Τα βόλια και τα τσόλια
Οι θεσμοί, η Μέρκελ, η Λαγκάρντ, ο Σόιμπλε, οι Ευρωπαίοι. Οι διαφορές, οι διαμάχες, οι μάχες, και οι συμβιβασμοί τους. Τα πολιτικά τους κόλπα και οι επιδιώξεις τους, οι μύχιες σκέψεις και οι ανοιχτές προκλήσεις. Α, και οι εγχώριοι με την ολοκληρωτική και διαπλεκόμενη προπαγάνδα της καταστροφής, τη φτήνια των επιχειρημάτων, και τη γκρίνια των θεαμάτων –για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Καταγγέλλουν τη δική μας πολιτική, τρομάρα τους. Λες και ξεχνιέται ποια ξεσκισμένη κοινωνία και χώρα παρέδωσαν. Με τι συσχετισμούς και ποιες στημένες παγίδες. Και ποιους βοηθούν και σήμερα με τα ψαλίδια και τα μαχαίρια τους.
Τέλος πάντων, όλα τα παιδιά στην πίστα της αξιολόγησης –την οποία πάντως πιο εύκολη τη φανταζόμασταν πριν λίγο καιρό. Κι εμείς; Πού είμαστε εμείς σ’ αυτό το άγριο πανηγύρι; Είναι δουλειά μόνο του Τσακαλώτου, του Χουλιαράκη, του Τσίπρα; Εμείς θεατές; Κάτι σαν δύσκολο ματς του ΠΑΟΚ να πούμε, κατεβαίνει ο Τσακαλώτος, μπαίνει στην περιοχή, τον ανατρέπει ο Σόιμπλε, ο διαιτητής δεν δίνει το πέναλτι κι εμείς από την κερκίδα γιουχάρουμε, βρίζουμε, αποδοκιμάζουμε; Τρώμε γκολ και σωπαίνουμε; Βάζουμε γκολ και παίρνουμε φωτιά;
Ανώμαλος ο δρόμος του αριστερού, σε χρόνια κυβερνητικής εξουσίας. Και μάλιστα κυβερνητικής εξουσίας που στο αναθεματισμένο οικονομικό μείγμα, οι δικοί μας βάζουν το νερό, και οι άλλοι όλα τα υπόλοιπα. Και την κατσαρόλα. Αλλιώς μάθαμε. Τα καρούμπαλα τα αποκτήσαμε σε συνθήκες σύγκρουσης με κυβερνήσεις, κι όχι υπεράσπισής τους. Εξ ου και η συγγενής αμηχανία. Διότι άλλο καρούμπαλα από τους νόμους κι αστυνόμους της Δεξιάς, κι άλλο καρούμπαλα από νόμους κι αστυνόμους για τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ φέρεται να έχει την ευθύνη. Κι ας μην την έχει. Άντε όμως να πείσεις γι’ αυτό τους δύσπιστους στο καφενείο, ή στη δουλειά.
Αυτός όμως είναι ο δρόμος. Δεν τον διαλέξαμε, μας διάλεξε. Τα πάρκινγκ και τα rest areas της γκρίνιας, της κριτικής, της πολεμικής, δεκτά. Και ανακουφιστικά ώρες-ώρες. Αλλά οι «επάνω» θα κάνουν τη δουλειά τους. Και οι «κάτω» θα στηρίξουν τους «επάνω» και τη δουλειά τους. Πιέζοντας, ζητώντας εξηγήσεις, απαιτώντας, διαμαρτυρόμενοι όταν το κρίνουν σκόπιμο. Διότι υπάρχουν συμβιβασμοί, αβλεψίες, ολιγωρίες, μαλακίες, που πληγώνουν. Αλλά η Αριστερά, σε κάθε της απόχρωση, έχει μια παράδοση δεκαετιών. Δεν εγκαταλείπει στα δύσκολα.
Συνεπώς, λέω, δεν κρυβόμαστε. Δεν κωλώνουμε. Βγαίνουμε ανοιχτά, υπερασπιζόμαστε τις απόψεις μας, εξηγούμε, προσπαθούμε να πείσουμε. Χωρίς κόμπλεξ, και θυμίζοντας το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων και πράξεων, που διαθέτει κάθε παράταξη. Τους παλιούς δεν τους τρόμαζαν των Γερμανών τα βόλια, εμάς θα μας τρομάξουν της διαπλοκής τα τσόλια;
Διαβάστε όλα τα άρθρα του Θανάση Καρτερού στην «Αυγή» εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου