Όλα Θέμος  

Γιάννης Η. Χάρης

Ο τρόμος του θανάτου είναι το μόνο ίσως που αξίζει τον σεβασμό μας.

⌦ Δεδικαίωται ο νεκρός; Ή δεν δεδικαίωται; Ούτε το ’να ούτε τ’ άλλο. Αφού το δεδικαίωται άλλο σημαίνει, και όχι «δικαιώνεται», όπως θέλει μια γενικευμένη παρανόηση.
Επειδή με τον θάνατο του Θέμου Αναστασιάδη τα ξαναδιαβάσαμε αυτά, πως ο νεκρός δεδικαίωται κτλ, άρα σιωπή, μεταφέρω όσα έγραφα, και όχι για πρώτη φορά, εδώ (5.3.14):
«Ο γαρ αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας, λέει ο Παύλος στην Προς Ρωμαίους επιστολή. Και εννοεί, όπως ομονοούν οι Πατέρες της εκκλησίας, και όπως λέει τώρα η επίσημη μετάφραση της Βιβλικής Εταιρείας: “Γιατί σ’ έναν που πέθανε, η αμαρτία δεν έχει πια καμιά εξουσία” [...]. Με άλλα λόγια, αυτός που πέθανε, γλίτωσε πια, δεν μπορεί πια να αμαρτήσει. [...]
»Και μάλιστα δεν αναφέρεται καν στον βιολογικά αποθανόντα ο Παύλος, παρά στον παλιό άνθρωπο, που πεθαίνει με το βάπτισμα, και ξαναγεννιέται καθαρός για τον Θεό. Αλλά ας πούμε πως αυτά πια είναι λεπτομέρειες και σχολαστικισμοί. Η φράση, όπως και τόσες άλλες, θα παραμείνει με τη σημασία που της έδωσε η χρήση, έτσι όπως λέμε [...] πως η γλώσσα προχωράει με τα λάθη της.
»Ας ξέρουμε μονάχα πως καμία χριστιανική επιταγή δεν δίνει απαλλακτήριο αυτομάτως με τον θάνατο…»
⌦ Τι μένει; Ο σεβασμός, λέει, στον νεκρό, σύμφωνα με τον πολιτισμό των αρχαίων μας προγόνων κτλ. Μπερδεύεται εδώ και η Αντιγόνη και ο σεβασμός στον άταφο νεκρό, δηλαδή η ιερή επιταγή να μην αφήνουμε νεκρό άταφο, κάτι εντελώς διαφορετικό με τα περί δικαίωσης του νεκρού.
Που δεν τον πιάνουμε στο στόμα μας, μάλλον από τον τρόμο μας μπροστά στον θάνατο τον οποίο αντιπροσωπεύει απειλητικά, πιστεύω εγώ.
Και αυτό, ο τρόμος του θανάτου δηλαδή, είναι το μόνο ίσως που αξίζει τον σεβασμό μας.
⌦ Πρώτα ο θάνατος του Καρυπίδη, έπειτα της Αναστασέα, δεν ήθελα να λερώσω την ελάχιστη αναφορά μου σ’ αυτούς με οποιαδήποτε αναφορά στον Αναστασιάδη.
Άρνηση που εξακολουθώ να έχω, και γράφω αυτές τις λίγες γραμμές με εξαιρετική δυσθυμία, μόνο και μόνο σαν αντίδραση, τρόπον τινά, στη φιλολογία του «δεδικαίωται».
Γιατί επικράτησε γενικά ο «σεβασμός» που είπα, μπορεί και άρνηση και δυσθυμία ίδια με τη δική μου, και απουσίασε γενικότερα ο απολογισμός που επιβάλλεται να γίνεται, ιδίως για δημόσιο πρόσωπο. Ιδιαίτατα για τον Θέμο Αναστασιάδη.
«Όταν ήταν στη ζωή και σε δράση, του τα ψέλναμε συχνά. Ομως μπροστά στον θάνατο, σωπαίνεις», έγραψε λόγου χάρη ο έγκυρος Β. Πάικος (Αυγή 27/1).
Έμεινε λοιπόν λειψός ο απολογισμός. Λειψός και άρα άκυρος, λανθασμένος.
Ή μάλλον έμεινε μόνο η αγιολογία των φίλων. Που βέβαια, από μιαν άποψη, επικυρώνει αυτά που θα λέγαμε με άλλα λόγια εμείς. Οπως όταν ο Αδωνης αποχαιρέτησε δυο μεγάλους αγωνιστές για τη μία και ξακουστή Μακεδονία, τον Σαράντο Καργάκο (για τον οποίο συμπτωματικά επισήμαινα τη λειψή ακριβώς νεκρολογία του, 19/1) και τον Θέμο Αναστασιάδη.
Το ίδιο ισχύει και για τον ύμνο στην «αριστεία» του και το απαράμιλλο ήθος του από την Εύα Καϊλή, αυτήν που «κομμουνιστές εγκληματίες» της σκότωσαν τον ανύπαρκτο παππού, συμφοιτήτρια του Θέμου δηλαδή σε κάποια Ανωτέρα Σχολή Ηθους.
⌦ Εμείς, λίγα άνθη απ’ τα δικά του: για το «Α» που θα ’πρεπε να βάζουμε στο πέτο των Αλβανών, να ξέρουμε ποιους δέρνουμε· για τους «τραβεστί φωταδιστές του Ρήγα», που «κάααποτε είχαν στους κόλπους τους τις πιο ωραίες αγωνίστριες! [ενώ] εκείνες... άλλους είχαν στους... κόλπους τους!!!»· για την «πληκτική» ταινία Λίστα του Σίντλερ, την ταινία για το ολοκαύτωμα, όπου «τα ελάχιστα γυμνά που έχει είναι φούρνου».
Ηταν από τα πρώτα του βήματα, δεκαετία του ’90 στην Ελευθεροτυπία, στον στίβο του αμοραλισμού και του κυνισμού, όταν άρχιζε να διαμορφώνει την ιδεολογία του χαβαλέ, τον οποίο ανέδειξε σε επιστήμη.
«Πολέμαγε γι’ αυτά που πίστευε» έγραψε ο φίλος του Γιώργος Παπαχρήστος των Νέων.
Ναι, για λαϊφστάιλ του ξέκωλου και μαζί Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Για σεξισμό, ομοφοβία, ξενοφοβία, ρατσισμό, κάποτε και φιλοχρυσαυγιτισμό.
Δεδικαίωται;
Πηγή: efsyn.gr