι εδώ, κρατώντας το τεύχος που από τις τελευταίες μέρες του Νοεμβρίου, περίμενε καρτερικά τη σειρά του να ξεκινήσει το ταξίδι του από χέρι σε χέρι, από αναγνώστη σε αναγνώστη, σε ολόκληρη την υφήλιο.
«Τεύχος #87, Δεκέμβριος 2020» αναγράφεται στο εξώφυλλο. «Τεύχος Χειμώνας 2020-2021» θα έπρεπε να λέει κανονικά. Την Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου θα κυκλοφορήσει το μεθεπόμενο τεύχος και μετά θα έρθει άνοιξη, ελπίζουμε όχι μόνο ημερολογιακά.
Παρά τις όποιες προσπάθειες ρύθμισης, η επίταση του εργασιακού στρες, η κατάλυση των ορίων επαγγελματικής και ιδιωτικής ζωής, το ξεχείλωμα του ωραρίου είναι μερικές μόνο από τις παρενέργειες της τηλεργασίας. «Οι τηλεργαζόμενοι είναι σε μία ακραία απομόνωση από το εργασιακό τους περιβάλλον και τους συναδέλφους τους και σε ένα ακραίο “μαζί” με τα μέλη της οικογένειάς τους. Αυτό προκαλεί μεταπτώσεις, άγχος, πανικό», επισημαίνει στη «σχεδία» η ψυχοθεραπεύτρια Όλγα Παπατριανταφύλλου. Σε αντίθεση, όμως, με τη χώρα μας, στην Ολλανδία, η τηλεργασία συνοδεύεται από ένα συμβόλαιο εμπιστοσύνης εργοδότη εργαζομένων, που περιλαμβάνει τον πλήρη σεβασμό του ωραρίου και την επίβλεψη του σπιτιού για το αν πληροί τις προϋποθέσεις ασφάλειας και υγείας. Στη, δε, Ιταλία, οι εργοδότες οφείλουν να προσαρμόζουν τα ωράρια των υπαλλήλων τους που βρίσκονται σε καθεστώς τηλεργασίας κι έχουν μικρά παιδιά, ανάλογα με τις γονεϊκές τους υποχρεώσεις. Είναι το φάκελο της τηλεργασίας που ανοίγουμε στο ρεπορτάζ με τίτλο «Ο εργοδότης στην κουζίνα μου».
«Οι αυλές της συμπερίληψης». Ανθοστόλιστοι κήποι, ζωγραφισμένοι τοίχοι. Οι σχολικές αυλές, από χώροι αναπαραγωγής διακρίσεων και στερεοτύπων, μπορούν να μετατραπούν σε τόπους συνύπαρξης και ισότητας. Ο σχεδιασμός των σχολικών αυλών είναι καθοριστικός ώστε να συνδεθούν οι παιδαγωγικές διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα μέσα στις αίθουσες με τις δυνατότητες που κρύβει ο έξω χώρος. «Η σχολική μας αυλή διαθέτει πια υπαίθρια βιβλιοθήκη, πολύγωνα παγκάκια, όπου τα παιδιά μπορούν να φάνε, να διαβάσουν και να παίξουν επιτραπέζια παιχνίδια. Έχουμε κήπο με ροδιές, δάφνες και λεμονιές. Οι τοίχοι έχουν ζωγραφιές. Επιπλέον, έχει γίνει διαγράμμιση για υπαίθρια παιχνίδια, όπως το “κουτσό”, και χωρίσαμε την αυλή σε ζώνες δραστηριοτήτων, ώστε να έχουν όλα τα παιδιά πρόσβαση. Δεν είναι δύσκολο να γίνει μια αυλή συμπερίληψης. Είναι θέμα θέλησης και αγάπης», τονίζει η κ. Ιωάννα Αγγελή, εκπαιδευτικός φυσικής αγωγής στο 45ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών.
«Η πόλη που ξεχάσαμε». Ένας ιερωμένος μάς καλεί σε μια ζωή μαρτυρίας, ενώ εξηγεί γιατί η δικαιοσύνη δεν μπορεί ποτέ να είναι αφηρημένη, πώς διαφοροποιείται η χριστιανική ηθική από τον ευσεβισμό, γιατί η επιστήμη δεν συγκρούεται με τη θρησκεία, αλλά και γιατί η σύγχρονη βιοτεχνολογία διατυπώνει ένα αίτημα για αθανασία. «Η αφηρημένη συζήτηση περί δικαιοσύνης προϋποθέτει σιωπηρά ότι είναι δυνατή η εγκαθίδρυση μιας δίκαιης κοινωνικής τάξης δίχως οι άνθρωποι, οι οποίοι συνιστούν αυτήν την τάξη, να είναι οι ίδιοι δίκαιοι», επισημαίνει στη συνέντευξή του στη «σχεδία» ο πατέρας Ευάγγελος Γκανάς.
«Η ορμή της γραφής». Μία από τις πιο καταξιωμένες νέες συγγραφείς παγκοσμίως μας ταξιδεύει στην ευφάνταστη παιδική της ηλικία, μας εξηγεί γιατί η περιέργεια αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της συγγραφικής διαδικασίας, αλλά και γιατί ταυτίζεται με τους «αταίριαστους» αυτού του κόσμου. «Όλοι γεννιόμαστε με τεράστια αποθέματα δημιουργικότητας, αλλά δεν δίνονται σε όλους οι ίδιες δυνατότητες να φροντίσουν αυτές τις παρορμήσεις», σημειώνει, ανάμεσα σε άλλα, στη συνέντευξή της στη «σχεδία» η Χάνα Κεντ.
«Εικόνες που ομιλούν». Ένας από τους διαπρεπέστερους εικονογράφους του καιρού μας, του όποιου τα έργα έχουν γίνει εξώφυλλα σε σπουδαία περιοδικά, όπως το «New Yorker» και το «TIME», επιστρέφει στις ελληνικές του ρίζες και τον Καζαντζάκη, εξηγεί γιατί οι καλλιτέχνες δεν πρέπει να σιωπούν, ενώ δηλώνει ακτιβιστής μέσα από το έργο του. «Το πιο συναισθηματικά φορτισμένο εξώφυλλο είναι αυτό με τον Τζορτζ Φλόιντ, η αποτύπωση της στιγμής όπου βρισκόταν πεσμένος στο έδαφος, η αντίστροφη μέτρηση των τελευταίων λεπτών της ζωής ενός ανθρώπου», υπογραμμίζει, μεταξύ άλλων, στη «σχεδία» ο Τζον Μαυρουδής.
«Οι αναγνώστες της σιωπής». Πρόσκληση σε μια ξεχωριστή αναγνωστική συνάντηση, όπου η δραπέτευση από την τυραννία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης συναντά την επανάκτηση της χαμένης τέχνης του διαβάσματος. «Διοργανώνουμε σιωπηλά αναγνωστικά πάρτι, γιατί θέλουμε να δώσουμε την ευκαιρία σε εσωστρεφείς ανθρώπους να συμμετέχουν σε μια πιεστική κοινωνική δραστηριότητα», σημειώνουν οι άνθρωποι της Λέσχης Ανάγνωσης «Βγάλε το Σκασμό».
«Μετεξεταστέος Όργουελ». Μπροστά στο σύστημα ηλεκτρονικών παρακολουθήσεων των ξένων καθηγητών στην Κίνα, η φαντασία του βρετανού συγγραφέα ωχριά. Πολλά εκπαιδευτικά ιδρύματα εγκαθιστούν κάμερες στις τάξεις τους, για να είναι ευκολότερη η παρακολούθηση των καθηγητών και του κατά πόσον τηρούν την «εθνική γραμμή».
«Συνήθεις ύποπτοι». Με όχημα την τέχνη, μία έκδοση μας προφυλάσσει από τους υγειονομικούς κινδύνους που καιροφυλακτούν μα μένουν αθέατοι. Υπέρταση, λιπίδια, σακχαρώδης διαβήτης, κάπνισμα αποτελούν τους «συνήθεις υπόπτους» που απειλούν την καρδιά μας και συχνά διαφεύγουν του έγκαιρου εντοπισμού τους.
Ακόμη, μέσα από μια μικρή αγγελία, μαθαίνουμε να παίζουμε μπιλιάρδο, ενώ ο Χρήστος Αλεφάντης, στα «Λόγια της πλώρης», ονειρεύεται μια ζωή χωρίς μελομακάρονα. Ο Διονύσης Λεβεντάκης και ο Κωνσταντίνος Χατζηλιάδης μιλούν για μια φιλία που, αν και δεν μετρά πολλά χρόνια, είναι βαθιά και ειλικρινής. Σμαράγδα Αυγέρη και η Μάριαμ Σαράζι μιλούν για μια φιλία που δεν γνωρίζει σύνορα. Ο φακός του Κωστή Μπακόπουλου καταγράφει μεσημεριανά στιγμιότυπα της πόλης. Επισκεπτόμαστε μια καλλιτεχνική γωνιά της πόλης, όπου η γαστρονομία διασταυρώνεται με το κουκλοθέατρο και ο Τονίνο Καροτόνε συναπαντιέται με την όπερα της Βρέμης. Παράλληλα, μια ερωτευμένη με τον τόπο της γυναίκα μάς μεταφέρει στο Πήλιο των κατοχικών ολοκαυτωμάτων, των αποξηράνσεων, της κτηνοτροφίας, μα και των συρτών χορών, ενώ μας ετοιμάζει αλμυρό μπακαλιάρο. Επιπλέον, κάνουμε νέες εγγραφές στο Ημερολόγιο της «σχεδίας».
Αυτά και άλλα πολλά στη «σχεδία» Δεκεμβρίου (τεύχος #87).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου