Ο Πάνος κι ο Ινδιάνος
Φεύ, όμως, στην πολιτική άλλο θέλεις, κι άλλο σου προκύπτει. Και Μαξίμου θα έβλεπε ο Τσίπρας με το κιάλι, χωρίς τον Καμένο. Και χωρίς τον Καμμένο θα είχε η Ευρώπη των σκληρών δανειστών την ησυχία της, με τον Σταύρο, τη Φώφη, και τις οικουμενικές τους παπάρες. Και χωρίς τον Καμμένο, επίσης, η πρώτη αριστερή κυβέρνηση θα ήταν ακόμα στόχος, επιδίωξη και όνειρο. Υπό τον τίτλο «αναμένοντας τον κόκκινο Ινδιάνο». Και μη σπεύσετε, παρακαλώ, να τα βάλετε μαζί μου. Διότι δεν τα λέω εγώ αυτά. Η σκληρή αριθμητική τα λέει: ΣΥΡΙΖΑ, συν ΑΝΕΛ, ίσον πλειοψηφία, ίσον κυβέρνηση.
Θυμάστε το Γενάρη του 15; Την Καισαριανή, την πρώτη αριστερή κυβέρνηση, με τα γλυκά και τα πικρά της; Ε, χωρίς τον Καμμένο δεν θα υπήρχαν. Θυμάστε τον Σεπτέμβρη του 15, την εκλογική νίκη που ακολούθησε τον συμβιβασμό με τους δανειστές, τη δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα; Αν ναι, άθεοι ή πιστοί, ανάψτε μια λαμπάδα στον Καμμένο. Διότι και στη μια και στην άλλη περίπτωση, χωρίς τσιριμόνιες, κόνξες, και σου ‘πα-μου ‘πες, το έκανε το χουνέρι σε κείνους που περίμεναν να εγκαταλείψει τον «παρά φύσιν» γάμο. Για να ανοίξει ο δρόμος στην παλινόρθωση, διά της ανωμαλίας. Να ανατραπεί η πλειοψηφία με δοτούς και παρένθετους.
Πάταξον, μεν, άκουσον δε. Αν πουλούσε τον Τσίπρα, δεν τον περίμενε δα και καμιά τιμωρία. Δόξες και άλλα πιο υλικά αγαθά τον περίμεναν. Εν χορδαίς και οργάνοις θα το υποδέχονταν το απολωλός. Αυτός όμως επέμεινε. Και ως τώρα οι απόψεις του δεν τον εμπόδισαν να στηρίξει εν μέσω θυέλλης τις βασικές επιλογές Τσίπρα. Συμπέρασμα: Διαφωνούμε σε πολλά μαζί του –φυσικό και επόμενο. Αλλά, πριν τον πυροβολήσουμε επαναστατικά, δεν είναι κακό να σκεφτούμε και λίγο εαμίτικα…
Διαβάστε όλα τα άρθρα του Θανάση Καρτερού στην «Αυγή» εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου