ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΗΘΟΣ ΕΝΟΣ ΑΞΙΟΚΡΑΤΗ ΦΑΥΛΟΑΜΕΙΒΟΜΕΝΟΥ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΞΙΑΚΟ ΚΩΔΙΚΑ ΥΠΑΚΟΥΕΙ ΕΝΑΣ

 « ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ  ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΜΠΟΥΚΑ;

 1. Αρχικά δηλώνω ότι  δεν ξέρω σε ποιον ιδεολογικό  θεό πίστευε παλαιότερα ο εικονιζόμενος κύριος. Ούτε με ενδιαφέρει.

 

 

 2. Πρώτη φορά μου κίνησε το ενδιαφέρον ,  όταν συστρατεύθηκε με τον Θεοδωράκη στο στερεμένο πλέον Ποτάμι και άρχισα να διαβάζω με ενδιαφέρον κάποια από  τα κείμενά του  στο Protagon.gr, όπου περίσσευαν ο ορθός λόγος και η  ρηξικέλευθη  θεώρηση της  ελληνικής ιστορίας. 

 

3. Χρειάζεται θάρρος , για παράδειγμα, να διατυπώσεις απόψεις που στρέφονται εναντίον της αντιδραστικής Δεξιάς και της μεσσιανικής Εκκλησίας , που σε αγαστή συμπόρευση  αποτελούν διαχρονικά τους φορείς ανάσχεσης του εκσυγχρονισμού και της προόδου  της Ελλάδας. Δεν είναι εύκολο να υποστηρίζεις ευθαρσώς ότι « μετά τον Βενιζέλο, η χώρα παραδόθηκε και πάλι, στην Εκκλησία, στην «ελίτ των βλακών», στα εθελοδουλικά συμφέροντα της μεταπρατικής οικονομίας και στους αιώνιους "ηλίθιους" ». Διαβάστε, παρακαλώ, παρακάτω το κείμενο που ανάρτησε , στις 26/10/2017, στο Protagon.gr , ο καλός δημοσιογράφος και πείτε ως λογικοί άνθρωποι  αν διαφωνείτε σε κάτι. Εγώ πάντως δε θα διαφωνούσα σε κανένα σημείο.

 

Οι ηλίθιοι της Ιστορίας και ο Βενιζέλος

 

του  Ανδρέα Ζαμπούκα

4-5 λεπτά

 

Πηγή: protagon.gr

---

Σήμερα είναι η επέτειος παράδοσης της Θεσσαλονίκης σε ελληνική διοίκηση. Οι ανοησίες περί απελευθέρωσης είναι εθνικιστικές κορώνες, αφού το ελληνικό στοιχείο στην πόλη δεν ξεπερνούσε το ένα τέταρτο του πληθυσμού, για πολλούς αιώνες. Ωραία είναι που μας ανήκει η πόλη και δεν χρειάζεται κανένα άλλο επιχείρημα για αυτό…
Κάθε φορά που πάω στη Θεσσαλονίκη, ανεβαίνω την Αριστοτέλους, περνάω την Εγνατία και στέκομαι, για πέντε λεπτά, μπροστά στο κατάλευκο άγαλμα του Βενιζέλου. Αν δεν υπήρχε αυτός, η Θεσσαλονίκη δεν θα ήταν σήμερα δική μας. Αν δεν υπήρχε αυτός, τα σύνορα της Ελλάδας μπορεί να ήταν στα Τέμπη. Αν δεν υπήρχε τέλος, αυτός η Ελλάδα είναι πιθανόν να αποτελούσε ένα μικρό θεοκρατικό υπανάπτυκτο βασίλειο, όπου παπάδες και αυλικοί θα εκτονώνονταν βουτηγμένοι στα παραμύθια και τις φαντασιώσεις τους.

• 
  

Ο ελληνικός στρατός πρόλαβε τους Βούλγαρους για λίγες ώρες, με διαταγή του Βενιζέλου ενώ ο Κωνσταντίνος ήθελε τη Μπίτολα (Μοναστήρι). Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η διπλωματική προετοιμασία ήταν τόσο οργανωμένη που δεν υπήρχαν περιθώρια για τον Χασάν Ταξί Πασά να παραδώσει στους Βούλγαρους την διοίκηση. Όπως επίσης και η στρατηγική απώθησης των Βουλγάρων στη συνέχεια.
Καμιά φορά, αισθάνεται κανείς τόσο τραγικός, όταν κατανοεί τη μοιραία έκβαση της ιστορικής αφήγησης. Κι ακόμα περισσότερο, όταν βλέπει μπροστά του, τους ελάχιστους πρωταγωνιστές της να διεκδικούν για τον εαυτό τους τις δάφνες των θριάμβων ενός έθνους. Γιατί ενώ οι «ηλίθιοι» σωρηδόν πασχίζουν να ισοπεδώσουν τα πάντα, πού και πού, εμφανίζεται κάποιος που σώζει τη τελευταία στιγμή την παρτίδα. Αλλά και πάλι, οι «ηλίθιοι» δεν ησυχάζουν ποτέ. Παλεύουν με νύχια και δόντια, να υπάρξουν δια της αλαζονικής τους ανεπάρκειας -εκλογές Νοεμβρίου 1920- καταστρέφοντας τα πάντα.
Μα δεν είναι αυτό μεσσιανισμός; Ναι, για κοινωνίες «δούλων» είναι μεσσιανισμός γιατί ο ηγέτης αναγορεύεται σε σωτήρα με τόσους «ηλίθιους» γύρω του. Ο Μπίσμαρκ όμως, στη Γερμανία δεν είναι «μεσσίας», είναι ο ενωτικός μεταρρυθμιστής. Γιατί ακολούθησαν θεσμοί, δομές και συνέχειες ανθρώπων που έδεσαν σε ένα σώμα το γερμανικό κράτος και κατάφεραν να το αναστήσουν μετά από δύο καταστροφικούς πολέμους που προκάλεσαν οι «ηλίθιοι» συμπατριώτες τους.
Αντίθετα, εμείς, οι νικητές όλων των πολέμων (Βαλκανικοί, Α’ και Β’ Παγκόσμιος) επιδιώξαμε με μανία να βρεθούμε στην χειρότερη θέση των ηττημένων.
Γιατί τόσο μοιραίοι; Γιατί μετά τον Βενιζέλο, η χώρα παραδόθηκε και πάλι, στην Εκκλησία, στην «ελίτ των βλακών», στα εθελοδουλικά συμφέροντα της μεταπρατικής οικονομίας και στους αιώνιους «ηλίθιους». Σε αυτούς που έχασαν τον πόλεμο του 1897, που πρόδωσαν τον Βενιζέλο, που έφεραν πίσω τον Βασιλιά, που εγκατέλειψαν τους Ελληνες της Μικράς Ασίας στη σφαγή και που παρέδωσαν τη μισή Κύπρο στους Τούρκους. Πάντα εν τω μεταξύ, κινούμενοι στο όνομα του σταυρού, της σημαίας και της απύθμενης ανοησίας τους.
Αν το καλοσκεφτείς στο ελληνικό κράτος, κάθε εκατό χρόνια, εμφανίζεται ένας σπουδαίος ηγέτης. Πρώτα ο Καποδίστριας και μετά ο Βενιζέλος. Ίσως και ο Καραμανλής (ο πρώτος). Ολοι τους έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Την εξωστρέφεια και τη δημιουργική διπλωματία στις σχέσεις τους με τους ξένους.
Να περιμένουμε τον επόμενο; Θα προτιμούσα όχι. Καλύτερα να πορευθούμε από δω και πέρα, αλλιώς. Χωρίς μεσσίες και πεφωτισμένους ηγέτες. Αρκεί να φτιάξουμε μία ισχυρή και θεσμικά θωρακισμένη δημοκρατία. Αν το πετύχουμε, δεν θα χρειαζόμαστε πια Βενιζέλους.
Την ώρα, πάντως, που θα βλέπετε στην τηλεόραση, το παπαδαριό να καπηλεύεται την «απελευθέρωση» της Θεσσαλονίκης, να θυμάστε ότι, χωρίς τον Βενιζέλο, θα παρακολουθούσατε σήμερα, το «συλλείτουργο» Ανθιμου-Μουεζίνη από τη Ροτόντα…
************************* 

 4 . Κάποια στιγμή ο κύριος Ζαμπούκας , ακολουθώντας τη γενική τάση "αποψίλωσης"  στελεχών του Ποταμιού από τη Νέα Δημοκρατία , εμφανίστηκε να αλλάζει στρατόπεδο. Άρχισε να αρθρογραφεί στις "ναυαρχίδες" του άγριου φιλελευθερισμού αλά γκρέκα  Φιλελεύθερος και Liberal.gr.
To πάθος του διοχετευόταν  πλέον όχι εναντίον της  παράταξης που ιστορικά αποτελεί το προπύργιο του μικροαστικού συντηρητισμού, αλλά εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ , τους αρχηγού και των στελεχών του, τους οποίους  προσπαθούσε να μειώσει με κάθε τρόπο , ενώ από την άλλη αποθέωνε τον Μητσοτάκη επιστρατεύοντας κάθε είδους γελοίο επιχείρημα, προκειμένου να πάρει την εξουσία.

 

5. Ξημέρωσε , επιτέλους, η μέρα που απαλλάχτηκε ο τόπος από τους άχρηστους Συριζομαδουραίους και επέστρεψαν οι νόμιμοι ιδιοκτήτες του, με την εντολή να ...αναγεννήσουν  το κράτος, να διώξουν αμέσως τους άχρηστους, αμόρφωτους  και  άπλυτους αριστερούς  και  να βάλουν στη θέση τους τα καθαρά  χριστιανόπουλα με τα πολλά πτυχία  και το υψηλό πατριωτικό φρόνημα. Καθότι είχε έρθει ξανά η εποχή της αποκατάστασης της διασαλευθείσας τάξης.

6.  Έτσι λοιπόν αμείφθηκε και ο Ζαμπούκας μας χωρίς να ντραπεί  με μια αργομισθία τιμητικού τύπου  στο πολιτικό γραφείο του Πικραμένου για τα όσα καλά προσέφερε στην παράταξη των ευλαβών νοικοκυραίων , χωρίς όμως να πάψει την αρθρογραφία του κατά των ολετήρων του έθνους που παριστάνουν τους σωτήρες του από τα μνημόνια. 

7. Κι επειδή δεν τον φόβιζε πλέον ο προσωπικός κατήφορος που είχε πάρει, άρχισε να δικαιολογεί χωρίς συστολή, αυτός ο άλλοτε αμείλικτος κριτής της διαχρονικά διεφθαρμένης συντηρητικής παράταξης  ,  τα κραυγαλέα  αίσχη της κυβέρνησης των "αρίστων". Προσέξτε πώς βγάζει λευκό ως περιστερά τον Μητσοτάκη από την επαίσχυντη ιστορία με τους διορισμούς των διευθυντών από τον Κικίλια και βγάλτε τα συμπεράσματά σας για το ήθος του ανδρός:   

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΜΠΟΥΚΑ
 
[...........................................]
Αν θέλουμε να συγκρίνουμε όμως την σημερινή κυβέρνηση με την προηγούμενη, θα δούμε μεταξύ πολλών διαφορών και μία ιδιαίτερη, προσδιοριστική για το χάσμα των δύο κομμάτων.
Κάθε φορά που δημιουργείται ζήτημα με κυβερνητικό  λάθος ή αστοχία, μέσα σε λίγο διάστημα,  υπάρχουν αντιδράσεις. Τις περισσότερες φορές από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
 Τώρα,  η αντίδραση ήταν η παραίτηση του διορισθέντος πολιτευτή από την νέα θέση διοίκησης στο νοσοκομείο Καρδίτσας. Και είναι φανερό πως του ζητήθηκε άμεσα από το Μαξίμου.

[............................] 
 
Το ατόπημα με την περίπτωση του νοσοκομείου Καρδίτσας ήταν μεγάλο. Έδωσε όμως την ευκαιρία να διαπιστώσουμε πως τώρα η εξουσία ακούει. Και επειδή δεν διαθέτει κανένα «ηθικό πλεονέκτημα» σκύβει το κεφάλι και διορθώνει.
Αντίθετα οι φιλολαϊκοί αριστεροί «προηγούμενοι» δεν καταλάβαιναν τίποτα. Ούτε κραυγές ούτε γιουχαΐσματα ούτε παρατηρήσεις. Και έδιναν λόγο μόνο στον Μαρξ – ανάθεμα κι αν είχαν ιδέα ποιος είναι - και στην «περιούσια» ηθική τους.
Όπως και να το δεις, η «ντροπή» αποτελεί την ειδοποιό διαφορά του πολιτικού ανθρώπου από το «ζων» ον που προσπαθεί απλώς να επιβιώσει στο χώρο…

..

Η βασική διαφορά μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ | Liberal.gr

.