Σύγχρονη Αιγυπτιακή λογοτεχνία

The Battle of the Rabbits

by

Muhammed Mustagab (1938–2006)

From his collection (Madbouli Bookshop, 1986) [The Other Stories]. Mustagab was prolific but remains largely untranslated, though perhaps his best book which combines a novella written in 1983 and a short story collection produced a year later, has been translated by Humphrey T. Davies

with the title Tales from Dayrut.

-1-

I donned the dark suit, the tight new shoes and leapt into the street. The hour was early. Plans had been laid with modern precision.

I told my sweetheart, the evening before, that I was terrified of meeting her father. She tweaked my ear, brought her eyes closer, caught her breath for an instant, then laughed.

Her father, she said (like any father) loved his daughter and she (my sweetheart assumed an air of gravity) had cleared all obstacles for this encounter. She (she laughed) had paved the way: all that remained was to charge. She (her fingertips tickled my chin) cared for nothing in this world but me.

Her efforts, I said, were deserving of my fullest admiration. Nevertheless, I was not going to meet her father. I gazed into her eyes and my voice a whisper, underscored my point: It’s not a father I’ll be meeting, it’s a former prime minister…

My sweetheart laughed and gestured for water. She moved her chair and came closer. For a moment she let her eyes rove over me then lapped up water droplets with the edge of her tongue. This done, she stood up vaguely, stretched out her arm and handed me a smile.

Her father was just her father, she whispered, and I must shake off these thoughts. If I was going to fret over this she’d be forced to quarrel with me.

All night long I wrestled with my demons; tried to pull myself together. I chose a tie, a suit, socks, picked out words and insinuations, times when I would hold my peace. I didn’t sleep. And now, early one morning in Haram Street, here was my exhausted frame, fighting fatigue, unable to move.

Quarter of a century passed. My watch begged to differ and ticked past nine a.m. I waved down a taxi, making sure that it looked neat as possible. Would it be better if I smoked in front of His Excellency the former PM? Should I initiate the conversation?

The taxi driver, whose features closely resembled those of Farouq Abbas, a wealthy colleague from work, observed that all people were bastards and then—having solicited my opinion of his stance on traffic cops—proceeded to lose himself in a forest of highly detailed complaint.

I leant back and could no longer see him. The clouds were scattered and colourful, the weather pleasant and mild. I was making my way towards a critical test, me: Nobody, son of Nobody, of the family of Nobody. I work as a translator at the Ministry of Foreign Affairs and before that I was head accountant at the Doqqi branch of Bank Misr. His Excellency the Pasha naturally inquired if I’d been working there when it was defrauded of 495,00 pounds. Yes indeed, and I had been involved in uncovering the crime.

And before Bank Misr; where had you worked? I was a teacher at a foreign school that closed its doors eight years ago. Well then, you must know Professor Nasr Dous? Yes, I know him and oddly enough, Your Excellency, Professor Nasr Dous happened to be a teacher at Dairut Secondary. And your dad… I mean, your father? My father, sir, is a peasant from the south.

No, I shan’t say peasant: My father’s a farmer from Upper Egypt. Farmer suggests ownership and affluence.

So you wouldn’t describe him as a man with his finger on the world’s pulse? As you know, Your Excellency, these farmers are the true cornerstone of the economy and Your Excellency is surely aware that the countryside is the bastion that preserves our traditions and morals. It is from this bastion that I come to you, sir…

But I shall wedge a few up-to-date phrases in there: Inflation; Development; The Spirit of the Age; A Sense of Being, of Individuality; The Modern Conscience; The Guardian; The Times; Figra… Figaro.

I handed the driver a cigarette. He lit it with a practised hand and went on telling the story of some trip through Imbaba. The Pasha reclined in the bosom of my mind.

Indeed, sir. Your daughter was a colleague in the Department of Oriental Languages and we graduated together.

Though I shall add a hint of magic and refinement to our relationship, and though I shall play free with the truth when talking about my family, if I want to raise their standing in his eyes, I shall have to make a point of the simplicity of country life. Truth be told, nothing is more painful to me than the matter of my family’s simplicity.

Just fancy, Your Excellency! The Guardian’s supplement ran a report on the Egyptian peasant, drawing attention to the fact that he and he alone has had the gravity and determination to cultivate the depths of the canals and rocky hillsides; that the Egyptian peasant’s relationship with his land is not a mere love affair, but rather a melding; a fusion…

The taxi driver said that he rarely met decent young men like myself and proceeded to relate the tale of his daughter and the headmistress, then the story of his dealings with the local council and then the epic of his wife’s relatives.

Furthermore, Your Excellency, I translate stories for serious publications and from time to time add to a diary of things that happen to me and others. At present I am living in a small apartment at one end of Haram Street and attempting to acquire spacious accommodation in Maadi. I do hope, sir, that we will meet with Sheikh Thabit, a subtle and shrewd country gentleman, keenly observant and quick of wit. My grandmother died aged ninety-five, sir. We are a large family.

Would we were a rich one.

The driver stopped and apologized for his car’s inability to penetrate any further into the dunes. I asked him to try but he gave me a quick look and implored the All-Knowing Opener-Of-Ways to protect him from the trials of his profession. I told him that walking the rest of the way would be difficult and explained that the road, though not tarmacked, it was true, was nevertheless flat. The driver opened the door, exited in a rage and started wiping the windshield in agitation. Vexed, I slipped from the vehicle and paid him his fare, trying not to listen to the torrent of irritation, disgust and proverbial wisdom.

-2-

I straightened up, brushed from myself the vestiges of pain and readjusted my clothes. The road was not long. I snaked along its back a little and came face to face with my sweetheart’s villa. The place was calm and the house fatly clad in verdant but untended foliage. There was music singing out behind my footsteps; the horizon’s bloom.

I tried slackening my pace so the dust would not soil me. I had the sudden thought that the place was perfect for an ambush. I almost convinced myself that four hundred cinematic guard dogs were going to spring from nowhere and surround me, snapping at my heels, tearing at my plump thighs.

I am weary, sir.

Have you visited our village? Our village is brave, sir. It attacked the armed English train coming from Deir Muwas and destroyed it with its soldiers and driver. Next, armed with matchlocks, clubs and axes they mounted an assault on the English ships that lay there calm as a sturdy peasant woman’s ducks. It seemed to the people of my village that the ships would neither answer back nor defend themselves. The revolutionaries plunged into the Nile to seize the prize. Exactly midway across the river, the revolutionaries in the water, tongues of hellfire leapt out from the ships. Bullets, Pasha. Fire and shells, sir. He who did not die in the Nile perished on its shores and our village, sir, became bodies piled on banks.

-3-

The villa was silent. I circled about it, peeping through windows bedecked with weeds and dust. The fragrance of flowers floated about, tickling my nose. A good place to compose an epic romance in ten volumes.

In one of its doorways I manage to grope my way to a doorbell. I pressed it, the climbing weeds blocking sight of what lay beyond the wall. The villa was capped by television cables, phone wires and wooden towers that hinted at pursuits of which I knew nothing.

The gates of Paradise opened and Radwan leaned out: old, black and clad in white. Our eyes locked for an instant.

I wish to see His Excellency the Pasha.

He gave a lifeless grin and opened the doors as wide as his arms could reach and I followed him as far as the first broad marble stair. He stole a glance at me then turned to face me. Sir is Nobody, of the family of Nobody? Though this was, strictly speaking, my father’s name I was glad to hear him speak it. Perfectly drilled, you bastard; well-drilled as a secret society.

Welcome. Would I prefer (spoken with the utmost decorum) to wait for His Excellency the Pasha in the hall or in the garden pavilion?

It was winter. The sunshine, the ζεστασιά, the morning and the garden all called to me. I indicated (elegantly) that I chose the garden. Radwan went ahead, walking me past little watercourses, clumps of orchard grass and thickets of weed until he brought me to a roofed clearing, with cane chairs and pillows, some of which lay on the ground. The office keys between my fingers gave me strength.

I slumped on a chair.

Your Excellency, I would weep in despair of finding a penny to spend. Do you know what it means to live for twenty-two years on cast-off clothing, charity, kind words, the care and sympathy of others? Today I wear a three-pound tie wrapped about my neck and it arranges the words that surge up through my throat towards my tongue. I come from a noble family; no dirt shall insinuate itself into this meeting of ours…

The garden’s fragrances engulf me, whispering that I have to be more watchful, less at ease. The slightest speck of grit, my sweetheart, will be enough to cast me out of the charmed circle.

The prime minister squatted in the bosom of a colourful leaf, bellowing, threatening, swearing, warning, explaining. Powerful, fearsome, vengeful. Does he still smoke his expensive pipe? Does love have the power to create some semblance of equality?

The garden is untended. There is dust upon the pillows. The sun drowns the universe in ζεστασιά. There are broken electric lights in the pavilion’s square ceiling. To the right, a locked animal pen. I send my gaze gliding over the castle’s windows, flower beds, trellises of withered grapes.

I stand up, sit down, brush dust from my clothes. I circle about and approach the pen. I stand, sit down, recline. I think about lighting a cigarette but am afraid to do so. Is His Excellency trying to make me feel his superiority?

Even though he come in the afternoon I shall wait for him. I shall take care to behave impeccably.

-4-

I am swept by a violent desire to philosophize. This is not an age of palaces, truly it is not, yet neither is it an age of shacks and bolt-holes. The chairs are covered with dust. I have studied, travelled and returned; I have become a stranger, loved and struggled. I must be due some recompense, some day.

Do you dance?

Sorry, I never got the chance, though I meant to learn.

I moved towards the pen and pressed against the door. It opened easily.

Rabbits. Rabbits of all sizes and colours fled and hid in their hutches. The movement caused me a sudden ecstasy of delight and I laughed. I roared with laughter. Here was an interest in common, albeit my mother’s pen was a little bigger.

Feeling safer the rabbits began to creep from their hutches and sniff at the earth and straw. I, too, am a tame creature. I burn with longing for my shack… our shack… Oh, Your Excellency, I beseech you not to attack me, not to strip me naked, not to toy with me, not to rifle through my guts. I am not your equal. If you liked, I could tell you amusing tales of women who have passed through my life.

I held out my hand to a rabbit and grasped him by the ears. He wriggled then fell still, his body warm and tender, pleasant and hot, white and beautiful and pliant. I released him and he shot like an arrow to his hiding place. Another rabbit, a troublemaker, scratched me. I was not able to get hold of him.

Despite the tightness of my trousers I hunkered down and began to circle their leader. He did not run away but fought back ferociously. I attacked him with both my hands. Sensing my determination he sank his claw into the back of my hand. He hurt me. What was this? A wound in the hand that had, since yesterday, been readying itself to greet my future father-in-law.

I grabbed the buck by the ears—a single snatch—and raised him up. He shrieked. From his depths he shrieked, freed himself from my fist and leapt into his hole. Once more the rabbits, all the rabbits, vanished. I wiped my hand and went out, anticipating the arrival of His Excellency the Pasha.

-5-

Playing with the rabbits was diverting but it did not dispel my unease. I felt the need to wash my hand and cool off. I searched the garden until I found a tap. I tried it but it wouldn’t open. I kept pressing on the tap’s neck until it turned with my hand and broke off from the pipe. No water. A mangy hosepipe, its kinks pressed deep in the mud. I followed it and it led me to an abandoned beehive. The buzz of savage insects frightened me. Uneasily, I went back to the roofed pavilion.

I took out a handkerchief (bought yesterday evening for twenty pence). I tried cleaning the hand that was to be (definitely would be) stretched out in greeting. A lizard jumped from the ceiling to the ground and dashed towards a pile of weeds.

Has my dear father-in-law not yet woken from his sleep? Perhaps his Eminence is debating the matter with his daughter. Perhaps they are debating the correct protocols for welcoming me.

One of the strangest stories of all, Your Excellency, is about the time a great death swept our village, laying waste to buffalo, cows, dogs, goats, cats, rabbits, sheep and crows. But this plague did not affect two types of creature: people and donkeys. I would love to tend this garden, to set it back in order, despite all the chaos, the patches of bare earth and heaps of rubbish. For thirty years my mother has prayed God to let her visit the Prophet’s tomb. Don’t be impatient, mother: we are getting closer to the account numbers of God’s secret hoards.

I sat on a cane chair and it came apart, its parts scattering.

Keep active or you’ll seize up. I took off my jacket, took up a stone and began to repair the chair, hammering at its nails. The sun grew hot and I grew wet with sweat. Back when my future father-in-law was prime minister I was a sweating boy whose sister carried him every morning to the Dairut hospital to be injected for bilharzia.

The second chair was rickety. I fixed its back and one of the legs. What to do now? Why not call out to my dear father-in-law? Enough, Your Excellency! For inevitably, a moment will come when I’ll be riding the apple of your eye. I’ve fixed three chairs for you and I can fix for you any of your things that have been, or ever will be, broken.

-6-

A rabbit emerged from the pen, brushed against me with its ears and raced back inside. I removed my shirt, hung on the pavilion’s roof next to the jacket and ran after the rabbit, making for the pen. The rabbits took fright and my happiness returned. The back of my hand still hurt from the big rabbit’s scratch.

What is your goal in life?

My goal is… To be honest I haven’t decided what my goal is yet. I eat, I drink and (sometimes) sip a beer. I prevail upon friends to bring me contraband from overseas. Circumstances permit me to make the acquaintance of certain women. I read about people’s news in the papers. I sleep well and wake early and on holidays (should I remember to) I go and visit my family in the country.

Enough of these questions, Your Excellency, and let me alone to play with your rabbits. Very well, if you insist so stubbornly: I wonder, sir, if you ever hunt for a single sock beneath the bed?

The rabbits recovered their poise, coming forward and poking their ears outside the pen. The leader advanced and, noticing me, fixed his eyes in my direction. Having made sure it was me, he took two hops back towards his hutch.

Given a free hand, bastard bunny, I’d plant this garden with molokhiyya for you.

He stood defiantly before the hutch. I reached out my hand to him and he went for it. The ears of the tribe pricked up. I fell upon the leader and he shrieked, leapt at my face and clawed me. I received him on my chest and squeezed him between my arms. Hurled into the pen, he fell writhing to the ground. I ran to the hutches and stopped up their entrances with dirt. Those of them inside the hutches would be far from happy and those outside were mine to ambush. Some of the rabbits tried to hide but could not find a way into their hutches.

I moved back and closed the door to the pen. It was full of darkness striped with light.

Your Excellency, I’ll pay you a dowry of five hundred pounds for you to give me my sweetheart.

I started trailing the white terror with the long ears. A rabbit sniffed my tight new shoe and I lifted my foot and stamped on him until his stomach burst and it shrieked its guts out, leaping, swaying and banging around. I reached out for another. One hand in its ears and the other on its neck that I might hear the popping of hot, living bone.

I know, Your Excellency, that love alone is not enough, and yet, my soon-to-be father-in-law, I cannot kidnap my sweetheart on horseback for I know not how to ride.

The head of the chief rabbit crumpled between my palms, and crimson blood jetted from his mouth. The cry from the proud white head pierced the darkness, shook the lines of light, lanced my eardrum and galloped into my mind. My blood pushed to me to press harder. A million nights after the thousand and first night the head broke free from the skin and blood sprayed over my palms and arms, my breast and nose and eyes.

Although, Your Excellency, I have grown quite used to the smile of the morning sun, to the burn of its noonday heat, to its eventide elegies—it is hard for fingers addicted to encircling necks to let this white ζεστασιά alone to be afraid and take refuge in corners.

-7-

I tried hard to gather up the bodies by the pale light creeping through the poles in the pen’s walls, but, my dearest daddy-in-law, I couldn’t find the time to ready my fingers’ tips to shake your hand. Sunset approaches, so let me sling my jacket over my shoulder and hop over the wall.

This collection of fourteen connected stories and a novella, From the Secret History of Numan Abdel Hafez, takes us deep into Upper Egypt and the village of Dayrut al-Sharif, in which Mohamed Mustagab was born. To depict a world renowned for its poverty, ignorance, vendettas, and implacable code of honor, Mustagab deploys the black humor and Swiftian sarcasm of the insider who knows his society only too well.

Mohamed Mustagab (1938–2006) was an Egyptian novelist and short story writer. He was born in the town of Dayrut in Upper Egypt. He had little formal education and was involved in the construction of the Aswan High Dam in the 1960s. He eventually turned to journalism and writing, and rose to the position of director at the Academy of the Arabic Language in Cairo. As a writer, he published his first short story in the pages of al-Hilal magazine in 1968. He published several volumes of fiction, including novels and short stories. His most noted work is The Secret History of Numan Abd al-Hafiz (1984) has been translated into English by Humphrey T. Davies, and was included in Tales of Dayrut (AUC Press,

***********************

Μωχάμετ Μουστάγκαμπ (1938–2006)

Η Μάχη με τα Κουνέλια

Απόδοση από τα Αγγλικά: Βασίλης Κ. Μηλίτσης

Από τη συλλογή του συγγραφέα (Madbouli Bookshop, 1986) [The Other Stories]. Ο Μουστάγκαμπ υπήρξε παραγωγικός αλλά δεν έχει ευρέως μεταφραστεί, αν και ίσως το καλύτερο του βιβλίο που συνδυάζει μια νουβέλα γραμμένη το 1983 και μια συλλογή διηγημάτων που εκδόθηκε μετά από ένα χρόνο έχει μεταφραστεί από τον Humphrey T. Davies (Χάμφρι Ντέιβις) με τον τίτλο Ιστορίες από το Ντάιρουτ¹.

Η παρούσα ανθολογία που περιέχει δεκατέσσερα σπονδυλωτά διηγήματα και μια νουβέλα, Από τη Μυστική Ιστορία του Νουμάν Άμπντελ Χάφεζ, μας ξεναγεί βαθιά μέσα στην Άνω Αίγυπτο και στο χωριό Ντάιρουτ-αλ-Σαρίφ, όπου ο συγγραφέας μεγάλωσε. Για ν’ απεικονίσει έναν κόσμο γνωστό για τη φτώχεια του, την αμάθεια, τις βεντέτες του καθώς και τον αδιάλλακτο κώδικα τιμής, ο Μουστάγκαμπ αξιοποιεί το μαύρο χιούμορ και τον σαρκασμό του Σουίφτ με την ικανότητα ενός μυημένου που γνωρίζει από πρώτο χέρι την κοινωνία μέσα στην οποία ζει.

-1-

Φόρεσα το μαύρο μου κουστούμι, τα στενά καινούρια μου παπούτσια και πήρα το δρόμο χοροπηδώντας. Τα σχέδια είχαν καταστρωθεί με επιστημονική ακρίβεια.

Είπα στην αγαπημένη μου, το προηγούμενο βράδυ, πως η συνάντηση με τον πατέρα της με τρόμαζε. Έστριψε το αυτί μου χαδιάρικα, έφερε τα μάτια της πιο κοντά στο πρόσωπό μου, ένιωσα για μια στιγμή την ανάσα της, και μετά γέλασε.

Ο πατέρας της, είπε (σαν όλους τους πατεράδες) αγαπούσε την κόρη του και η ίδια (η αγαπημένη μου πήρε ένα σοβαρό ύφος) είχε απομακρύνει όλα τα εμπόδια γι’ αυτή τη συνάντηση. Είχε λειάνει το δρόμο (γέλασε): Αυτό που έμεινε ήταν να προχωρήσω ακάθεκτος. Δε νοιαζόταν στον κόσμο (με τα ακροδάχτυλά της μου γαργάλισε το πηγούνι) για τίποτε εκτός από μένα.

Οι προσπάθειές της, είπα, άξιζαν τον αμέτρητο θαυμασμό μου. Μολαταύτα, δε σκόπευα να συναντήσω τον πατέρα της. Κοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια της και με ψιθυριστή φωνή υπογράμμισα την άποψή μου: δεν ήταν ο πατέρας της που θα συναντήσω, αλλά ένας πρώην πρωθυπουργός…

Η αγαπημένη μου γέλασε και έκανε νόημα να της δώσω νερό. Μετακίνησε την καρέκλα της πιο κοντά μου. Για μια στιγμή άφησε τα μάτια της να πλανηθούν πάνω μου και κατόπιν με την άκρη της γλώσσας της έγλειψε λίγες σταγόνες. Κάνοντας τούτο, σηκώθηκε χωρίς σκοπό, άπλωσε το χέρι της και μου έστειλε ένα χαμόγελο.

Ο πατέρας της ήταν απλά ο πατέρας της, ψιθύρισε, και θα πρέπει ν’ απαλλαγώ απ’ αυτές τις ιδέες. Εάν επρόκειτο να αγχωθώ γι’ αυτό, αυτή θα αναγκαζόταν να μαλώσει μαζί μου.

Όλη νύχτα πάλευα με τους δαίμονές μου. Προσπάθησα να επιβληθώ στον εαυτό μου. Διάλεξα μια γραβάτα, κουστούμι, κάλτσες, σκέφτηκα λέξεις και ιδέες, και περιστάσεις που δε θα μιλούσα. Δεν κοιμήθηκα. Και τώρα, νωρίς το πρωί στην Οδό Χαράμ, βρέθηκα καταβεβλημένος, πολεμώντας την κούραση και ανήμπορος να κουνηθώ.

Πέρασε πάνω από μισός αιώνας. Το ρολόι μου έλεγε άλλα και με ανεπαίσθητα τικ τακ έδειχνε περασμένες εννιά π. μ. Σταμάτησα ένα ταξί, αφού πρώτα σιγουρεύτηκα πως έδειχνε περιποιημένο όσο μπορούσε. Θα ήταν άραγε σωστό να καπνίσω μπροστά στην Αυτού Εξοχότητα, τον πρώην πρωθυπουργό; Να άρχιζα εγώ μήπως την κουβέντα;

Ο ταξιτζής, που έμοιαζε πάρα πολύ με τον Φαρούκ Αμπάς, έναν πλούσιο συνάδελφο από τη δουλειά, σχολίασε πως όλοι οι άνθρωποι ήταν μπάσταρδοι και κατόπιν – ζητώντας μου τη γνώμη για τη στάση των τροχονόμων – χάθηκε σ’ ένα παραλήρημα λεπτομερών παραπόνων.

Έγειρα πίσω στη θέση για να μην τον βλέπω. Τα πολύχρωμα σύννεφα ήταν σκορπισμένα εδώ κι εκεί στον ουρανό, ο καιρός ευχάριστος και ήπιος. Εγώ όμως προχωρούσα σε μια κρίσιμη δοκιμασία: Ήμουν ο Κανείς, ο γιος του Κανενός. Δουλεύω μεταφραστής στο Υπουργείο Εξωτερικών και πριν απ’ αυτό ήμουν αρχιλογιστής στην Ντόκκι², στο υποκατάστημα της Τράπεζας της Αιγύπτου. Η Αυτού Εξοχότης, ο Πασάς, ερεύνησε αν δούλευα εκεί όταν είχε γίνει μια υπεξαίρεση 495 λιρών. Ναι, πράγματι, και είχα συμβάλει στην αποκάλυψη του εγκλήματος.

Και πριν από την Τράπεζα της Αιγύπτου, πού εργαζόσουν; Ήμουν δάσκαλος σ’ ένα ξένο σχολείο που έκλεισε πριν από οχτώ χρόνια. Άρα πρέπει τότε να ξέρεις τον καθηγητή Νασρ Ντους; Μάλιστα, τον ξέρω, και συμπτωματικά, Εξοχότατε, ο καθηγητής Νασρ Ντους έτυχε να διδάσκει στο Γυμνάσιο του Ντάιρουτ. Και ο μπαμπάς σου … δηλαδή ο πατέρας σου; Ο πατέρας μου, κύριε, είναι ένας φελάχος από το νότο.

Όχι, καλύτερα να μην πω φελάχος: Ο πατέρας μου είναι γεωργός από την Άνω Αίγυπτο. «Γεωργός» υπονοεί ιδιοκτησία και πλούτο.

Λοιπόν δε θα τον περιέγραφες σαν κάποιον που πιάνει το σφυγμό του κόσμου; Όπως γνωρίζετε, Εξοχότατε, οι γεωργοί αυτοί αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της οικονομίας και η Εξοχότης σας είναι όντως ενήμερη ότι η ύπαιθρος είναι το προπύργιο που συντηρεί τις παραδόσεις και τα ήθη μας. Είναι απ’ αυτό το προπύργιο που βρίσκομαι ενώπιόν σας, κύριε…

Όμως θα στριμώξω και καμιά ή δυο σύγχρονες φρασούλες εδώ κι εκεί: Πληθωρισμός, ανάπτυξη, το πνεύμα του αιώνα, η έννοια της ύπαρξης, της ατομικότητας, η συνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου, οι εφημερίδες, Γκάρντιαν, Οι Τάιμς, Φιγκρα… Φιγκαρό.

Πρόσφερα στον οδηγό ένα τσιγάρο. Το άναψε με εξασκημένο χέρι και συνέχισε να διηγείται μια ιστορία για κάποια κούρσα μέσα από την Ιμπάμπα³. Ο Πασάς είχε γείρει στον κόρφο του νου μου.

Πράγματι, κύριε. Με την κόρη σας σπουδάζαμε στο Τμήμα των Ανατολικών Γλωσσών και αποφοιτήσαμε μαζί.

Αν και θα προσθέσω μια υπόνοια γοητείας και λεπτότητας στη σχέση μας, και παρόλο που δε θα είμαι απόλυτα ειλικρινής μιλώντας για τους δικούς μου, θέλοντας όμως να τους εξυψώσω στα μάτια του, θα πρέπει να τονίσω την απλότητα της ζωής της υπαίθρου. Δε μου είναι πιο οδυνηρό από το να πω την αλήθεια όσον αφορά το ζήτημα του πόσο απλή είναι η οικογένειά μου.

Απλώς φανταστείτε, Εξοχότατε! Η Γκάρντιαν στο ένθετό της αναφέρεται στον Αιγύπτιο φελάχο, εφιστώντας την προσοχή του αναγνώστη στο γεγονός ότι αυτός και μόνος έχει τη σοβαρότητα και την αποφασιστικότητα να καλλιεργήσει τα βάθη των καναλιών και τις πετρώδεις πλαγιές των λόφων. Ότι η σχέση του Αιγύπτιου αγρότη με τη γη του δεν είναι ένας απλός ερωτικός δεσμός, αλλά μάλλον μια άρρηκτη ένωση, μια συγχώνευση…

Ο ταξιτζής είπε πως σπάνια συναντούσε νεαρούς σαν κι εμένα και άρχισε να λέει την ιστορία της κόρη του και της διευθύντριας του σχολείου της, κατόπιν την ιστορία για τις σχέσεις του με το τοπικό δημοτικό συμβούλιο και μετά το έπος των συγγενών της γυναίκας του.

Προσέτι, Εξοχότατε, μεταφράζω διηγήματα για σοβαρούς εκδοτικούς οίκους και από καιρό σε καιρό κρατώ ένα ημερολόγιο καταγράφοντας περιστατικά δικά μου και άλλων. Προς το παρόν μένω σ’ ένα μικρό διαμέρισμα στο τέλος της Οδού Χαράμ και προσπαθώ ν’ αποκτήσω μια πιο ευρύχωρη κατοικία στο Μάαντι⁴. Η ελπίδα μου είναι, κύριε, να συναντηθούμε με τον Σεΐχη Θάμπιτ, έναν ευγενικό και εύστροφο κύριο της υπαίθρου, οξυδερκή και με λεπτή αίσθηση του χιούμορ. Η γιαγιά μου πέθανε στα ενενήντα πέντε της, κύριε. Είμαστε μια μεγάλη οικογένεια.

Μακάρι να ήμασταν και πλούσιοι.

Ο οδηγός σταμάτησε και ζήτησε συγγνώμη για την αδυναμία του αμαξιού του να πάει πιο πέρα μέσα από τους αμμόλοφους. Τον παρακάλεσα να κάνει μια προσπάθεια αλλά αυτός μου έριξε ένα γρήγορο βλέμμα και ικέτευσε τον Παντογνώστη Ξεσκονιστή⁵ των Δρόμων να τον προστατέψει από τις δοκιμασίες του επαγγέλματός του. Του είπα πως το να βαδίσω τον υπόλοιπο δρόμο θα ήταν δύσκολο και του εξήγησα ότι ο δρόμος, παρόλο που δεν ήταν ασφαλτωμένος, ήταν όμως πραγματικά επίπεδος. Ο οδηγός άνοιξε την πόρτα, κατέβηκε οργισμένος και άρχισε να καθαρίζει το παρμπρίζ πολύ αναστατωμένος. Θυμωμένος, κατέβηκα αθόρυβα από το όχημα και τον πλήρωσα, προσπαθώντας να μη δίνω σημασία στο ξέσπασμα του εκνευρισμού του, στην αηδία του και στην παροιμιώδη του αμπελοφιλοσοφία.

-2-

Στάθηκα ολόρθος, έδιωξα από πάνω μου κάθε ίχνος πιασίματος κι έσιαξα τα ρούχα μου. Ο δρόμος ήταν μακρύς. Τον ακολούθησα με ελικοειδείς κινήσεις και ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με τη βίλλα της καλής μου. Ήταν ένα ήσυχο μέρος και το σπίτι ήταν πνιγμένο σε καταπράσινες αλλά απεριποίητες φυλλωσιές. Μουσική ακουγόταν πίσω από τα βήματά μου – το λουλούδιασμα του ορίζοντα.

Δοκίμασα να χαλαρώσω το βήμα μου για να μη λερωθώ από τη σκόνη. Μου ήρθε ξαφνικά η ιδέα πως το μέρος ήταν το πλέον κατάλληλο για ενέδρα. Παρά λίγο να πείσω τον εαυτό μου πως τετρακόσια κινηματογραφικά σκυλιά θα ορμούσαν από το πουθενά και θα με περικύκλωναν, δαγκώνοντας τις φτέρνες μου και σκίζοντας τους παχουλούς μου μηρούς.

Είμαι κουρασμένος, κύριε.

Έχετε επισκεφτεί το χωριό μας; Το χωριό μας είναι γενναίο, κύριε. Επιτέθηκαν στο τεθωρακισμένο αγγλικό τρένο από το Ντέιρ Μούουας και το κατέστρεψαν σκοτώνοντας τους στρατιώτες και τον μηχανοδηγό. Κατόπιν οπλισμένοι με τουφέκια, ρόπαλα και τσεκούρια έκαναν ρεσάλτο σε αγγλικά πλοία αραγμένα αμέριμνα σαν τις πάπιες μιας χειροδύναμης φελάχας. Οι χωρικοί μας νόμιζαν πως τα πλοία δε θα αντιδρούσαν κι ούτε θα αμύνονταν. Οι επαναστάτες βούτηξαν στον Νείλο για ν’ αρπάξουν τα λάφυρα. Ακριβώς στα μισά του ποταμού, με τους επαναστάτες μέσα στο νερό, ξεπήδησαν γλώσσες φωτιάς κόλασης από τα πλοία. Σφαίρες, Πασά μου. Φωτιά και οβίδες, κύριε. Όποιος δε σκοτώθηκε στον Νείλο, πέθανε στις όχθες του και το χωριό μας, κύριε, έγινε ένα βουνό από πτώματα σωριασμένα στις όχθες.

-3-

Στη βίλλα επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Έκανα έναν κύκλο γύρω της, κρυφοκοιτάζοντας μέσα από τα παράθυρα που ήταν καλυμμένα με αγριόχορτα και σκόνη. Το άρωμα των λουλουδιών που αναδιδόταν στον αέρα γαργάλιζε τη μύτη μου. Να ένα καλό μέρος να συνθέσεις ένα ρομαντικό δεκάτομο έπος.

Σε μία από τις εισόδους κατόρθωσα να βρω ψηλαφητά τον δρόμο μου για το κουδούνι της πόρτας. Το πάτησα ενώ τα αναρριχόμενα αγριόχορτα μ’ εμπόδιζαν να δω τι ήταν πέρα από τον τοίχο. Η βίλλα ήταν σκεπασμένη με καλώδια τηλεόρασης, σύρματα τηλεφώνου και ξύλινους πυργίσκους που σε τι χρησίμευαν δεν μπορούσα να ξέρω.

Οι πύλες του παραδείσου άνοιξαν και ο Ραντουάν έσκυψε προς τα έξω: γέρος, μαύρος και ντυμένος στα άσπρα. Οι ματιές μας για μια στιγμή ενώθηκαν.

Θα ήθελα να δω την Εξοχότητά του, τον Πασά.

Μ’ ένα άτονο μειδίαμα άνοιξε τις πόρτες διάπλατα μέχρις εκεί που έφταναν τα χέρια του κι εγώ τον ακολούθησα μέχρι το πρώτο φαρδύ μαρμάρινο σκαλί. Μου έριξε μια κλεφτή ματιά και κατόπιν γύρισε και με κοίταξε κατά πρόσωπο. Ο κύριος είναι ο Κανένας, από την οικογένεια του Κανένα; Αν και αυτό ήταν ακριβώς το όνομα του πατέρα μου, χάρηκα που τον άκουσα να το λέει. Τέλεια δασκαλεμένος, μπάσταρδε. Μυημένος σαν σε μυστική οργάνωση.

Με καλωσόρισε. Θα προτιμούσα (μιλούσε με την μέγιστη επισημότητα) να περιμένω την Αυτού Εξοχότητα, τον Πασά, στην αίθουσα υποδοχής ή στο κιόσκι του κήπου;

Ήταν χειμώνας. Η λιακάδα, η ευχάριστη ζέστη, το πρωινό και ο κήπος, όλα τα εύρισκα ευπρόσδεκτα. Πρότεινα (με κομψότητα) πως θα επέλεγα τον κήπο. Ο Ραντουάν προπορεύτηκε, οδηγώντας με μέσα από μικρά ρυάκια, λόχμες πρασινάδας και συστάδες από αγριόχορτα μέχρι που μ’ έφερε σ’ ένα σκεπασμένο ξέφωτο, με καρέκλες από μπαμπού και μαξιλάρες, μερικές από τις τελευταίες σκορπισμένες κατάχαμα. Τα κλειδιά του γραφείου ανάμεσα στα δάχτυλά μου έδιναν δύναμη.

Έπεσα βαρύς σε μια καρέκλα.

Εξοχότατε, θα έβαζα τα κλάματα στην απελπισία μου να βρω μια πιάστρα να ξοδέψω. Ξέρετε τι θα πει να ζεις για είκοσι δύο χρόνια με τα αποφόρια των άλλων, με φιλανθρωπία, με παρήγορα λόγια, με τη φροντίδα και τη συμπόνια των άλλων; Σήμερα φοράω μια γραβάτα των πέντε λιρών, τυλιγμένη γύρω από τον λαιμό μου και είναι αυτή που κανονίζει τις λέξεις που ξεπηδούν μέσα από τον λάρυγγά μου προς τη γλώσσα. Κατάγομαι από μια ευγενή οικογένεια και κανένα ψεγάδι δε θα παρεισφρήσει σ’ αυτή τη συνάντησή μας…

Οι ευωδιές του κήπου με πλημμυρίζουν και μου ψιθυρίζουν πως πρέπει να είμαι πιο προσεκτικός και λιγότερο άνετος. Ο παραμικρός κόκκος άμμου, αγαπημένη μου, θα είναι αρκετός να με πετάξει έξω από τον μαγικό κύκλο.

Ο πρωθυπουργός σε στάση οκλαδόν στους κόλπους ενός πολύχρωμου φύλλου να μουγκρίζει, να απειλεί, να βλαστημάει, να προειδοποιεί, να εξηγεί. Ισχυρός, φοβερός, εκδικητικός. Καπνίζει ακόμη το πανάκριβο τσιμπούκι του; Έχει άραγε η αγάπη τη δύναμη να δημιουργήσει κάποια εικονικότητα ισότητας;

Ο κήπος είναι απεριποίητος. Οι μαξιλάρες είναι γεμάτες σκόνη. Ο ήλιος πνίγει το σύμπαν στη ζέστη. Υπάρχουν σπασμένοι ηλεκτρικοί λαμπτήρες στην τετράγωνη οροφή από το κιόσκι. Στα δεξιά ένα κλειστό κουμάσι. Περιφέρω το βλέμμα μου πάνω στης βίλας τα παράθυρα, στα παρτέρια, στις μαραμένες κληματαριές.

Σηκώνομαι, κάθομαι, ξεσκονίζω τα ρούχα μου. Κάνω ένα γύρο και πλησιάζω το κουμάσι. Στέκομαι, κάθομαι, γέρνω αναπαυτικά. Λέω ν’ ανάψω ένα τσιγάρο αλλά δειλιάζω να το κάνω. Μήπως η Εξοχότης του προσπαθεί να με κάνει να νιώσω κατωτερότητα;

Έστω κι αν είναι να έρθει το απόγευμα, εγώ θα τον περιμένω. Θα φροντίσω να συμπεριφερθώ άψογα.

-4-

Κυριεύομαι από μια ακατανίκητη επιθυμία να φιλοσοφήσω. Τα παλάτια δεν ταιριάζουν στους καιρούς μας, έτσι δεν είναι; Κι ούτε είναι καιροί για καλύβες και κρυψώνες. Οι καρέκλες είναι γεμάτες σκόνη. Σπούδασα, ταξίδεψα και επέστρεψα. Ξενιτεύτηκα, αγάπησα και πάλεψα. Πρέπει ν’ ανταμειφτώ μια μέρα.

Χορεύετε;

Λυπάμαι αλλά δεν είχα την ευκαιρία αν και ήθελα πολύ να μάθω.

Προχώρησα προς το κουμάσι και έσπρωξα ελαφρά την πόρτα. Άνοιξε εύκολα.

Κουνέλια. Κουνέλια όλων των μεγεθών και χρωμάτων το έσκασαν και κρύφτηκαν στα γιατάκια τους. Η κίνηση με προξένησε μια αιφνίδια έκσταση ευχαρίστησης κι άρχισα να γελάω. Ξεκαρδίστηκα στα γέλια. Εδώ είχαμε ένα κοινό ενδιαφέρον αν και το κουμάσι της μητέρας μου ήταν λίγο μεγαλύτερο.

Νιώθοντας πιο ελεύθερα τα κουνέλια άρχισαν να βγαίνουν από τα γιατάκια τους και να οσμίζονται το χώμα και το άχυρο. Κι εγώ είμαι ένα ήμερο πλάσμα. Καίγομαι από την επιθυμία να μπω στην καλύβα μου … την καλύβα μας … ω, Εξοχότατε, σας ικετεύω μη μου επιτίθεσθε, μη με γυμνώνετε, μην παίζετε μαζί μου, μη μου κόβετε τα ήπατα. Δεν είμαι σαν κι εσάς. Αν σας αρέσει, να σας διηγηθώ διασκεδαστικές ιστορίες για γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή μου.

Άπλωσα το χέρι μου και άρπαξα ένα κουνέλι απ’ τα αυτιά. Προσπάθησε να φύγει αλλά έμεινε ακίνητο, το σώμα του θερμό και τρυφερό, ευχάριστο και ζεστό, άσπρο και όμορφο και αβοήθητο. Το άφησα και σαν σαΐτα έτρεξε και κατέφυγε στην κρυψώνα του. Ένα άλλο κουνέλι, ταραξίας αυτό, με γρατσούνισε. Δεν μπόρεσα να το πιάσω.

Αν και το παντελόνι μου με στένευε, κάθισα οκλαδόν και άρχισα να κυνηγάω τον αρχηγό. Αυτός δεν απομακρύνθηκε αλλά αντιστάθηκε άγρια. Όρμησα να τον πιάσω με τα δυο μου χέρια. Διαισθανόμενος την αποφασιστικότητά μου βύθισε τα νύχια του στον καρπό του χεριού μου. Με πόνεσε. Τι ήταν τούτο πάλι; Μια πληγή τώρα στο χέρι μου που από χθες ήταν έτοιμο να σφίξει το χέρι του μέλλοντα πεθερού μου.

Άρπαξα τον κούνελο από τα αυτιά – μια απότομη κίνηση – και τον σήκωσα ψηλά. Τσίριξε. Τσίριξε από τα βάθη του είναι του, ελευθερώθηκε από τη χούφτα μου και πήδηξε μέσα στην τρύπα του. Αμέσως τα κουνέλια, όλα τα κουνέλια, εξαφανίστηκαν. Σκούπισα το χέρι μου και βγήκα από το κουμάσι, προσμένοντας την άφιξη της Αυτού Εξοχότητας, του Πασά.

-5-

Παίζοντας με τα κουνέλια διασκέδασα αλλά αυτό δεν έδιωξε εντελώς την ανησυχία μου. Ένιωσα την ανάγκη να πλύνω το χέρι μου και να το δροσίσω. Έψαξα στον κήπο μέχρι που βρήκα μια βρύση. Προσπάθησα να την ανοίξω αλλά αυτή δεν έλεγε ν’ ανοίξει. Συνέχιζα να πιέζω τη γωνία της βρύσης με το χέρι μου, έσπασε και αποκόπηκε από τον σωλήνα της. Δεν έβγαλε καθόλου νερό. Παρατήρησα ένα φθαρμένο και στριμμένο λάστιχο χωμένο βαθιά στη λάσπη. Το ακολούθησα και με οδήγησε σε μια παρατημένη κυψέλη. Το βουητό των αγριεμένων εντόμων με τρόμαξε. Ανήσυχος γύρισα πίσω στο σκεπασμένο κιόσκι.

Έβγαλα το μαντήλι μου (το αγόρασα χθες βράδυ πληρώνοντας είκοσι πιάστρες) και δοκίμασα να καθαρίσω το χέρι μου που επρόκειτο (οπωσδήποτε) να το απλώσω για την απαιτούμενη χειραψία. Μια σαύρα πήδησε από το ταβάνι στο έδαφος και όρμησε τρέχοντας σε έναν σωρό από αγριόχορτα.

Μήπως δεν ξύπνησε ακόμη ο αγαπητός μου πεθερούλης; Ίσως η Εξοχότης του να συζητά το θέμα με την κόρη του. Μπορεί και να συζητούν για το σωστό πρωτόκολλο σχετικά με την υποδοχή μου.

Μία από τις πιο παράξενες ιστορίες όλων, Εξοχότατε, αναφέρεται στον καιρό του μεγάλου θανατικού που ρήμαξε το χωριό μας, εξολοθρεύοντας βουβάλια, αγελάδες, σκυλιά, γιδοπρόβατα, γάτες, κουνέλια, και κουρούνες. Όμως αυτή η πανώλη δεν πείραξε δυο είδη πλασμάτων: τους ανθρώπους και τα γαϊδούρια. Πολύ θα ήθελα να περιποιηθώ τον κήπο, να τον βάλω ξανά σε τάξη, παρόλο το χάος, τα γυμνά μέρη του χώματος και τους σωρούς σκουπιδιών. Για τριάντα χρόνια προσευχόταν η μητέρα μου να πάει για προσκύνημα στον τάφο του Προφήτη. Κάνε υπομονή μητέρα: όλο και πλησιάζουμε στους λογαριασμούς των μυστικών αποταμιεύσεων του Θεού.

Κάθισα σε μια καρέκλα από μπαμπού και διαλύθηκε, τα κομμάτια της σκορπίστηκαν εδώ κι εκεί.

Συνέχισε να κινείσαι ειδάλλως θα πιαστείς. Έβγαλα το σακάκι μου, πήρα μια πέτρα και βάλθηκα να επισκευάσω την καρέκλα, καρφώνοντας τα κομμάτια με τα καρφιά της. Ο ήλιος έκαιγε κι εγώ έγινα μούσκεμα στον ιδρώτα. Παλιότερα όταν ο μέλλων πεθερός μου ήταν πρωθυπουργός, εγώ ήμουν ένα αγόρι μούσκεμα στον ιδρώτα που η αδερφή του το μετέφερε κάθε πρωί στο νοσοκομείο του Ντάιρουτ για ενέσεις κατά της βιλαρζίωσης.

Η δεύτερη καρέκλα ήταν κι αυτή ετοιμόρροπη. Στερέωσα την πλάτη κι ένα από τα πόδια της. Και τώρα τι κάνω; Δεν φωνάζω καλύτερα τον καλό μου πεθερούλη; Αρκετά, Εξοχότατε! Θα έρθει αναπόφευκτα μια μέρα που θα μ’ έχεις μη στάξει και μη βρέξει. Σου έχω διορθώσει τρεις καρέκλες και θα σου φτιάχνω όποια πράγματα είναι χαλασμένα ή θα χαλούν στο μέλλον.

-6-

Ένα κουνέλι βγήκε από το κουμάσι, πέρασε δίπλα μου μ’ έξυσε με τα αυτιά του και ξαναμπήκε μέσα τρέχοντας. Έβγαλα το πουκάμισό μου, το κρέμασα στο ταβάνι από το κιόσκι κοντά στο σακάκι μου και έτρεξα πίσω από το κουνέλι προς το κουμάσι. Τα κουνέλια κατατρόμαξαν κι εγώ ξαναβρήκα το κέφι μου. Ο καρπός του χεριού μου ακόμη πονούσε από το γρατσούνισμα του μεγάλου κουνελιού.

Ποιος είναι ο στόχος της ζωής σου;

Ο στόχος μου είναι… για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ακόμη αποφασίσει ποιος θα είναι ο στόχος μου. Τρώω, πίνω και (μερικές φορές) βάζω στο στόμα μου καμιά γουλιά μπίρα. Επίσης, πείθω τους φίλους μου να μου φέρνουν κανένα λαθραίο από το εξωτερικό. Όταν το επιτρέπουν οι περιστάσεις, κάνω και γνωριμίες με ορισμένες γυναίκες.

Διαβάζω τα νέα του κόσμου στις εφημερίδες. Κοιμάμαι καλά και ξυπνώ νωρίς και στις διακοπές (για να θυμηθώ πού) πηγαίνω να δω τους δικούς μου στο χωριό.

Αρκετά μ’ αυτές τις ερωτήσεις, Εξοχότατε, κι αφήστε με ήσυχο να παίξω με τα κουνέλια σας. Πολύ καλά, αν επιμένετε σώνει και καλά: αναρωτιέμαι, κύριε, αν καμιά φορά ψάχνετε να βρείτε μια μοναδική κάλτσα κάτω από το κρεβάτι.

Τα κουνέλια ξεθάρρεψαν και βγήκαν με τα αυτιά τους να προβάλλουν έξω από το κουμάσι τους. Ο αρχηγός προπορεύτηκε και βλέποντάς με προσήλωσε τα μάτια του πάνω μου. Αφού βεβαιώθηκε πως ήμουν εγώ, με δυο πήδους βρέθηκε πίσω στο γιατάκι του.

Αν ήταν στο χέρι μου, κουνελομπάσταρδε, θα φύτευα αυτόν τον κήπο με μολόχες για χάρη σου.

Στεκόταν μπροστά στο γιατάκι του με προκλητικό ύφος. Άπλωσα το χέρι μου και το όρμησε. Τα αυτιά ολόκληρης της φυλής τσιτώθηκαν προς τα πίσω. Έπεσα πάνω στον αρχηγό κι αυτός τσίριξε, πήδησε στο πρόσωπό μου και με γρατσούνισε. Τον έβαλα πάνω στο στήθος μου και τον ζούληξα με τα δυο μου μπράτσα. Τον εκσφενδόνισα μέσα στο κουμάσι κι έπεσε σπαρταρώντας στο έδαφος. Έσπευσα και έκλεισα τα γιατάκια τους με χώμα. Όσα κουνέλια βρέθηκαν μέσα στα γιατάκια τους, κάθε άλλο παρά χαρούμενα ήταν, κι εκείνα που έμειναν απέξω μπορούσα εύκολα να τα παγιδέψω. Μερικά κουνέλια προσπάθησαν να κρυφτούν αλλά δεν μπορούσαν να βρουν το δρόμο τους για τα γιατάκια τους.

Έκανα προς τα πίσω κι έκλεισα την πόρτα από το κουμάσι. Αυτό αμέσως σκοτείνιασε και μόνο από τις χαραμάδες έμπαιναν λουρίδες από φως.

Εξοχότατε, θα σας δώσω πεντακόσιες λίρες για προίκα αν μου δώσετε την αγαπημένη μου.

Άρχισα να ακολουθώ τα ίχνη του λευκού τρόμου με τα μακριά αυτιά. Ένα κουνέλι οσμίστηκε το στενό καινούριο μου παπούτσι κι εγώ σήκωσα το πόδι μου και το ποδοπάτησα μέχρι που το στομάχι του έσκασε και βγήκαν έξω τα εντόσθια, ενώ αυτό τσίριζε, αναπηδούσε, κουνιόταν πέρα δώθε και χτυπιόταν. Έβαλα το ένα μου χέρι στα αυτιά του και το άλλο στον αυχένα για να ακούσω το σπάσιμο των ζεστών, ζωντανών οστών.

Ξέρω, εξοχότατε, πως ή αγάπη και μόνο δεν αρκεί, κι όμως, μέλλοντα πεθερέ μου, δεν μπορώ να κλέψω την αγαπημένη μου γιατί δεν ξέρω να ιππεύω.

Ζούληξα το κεφάλι του αρχικούνελου με τις παλάμες μου, και άλικο αίμα τινάχτηκε σαν πίδακας από το στόμα του. Η κραυγή που έβγαλε το αλαζονικό άσπρο κεφάλι έσκισε τη σκοτεινιά, τάραξε τις φωτεινές λουρίδες μέσα στο κουμάσι, τρύπησε τα τύμπανά μου και μου τριβέλισε το μυαλό. Η θέα του αίματος μ’ έσπρωξε να πιέσω δυνατότερα. Ένα εκατομμύριο νύχτες μετά από τις χίλιες και μία πέρασαν, το κεφάλι αποκόπηκε από το δέρμα και το αίμα πιτσίλισε τις παλάμες μου και τα μπράτσα, το στήθος μου, τη μύτη και τα μάτια.

Αν και, Εξοχότατε, έχω συνηθίσει στο χαμόγελο του πρωινού ήλιου, στον καύσωνα του μεσημεριού, στις ελεγείες του σούρουπου – είναι δύσκολο για τα δάχτυλά μου, εθισμένα να σφίγγουν λαιμούς, να αφήσουν ήσυχη αυτή την άσπρη ζεστασιά να φοβηθεί και να βρει καταφύγιο σε γωνίες.

-7-

Με μεγάλη προσπάθεια μάζεψα τα πτώματα στο χλωμό φως που έμπαινε στο κουμάσι μέσα από τις χαραμάδες των τοιχωμάτων του, αλλά, λατρευτέ μου πεθερούλη, δεν είχα χρόνο να καθαρίσω τα δάχτυλά μου για να σφίξω το χέρι σου. Το ηλιοβασίλεμα πλησιάζει, γι’ αυτό επίτρεψέ μου να ρίξω το σακάκι μου πάνω στον ώμο μου και να φύγω πηδώντας τον τοίχο.

Ο Μωχάμετ Μουστάγκαμπ (1938 - 2006) ήταν Αιγύπτιος μυθιστοριογράφος και διηγηματογράφος. Γεννήθηκε στην Ντάιρουτ, μια πόλη στην Άνω Αίγυπτο. Δεν είχε αρκετή συμβατική παιδεία και δούλεψε εργάτης στο Φράγμα του Ασουάν κατά τη δεκαετία του 1960. Τελικά ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και το γράψιμο. Έλαβε αρκετή θύραθεν μόρφωση και ανήλθε στη θέση του διευθυντή της Ακαδημίας Αραβικής Γλώσσας στο Κάιρο. Το πρώτο του διήγημα δημοσιεύτηκε το 1968 στο περιοδικό αλ-Χιλάλ. Εξέδωσε αρκετούς τόμους μυθιστορημάτων και διηγημάτων. Το πιο σημαντικό του έργο, Η Μυστική Ιστορία του Νουμάν Άμπντελ Χάφεζ (1984), μεταφράστηκε στ’ αγγλικά από τον Χαμφρι Τ. Ντέιβις και συμπεριελήφθη στις Ιστορίες του Ντάιρουτ (AUC Press, 2008).

Σημειώσεις:

1 Πόλη στην Άνω Αίγυπτο

2 Περιοχή στην Γκίζα που βρίσκεται στη μείζονα ζώνη του Καΐρου, στη δυτική όχθη του Νείλου απέναντι από το κέντρο της πόλεως.

3 Συνοικία στα βόρεια της Γκίζας.

4. Πλούσιο, καταπράσινο προάστιο στη νότια περιοχή του Καΐρου.

5. Κατ’ αναλογία με τα εκχιονιστικά μηχανήματα. Στην Αίγυπτο ανάλογα μηχανήματα καθαρίζουν τους δρόμους από τα χώματα και την άμμο που προκαλούνται από τους ανέμους της ερήμου.