Μια (κωμικοτραγική) ιστορία απ΄το Μαρόκο

Bomb   by Abdelouahid Kafih Translated from Arabic by Mohamed Saοd Raihani "Dream is a magic carpet forever ready to be ridden to far-away worlds. My dream chases down the moments that escape me, willingly or unwillingly, in our hurry after the daily futile interests. Dream is the magic stick that I ride to invade the virgin worlds haunting me without any need of visas or passports So, let us experience our beautiful dream and enjoy the journey to the Infinite" It is all over, now. The faces that have dreamt for such a long time to change the world have disappeared. The period of detention that he has counted minute after minute and second after second is over now. The nights and days that he has spent in jail have eaten away his flesh and bones. For two years in detention, he has been telling his cell about his dreams and his greatest projects that could not bear the painful strokes of time. Soon after his release, he stopped before the giant jail gate to hear the sound of voices that would greet him outside. He heard no hullabaloo or acclamations or even slogans. There was a dead silence. Partisans will bear you on their shoulders, tear out the white flags and will never again need to stealthily write their slogans on city walls. They will demolish those walls and crush them to powder under their feet. But now everything has gone with the wind and everybody has got to rest. In his life, there remains only his wife. She was the first to receive him: His faithful wife, the cradle of all his dreams, the keeper of all his private secrets, the fertile soil for all his children, the defender of their joint honour… His wife who, no sooner had she announced to him the happy news of her pregnancy than Earth shook under his feet and his eyes, vexed with all the world’s wretchedness, were drowned in her swollen bomb-like belly. Pregnant? How ? He repeated: « How ? » He looked away. His wife looked him up and down, confessing that the two-years’ sleeping fetus has responded to the return call. Yes, the sleeping fetus, a phenomenon that no other woman has ever experienced! The hows raced through his mind, disturbed his thoughts, pounded in his brain. He bit his lower lip and faked a smile, and echoed her words:«Yes, Love, fetuses can sleep in some of the womb’s angles or folds within their mothers’’ bellies as long as they will. Yes, woman. Your belly, like an extinct volcano, can recover activity at any time you will it.» His eyes held back a teardrop in an attempt to remain as patient and brave as he had been in old days: «It’s all the same, Rabbit. Whether present or absent, husbands are not necessary for their wives’ pregnancy». * The writer, Abdelouahid Kafih, is a Moroccan short-story writer, born in 1961 in Fkih Ben Saleh, Morocco. He published in Arabic "Short Breaths" (Short Stories) 2006 … * The writer, Mohamed Saοd Raοhani, is a Moroccan translator, scholar & short-story writer, born on December 23rd 1968 in Ksar El Kιbir. He published in Arabic "The Will of Singularity" (A Semiotic Study on First-names) 2001, "Waiting For the Morning" (Short stories) 2003, "Thus Spoke Santa Lugar-Verde" (Short stories) 2005, "The Season Of Migration to Anywhere" (Short stories) 2006. He is getting ready for printing:"Beyond Writing & Reading» (testimonies) and "Kais & Juliet" (An E-Love Novel). * "Bomb" is the sixth narrative text in the "The Moroccan Dream", An Anthology of Moroccan new short story directed by Mohamed Saοd Raοhani.

Αμπντελουαχίντ Καφίχ Η ΒΟΜΒΑ Μετάφραση στα ελληνικά:  Βασίλης Κ. Μηλίτσης «Το όνειρο είναι ένα μαγικό χαλί πάντα έτοιμο να σε ταξιδέψει σε μακρινούς κόσμους. Το όνειρό μου κυνηγάει τις στιγμές που μου διαφεύγουν, είτε το θέλω είτε όχι, στη βιασύνη μας να επιδιώκουμε τα καθημερινά μας μάταια συμφέροντα. Το όνειρο είναι το μαγικό ραβδί που καβαλάω για να εισβάλω χωρίς να χρειάζομαι βίζες ή διαβατήρια στους παρθένους κόσμους που με στοιχειώνουν. Γι’ αυτό, ας βιώσουμε το όμορφο όνειρό μας και ας απολαύσουμε το ταξίδι προς το Άπειρο». Τέλειωσαν όλα τώρα. Τα πρόσωπα που έχουν ονειρευτεί για ένα τόσο μεγάλο διάστημα για ν’ αλλάξουν τον κόσμο έχουν εξαφανιστεί. Ο χρόνος της φυλάκισης που μετρούσε λεπτό προς λεπτό, δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, τελείωσε πια. Οι νύχτες και οι μέρες που πέρασε στη φυλακή έχουν ροκανίσει τις σάρκες του και τα κόκκαλα. Δυο χρόνια στη φυλακή, έλεγε στο ίδιο το κελί τα όνειρά του και τις μεγαλύτερες προσδοκίες του που δεν έφεραν την οδυνηρή σφραγίδα του χρόνου. Αμέσως μετά την αποφυλάκισή του, στάθηκε μπροστά την γιγαντιαία πύλη της φυλακής για ν’ ακούσει τον ήχο της φωνής αυτών που θα τον υποδέχονταν απέξω. Δεν άκουσε ούτε οχλαγωγίες ούτε ζητωκραυγές ούτε καν συνθήματα. Επικρατούσε νεκρική σιωπή. Οι αντάρτες θα σε σηκώσουν στους ώμους τους, θα σκίσουν τις λευκές σημαίες και ποτέ πια δε θα χρειαστεί να γράψουν τα συνθήματά τους στους τοίχους της πόλης. Θα γκρεμίσουν αυτούς τους τοίχους και θα τους κάνουν σκόνη κάτω από τα πόδια τους. Άλλα τώρα όλα τα πήρε ο άνεμος κι ο καθένας αναγκάζεται να ξεκουραστεί. Στη ζωή του η μόνη που του έμεινε είναι η γυναίκα του. Αυτή ήταν η πρώτη που τον καλωσόρισε: Η πιστή του γυναίκα, το λίκνο όλων των ονείρων του, ο φύλακας όλων των προσωπικών του μυστικών, το γόνιμο χώμα όλων των παιδιών του, ο υπέρμαχος της κοινής τους τιμής. Η γυναίκα του που δεν του είχε καλά – καλά ανακοινώσει τα χαρμόσυνα νέα της εγκυμοσύνης της και σείστηκε η γη κάτω από τα πόδια του και τα μάτια του, αγανακτισμένα από την αθλιότητα όλου του κόσμου, πνίγηκαν στα δάκρυα πάνω στη πρησμένη σαν βόμβα κοιλιά της. Έγκυος; Πώς; Επανέλαβε: «Μα πώς;» Μετά κοίταξε αλλού. Η γυναίκα του τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, ισχυριζόμενη πως το έμβρυο που κοιμόταν στην κοιλιά της για δυο χρόνια ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της επιστροφής. Τα πώς βασάνιζαν το μυαλό του, τάραζαν τις σκέψεις του, σφυροκοπούσαν τον εγκέφαλό του. Δάγκωσε το χείλι του και έκανε πως χαμογελάει αντηχώντας τα λόγια της: «Ναι, Αγάπη, τα έμβρυα μπορούν να κοιμούνται σε κάποιες γωνιές της μήτρας ή στις πτυχές της κοιλιάς της μητέρας τους όσο αυτά θέλουν. Ναι γυναίκα. Η κοιλιά σου, όπως ένα ανενεργό ηφαίστειο, μπορεί να δραστηριοποιηθεί κάθε φορά που θα το θελήσεις». Τα μάτια του δεν άφησαν να κυλήσει ένα δάκρυ στην προσπάθειά του να κάνει υπομονή και να παραμείνει γενναίος όπως παλιά: «Το ίδιο κάνει, κουνελάκι. Είτε παρόντες είτε απόντες, οι σύζυγοι δεν είναι αναγκαίοι για την εγκυμοσύνη των γυναικών τους». Ο Αμπντελουαχίντ Καφίχ είναι Μαροκινός διηγηματογράφος, γεννηθείς το 1961 στην πόλη Φκιχ μπεν Σάλεχ του Μαρόκου. Δημοσίευσε στα αραβικά το 2006 τη συλλογή Σύντομες Ανάσες.