Για τα δικαιώματα των ζώων μαζικής εκτροφής

Meat Is Murder”, with its simulated bovine cries and buzz-saw guitars, took vegetarianism to a new height in popular media. At the time when this song was recorded, animal rights weren’t as mainstream of an issue as they are now.

The consumption of meat, especially mass-produced factory-farmed meat, is inherently related to the suffering of animals, and the whole point of this song is to make us think about this unpleasant truth. It’s not really the kind of song you just sit back and enjoy.

Meat Is Murder - Wikipedia

Meat Is Murder

Heifer whines could be human cries
Closer comes the screaming knife
This beautiful creature must die
This beautiful creature must die
A death for no reason
And death for no reason is murder
And the flesh you so fancifully fry
Is not succulent, tasty or kind
It's death for no reason
And death for no reason is murder
And the calf that you carve with a smile
Is murder
And the turkey you festively slice
Is murder
Do you know how animals die?
---------------------
Kitchen aromas aren't very homely
It's not comforting, cheery or kind
It's sizzling blood and the unholy stench of murder
It's not natural, normal or kind
The flesh you so fancifully fry
The meat in your mouth
As you savour the flavour of murder
No, no, no, it's murder
No, no, no, it's murder
Oh... and who hears when animals cry?

Το «παράδοξο του κρέατος»

Πηγή: tvxs.gr

---

Ένα νέο ψυχολογικό και συνειδησιακό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονοι άνθρωποι και ήρθε να προστεθεί σε δεκάδες άλλα είναι αυτό που οι ειδικοί ψυχολόγοι περιγράφουν ως «παράδοξο του κρέατος».
Η καινούργια αυτή έννοια περιγράφει την αντίφαση που αισθάνεται κάποιος ή κάποια, που ενώ του αρέσει να τρώει κρέας, δυσφορεί στη σκέψη ότι ένα ζώο ανατράφηκε σε αφύσικες συνθήκες και σφαγιάσθηκε με σκοπό να βρεθεί στο πιάτο του.
Μάλιστα οι ψυχολόγοι έχουν επιδοθεί σε μελέτες, έρευνες και διαπιστώσεις που αφορούν το νέο αυτό πρόβλημα και όπως αποκαλύπτουν όσοι βιώνουν το παράδοξο του κρέατος επινοούν διάφορα γνωστικά-νοητικά τρικ, ώστε να αντιμετωπίσουν αυτήν την παραδοξότητα και κυρίως να μειώσουν τις ενοχές τους.
Ο πιο συνηθισμένος τρόπος επίλυσης του προβλήματος όπως αυτό του κρέατος είναι το να το αγνοήσουμε. «Αυτή είναι η πρωταρχική στρατηγική: το να μη σκέφτεται κανείς καθόλου την προέλευση του κρέατος», υποστηρίζει ο ψυχολόγος Hank Rothgerber, στην έρευνά του που δημοσιεύτηκε το 2015 στο ειδικό περιοδικό «Appetite».
Παράλληλα, μελέτες από επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Όσλο στη Νορβηγία παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον για την ψυχολογία του καταναλωτή-κρεατοφάγου. Ο Jonas Kunst από το Ινστιτούτο Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου στο Όσλο ανέφερε πως ο τρόπος που παρουσιάζεται το κρέας από τις βιομηχανίες έχει επηρεάσει την προθυμία μας να το φάμε. Για παράδειγμα, αγοράζοντας κρέας από το σούπερ-μάρκετ, αγνοούμε τη σχέση του με την αρχική του κατάσταση. Οι ερευνητές λοιπόν μέτρησαν τη σχέση των συμμετεχόντων με το ζώο και την ευαισθησία τους γι’ αυτό. Συμπερασματικά, όσο πιο επεξεργασμένο ήταν το κρέας, τόσο πιο εύκολο ήταν να αποστασιοποιηθούν από την αρχική του μορφή.
Όπως αναφέρει και το BBC, η ψυχολόγος Julia Shaw του Πανεπιστημίου του Bedfordshire στην Μεγάλη Βρετανία, στο νέο βιβλίο της εξηγεί με τη σειρά της τι μπορεί να μας πει το «παράδοξο του κρέατος» για την ηθική λήψη αποφάσεων. Σύμφωνα με την Shaw, το χρήμα αλλάζει τη σχέση μας με την ηθική. Η ίδια η ύπαρξη χρημάτων λειτουργεί ως ρυθμιστικό στοιχείο μεταξύ των εαυτών μας και της προέλευσης των προϊόντων μας. Αυτό μπορεί να μας κάνει να συμπεριφερόμαστε με τρόπους που είναι βαθιά ανήθικοι.
Με την ανασυγκρότηση σε επί μέρους στοιχεία του ίδιου πράγματος ή προϊόντος και την προσθήκη μιας τιμής, κάποιες πράξεις φαίνονται πολύ λιγότερο ενοχλητικές ή επιθετικές. Δεν μπορούμε να τα δούμε από πρώτο χέρι, έτσι αισθανόμαστε ότι δεν έχουν σχέση με εμάς. Το μόνο που μπορούμε να δούμε είναι η τιμή.
Εξάλλου αν σκεφτούμε γιατί τρώμε κρέας το οποίο γνωρίζουμε ότι έχει εκτραφεί σε κακές συνθήκες, θα αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε και για πολλές άλλες συμπεριφορές μας που έρχονται σε σύγκρουση με βαθύτατες ηθικές αρχές.

Εσωτερική σύγκρουση
Σύμφωνα με τους ψυχολόγους Brock Bastian και Steve Loughnan, οι οποίοι διερευνούν το θέμα στην Αυστραλία, το «παράδοξο του κρέατος» είναι η «ψυχολογική σύγκρουση μεταξύ της διατροφικής προτίμησης των ανθρώπων για το κρέας και της ηθικής απάντησής τους στα ζωϊκά βάσανα». Υποστηρίζουν ότι «η πρόκληση βλάβης στους άλλους είναι ασυμβίβαστη με την αντίληψη του εαυτού ως ηθικού προσώπου. Ως εκ τούτου, η κατανάλωση κρέατος έχει αρνητικές συνέπειες για τους κρεατοφάγους, επειδή αντιμετωπίζουν μια αρνητική αυτοπαρατήρηση: πώς μπορώ να είμαι καλός άνθρωπος και επίσης να τρώω κρέας;».
Αυτή η ηθική σύγκρουση δεν απειλεί απλώς την απόλαυση της κατανάλωσης κρέατος, απειλεί την ταυτότητά μας. Έτσι, προκειμένου να προστατεύσουμε την ταυτότητά μας, δημιουργούμε συνήθειες και κοινωνικές αντιλήψεις ή δομές που μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα. Για παράδειγμα, η κατανάλωση κρέατος συνδέεται με κοινωνικά έθιμα, με λαϊκές εκφράσεις και εκδηλώσεις, ακόμη και παράλογες αντιλήψεις όπως αυτή που συνδέει την κατανάλωση κρέατος με την ανδροπρέπεια.
Η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμαστε τις δικαιολογίες, αλλιώς νιώθουμε κακοί.
Γνωστική ασυμφωνία
Όταν πιστεύουμε σε κάτι αλλά πράττουμε αντίθετα, οι ψυχολόγοι το ονομάζουν γνωστική ασυμφωνία. Ο όρος αυτός αναπτύχθηκε από τον Leon Festinger, ο οποίος τον χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το 1957. Το κλασικό πείραμα στον τομέα αυτό δημοσιεύθηκε από τον Festinger και τον James Carlsmith το 1959.
Οι συμμετέχοντες είχαν κληθεί να εκτελέσουν μια σειρά από πολύ βαρετά έργα και στη συνέχεια τους ζητήθηκε να πουν στους επόμενους συμμετέχοντες ότι τα έργα ήταν πάρα πολύ ενδιαφέροντα. Μία ομάδα των συμμετεχόντων αμείφθηκε 1 δολάριο για να το πει ενώ μια δεύτερη ομάδα συμμετεχόντων αμείφθηκε με 20 δολάρια για να κάνει ακριβώς το ίδιο, να πει στους επόμενους ότι ήταν πολύ ενδιαφέροντα έργα. Σε δεύτερο χρόνο ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες και των δυο ομάδων να βαθμολογήσουν τα έργα ως προς το πόσο ενδιαφέρον είχαν.
Οι συμμετέχοντες της πρώτης ομάδας έδωσαν υψηλότερες τιμές ενδιαφέροντος για τα έργα από ότι οι συμμετέχοντες τις δεύτερης ομάδας. Το να πληρώνεσαι μόνο 1 δολάριο δεν είναι επαρκές κίνητρο για ψέματα και για αυτό όσοι πληρώθηκαν 1 δολάριο βρέθηκαν σε γνωστική ασυμφωνία. Θα μπορούσαν μόνο να ξεπεράσουν αυτή τη δυσαρέσκεια πιστεύοντας ότι τα καθήκοντα ήταν πραγματικά ενδιαφέροντα και ευχάριστα. Το να πληρώνεσαι 20 δολάρια παρέχει έναν λόγο για να κάνεις τα βαρετά έργα και επομένως δεν υπάρχει καμία γνωστική ασυμφωνία και έτσι κράτησαν ανέπαφη την αρχική τους εκτίμηση για τα έργα.
Έχει πολύ ενδιαφέρον ότι ο ερευνητής Festinger περιέγραψε την ουσία των ερευνών του ως εξής: «φτάνουμε να αγαπάμε αυτό για το οποίο έχουμε υποφέρει».

Άλλο ζώο, άλλο κρέας
Για την τροφή του κρέατος, υπάρχουν δύο τρόποι για να λύσουμε τη δυσαρέσκειά και την ασυμφωνία μας: μπορούμε να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας ή να αλλάξουμε την πεποίθησή μας. Μπορούμε να σταματήσουμε να τρώμε κρέας ή να βρούμε λόγους για τους οποίους η κατανάλωση κρέατος είναι ηθικά ορθή.
Εκτός από τις προσπάθειές μας να δικαιολογούμε την κατανάλωση κρέατος, η διαφήμιση και το μάρκετινγκ σίγουρα μας διευκολύνουν. Σύμφωνα με έρευνες της κοινωνιολόγου Liz Grauerholz σχετικά με τις εικόνες των ζώων στη λαϊκή κουλτούρα, ένας τρόπος να φανεί αποδεκτή η κατανάλωση κρέατος είναι να διαχωριστεί από το ζώο από το οποίο προήλθε. Η Grauerholz υποστηρίζει ότι το κάνουμε αυτό με το να μεταμορφώνουμε τα αγαπημένα ζώα σε κρέατα που καταναλώνονται, έτσι ώστε οι έννοιες των «ζώων» και των «κρεάτων» να φαίνονται ξεχωριστές και άσχετες. Το ονομάζουμε μοσχάρι αντί για αγελάδα, ζαμπόν αντί για χοίρο και συσκευάζουμε τα νεκρά ζώα σε πακέτα, όμορφα συσκευασμένα, απομακρύνοντας τον εαυτό μας από την πραγματική προέλευση του φαγητού μας.
Αν παρατηρήσει κανείς τις εμπορικές απεικονίσεις κρέατος, διαπιστώνει ότι αυτή η αποστασιοποίηση γίνεται με δύο διαφορετικούς τρόπους. Ο ένας δείχνει το κρέας ως απολυμασμένο, πλαστικοποιημένο, τεμαχισμένο σε κομμάτια - καθιστώντας δύσκολο να σκεφτεί κανείς ότι προέρχεται από ένα ζώο. Ο δεύτερος είχε να κάνει με την «απομυθοποίηση», καθιστώντας τα ζώα πιο διασκεδαστικά απ 'ό, τι στην πραγματικότητα. Περισσότερο από οπουδήποτε, αυτό υιοθετείται ως στρατηγική μάρκετινγκ σε μέρη της Ασίας όπως η Ιαπωνία. Οι διαφημίσεις εκεί παρουσιάζουν ζώα με μεγάλα μάτια, μικρά, στρογγυλά χαρακτηριστικά, όπως βλέπει κανείς στα παιδικά βιβλία, δίνοντας την εντύπωση ότι αυτό το κρέας προέρχεται από χαρούμενα, φανταστικά ζώα. Και τα δύο συμβάλλουν στην απομάκρυνση από την πραγματικότητα της σκληρότητας των ζώων.

Αυτό δεν έχει σημασία μόνο για την κατανάλωση κρέατος. Όταν μετατρέπουμε τα ζώα ή τους ανθρώπους σε αντικείμενα και έτσι αποφεύγουμε την ταλαιπωρία που προκαλείται από τη γνώση για τα βάσανα πίσω από τα καταναλωτικά αγαθά, γινόμαστε ευκολότερα σκληροί. Οι ίδιες διαδικασίες που μας κάνουν να βλέπουμε το κρέας αθώο, μας κάνουνε να βλέπουμε κάθε είδους άλλες ηθικά απαράδεκτες αλλά κοινές ανθρώπινες συμπεριφορές που έχουν να κάνουν με τα χρήματα, αθώες.
Γνωρίζουμε ότι η φτώχεια προκαλεί μεγάλη δυστυχία, αλλά αντί να μοιραζόμαστε τον πλούτο μας, αγοράζουμε άλλο ζευγάρι ακριβά παπούτσια. Διαφωνούμε ριζικά με την ιδέα της παιδικής εργασίας ή των ενηλίκων που εργάζονται υπό άσχημες συνθήκες, αλλά συνεχίζουμε να ψωνίζουμε σε καταστήματα με έκπτωση. Μένουμε αυτοβούλως στο σκοτάδι ή περνάμε στην απάθεια για να προστατέψουμε τις ευαίσθητες μας ταυτότητες, για να διατηρήσουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε συνεπείς και ηθικά ευαίσθητοι άνθρωποι.
Και βέβαια δεν θέλουμε συνεχείς υπενθυμίσεις. Η υποκρισία για να ανθίσει θέλει κοινωνικές συνήθειες ικανές να ρίξουν ένα πέπλο πάνω από τις ηθικές μας συγκρούσεις, ομαλοποιώντας τις συμπεριφορές μας και κάνοντάς τες ανθεκτικές στην αλλαγή.
Το ερώτημα βέβαια δεν είναι αν πρέπει, αν χρειάζεται να τρώμε κρέας ή όχι. Οι επιστήμονες εξάλλου συγκλίνουν στην άποψη περί ισορροπημένης κατανάλωσης τόσο φυτικών όσο και ζωικών τροφών.
Το ερώτημα είναι αν πρέπει να κάνουμε τα στραβά μάτια στις αφύσικες συνθήκες μαζικής εκτροφής, σφαγής και συντήρησης των ζώων από τις μεγάλες βιομηχανίες παραγωγής ζωικών τροφών, οι οποίες μπροστά στο κέρδος, αφού μόνο αυτό βλέπουν ως φυσικό, εκμεταλλεύονται τα ζώα αλλά και την ανθρώπινη υγεία.
Ηθικά το θέμα βρίσκεται όχι στη διάκριση μεταξύ καλού και κακού, την οποία έχουμε οι περισσότεροι κάνει, αλλά στο να ενεργήσουμε με βάση αυτήν. Εκεί είναι η διαφορά. 

Περιμένοντας σε μια μεγάλη αίθουσα αναμονής που την έλεγαν Ευρώπη

---

της Δήμητρας Ρουμπούλα

Πηγή: oanagnostis.gr


«Το μυθιστόρημα είχε έναν σκοπό. Ήθελε να προειδοποιήσει για την άβυσσο στην οποία πλησίαζε η Γερμανία και, κατ΄ επέκταση, η Ευρώπη. Ήθελε, έστω και την τελευταία στιγμή, να κεντρίσει με τα κατάλληλα μέσα – κι αυτό, εν προκειμένω, σήμαινε με όλα τα μέσα – την ακοή και τις αισθήσεις του αναγνώστη».
Αυτά έγραφε ο Έριχ Κέστνερ (Δρέσδη 1899 – Μόναχο 1974) στον πρόλογο σε μια από τις κουτσουρεμένες επανεκδόσεις του «Φάμπιαν», εκείνης του 1956, 25 χρόνια μετά από την πρώτη έκδοση, το 1931 και εν μέσω της καταρρέουσας Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, του κορυφαίου μυθιστορήματός του και ενός από τα σπουδαιότερα έργα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας του Μεσοπολέμου, στις σελίδες του οποίου αναγνωρίζουμε και σήμερα στοιχεία επικαιρότητας.
Όταν ο Έριχ Κέστνερ ήταν αυτόπτης μάρτυρας της καύσης των βιβλίων του από τους ναζί στην Πλατεία της Όπερας του Βερολίνου, στις 10 Μαΐου 1933, και ο «Φάμπιαν» ήταν ανάμεσα σ΄ αυτά, ήξερε ότι οι συνθήκες για τον ίδιο και που περιγράφονται στο μυθιστόρημά του δεν θα είναι καλύτερες. Παρόλο που ο «Φάμπιαν» είχε περιοριστεί δραστικά από τις πρώτους εκδότες, λόγω των γυμνών ερωτικών σκηνών του και βεβαίως των πολιτικών αναφορών του, εξακολουθούσε να είναι ένα «επικίνδυνο», «ανήθικο» βιβλίο, ένα «εκδοτικό σκουπίδι». Οι ναζί έπρεπε να βάλουν ένα τέλος στη λογοτεχνική σταδιοδρομία αυτού του δημοφιλή, κυρίως για τα παιδικά βιβλία και τα ποιήματά του, αλλά και για τον «Φάμπιαν», συγγραφέα όπως και τόσων άλλων συναδέλφων του. Σε αντίθεση με πολλούς άλλους συγγραφείς, ο Κέστνερ επέλεξε να παραμείνει στη Γερμανία, γράφοντας με ψευδώνυμο απολιτικά έργα, αβλαβή σενάρια για τον κινηματογράφο και ποιήματα. Παρά το συρρικνωμένο λογοτεχνικό του ανάστημα, συνελήφθη δύο φορές από την Γκεστάπο και το 1943 αντιμετώπισε καθολική απαγόρευση των έργων του.
Θα ήταν άραγε διαφορετική η τύχη του αν ο «Φάμπιαν» είχε δημοσιευτεί στην αρχική του μορφή; Ο επιμελητής Sven Hanuschek της αποκαταστημένης γερμανικής έκδοσης, όπως και του αρχικού τίτλου «Στο χείλος της αβύσσου», μόλις το 2013, μετά από 82 χρόνια, εκτιμά ότι αν το μυθιστόρημα είχε κυκλοφορήσει από το 1931 στην παρούσα μορφή του, θα οδηγούσε σε ακόμα βαρύτερες κυρώσεις για τον συγγραφέα.
Η απελευθερωμένη από τις παραμορφώσεις της έκδοση, αυτή που έχουμε στα χέρια μας από τις εκδόσεις «Πόλις», με όλα τα διαγραμμένα μέρη να έχουν συμπεριληφθεί, μαζί με τους προλόγους του συγγραφέα σε τέσσερις επανεκδόσεις και το εξαιρετικά κατατοπιστικό επίμετρο του Hanuschek, μας δίνει την δυνατότητα να βιώσουμε την αναγνωστική εμπειρία που ο συγγραφέας επιθυμούσε και κυρίως να κρίνουμε «πόσο επικίνδυνη μπορούσε να είναι κάποτε η λογοτεχνία».
Το βιβλίο αυτό, στην αρχική ριζοσπαστική και απαιτητική μορφή του, αποτελεί μια σημαντική λογοτεχνική μαρτυρία για τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, μερικά χρόνια μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και δύο μόλις χρόνια πριν από την άνοδο των ναζί στην εξουσία. Οι συνθήκες που επικρατούσαν αντανακλώνται σε πολλές σκηνές του μυθιστορήματος και αντικατοπτρίζουν την εικόνα ενός κατακερματισμένου και σε αποσύνθεση κόσμου, βυθισμένου στην ηθική και πνευματική παρακμή. «Ανατολικά βασιλεύει το έγκλημα, δυτικά η διαστροφή, βόρεια η φτώχεια, στο κέντρο η απάτη, και σε όλα τα σημεία του ορίζοντα απλώνεται η παρακμή».
Ο Γιάκομπ Φάμπιαν είναι ένας άνεργος διδάκτορας Φιλολογίας, διαφημιστής τσιγάρων, αμειβόμενος με ελάχιστα χρήματα,  που χάνει όμως τη δουλειά του. Την ιστορία του αφηγείται το βιβλίο, το οποίο στην πρώτη του, λογοκριμένη, έκδοση είχε τίτλο «Η ιστορία ενός ηθικολόγου». Ο 32χρονος κεντρικός ήρωας δεν είναι ηθικολόγος, αλλά ένας ηθικός άνθρωπος. «Θέλω να βοηθήσω τους ανθρώπους να γίνουν έντιμοι και λογικοί», λέει. Περιφέρεται σαν αργόσχολος στους δρόμους του Βερολίνου, μπαινοβγαίνει σε μπαρ, καμπαρέ, πορνεία, περίεργες λέσχες του σεξ και διάφορα στέκια και διαμερίσματα. Δείχνει σαν να μην τον αγγίζει τίποτα, παρατηρεί, αφουγκράζεται, αποθαρρύνεται και μελαγχολεί. «Παρακολουθώ και περιμένω. Περιμένω να νικήσει η αξιοπρέπεια. Όταν συμβεί αυτό, τότε θα μπορέσω κι εγώ να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στην ανθρωπότητα. Προς το παρόν όμως περιμένω, όπως ο άθεος το θαύμα». Τα πάντα γύρω του είναι βουτηγμένα στον βούρκο και τη σήψη. Όλα έχουν εκπορνευτεί. Η διαφθορά κυριαρχεί, η έκπτωση των αξιών σοκάρει. Η ανεργία, ο πληθωρισμός και η ανέχεια τσακίζουν όνειρα και ζωές. Οι άνθρωποι βυθίζονται στο αλκοόλ και τις καταχρήσεις σαν να μην υπάρχει αύριο. Ο κοινωνικός και πολιτικός βίος βρίσκονται στο χείλος της αβύσσου.  Οι ναζί σηκώνουν ολοένα και περισσότερο κεφάλι, δολοφονούν στη μέση του δρόμου τους αντιπάλους τους και προκλητικά απειλούν: «Η μέρα που θα σας κοπεί το γέλιο έρχεται». Ο Κέστνερ περιγράφει απίστευτες σκηνές διάβρωσης και παρακμής με έναν απλό, πειστικό και σαρκαστικό λόγο που σπάει κόκκαλα.
Τι γυρεύει ο Φάμπιαν, ο «εξπέρ της ματαιότητας» και μοναχικός τύπος, σ΄αυτή τη πόλη, «σ΄ αυτό το τρελοκομείο με τα πέτρινα κουτιά;». «Την καταστροφή της Ευρώπης μπορούσε να την περιμένει κι εκεί όπου είχε γεννηθεί», εκεί όπου ζούσε η μάνα του και όπου και ο ίδιος γρήγορα θα καταλήξει. Είναι σαφές τι προβλέπει, τι φοβάται ότι θα ΄ ρθει. Όμως παραμένει «σε μια μεγάλη αίθουσα αναμονής που την έλεγαν Ευρώπη».  Ο επιστήθιος φίλος του, ο Λαμπούντε, αναφωνεί: «Αν σκέφτονται όλοι όπως εσύ, αποκλείεται να σταθεροποιηθεί η κατάσταση (…) Μόνο που εγώ δεν κάθομαι να κοιτάζω, προσπαθώ να ενεργώ με βάση τη λογική». Ο μεν Λαμπούντε βλέπει τη λύση στην πολιτική δράση και ηγείται μιας αριστερής ομάδας. Αντίθετα ο Φάμπιαν δεν είναι στρατευμένος πολιτικά και πιστεύει «σαν χειρουργός που ανέτεμνε την ίδια του την ψυχή» στην ατομική αλλαγή. Είναι ευαίσθητος και φιλάνθρωπος, έχει αξίες  και συμπεριφέρεται με αλτρουισμό. Παρόλο που είναι άνεργος αρνείται να εργαστεί σε μια ακροδεξιά εφημερίδα – «ήθελε να δηλητηριάζει μέρα τη μέρα τη συνείδησή του για διακόσια μάρκα το μήνα; Όχι δεν μπορούσε να το κάνει». Άλλη φορά προσκαλεί στο τραπέζι του έναν ζητιάνο την ώρα που οι άλλοι θέλουν να τον πετάξουν έξω από την παμπ  ή προσφέρει ζεστασιά και φαγητό σε έναν άστεγο στη νοικιασμένη κάμαρά του, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της αδιάκριτης σπιτονοικοκυράς.
Οι δύο φίλοι κινούνται στον κόσμο της νύχτας και συγχρωτίζονται με ανθρώπους που δεν έχουν ηθικές αναστολές. Πνευματώδεις, με υψηλή μόρφωση και αιχμηρό λόγο, αντιστέκονται στην αλλοτρίωση. Ο Κέστνερ τούς βάζει να μπερμπαντέβουν, να γίνονται μάρτυρες μιας ανταλλαγής πυροβολισμών ανάμεσα σε έναν κομμουνιστή εργάτη και έναν εθνικοσοσιαλιστή ή να διασχίζουν τους βερολινέζικους δρόμους και με ειρωνικό χιούμορ να κατεδαφίζουν εθνικά ιερά μνημεία, αφήνοντας άναυδους όσους τους ακούνε. Η Πύλη του Βρανδεμβούργου γίνεται στα μάτια τους πύργος ελέγχου της κυκλοφορίας, το Πανεπιστήμιο ίδρυμα για βλαμμένα παιδιά – «Ναι, η βλακεία είναι πολύ διαδεδομένη εδώ» – και η Εθνική Βιβλιοθήκη μετατρέπεται σε Δημαρχείο.
Ο Φάμπιαν, αν και κατάγεται από φτωχή οικογένεια, έχει όλα τα εφόδια να πετύχει. Όμως οι συνθήκες δεν ευνοούν κάτι τέτοιο. Παραμένει εγκλωβισμένος στην οικονομική και κοινωνική συγκυρία. Ακόμη και ο έρωτας υπόκειται στη συνθήκη που ορίζει η παρακμιακή εποχή. Η γλυκιά Κορνέλια γλιστράει εύκολα μακριά του, στην αγκαλιά ενός πλούσιου άνδρα. Ο Λαμπούντε, από την άλλη, του επιφυλάσσει τη χειρότερη εμπειρία της ζωής του. Ο καλύτερός του φίλος, καταγόμενος από μια εύπορη οικογένεια, αυτοκτονεί εξαιτίας ενός τραγικού αστείου, εκ μέρους ενός «ατάλαντου που καταφέρνει να εκδικηθεί έναν χαρισματικό»: Ο βοηθός του καθηγητή του στο πανεπιστήμιο, τον πληροφορεί ψευδώς ότι η διατριβή του για τον Λέσινγκ απορρίφθηκε. Απογοητευμένος από την απόρριψη τόσο από το πανεπιστήμιο, όσο και από τις αποτυχίες της πολιτικής του ομάδας, όπως αναφέρει στο αποχαιρετιστήριο γράμμα προς τον Φάμπιαν, ο Λαμπούντε, πρόσωπο που σύμφωνα με τους μελετητές παραπέμπει στον Βάλτερ Μπένγιαμιν, βάζει τέλος στη ζωή του. «Μη μου θυμώνεις, καλέ μου φίλε. Η Ευρώπη μπορεί να επιβιώσει ή να καταστραφεί και χωρίς εμένα… Δεν έχω πια το κουράγιο να με περιγελούν οι επαγγελματίες της πολιτικής που, με τις ψευτοθεραπείες τους, οδηγούν στον θάνατο μια ολόκληρη ήπειρο». Η διατριβή του, όπως θα αποκαλυφθεί ήταν μια από τις καλύτερες και πιο πρωτότυπες φιλολογικές μελέτες.
Σε μια πόλη όπου κανείς ηθικός και αξιοπρεπής άνθρωπος «δεν μπορεί να γίνει αυτό που θέλει» και αυτοί που κυριαρχούν είναι οι μετριότητες, ο Φάμπιαν αδυνατεί να παραμείνει. «Το μέλλον είχε αποφασίσει να με ρίξει στη μηχανή του κιμά». Ένα αόρατο ψαλίδι-φάντασμα έχει κόψει όλα τα σχοινιά που τον κρατούν στο Βερολίνο. Η απώλεια του καλύτερού του φίλου, ο χωρισμός του από την Κορνίλια, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και μαζί η ανεργία τον αναγκάζουν να επιστρέψει στη γενέτειρά του, όπου κατοικεί η μάνα του. Γίνεται σαφές πόσο στενά συνδέεται το μυθιστόρημα με τη βιογραφία του Κέστνερ – πόσο ο ήρωας είναι το alter ego του συγγραφέα. Η γενέτειρα του Φάμπιαν μοιάζει πολύ με την Δρέσδη όπου γεννήθηκε ο συγγραφέας, ο οποίος είδε τον εαυτό του, όπως και ο ήρωάς του, περισσότερο ως άνθρωπο της λέξης παρά της δράσης. «Η ικανότητά σας να τραβάτε το ενδιαφέρον με λέξεις είναι εντυπωσιακή», λέει κάποιος στον Φάμπιαν.
Ο Κέστνερ επιφυλάσσει ένα κακό αλλά συμβολικό τέλος για τον ήρωά του: μη έχοντας την ικανότητα να επιβιώνει, όπως συνήθως συμβαίνει με τους ηθικούς ανθρώπους, σε μια μάταιη προσπάθεια να φανεί αντάξιος των αξιών του και να σώσει ένα παιδί, πνίγεται ο ίδιος γατί «δεν ήξερε κολύμπι». Σαν να γίνει οδηγία προς τους αναγνώστες, ο συγγραφέας τιτλοφορεί το σχετικό κεφάλαιο «Μάθετε κολύμπι!».
Εύλογα θα σκεφθεί ο αναγνώστης πως ισχύει και σήμερα, παντού και πάντα, ότι «πνίγονται» όσοι «δεν ξέρουν κολύμπι». Με αυτή τη πικρή γεύση στο φινάλε, το βιβλίο  αποτελεί τελικά μια περιγραφή της κατάρρευσης, σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο. Ο «Φάμπιαν» μπορεί να διαβαστεί και ως το πορτρέτο μιας κοινωνίας που βυθίζεται στα χειμαρρώδη νερά του φασισμού και της οπισθοδρόμησης  όταν έχει χαθεί ηθικά. Αλλά σίγουρα και ως ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα μεγάλων πόλεων της εποχής, όπου η πόλη διαδραματίζει ίσο ρόλο με τους χαρακτήρες: η κίνηση, η ζωή, ο υπόκοσμος, οι πανσιόν με ανήλικα γυμνασιοκόριτσα, τα πορνεία σε άλλοτε αριστοκρατικούς δρόμους, οι εθισμένοι στην αποχαύνωση άνθρωποι, οι μικροαστοί που μεταπηδούν από τη μια στιγμή στην άλλη στο λούμπεν προλεταριάτο, τα πιστολίδια στους δρόμους ανάμεσα σε «προλετάριους με στολή» και σε «προλετάριους με πολιτικά» («ποιος τους έκανε εχθρούς;»), και ό,τι άλλο περιείχε ο βάλτος του τέλους της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης που σήμαινε ένα ανθρώπινο σούρουπο. Το αριστούργημα του Κέστνερ, το οποίο όταν το τελειώνεις θέλεις να το διαβάσεις πάλι από την αρχή, κάτι που συμβαίνει σπανίως, αξίζει να διαβαστεί μαζί με το αριστούργημα του Άλφρεντ Ντέμπλιν «Βερολίνο Αλεξάντερπλατς».
Η συγγραφική μαεστρία, το απαράμιλλο ευφυές  χιούμορ και η σατιρική διάθεση, ο σαρκαστικός λόγος, η γλωσσική μα ποιητική απλότητα, το αφηγηματικό ύφος – «ο συγγραφέας παίζει με όλες τις διαθέσιμες τεχνικές, στην προσπάθειά του να απεικονίσει την κοινωνία σε όλες τις πνευματικές και αντι-πνευματικές εκφάνσεις της» (Sven Hanuschek) – συναντούν την άψογη μετάφραση της Άντζης Σαλταμπάση, σε μια υπέροχη έκδοση, εκδοτικό γεγονός για την χρονιά που πέρασε.
info: «Στο χείλος της αβύσσου», Έριχ Κέστνερ, εκδ. «Πόλις», μτφρ. Άντζη Σαλταμπάση

Όταν, το 1931, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το μυθιστόρημα "Φάμπιαν" του Έριχ Κέστνερ, η εθνικοσοσιαλιστική εφημερίδα Volkischer Beobachter έσπευσε να το χαρακτηρίσει «εκδοτικό σκουπίδι». Ο κριτικός που υπέγραφε το κείμενο ήταν, φυσικά, ανώνυμος και ο χαρακτηρισμός αποτέλεσε, και αποτελεί μέχρι σήμερα, τίτλο τιμής. Άλλωστε, λίγους μόλις μήνες αργότερα, το βιβλίο είχε πουλήσει πάνω από 30.000 αντίτυπα, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία. Κι όμως, το αριστούργημα του Κέστνερ δεν ευτύχησε να παρουσιαστεί στους αναγνώστες, όπως ακριβώς το έγραψε και το παρέδωσε ο ίδιος ο δημιουργός του. Ο επιμελητής και ο εκδότης προχώρησαν σε μια σειρά αλλαγών. Κι ένα ολόκληρο κεφάλαιο λογοκρίθηκε. Χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες, για να κυκλοφορήσει το βιβλίο για πρώτη φορά πλήρες και χωρίς περικοπές. Η ανά χείρας έκδοση περιλαμβάνει την αρχική μορφή και τον αρχικό τίτλο του μυθιστορήματος, ενώ στο Παράρτημα οι αναγνώστες έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν λεπτομερώς την περιπέτεια του βιβλίου.
Ο συγγραφέας αφηγείται την ιστορία του Γιάκομπ Φάμπιαν, άνεργου διδάκτορα της φιλολογίας, ο οποίος, στις αρχές της δεκαετίας του '30, εξερευνά τον βερολινέζικο κόσμο της νύχτας. Γύρω του ακμάζουν τα πορνεία, τα ατελιέ των καλλιτεχνών και τα παράνομα καμπαρέ, η ανεργία μαστίζει την κοινωνία, ο πληθωρισμός καλπάζει, οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις καταλήγουν σε βίαιες συγκρούσεις. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης καταρρέει, η πόλη βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι κάτοικοί της ζουν, ερωτεύονται, πολιτικοποιούνται σαν να μην υπάρχει αύριο, βιώνουν την πνευματική τους παρακμή και βυθίζονται στο αλκοόλ και στις καταχρήσεις, γνωρίζοντας πολύ καλά πως το μέλλον δεν υπόσχεται τίποτα. Και, μέσα στη γενικευμένη ανηθικότητα, ο ήρωας του έργου παλεύει να επιβιώσει, παραμένοντας ένας ηθικός άνθρωπος. Ο Κέστνερ, ένας από τους σημαντικότερους Γερμανούς συγγραφείς, με εντυπωσιακή γλωσσική μαεστρία, προσφέρει στους αναγνώστες ένα εξαιρετικά απολαυστικό μυθιστόρημα και ταυτόχρονα προφητική μαρτυρία για την Ευρώπη του Μεσοπολέμου και την εποχή πριν από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περιεχόμενα

ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Ένας σερβιτόρος-μαντείο - Τελικά, πηγαίνει - Ένα ινστιτούτο πνευματικής συναναστροφής
ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Κάποιες κυρίες είναι πολύ φορτικές - Ο δικηγόρος δεν έχει καμία αντίρρηση - Η επαιτεία διαφθείρει τον χαρακτήρα
ΤΡΙΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Οι προϊστάμενοι είναι αυστηροί, αλλά δίκαιοι - Μια ουλή σκωληκοειδίτιδας προκαλεί αίσθηση - Υποχωρεί ο εξυπνότερος;
ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Η κυρία Χόλφελντ είναι περίεργη - Ένας νοικάρης που διαβάζει Καρτέσιο - Το αγανακτισμένο λεωφορείο
ΠΕΜΠΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Μια σοβαρή συζήτηση σε χορευτική πίστα - Η δεσποινίς Πάουλα είναι ξυρισμένη παντού - Η κυρία Μολ εκσφενδονίζει ποτήρια
ΕΚΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Μονομαχία μπροστά στο Μουσείο της Μαρκίας - Πότε βα γίνει ο επόμενος πόλεμος; - Ένας γιατρός που κάνει καλές διαγνώσεις
ΕΒΔΟΜΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Τρελοί πάνω στη σκηνή - Η πορεία θανάτου του Πάουλ Μύλερ - Ένας εργοστασιάρχης που κατασκευάζει μπανιέρες
ΟΓΔΟΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Οι φοιτητές κάνουν πολιτική - Ο Λαμπούντε ο πρεσβύτερος αγαπά τη ζωή - Μια μέλλουσα νύφη τρώει χαστούκι
ΕΝΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Παράξενα κορίτσια - Ένας μελλοθάνατος ζωντανεύει - Ένα κέντρο που ονομάζεται «Εξαδέλφη»
ΔΕΚΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Τοπογραφία της ανηθικότητας - Η αγάπη δεν σταματάει ποτέ! - Ζήτω η μικρή διαφορά!
ΕΝΔΕΚΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Μια έκπληξη τον περιμένει στη δουλειά - Συνάντηση μ' έναν εκκεντρικό κύριο στον λόφο Κρόιτσμπεργκ - Κακή συνήθεια η ζωή
ΔΩΔΕΚΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Ο εφευρέτης στην ντουλάπα - Είναι ντροπή να μη δουλεύεις - Η μητέρα αναλαμβάνει δράση
ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Το πολυκατάστημα και ο Άρτουρ Σοπενχάουερ - Ένα διαφορετικό μπορντέλο - Τα δύο χαρτονομίσματα των είκοσι μάρκων
ΔΕΚΑΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Ο δρόμος χωρίς πόρτα - Η γλώσσα της δεσποινίδας Ζέλο - Η σκάλα με τους πορτοφολάδες
ΔΕΚΑΤΟ ΠΕΜΠΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Ένας νεαρός άνδρας, όπως ακριβώς πρέπει να είναι οι νεαροί άνδρες - Το αληθινό νόημα των σιδηροδρομικών σταθμών - Η Κορνέλια γράφει ένα γράμμα
ΔΕΚΑΤΟ ΕΚΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Ο Φάμπιαν κυνηγάει την περιπέτεια - Πυροβολισμοί στο Βέντινγκ - Το Πάρκο του θείου Πέλε
ΔΕΚΑΤΟ ΕΒΔΟΜΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Μοσχαρίσιο συκώτι, αλλά χωρίς ίνες - Της λέει τη γνώμη του - Ένας πλασιέ χάνει την υπομονή του
ΔΕΚΑΤΟ ΟΓΔΟΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Επιστρέφει στο σπίτι από απελπισία - Τι θέλει η Αστυνομία; - Ένα θλιβερό θέαμα
ΔΕΚΑΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Ο Φάμπιαν υπερασπίζεται τον φίλο του - Ένα πορτρέτο του Λέσινγκ σπάει - Μοναξιά στον σταθμό Χάλενζεε
ΕΙΚΟΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Η Κορνέλια στο πολυτελές αυτοκίνητο - Ο Μυστικοσύμβουλος δεν ξέρει τίποτα - Η κυρία Λαμπούντε λιποθυμάει
ΕΙΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Από δικηγόρος, σταρ του σινεμά - Μια φίλη από τα παλιά - Η μητέρα πουλάει πράσινο σαπούνι
ΕΙΚΟΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Επίσκεψη στον στρατώνα των παιδικών του χρόνων - Μπόουλινγκ στο πάρκο - Το παρελθόν στρίβει στη γωνία
ΕΙΚΟΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Μπίρα πίλσνερ και πατριωτισμός - Τούρκικο μπιντερμάιερ - Ο Φάμπιαν λαμβάνει δωρεάν περιποίηση
ΕΙΚΟΣΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Ο κύριος Κνορ έχει κάλους - Η εφημερίδα Τάγκεσποστ ψάχνει για ικανούς ανθρώπους - Μάθετε κολύμπι!
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 1: Επίλογος νια τους δικαστές των ηθών
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 2: Επίλογος νια τους δικαστές της τέχνης
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 3: Πρόλογος για την επανέκδοση
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 4: Πρόλογος του συγγραφέα για την επανέκδοση αυτού του βιβλίου
ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Σχετικά με τη μορφή του κειμένου
ΕΠΙΜΕΤΡΟ ΤΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΟΓΛΩΣΣΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ
Der Gang vor die Hunde - η πρώτη γραφή του Φάμπιαν
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΠΙΤΕΡ ΠΑΝ

Le syndrôme de Peter Pan

Avant que tu me dises les mots magiques
Avant que sa devienne matinal
Et qu'on passe le périphérique
Avant qu'on voyage idéal,
Avant qu'on s'envoie que des choses, qui bien sûr n'arriveront jamais
Avant que tout redevienne rose, avant que ne revienne l'été,
Aaaaavant,que je te dise va temps,
avant qu'on se perde, comme c'est gagné d'avance
Avant qu'on se parle, qu'on se regarde avance,
sache que je vois les hommes avec des yeux d'enfants,
j'ai le syndrome de peter pan…
Avant avant, avant qu'aprés tu ne caresses que mes regrets,
avant que tu ne rentres trop tard, avant les coups de trafalgards,
avant que dans tes yeux au fond,je ne cherche qu'à expier mes fautes,
avant que je te prenne pour un con, avant que ton regard dit notre
Aaaaavant,que je te dise va temps,
avant qu'on se perde, comme c'est gagné d'avance
Avant qu'on se parle, qu'on se regarde avance,
sache que je vois les hommes avec des yeux d'enfants,
j'ai le syndrome de peter pan…
Aaaaavant , avant que j'te dise non,
avant qu'on y croit, avant que sl'on se laisse une chance,
avant qu'on se touche qu on s'envisage avance
sache que je vois les hommes avec des yeux d'enfants,
j'ai le syndrome de peter pan…
avant, qu'avec le temps avant que la danse ne…valse !
avant que le jouet n'se casse tout comme une gamine, sur son journal intime
sache que je rêve le monde en le coloriant,
l'amour, l'amour c'est un jeu d'enfant.
Aaaaavant,que je te dise va temps,
avant qu'on se perde, comme c'est gagné d'avance
Avant qu'on se parle, qu'on se regarde avance,
sache que je vois les hommes avec des yeux d'enfants,
j'ai le syndrome de peter pan…
'ai le syndrome de peter pan…
Aaaaavant , avant que j'te dise non,
avant qu'on y croit, avant que sl'on se laisse une chance,
avant qu'on se touche qu on s'envisage avance
sache que je vois les hommes avec des yeux d'enfants,
j'ai le syndrome de peter pan…
Avant que tu m'dises les mots magiques,
avant que sa devienne matinal,
et qu'on passe le periphérique,
avant qu'on voyage idéal,
avant qu'on n's'envoi que des choses,
qui biensur n'arriveront jamais avant que tout redevienne rose,
avant que ne revienne l'été,
avant…qu'aprés …
Avant que tu me dises les mots magiques
Avant que sa devienne matinal
Et qu'on passe le périphérique
Avant qu'on voyage idéal,
Avant qu'on s'envoie que des choses, qui bien sûr n'arriveront jamais
Avant que tout redevienne rose, avant que ne revienne l'été,
Aaaaavant,que je te dise va temps,
avant qu'on se perde, comme c'est gagné d'avance
Avant qu'on se parle, qu'on se regarde avance,
sache que je vois les hommes avec des yeux d'enfants,
j'ai le syndrome de peter pan…
Avant avant, avant qu'aprés tu ne caresses que mes regrets,
avant que tu ne rentres trop tard, avant les coups de trafalgards,
avant que dans tes yeux au fond,je ne cherche qu'à expier mes fautes,
avant que je te prenne pour un con, avant que ton regard dit notre
Aaaaavant,que je te dise va temps,
avant qu'on se perde, comme c'est gagné d'avance
Avant qu'on se parle, qu'on se regarde avance,
sache que je vois les hommes avec des yeux d'enfants,
j'ai le syndrome de peter pan…
Aaaaavant , avant que j'te dise non,
avant qu'on y croit, avant que sl'on se laisse une chance,
avant qu'on se touche qu on s'envisage avance
sache que je vois les hommes avec des yeux d'enfants,
j'ai le syndrome de peter pan…
avant, qu'avec le temps avant que la danse ne…valse !
avant que le jouet n'se casse tout comme une gamine, sur son journal intime
sache que je rêve le monde en le coloriant,
l'amour, l'amour c'est un jeu d'enfant.
Aaaaavant,que je te dise va temps,
avant qu'on se perde, comme c'est gagné d'avance
Avant qu'on se parle, qu'on se regarde avance,
sache que je vois les hommes avec des yeux d'enfants,
j'ai le syndrome de peter pan…
'ai le syndrome de peter pan…
Aaaaavant , avant que j'te dise non,
avant qu'on y croit, avant que sl'on se laisse une chance,
avant qu'on se touche qu on s'envisage avance
sache que je vois les hommes avec des yeux d'enfants,
j'ai le syndrome de peter pan…
Avant que tu m'dises les mots magiques,
avant que sa devienne matinal,
et qu'on passe le periphérique,
avant qu'on voyage idéal,
avant qu'on n's'envoi que des choses,
qui biensur n'arriveront jamais avant que tout redevienne rose,
avant que ne revienne l'été,
avant…qu'aprés …

Tο «Σύμπλεγμα του Πίτερ Παν», το σύνδρομο του «αιώνιου παιδιού»

Katsaouni Maria

Πηγή psyxology.gr

---

Το Σύμπλεγμα του Πίτερ Παν αναφέρεται σε άτομα που δεν θέλουν ή νιώθουν ότι δεν μπορούν να μεγαλώσουν. Για άτομα που ουσιαστικά νοιώθουν παιδιά φυλακισμένα στο σώμα ενός ενήλικα.
Τα άτομα αυτά δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να σταματήσουν να σκέφτονται και να συμπεριφέρονται σαν παιδιά ή δεν θέλουν να έρθουν αντιμέτωπα με τι θλιβερή πραγματικότητα ότι μεγαλώνουν και επιβάλλεται να αλλάξουν.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το σύνδρομο, που περιεγράφηκε για πρώτη φορά το 1983 από τον ψυχολόγο Dan Kiley δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένο ως ψυχοπαθολογική κατάσταση, δεδομένου ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας δεν το κατατάσσει , ακόμα τουλάχιστον, επίσημα στις ψυχολογικές διαταραχές.
Ωστόσο, ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός ενηλίκων σε δυτικού τύπου κοινωνίες ανταποκρίνεται σε αυτό το πρότυπο ανώριμης συμπεριφοράς. Τα άτομα αυτά δεν θέλουν-δεν μπορούν να αναλάβουν τις υποχρεώσεις που αντιστοιχούν τυπικά στην ηλικία τους. Μπορεί ακόμη και να ζουν σαν έφηβοι, σε θέμα υποχρεώσεων-δικαιωμάτων- διασκέδασης,  και ας έχουν περάσει τα 30....

Σύμφωνα με όλες τις ψυχολογικές έρευνες στο σύμπλεγμα αυτό,  οι υπερπροστατευτικοί γονείς (που όμως υποτιμούν και παράλληλα έχουν υπερβολικές προσδοκίες από το παιδί),  δείχνει να είναι βασική αιτία που ένα άτομο εκδηλώνει το συγκεκριμένο σύνδρομο.
Συνήθως το σύνδρομο αφορά σε άτομα εξαρτημένα από άλλους, άτομα που δεν έχουν αναπτύξει τις απαιτούμενες δεξιότητες για να αντιμετωπίσουν την ενήλικη ζωή.
Οι απανταχού Πίτερ Παν της σύγχρονης κοινωνίας θεωρούν τον έξω κόσμο τρομακτικά προβληματικό και εξωραΐζουν την εφηβεία, γι' αυτό και θέλουν να παραμείνουν σε αυτήν την «προνομιακή» κατάσταση για πάντα.
Τυπικά χαρακτηριστικά του συνδρόμου είναι η αδυναμία λήψης ευθυνών, η αδυναμία δέσμευσης και τήρησης υποσχέσεων, η υπερβολική φροντίδα για την εξωτερική εμφάνιση, η έμφαση στην καλοπέραση, οι ανησυχίες για τα επίπεδα αυτοεκτίμησης (το οποίο όμως δε γίνεται αντιληπτό, καθώς φαινομενικά το άτομο δείχνει υπερβολικά «ανεξάρτητο»)  ο φόβος για τη μοναξιά που είναι πολύ ισχυρός, και η έλλειψη ανοχής στην κριτική που είναι ουσιαστικά μηδαμινή.
Όσον αφορά τις ερωτικές του σχέσεις, ένας Πίτερ Παν αλλάζει συνεχώς συντρόφους, καθώς αναζητά πάντα, είτε κάποιον νεότερο σε ηλικία ή μια πιο ενθουσιώδη κατάσταση ή μια πιο εύκολα διαχειρίσιμη κατάσταση, οτιδήποτε γενικά μπορεί να έχει ενθουσιασμό και έλλειψη προβληματισμού. Όταν μια σχέση φτάνει σε σημείο που απαιτεί δεσμεύσεις και ανάληψη ευθυνών, είναι ώρα για τον Πίτερ Παν να... επιστρέψει στη Χώρα του Ποτέ!
Μεγαλύτερο πλήγμα στις ερωτικές τους σχέσεις αποτελεί το «κόμπλεξ της υποταγής», το οποίο ιδιαίτερα στις νέες γυναίκες παίρνει διαστάσεις μάστιγας και τις δυσκολεύει ιδιαίτερα στη δημιουργία σταθερών και ποιοτικών σχέσεων με το άλλο φύλο. Σε μια κοινωνία ατομικιστών, στην οποία ως παιδιά μεγαλώνουν σαν μικροί βασιλιάδες , όπου όλα στρέφονται γύρω από αυτά, χωρίς εκείνα να χρειάζεται πολλές φορές να αναλάβουν την παραμικρή ευθύνη είτε για τον εαυτό τους είτε για τους άλλους, είναι πολύ δύσκολο να συμβιβαστούν αργότερα με τις επιθυμίες και τις ανάγκες κάποιου άλλου. Πολλοί νέοι άνθρωποι λοιπόν αντιδρούν με ένταση, με πανικό σχεδόν, όταν βρεθούν σε μια προσωπική σχέση υγιούς εξάρτησης. Ειδικά για τις νέες κοπέλες, η σχέση αγάπης με έναν άντρα, τις κάνει να φοβούνται ότι τους ζητείται να υποταχθούν και ότι θα γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Συμπληρωματικά προς το Σύνδρομο του Πίτερ Παν υπάρχει και το Σύνδρομο της Γουέντι. Το δεύτερο αφορά σε γυναίκες που φέρονται σαν μαμάδες στο σύντροφό τους ή σε ανθρώπους που βρίσκονται στο κοντινό τους περιβάλλον. Η Γουέντι στηρίζει τον Πίτερ Παν και λύνει όλα τα προβλήματα που αυτός δεν μπορεί. Χωρίς τη Γουέντι δεν μπορεί να υπάρξει Πίτερ Παν.
Η Γουέντι είναι αυτή που παίρνει όλες τις αποφάσεις και αναλαμβάνει όλες τις ευθύνες του συντρόφου της, επιβεβαιώνοντας με τον τρόπο αυτό την αναξιοπιστία του. Υπάρχουν Γουέντι παντού γύρω μας και κυρίως στο άμεσο οικογενειακό περιβάλλον: πρόκειται για την υπερπροστατευτική μητέρα.
Το μεγαλύτερο αγκάθι των δύο αυτών διαταραχών είναι η άγνοια του ατόμου για την ύπαρξη του προβλήματος.
Ο Πίτερ Παν και η Γουέντι δεν αναγνωρίζουν ότι είναι μέρος οι ίδιοι  αυτής  της νοσηρής κατάστασης κι έτσι δεν μπορούν να βοηθηθούν μόνοι τους. Η μόνη λύση είναι η σωστή ψυχολογική διαχείριση μέσω της ψυχοθεραπείας, όχι μόνο για το άτομο που εκδηλώνει τα σημάδια του συνδρόμου αλλά και για τον οικογενειακό περίγυρο.
©www.mersinias.gr

Μπερνίνι: ένας από τους σπουδαιότερους γλύπτες όλων των εποχών

 

*Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι(1598-1680) - Βικιπαίδεια

*Κατάλογος έργων του Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι - Βικιπαίδεια

  Ο Βεζούβιος δεν  σκότωσε όλους τους κατοίκους- πού πήγαν οι επιζώντες της Πομπηίας

huffingtonpost.gr

---

sestovic via Getty Images

Η καταστροφή της Πομπηίας εξαιτίας της έκρηξης του Βεζούβιου, το 79 μΧ, είναι ίσως η πιο διάσημη ηφαιστειακή καταστροφή της ιστορίας- και, πέραν του στοιχείου της τραγωδίας (περίπου 2.000 νεκροί σε Πομπηία και Ερκολάνο) άφησε πίσω της πλούσια αρχαιολογική κληρονομιά.
Ωστόσο, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, ακόμα και σε μια τέτοια καταστροφή, δεν πεθαίνουν όλοι – και ένα δόκιμο αρχαιολογικό ερώτημα είναι πού ακριβώς πήγαν οι επιζώντες.
Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Live Science, νέα έρευνα, που θα δημοσιευτεί την άνοιξη στο Analecta Romana, έδειξε πως οι περισσότεροι παρέμειναν κατά μήκος της νότιας ακτής της Ιταλίας, σε Νάπολη, Όστια, Ποτσουόλι και Κύμη.
Ο εντοπισμός των προορισμών των προσφύγων ήταν μεγάλο και δύσκολο εγχείρημα, καθώς τα ιστορικά αρχεία είναι διάσπαρτα, είπε ο Στίβεν Τακ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι. Για να διαπιστωθεί πού πήγαν, δημιούργησε μια σειρά από κριτήρια αναζήτησης ενώ πραγματοποιούσε έρευνες στο ιστορικό αρχείο, που περιελάμβανε έγγραφα, επιγραφές, αντικείμενα και αρχαίες υποδομές. Για παράδειγμα, δημιούργησε μια βάση δεδομένων με ονόματα που ήταν χαρακτηριστικά της Πομπηίας και του Ερκολάνου, και μετά εξέτασε ποια από αυτά τα ονόματα εμφανίζονταν αλλού μετά το 79 μΧ. Επίσης, έψαξε για ίχνη χαρακτηριστικής κουλτούρας από την Πομπηία και το Ερκουλάνο, όπως δείγματα λατρευτικών δραστηριοτήτων. Παράλληλα, υποδομές που εμφανίστηκαν κατά την ίδια περίοδο, πιθανώς για να υποστηρίξουν τους πρόσφυγες, παρέχουν ενδείξεις μετεγκατάστασης. Αυτό οφείλεται στο ότι 15.000-20.000 άνθρωποι ζούσαν στην Πομπηία και το Ερκουλάνο, και οι περισσότεροι εξ αυτών επέζησαν.
Ένας από τους επιζώντες, ο Κορνήλιους Φούσκους, πέθανε αργότερα σε στρατιωτική εκστρατεία στη σημερινή Ρουμανία. «Εγκατέστησαν επιγραφή για αυτόν εκεί» είπε ο Τακ στο Live Science. «Είπαν πως ήταν από την αποικία της Πομπηίας, μετά έζησε στη Νάπολη και μετά εντάχθηκε στον στρατό.
Σε άλλη μια περίπτωση, η οικογένεια Σουλπίκιους από την Πομπηία εγκαταστάθηκε στην Κύμη, σύμφωνα με ιστορικά έγγραφα. Έξω από τα τείχη της Πομπηίας ανακαλύφθηκε θησαυροφυλάκιο με τα οικονομικά τους αρχεία, υποδεικνύοντας πως επέλεξαν την Κύμη επειδή είχαν δικτύωση εκεί λόγω της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας. Ακόμη, βρέθηκαν πολλά ίχνη μετεγκαταστάσεων γυναικών και δούλων που ελευθερώθηκαν.
Πέρα από αυτά βέβαια, χρειάζονται και άλλα ίχνη, καθώς ήταν πολλοί αυτοί – ξένοι, μετανάστες, δούλοι- που δεν ήταν καταγεγραμμένοι εγγράφως, καθιστώντας δύσκολο τον εντοπισμό τους. Ως προς τις δημόσιες υποδομές, ο Τακ ανακάλυψε ότι ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Τίτος παρείχε χρήματα σε πόλεις που δέχτηκαν μεγάλους αριθμούς προσφύγων- τα οποία μάλιστα είχαν προέλθει από τις ίδιες τις πληγείσες πόλεις, με την κυβέρνηση να παίρνει τα χρήματα των νεκρών που δεν είχαν κληρονόμους. Οι υποδομές αυτές βοήθησαν στο εγχείρημα της μετεγκατάστασης,
«Η Πομπηία και το Ερκουλάνο είχαν χαθεί. Αλλά η κυβέρνηση φαίνεται πως έχτισε νέες γειτονιές και υδραγωγεία και δημόσια κτίρια σε κοινότητες όπου είχαν εγκατασταθεί» είπε ο Τακ.

Ένα παράδοξο μείγμα ξιπασιάς και αυτοϋποτίμησης μας έχει κάνει να πιστεύουμε ότι παραμένουμε ομφαλός του κόσμου

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Μεταξύ υπερβολής και συνωμοσιολογίας

 


Είναι απολύτως λογικό να ενδιαφέρονται τόσο οι Ελληνες πολίτες όσο και η ελληνική πολιτεία για όσα γράφουν και λένε οι ξένοι για εμάς· για την ιστορία του τόπου, την κληρονομιά του, την πολιτική του σε οποιαδήποτε μορφή της, από την εξωτερική έως την τουριστική. Δεν ζούμε στο κενό ή σε περίκλειστο θερμοκήπιο, ώστε να παριστάνουμε τους αδιάφορους. Η γνώμη των ξένων, αν μάλιστα είναι μετρημένη και απροκατάληπτη, μπορεί να μας βοηθήσει σε πολλά· να καθαρίσει το βλέμμα μας, να μας υποδείξει σημεία της αυτοπροσωπογραφίας μας που δεν τα παραπροσέχουμε, ή να μας φέρει ενώπιον των πατροπαράδοτων εμμονών μας.

Καθόλου λογικό δεν είναι όμως το να εισάγουμε σχεδόν πάντα τις ξένες αναφορές είτε αφόρητα υπερτιμημένες είτε εκβιαστικά παρερμηνευμένες, ώστε, ετεροκαθοριζόμενοι, να τις αξιοποιήσουμε σαν κεφάλαια της ήδη έτοιμης –και εξόφθαλμα μονόπλευρης– αφήγησής μας για τα πράγματα. Καθόλου λογικό –και εντέλει τίμιο– δεν είναι να επιλέγει συνήθως κάθε ελληνικό ενημερωτικό μέσο μόνο δύο ή τρεις από τις δεκάδες καθ’ εκάστην αναφορές ξένων ΜΜΕ ή πολιτικών στα της Ελλάδας για να κάνει το παιχνίδι του με αυτές, αποσιωπώντας τις υπόλοιπες, που ενδέχεται να ακυρώνουν την αξία των ελάχιστων υπερπροβαλλόμενων. Καθόλου λογικό επίσης δεν είναι να ταυτίζουμε με το στανιό ένα ξένο Μέσο με την κυβέρνηση της χώρας του, και να σπεύδουμε να υποθέσουμε (ή μάλλον να το παρουσιάσουμε σαν γεγονός εξακριβωμένο) ότι ένα ρεπορτάζ του BBC, λ.χ., είναι υπαγορευμένο λέξη προς λέξη από το Φόρεϊν Οφις ή ότι ένα άρθρο των νεοϋορκέζικων Times δεν το συνέταξε ο δημοσιογράφος που το υπογράφει αλλά κάποιος σατανικός νους του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Ένα παράδοξο μείγμα ξιπασιάς και αυτοϋποτίμησης μας έχει κάνει να πιστεύουμε ότι παραμένουμε ομφαλός του κόσμου, άρα είναι υποχρέωση όλων των ξένων να ασχολούνται μαζί μας, κατά προτίμηση δοξαστικά, και, ταυτόχρονα, ότι αρκεί ένα δημοσίευμα σε οποιοδήποτε έντυπο του εξωτερικού (ακόμα και κίτρινο ή περιθωριακό) για να καταστραφεί η χώρα μας. Τώρα μάς κυρίεψε πανικός με ένα ρεπορτάζ του BBC, όπου γίνεται αναφορά σε «αόρατη σλαβομακεδονική μειονότητα». Θαρρείς και μόλις χθες πρωτακούσαμε ότι στην Ελλάδα έζησαν και Σλάβοι επί αιώνες, ότι δεν «αφομοιώθηκαν» όλοι (διά της βίας ή εκουσίως) ούτε έφυγαν όλοι προς σλαβικές χώρες μεταπολεμικά, ή ότι δίπλα μας κάποιοι Έλληνες εκτός από τα ελληνικά μιλούν (συνήθως φοβισμένοι) και μια δική τους γλώσσα. Δεν πρόκειται όμως για πραγματικό πανικό αλλά για κίβδηλο ομοίωμά του. Μικροπολιτικό.

Οι σχολάρχες πήγαν... ΣτΕ και ζητούν την...κατάργηση της Ανεξάρτητης Αρχής, που ελέγχει την καταχρηστικότητα ή μη των καταγγελιών σύμβασης των ιδιωτικών εκπαιδευτικών !

 Η ΟΙΕΛΕ επισημαίνει την ανάγκη λειτουργίας της Αρχής, καθώς η προσφυγή στη Δικαιοσύνη για τον μέσο ιδιωτικό εκπαιδευτικό είναι οικονομικά και ηθικά σχεδόν αδύνατη

Διαλεκτή Αγγελή

Πηγή: efsyn.gr

---

Στο Συμβούλιο της Επικρατείας προσφεύγουν οι ιδιοκτήτες ιδιωτικών σχολείων και ζητούν την κατάργηση της Ανεξάρτητης Αρχής που θεσπίζει ο νόμος 4472/2017, η οποία ελέγχει την καταχρηστικότητα ή μη των καταγγελιών σύμβασης των ιδιωτικών εκπαιδευτικών, προκαλώντας την έντονη αντίδραση της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας.
Οι σχολάρχες, πιστοί σε όσα διαμήνυσαν προ ημερών σχετικά με ενέργειες του Συνδέσμου Ιδιωτικών Σχολείων για «προστασία κάθε νόμιμου δικαιώματος των ιδιωτικών σχολείων» -όπως άλλωστε γράφαμε πρόσφατα («“Χρυσές πρωτιές” σε μαύρη εργασία και φοροδιαφυγή», 22/2/2019)- προσφεύγουν στο ΣτΕ επιχειρώντας την κατάργηση της λειτουργίας της Ανεξάρτητης Αρχής, η οποία αποτελείται από τρεις δικαστικούς, έναν εκπρόσωπο της ΟΙΕΛΕ και έναν εκπρόσωπο του ΣΙΣ και στην οποία έχουν τη δυνατότητα να προσφύγουν όσοι εργαζόμενοι θεωρούν ότι απολύθηκαν αναιτιολόγητα.
«Μετά το αδιανόητο υπόμνημά τους στο υπουργείο Παιδείας, σύμφωνα με το οποίο θεωρούν σοβιετικό μέτρο (!) να εγγράφονται στα ιδιωτικά σχολεία μαθητές με ειδικές αναπηρίες, μετά τη δημόσια ανακοίνωσή τους όπου αποκαλούν τις εκδηλώσεις στα σχολεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου “ιδεολογικό καταναγκασμό” με “φαντασιακή βάση” (!), έρχονται τώρα με προσφυγή τους στο ΣτΕ, η οποία θα εκδικαστεί στις 14 Μαρτίου, να ζητήσουν την κατάργηση ανεξάρτητης αρχής» αναφέρει η ΟΙΕΛΕ στην ανακοίνωσή της, τονίζοντας την ανάγκη λειτουργίας της εν λόγω Αρχής, καθώς η προσφυγή στη Δικαιοσύνη για τον μέσο ιδιωτικό εκπαιδευτικό είναι οικονομικά και ηθικά σχεδόν αδύνατη.

Τεράστια έξοδα

«Για έναν μακρόχρονο δικαστικό αγώνα που διαρκεί 2–6 χρόνια κατά μέσο όρο απαιτούνται μέχρι και 30.000 ευρώ, ποσό που είναι αδύνατο να καλύψει ένας εργαζόμενος και μάλιστα απολυμένος, ενώ η νομική εκκρεμότητα υποχρεώνει τον συνάδελφο να μην μπορεί να εργαστεί αλλού. Ακόμη και στους ελάχιστους πάντως που προσέφυγαν και κέρδισαν, οι εκπρόσωποι των σχολαρχών επιφύλασσαν ακόμη μια έκπληξη! Αρνούνται να εφαρμόσουν δικαστικές αποφάσεις και να επιτρέψουν στους δικαιωμένους εκπαιδευτικούς την ανάληψη καθηκόντων, διαιωνίζοντας έτσι το μαρτύριο των συναδέλφων μας!» προσθέτει η ΟΙΕΛΕ.
Εν ολίγοις οι σχολάρχες από τη μία προσπαθούν να αποτινάξουν κάθε κρατική εποπτεία και από την άλλη διεκδικούν να συνεχίσουν να εκδίδουν ισότιμους τίτλους σπουδών με αυτούς των δημόσιων σχολείων. Και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, δηλαδή, όπως λέει και ο σοφός λαός...

Μόνο τρελοί θα ψηφίσουν Μητσοτάκη για να τινάξει στον αέρα το Ασφαλιστικό

Ρομπόλης: "Μια χώρα σαν την Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να περάσει σε ιδιωτική ασφάλιση"!

---

Στον News 24/7 μίλησε ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου, άριστος γνώστης του ασφαλιστικού και πρώην επιστημονικός διευθυν δ/ντης ΙΝΕ ΓΣΕΕ, Σάββας Ρομπόλης.
Για την πρόταση της ΝΔ για το ασφαλιστικό, είπε:
«Το νέο στοιχείο που είδα εγώ είναι ότι σε ο,τι αφορά την εθνική και ανταποδοτική σύνταξη μπαίνουν προϋποθέσεις.
»Θα εξαρτάται η καταβολή τους εφόσον συνάδουν με τις αντοχές της οικονομίας.
»Αν έχουμε μια εθνική σύνταξη, μετά από 20 χρόνια ασφάλισης, 386 ευρώ, αυτό δεν θα δεσμεύει τη νομοθεσία ότι μπορεί να το πάρει στο μέλλον κάποιος, εφόσον η οικονομία δεν θα έχει 2 ή 3% αύξηση του ΑΕΠ, αν έχει ένα ή μηδέν.
»Τη βεβαιότητα και την προσδοκία που έχει ο ασφαλισμένος και ο συνταξιούχος τη χάνει παντελώς.
»Αυτό το νέο στοιχείο κάνει ακόμα πιο επισφαλή αυτήν την πρόταση».
«Σε μια πρόσφατη έρευνά μας υπολογίσαμε το κόστος μετάβασης στα 55 δισ. για τα επόμενα 25 χρόνια.
»Δηλαδή επιβαρύνει το προϋπολογισμό του κράτους και τα ταμεία σε ετήσια βάση κατά 1% του ΑΕΠ», συμπλήρωσε για να συνεχίσει:
«Ποιος προϋπολογισμός και ποιος φορολογούμενος θα πληρώσει αυτό το 1% του ΑΕΠ για το κόστος μετάβασης που έχει μια τέτοια πρόταση;
»Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ανατρέπονται και οι μεσοπρόθεσμοι και μακροχρόνιοι στόχοι της ελληνικής οικονομίας ανεξάρτητα αν είναι σε μνημόνια ή όχι.
»Αν από ένα μέτρο ή μία πρόταση δεν συνυπολογίζει κανείς τι επιπτώσεις θα έχει στα άλλα μεγέθη της οικονομίας, αντιλαμβάνεστε ότι δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα αβεβαιότητας και σε συλλογικό επίπεδο, εννοώ την ελληνική οικονομία και σε ατομικό επίπεδο, δηλαδή το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της».

Για τον ρόλο της ιδιωτικής ασφάλισης:

«Αν προχωρήσει αυτή η ιδέα, μια σχετική διάταξη θα λέει, για παράδειγμα, ότι από το 2021 όποιος μπαίνει για πρώτη φορά στην αγορά εργασίας θα έχει δικαίωμα, αντί να επιλέγει υποχρεωτικά για επικουρική ασφάλιση του ΕΤΕΑΕΠ, να μπορεί, αν θέλει, να επιλέγει και μια ασφαλιστική εταιρία.
»Η διεθνής εμπειρία μας λέει ότι όπου χρεοκόπησαν αυτά τα συστήματα, στη Χιλή ή σε ασφαλιστικές εταιρίες σε άλλες χώρες χρεοκόπησαν κυρίως από αυτό το κόστος μετάβασης και γι αυτό σε όλες αυτές τις χώρες επέστρεψε το δημόσιο και κοινωνικό σύστημα ασφάλισης.
»Μια χώρα σαν την Ελλάδα έχει αυτήν την πολυτέλεια να περάσει μια τέτοια περιπέτεια;».

Η δημοσιογραφία του κουτόχορτου

parallaximag.gr

---

Η είδηση μεταδόθηκε από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων στις 18:21. Άλλοι την είχαν και νωρίτερα. Έχουν περάσει τρεις ολόκληρες ώρες από τη στιγμή που αναρτήθηκε στη σελίδα του ΑΠΕ-ΜΠΕ. Η είδηση λέει το εξής:
Ποινή φυλάκισης 28 μηνών με αναστολή επέβαλε το Τριμελές Πλημμελειοδικείο στον πρώην βουλευτή Νίκο Γεωργιάδη για υπόθεση κυκλώματος παιδεραστίας που είχε αποκαλυφθεί πριν περίπου εννιά χρόνια στην Μολδαβία, όπου ο καταδικασθείς υπηρετούσε σε θέση του ΟΗΕ. Το δικαστήριο έκρινε ένοχο τον κ. Γεωργιάδη για την κατηγορία της ασέλγειας κατά ανηλίκου άνω των 15 ετών έναντι αμοιβής κατ΄ εξακολούθηση και κατά συρροή επιβάλλοντας του ποινή κατά συγχώνευση, καθώς η κατηγορία αφορά τρία ανήλικα παιδιά. Του επιβλήθηκε επιπλέον συνολική χρηματική ποινή 20 χιλιάδων ευρώ.
Δεν θα σχολιάσω εδώ την ποινή, που αγγίζει τα όρια του χαϊδέματος. Δεν θα σχολιάσω επίσης τα λεγόμενα του κατηγορούμενου τέως βουλευτή της Ν.Δ. και στενού συνεργάτη του προέδρου της, Κυριάκου Μητσοτάκη στο δικαστήριο, πως εκείνος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, του ζήτησε να καθίσει πίσω για δυο, τρεις μήνες και να φύγει από το προσκήνιο ως εμφανής επικοινωνιακός του σύμβουλος, μέχρι «να σκάσει και να καθίσει» το θέμα. Δεν θα σχολιάσω επίσης το ότι στο δικαστήριο ως μάρτυρας υπεράσπισης του καταδικασθέντος βρέθηκε η βουλευτής της Ν.Δ. Μισέλ Ασημακοπούλου που δήλωσε σε τηλεοπτικό σταθμό για τον επισήμως καταδικασθέντα για κατά συρροή ασέλγεια σε ανήλικα παιδιά: ”Λέω πάντα την αλήθεια. Υπερασπίζομαι την αλήθεια και το δίκαιο. Αυτό κάνω όπου βρεθώ και όπου σταθώ. Το κάνω για πολύ συγκεκριμένο λόγο: γιατί δεν αντέχω να θιγεί η υπόληψη ενός πολύ σοβαρού ανθρώπου”.
Θα σταθώ όμως στην κατάντια της δικής μας δουλειάς. Ώρες μετά την ανακοίνωση της απόφασης μια σειρά από ειδησεογραφικούς ιστότοπους (SKAI, Liberal, Protothema, Καθημερινή, κ.α) αλλά και ο τηλεοπτικός σταθμός SKAI στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του που ασχολήθηκε απόψε εκτεταμένα με την Lady Gaga και τη Shakira, αποσιώπησαν εντελώς την είδηση. Ωσάν να μην υπήρξε. Προφανώς με εντολές άνωθεν.
Προσπαθήστε να σκεφτείτε να συνέβαινε κάτι τέτοιο στη Γαλλία ή τις ΗΠΑ και η Liberation ή οι ΝΥ Times να έκαναν τον Κινέζο.
Μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει πως η εμπιστοσύνη του κοινού στη δουλειά του δημοσιογράφου στην Ελλάδα, στο ρόλο του Τύπου σε μεγάλο ποσοστό κατρακυλά μέρα με τη μέρα. Η κατά παραγγελία δημοσιογραφία, η απόκρυψη ειδήσεων, η κατασκευή άλλων, δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες απαξίωσης ενός λειτουργήματος που ολισθαίνει δεκαετίες τώρα στην ανυποληψία. Δεν μιλάμε για πολιτική εδώ, ούτε για συμφέροντα. Μιλάμε για ανθρώπινα πλάσματα, για παιδιά σε ανάγκη, για άρρωστα βίτσια.
Εγώ μια απορία έχω μόνο κλείνοντας: Οι διευθυντές ειδήσεων των ΜΜΕ που απέκρυψαν την είδηση θα φιλήσουν απόψε τα παιδιά τους για καληνύχτα καθησυχάζοντάς τα πως δεν κινδυνεύουν από τους κακούς. Από τους ”καλούς” και  ορισμένους ”αρίστους” θα έπρεπε να φοβούνται…

Πατρίς-Θρησκεία-Παιδεραστία!

Ο Υπο-Κοσμικός Πηγή: zougla.gr 

 «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια»: Το Τρίπτυχο τής Καπηλείας.
Η διαχρονική Τριπλέτα Μεσαιωνισμού,
η οποία γίνεται σημαία των βλακών και των απατεώνων.
Και ποια είναι η κατάσταση που συμπυκνώνει τον Βλάκα και τον Απατεώνα..;
Ο Φασισμός.

Ο Φασισμός στηρίζεται αποκλειστικώς στο «Εγώ».
Η Πατρίδα, η Θρησκεία, η Οικογένεια, γίνονται θύματά του
και μετατρέπονται σε άλλοθί του.

Θλιβερές ιδιοτελείς περσόνες κορυβαντιούν απρόκλητα και αλαλάζουν υστερικά,
κουνώντας το δάχτυλο στην κοινωνία
και διατυμπανίζοντας δι’ ασήμαντον αφορμήν τα εν’ λόγω χρηστά ήθη·
βεβαίως,
ο Φασίστας δεν έχει ψήγμα αναστολής
και τον παραμικρό ενδοιασμό να προδώσει και Πατρίδα και Θρησκεία και Οικογένεια,
αν αυτό είναι προς συμφέρον του.
...

Ο Νίκος Γεωργιάδης,
πρώην βουλευτής τής Νέας Δημοκρατίας
και πρώην σύμβουλος τού προέδρου τής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης,
Κούλη (Κυριάκου) Μητσοτάκη,
καταδικάστηκε εχθές -πρωτοδίκως-
για ασέλγεια κατά ανηλίκου έναντι αμοιβής, κατ’ εξακολούθησιν και κατά συρροήν.

Βεβαίως, εκκρεμεί πλέον η τελεσιδικία τής υπόθεσης,
αφού ο καταδικασθείς υπέβαλε έφεση·
όμως,
παρ’ ότι μέχρι την τελική έκβαση
συνεχίζει να ισχύει το «Τεκμήριο τής Αθωότητας»,
δεν δικαιολογείται η πρεμούρα που επιδεικνύουν
σεσημασμένοι πολιτικάντηδες και εγκάθετοι δημοσιογραφίσκοι,
οι οποίοι,
είτε έσπευσαν να υποβαθμίσουν την ήδη υπάρχουσα δικαστική απόφαση,
είτε ακόμη-ακόμη την αποσιώπησαν.

«Ο Νίκος Γεωργιάδης είναι αθώος μέχρι αποδείξεως τού εναντίου.»,
είναι το μοναδικό επιχείρημα που απέμεινε πλέον
στους υποστηρικτές τού πάλαι ποτέ επίλεκτου στελέχους τής «Νέας Δημοκρατίας»,
οι οποίοι παρακάμπτουν το γεγονός
ότι αντίδικες στη σοβαρότατη υπόθεση είναι κάποιες παιδικές ψυχές.

Ως δημοσιογράφος δεν δικαιούμαι να ετυμηγορήσω,
ως άνθρωπος, όμως, το δικαιούμαι σε απόλυτο βαθμό
(και το έχω ήδη πράξει μέσα μου).
Και ερωτώ ευθέως τούς υποστηρικτές τού νεοδημοκράτη Γεωργιάδη..:
Θα εμπιστευόσασταν το παιδί σας
σε κάποιον που έχει πρωτόδικη καταδίκη για Παιδεραστία;
Θα το κάνατε;
Θα αφήνατε το παιδί σας μόνο του
στον ίδιο χώρο με κάποιον που ενδεχομένως να είναι παιδεραστής;
Θα λέγατε «Εντάξει, ας εμπιστευτώ το παιδί μου σε αυτόν,
διότι έχει κάνει έφεση και είναι αθώος μέχρι αποδείξεως τού εναντίου;»;
Και για να βάλω και μία πολιτική νότα στις ερωτήσεις μου..:
Αν ο Νίκος Γεωργιάδης ήταν (πρώην) στέλεχος τού «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.»,
θα επιδεικνύατε την ίδια «διακριτικότητα» και υποστηρικτικότητα
στο τεκμήριο τής αθωότητάς του;

Εν’ κατακλείδι,
θα μάθουμε από το Εφετείο αν ο Γεωργιάδης είναι παιδεραστής
ή ένας αθώος που συκοφαντείται από πλείστους μάρτυρες και γεγονότα,
αλλά οι υποστηρικτές του είναι δεδομένα συμφεροντολόγοι, ιδιοτελείς, φασίστες.
Η ποταπή μονομέρειά τους,
η ελαστική αντιμετώπιση ενός πρωτοδίκως καταδικασμένου για Παιδεραστία,
έχει αδιαμφισβητήτως κομματικά ελατήρια.

Και πού αλλού παραπέμπει αυτή η ποταπή μονομέρεια;
Μαντέψτε·
πάλι το καπηλευμένο και βιασμένο τρίπτυχο «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια»
είναι εδώ σε απόλυτη ανάπτυξη.

Η βδελυρή «Χριστιανική» Καθολική Εκκλησία (και όχι μόνο αυτή)
έκρυβε επί δεκαετίες τα αναρίθμητα κρούσματα Παιδοφιλίας και Παιδεραστίας.
Γιατί;
Για να μη χάσει «πελάτες».
Για να μη χάσει από πελάτες τούς βλάκες και τούς απατεώνες.
Για να μη χαλάσει η Βιτρίνα,
κρύβουμε τούς βιασμούς και τις ασέλγειες εις βάρος παιδιών.

«Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» λέμε.
Τώρα, αν κάποιος εκπρόσωπός μας,
αν κάποιος ιερέας ή κάποιος πολιτικός βιάσει και κανά παιδάκι,
εντάξει, μωρέ, άνθρωποι είμαστε, συμβαίνουν αυτά·
άλλωστε,
η Πατρίς, η Θρησκεία και η Οικογένεια κυκλοφορούν και σε version τάπητος,
ώστε κάθε ανόμημά μας να μπορούμε να το κρύβουμε κάτω από το «χαλάκι».
...

Ο κατηγορούμενος για Παιδεραστία νεοδημοκράτης Νίκος Γεωργιάδης,
κρίθηκε πρωτοβαθμίως ένοχος και καταδικάστηκε σε... 28 μήνες με αναστολή.
28 μήνες με αναστολή,
επειδή αυτός ο θλιβερός «Έλληνας Νομοθέτης»,
αυτή η παιδομαζωματική μείξη ψευτοδικαιοσύνης και ψευτοβουλής
που στέλνει στη φυλακή για 10 χρόνια μία καθαρίστρια
επειδή αλλοίωσε το απολυτήριο Δημοτικού,
αντιμετωπίζει την ασέλγεια εις βάρος ανηλίκου άνω των 15 ετών ως... πλημμέλημα.

Bonus Νεοελληνικής Κατάντιας (μέσω τής Συγκρίσεως):
Την ίδια ώρα που ο Γεωργιάδης παραδόθηκε «αθώος μέχρι την έφεση»
στην Ελληνική Κοινωνία,
μόλις σήμερα δικαστήριο τής Αυστραλίας απεφάσισε να στείλει στη φυλακή
έναν 77χρονο παιδεραστή καρδινάλιο,
χωρίς να εισακούσει το αίτημά του
να μείνει ελεύθερος έως τη δευτεροβάθμια εκδίκαση.
Διαφορά κοινωνιών.

Συμπληρωματική Σημείωση:
Αγαπητές Αναγνώστριες και Αγαπητοί Αναγνώστες,
πριν από πολλά χρόνια είχα γράψει ένα πολιτικού περιεχομένου άρθρο
που -με όσα συμβαίνουν- μού ανεσύρθη στη μνήμη.

Ανέτρεξα στη δημοσιογραφική πηγή όπου είναι δημοσιευμένο
και το ανέγνωσα ξανά·
και χάρηκα που η προσέγγισή μου απέναντι στον Βλάκα και τον Απατεώνα
παραμένει έως και σήμερα το ίδιο έντονη, αταλάντευτη, αδιαπραγμάτευτη.
Όμως, το πιο σημαντικό σημείο τού εν’ λόγω άρθρου,
το ανατριχιαστικά επίκαιρο σημείο του,
είναι ο επίλογός του, είναι η τελευταία του φράση.
Αφιερώστε δύο λεπτά ακόμη στην ανάγνωση· θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο.
---

Το «Εγώ» είναι αξιωματικώς φασιστική έννοια
και υπ’ αυτό το πρίσμα δεν έχω απαίτηση απόλυτης δημοκρατικότητας από κανέναν.
Όμως,
όσο σφαιρικά και δίκαια
κι αν προσπαθήσω να αντιμετωπίσω όλους τούς τύπους φασισμού,
υπάρχει ένας, ο εγωκεντρικότερος όλων,
ο απεχθέστερος, απέναντι στον οποίο στέκομαι αμείλικτος..: Ο Ηλίθιος.

Ο Ηλίθιος μισεί τις Ιδέες. Τις μισεί.
Και τούτο,
διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι ανίκανος να τις υποστηρίξει επί τής ουσίας.
Τον παραπέμπουν άμεσα και αμέσως στη συνολική ανεπάρκειά του,
και δεν τις αντέχει.
Τού κάνουν κακό.
Έτσι, τις αντικαθιστά με ιδεοληψίες. Με ιδεολογήματα.
Διεκδικεί το δικαίωμά του να επιδίδεται κι αυτός σε promotion,
να συμμετέχει στο «Dare-Avere»,
στο «Δούναι και Λαβείν τής Έκφρασης Άποψης».

Ο Ηλίθιος μπορεί πανεύκολα να αναλάβει στη ζωή διόλου επίζηλους «ρόλους»
και να γίνει Αχυράνθρωπος, Συρόμενο και Φερόμενο, Μαριονέτα, Δωσίλογος, Προδότης·
βεβαίως, ο ίδιος δεν δέχεται ότι οι συγκεκριμένες ιδιότητες τον αφορούν,
καθώς ο εγωκεντρισμός του αποτελεί τον μηχανισμό
τής διαρκούς πλαστοπροσωπίας του.

Τώρα… Γιατί κάνω αυτήν την ανάπτυξη…
Στην εξαιρετικά βάρβαρη περίοδο που διανύει το Ελληνικό Έθνος,
υπάρχει μία κατάσταση που με ενοχλεί
ακόμα περισσότερο από το ξεπουλημένο πρωθυπουργάριο και τούς συν αυτώ.
Δεν μπορώ λοιπόν να δεχθώ με τίποτα,
πως μετά από τόσα δεινά που έχει ήδη βιώσει η χώρα
και από την προδιαγραφή των ακόμη χειρότερων που την περιμένουν,
υπάρχουν οι ηλίθιοι συμπυκνωμένοι σε έναν, υπάρχει ο Ηλίθιος,
που προτίθεται στις επόμενες εκλογές
να ψηφίσει το κόμμα που κατέστρεψε τη χώρα·
προσοχή: δεν αναφέρομαι στους απατεώνες,
οι οποίοι -προκειμένου να υποστηρίξουν τα υλικά αγαθά
που απέκτησαν με την αγαστή συνεργασία ενός σαθρού συστήματος-
προσαρμόζουν την ψήφο τους σύμφωνα με τον αντίλαλο τής τσέπης τους.

Ο Ηλίθιος είναι το ανθρωπάριο
που μπαστακώνεται ψυχασθενικά πάνω σε μία Ιδέα
και συνεχίζει εμμονικά να την υπερασπίζεται
ακόμη κι όταν εκείνη πάψει να υπάρχει·
και μάλιστα, ακόμη περισσότερο τότε,
καθώς χρίζει τον εαυτό του ως αναβιωτή, συντηρητή και διατηρητή της.

Επί τού πρακτέου,
όποιος ισχυρίζεται ότι σκοπεύει να ψηφίσει το κόμμα που κατέστρεψε τη χώρα
επειδή το ψηφίζει επί δεκαετίες,
επειδή αγαπάει τον ιδρυτή του, επειδή …, επειδή …, επειδή …,
δεν είναι τίποτ’ άλλο από έναν διαχρονικά ηλίθιο,
για τον οποίο έφτασε το πλήρωμα τού χρόνου
ώστε να μετατραπεί σε εθνικό μειοδότη·
η ψήφος στο κόμμα που κατέστρεψε τη χώρα
δεν θα αποτελέσει απλώς Εθνική Μειοψηφία,
αλλά μία καραμπινάτη Εθνική Μειοδοσία.

Όμως, φευ…
Ο Ηλίθιος δεν νοιάζεται·
μπορεί να γίνει τα πάντα για πάρτη τής άρρωστης ιδεοληψίας του,
τής αίολης και έωλης μειονεξίας του που ο ίδιος βαφτίζει ως «ιδέα» του.
Αναίσχυντος και χυδαία καταραμένος,
δεν ορρωδεί να πανηγυρίζει εκεί που οι άλλοι θρηνούν,
δεν διστάζει να ορθώνει ως ατράνταχτα επιχειρήματά του
τις παρωπίδες και τις ωτασπίδες του.

Είναι αυτός που αν συλλάβει τον πρόεδρο τής ομάδας του ή τού κόμματός του
να τού βιάζει το παιδί,
θα ψελλίσει προσπαθώντας αγωνιωδώς να πιστοποιήσει για μία ακόμη φορά
το αλάθητο τού παραφιλικά φασίζοντος εγωκεντρισμού του:
«Έλα μωρέ, ο “Πρόεδρος τής Ιδέας Μου” είναι.
Ας ρίξει κι ένα γαμήσι στο παιδί μου…».

ΜΟΛΟΤΟΦ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΜΕΞΙΚΟ

Οι Molotov είναι ένα πολύ  δημοφιλές ροκ συγκρότημα  και λόγω της καλής μουσικής τους αλλά έχει αναδειχθεί σε μια σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες στο Μεξικό και λόγω των θεμάτων των τραγουδιών τους, που είναι άκρως πολιτικά , γιατί αναφέρονται στις κοινωνικές ανισότητες , την ανεξέλιγκτη αστυνομική βία, τη φτώχεια , τη , τα ναρκωτικά και τις εγκληματικές συμμορίες που τα διακινούν .  Ζητούν μια πλατιά κοινωνική συσπείρωση ενάντια σε όλες τις δυνάμεις του κακού, που διαφεντεύουν την κοινωνία.

Molotov (band) - Wikipedia

dámele todo el poder/ gimme tha power

---

La policía te está extorsionando (dinero)
Pero ellos viven de lo que tú estás pagando
Y si te tratan como a un delincuente (ladrón)
No es tu culpa, dale gracias al regenteHay que arrancar el problema de raíz
Y cambiar al gobierno de nuestro país
A la gente que está en la burocracia
A esa gente que le gustan las migajas
Yo por eso me quejo y me quejo
Porque aquí es donde vivo
Y yo ya no soy un pendejo
¿Qué no wachas los puestos del gobierno?
Hay personas que se están enriqueciendo
Gente que vive en la pobreza
Nadie hace nada
Porque a nadie le interesa
Es la gente de arriba te detesta
Hay más gente que quiere
Que caigan sus cabezas
Si le das más poder al poder
Más duro te van a venir a coger
Porque fuimos potencia mundial
Somos pobres
Nos manejan mal
[Coro]
Dame, dame, dame, dame todo el power
Para que te demos en la madre
Gimme, gimme, gimme, gimme todo el poder
So I can come around to joder
Dame, dame, dame, dame todo el power
Para que te demos en la madre
Gimme, gimme, gimme, gimme todo el poder
So I can come around to joder
Dámele, dámele, dámele, dámele todo el poder
Dámele, dámele, dámele, dámele todo el power
Dámele, dámele, dámele, dámele todo el poder
Dámele, dámele, dámele, dámele todo el power
[Interludio]
(Así es puto!
Fuck you puto baboso!)
[Verso 2]
Porque no nacimos donde no hay que comer
No hay porque preguntarnos como le vamos a hacer
Si nos pintan como unos huevones
No lo somos
¡Viva México, cabrones!
Que se sienta el power mexicano
Que se sienta, todos juntos como hermanos
Porque somos más, jalamos más parejo
¿por qué estar siguiendo a una bola de pendejos?
Que nos llevan por donde les conviene
Y es nuestro sudor lo que los mantiene
Los mantiene comiendo pan caliente
Ese pan, es el pan de nuestra gente
[Coro]
Dame, dame, dame, dame todo el power
Para que te demos en la madre
Gimme, gimme, gimme, gimme todo el poder
So I can come around to joder
Dame, dame, dame, dame todo el power
Para que te demos en la madre
Gimme, gimme, gimme, gimme todo el poder
So I can come around to joder
Dame, dame, dame, dame todo el power
Para que te demos en la madre
Gimme, gimme, gimme, gimme todo el poder
So I can come around to joder
Dame, dame, dame, dame el poder (¿cómo?)
Dame, dame, dame, dame todo el power
Dame, dame, dame, dame el poder (¿cómo?)
Dame, dame, dame, dame todo el power
[Puente]
¡El pueblo unido jamás será vencido!
¡El tito y el huidos, jamás serán vencidos!
[Outro]
Dame, dame, dame, dame el poder
Dame, dame, dame, dame todo el power
Dame, dame, dame, dame el poder
Dame, dame, dame, dame todo el power
Dame, dame, dame, dame el poder
Dame, dame, dame, dame todo el power

ΧΩΡΟΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

 

Νίκος Εγγονόπουλος 

(1907-1985)

 

Η βυκάνη   

[Πρόκειται για φυσική σάλπιγγα (γνωστή και ως σάλπιγγα των φτωχών) που δημιουργούνταν από ένα κέρατο ζώου. Χρησιμοποιούνταν κυρίως από τους βοσκούς και τους στρατούς για την μετάδοση μηνυμάτων.
Αποτελούνταν από ένα διάτρητο καμπυλωτό κωνοειδές κέρατο από το οποίο αφαιρούνταν ο οστέϊνος πυρήνας και κατόπιν ψηνόταν για να βελτιωθεί η ηχητικότητά του. Ο ήχος παραγόταν με απευθείας φύσημα στο στόμιο και κατάλληλο κτύπημα των χειλιών.
ΠΗΓΕΣ: "Μ. Λ. Γουέστ, Αρχαία ελληνική μουσική", "Πλόυταρχος, Ιστορίαι", "Αριστοτέλης, Φυσική ακρόασις"http://kotsanas.com]

       

Une vieille faisait cuire des aubergines,

                           Sur l’herbe, sous un toit...

                Kόμησσα ντε Nοάϊγ, Constantinople

ως την Kωνσταντινούπολη φυσάει αλύπητα

ο αφορεσμένος ο Kαράγιαλης

(πούρχεται από τον Bοριά)

και στη Θεσσαλονίκη λυσσομανάει πεισματάρικα

ο τρομερός Bαρδάρης

εκεί κατά πολύ μεγάλο ποσοστό τα σπίτια τους

τα χτίζουν ξύλινα

έτσι που να μπορούνε τον χειμώνα κάπως να ζεσταίνωνται

και να μη ξεπαγιάζουν

αλλοίμον’ όμως το κατακαλόκαιρο οι μελιτζάνες σα φανούν

κι’ αρχίσουνε τα τηγανίσματα και οι φουβούδες;

μια μόνη σπίθα αρκεί για να φουντώση το μεγάλο το κακό

μερόνυχτα να μαίνωνται οι πυρκαϊές

και να σωριάζωνται καπνίζοντα χαλάσματα

απέραντοι μαύροι ερειπιώνες

να καταντούνε

οι μεγαλουπόλεις

λοιπόν οι κάτοικοι ―πληθυσμοί αμιγώς ελληνικοί―

για νάβρουν έτσι μια κάποια λύση

στην λες ουρανόπεμπτη ―συχνά επανερχόμενη― θεϊκιά κατάρα

ξαναθυμούνται τους παληούς μύθους της Φυλής

προ πάντων ―τους συμφέρει― τον μύθο τον παλιό τον Φοίνικα

που από τις στάχτες του ανασταίνεται ―ξαναγεννιέται―

ακέριος σαν και πριν

Συνέπεια: εις την Kωνσταντινούπολη γεννήθηκε

ο πατέρας μου

σε μιαν ωραία πλατεία της Σαλονίκης στήθηκε

του ήρωα Παύλου Mελά εύμορφο άγαλμα

και ξέρω κάποιον ―να τον ξέρω άραγες;―

όπου στης Πόλεως τα μέρη κάποτες γνώρισε

―ανάμεσα σε πολλά πράματα θάματα και περιπέτειες―

μια δάφνη (δέντρο)

ωραία και με τις δόξες της και με τις πίκρες της

στη μνήμη του να ξαναφέρη τη δαφνοπούλα πάλε

πηγαίνει ―σα βραδυάζη― να πιη ένα κατοσταράκι στο μπακάλικο

του Kαχριμάνη στου Ψυρρή

(εκεί που παλαιότερα εσύχναζ’ ο Παπαδιαμάντης)

 

κάποτε ―μα χαμηλόφωνα― τραγουδάει το μεράκι του

και διακριτικά στο όργανό του

τον συνοδεύει

ο Mικρασιάτης με το μπουζούκι

(πάλι του Παπαδιαμάντη)

*(από τη συλλογή:  Στην Κοιλάδα με τους Ροδώνες, Ίκαρος 19

92)