gerontakos: Τα καλύτερα διηγήματα επιστημονικής φαντασίας

Σάββατο, Φεβρουαρίου 18, 2017

Τα καλύτερα διηγήματα επιστημονικής φαντασίας

Arena
A Brief Synopsis of Fredric Brown's 1944
Short Story, "Arena"
report & analysis by Dave Eversole Αποτέλεσμα εικόνας για Arena by Fredric Brown,

Bob Carson awakes, finds himself naked, lying on blue sand.

As his eyes adjust to a blinding blue light, he realizes that he is inside a dome approximately five hundred feet wide at all points and just as high. It is torturously hot.

For a moment he cannot remember how he got here. Then it returns to him. He had been flying his one-man scout ship a scant million miles ahead of the armada of human warships gathered outside of the orbit of Pluto, amassed to await the invasion of a race called the "Outsiders." Humans had never seen the enemy, and only guessed that they originated somewhere between the Solar System and the Pleiades, but the Outsiders had been raiding human colonies, leaving no survivors, and there had been numerous skirmishes between Human and Outsider patrols.

But now the Outsiders were coming en masse, and the forces of Earth were waiting.

Suddenly the proximity alarms had sounded in Carson’s scouter, and the sensors detected an approaching Outsider vessel. Carson brought his ship to bear on the small enemy ship, closed in for the kill, his finger pressed against the firing mechanism which would unleash his vessel’s weapons. And then he saw ground through his visiplate, a planet’s surface. He braked hard, and passed out from the terrific g-forces.

And then he had awakened, naked, on blue sand, spotted here and there with rocks and small scraggly bushes, inside a dome. And it was hot as hell. As he sits and wonders if he is dead, he hears the voice inside his head.

"Through spaces and dimensions wandering, and in this space and this time I find two peoples about to wage a war that would exterminate one and so weaken the other that it would retrogress and never fulfill its destiny, but decay and return to mindless dust whence it came. And I say this must not happen."

When Carson wonders what it is, it tells him that it is the end of evolution of a race so old he would not be able to comprehend, a race that has become fused into a single entity, a race such as either Humans or Outsiders may become. To insure that at least one of the races survives, the entity has brought Carson and an Outsider to this arena to battle to the death using only what weapons they may fashion from the materials at hand. The loser’s race will be wiped from existence; the race of the winner will thus progress and fulfill its destiny. The entity has placed a barrier down the exact center of the dome so that Carson and his opponent may not engage in physical combat, as this is not a test of strength, but of courage and ingenuity and the will to survive.

And the voice inside his head is gone and Carson hears a noise, looks up to see an Outsider rolling toward him. A red sphere with no discernable limbs, and before it, in a manner he cannot fathom, it is projecting putrid, nauseating hatred at him. Five feet away, it suddenly stops as it smacks into the invisible forcefield separating the two. Small cilia-like tentacles snake out from the beachball-like Outsider and tentatively touch the barrier. Carson likewise runs his hands over it. It extends higher than he can reach.

Carson speaks to the Outsider, asks if there is any possibility that there can be peace between the two, and between their races. He is suddenly hit with a wave of mental energy—HATRED, unreasonable hatred.

Carson and the Roller, as he names it, soon discover that the barrier will allow rocks, sticks, anything inanimate, to pass through. They engage in battle, stalking each other, armed with rocks, waiting for a moment when the other is unattentive to hurl them at each other.

The Roller catches a small lizard-like creature that is seeking shade beneath a bush and maliciously tears its ten legs off while it is still alive. When the creature finally quits struggling and hangs limply in its tentacle the Roller hurls it through the barrier at Carson.

Carson takes a hit on his calf from a jagged rock hurled by the Roller. Soon it is infected, and he grows delirious. He tries to keep as far from the barrier as he can on his side but the Roller builds a small catapult from the limbs of the scraggly bushes so that it can hurl larger stones at him.

Carson is almost unconscious from the effects of the infection, and is growing desperate for water. As he sits slumped against the side of the dome enclosing them, he goofily says "Hello, there," to a lizard-creature that scurries up to him.

"Hello," says the lizard. Carson is very aware that he is losing his mind, his will to survive.

But he manages to find flint-like stones and makes himself a spear using a straight limb and bush tendrils as wrapping. He also fashions a flint knife and tendril belt. He ties together several bushy branches using tendrils as rope, weights them with a rock, and finally attaches a small length of vine to swing it above his head. He uses two pieces of flint to strike a fire, and lights the bundled bushes, hurls several of these "fire-bombs" towards the Roller’s catapult. After several tries, one burning bundle lands on the catapult, sets it ablaze. The Roller sends waves and waves of hatred his way as its weapon is completely incinerated.

Despite his best efforts, the tired Carson falls asleep. He awakens, nearly dead from exhaustion and thirst. A small lizard scuttles up to him. "Hurt," it says, "Kill. Hurt--kill. Come." The lizard scurries away, stops, looks back -- it obviously wants Carson to follow. Still not quite believing that a lizard is talking to him, he groggily follows.

He finds the lizard which the Roller had sadistically mutilated, still alive, but wriggling and screaming in agony. The lizard that brought him here is asking that Carson mercy kill it to put it out of its misery. Carson takes the flint knife from his rope belt and kills the poor lizard.

But. . . Carson ponders. . . this lizard passed through the barrier though it was alive. How did a living creature. . . ? And then he knows! It passed through because it was unconscious. That was the key. He could get through the barrier and engage the Roller with his spear and knife if only he was unconscious.

Carson devises a plan, desperately hoping that it will work. He attaches twenty feet of tendril to his spear, ties one end of it around his wrist. He securely places his flint knife in his vine belt, and leans against the barrier. He picks up a rock and smashes himself in the head.

He comes to. How long has he been unconscious? He looks about frantically. He is on the Roller’s side of the barrier and even now it is rolling at him, hatred going before. Carson staggers to his feet as the Roller launches itself at him. He hurls his spear with all his might, buries it deep within the creature. The Roller attempts to run away, drags Carson who holds onto the vine attached to the spear. Slowly Carson pulls himself hand-over-hand along the rope.

The Roller knows it is doomed, and turns to fight. They grapple and its tendrils tear at his chest, but he stabs it over and over with his knife until it falls limp. Dead!

A bell is ringing!

Carson is strapped into his scout ship and the bell is his communications signal. A message from his mother-ship. Come on in, Carson is told, the fight’s over. We won.

Was it all a dream? It couldn’t possibly have happened. His scout’s chronometers show that no time has passed, but there is a healed scar on his leg that was not there before. A scar where his leg had been gashed open by a rock thrown by the Outsider. And his chest is criss-crossed with scars from the final hand-to-hand fight.

Onboard his mother-ship, Carson goes to his commanding officer’s office, is informed that a single salvo from the humans ignited the entire Outsider fleet. It was as if the blast of energy jumped from ship to ship. Every single vessel simply disintegrated!

The commanding officer commiserates -- too bad Carson, out in his scout ship, missed all the excitement.

"Yes, sir," Carson agrees, knowing that he would be branded the worst liar in the space service if he told his story, "too bad I missed all the excitement."

*

[PDF]ΑRENA -Frederic Brown (πρωτότυπο)

Η Αρένα

Μια σύνοψη του διηγήματος του Φρέντρικ Μπράουν Η Αρένα, 1944, από τον Ντέιβ Εβερσόουλ

Μετάφραση: Βασίλης Κ. Μηλίτσης

Ο Μπομπ Κάρσον ξυπνάει και βρίσκεται ολόγυμνος ξαπλωμένος πάνω σε γαλάζια άμμο.

Καθώς η όρασή του προσαρμόζεται σ’ ένα εκτυφλωτικό γαλάζιο φως, διαπιστώνει πως βρίσκεται μέσα σ’ έναν θόλο διαμέτρου περίπου εκατόν πενήντα μέτρων και έχοντας ίδιο ύψος. Η ζέστη είναι βασανιστική.

Προς στιγμήν δεν μπορεί να θυμηθεί πώς βρέθηκε εκεί, αλλά μετά θυμάται. Πετούσε με το μονοθέσιο ανιχνευτικό του σκάφος προπορευόμενος κάπου ενάμισι εκατομμύρια χιλιόμετρα από την αρμάδα των γήινων πολεμικών διαστημόπλοιων, η οποία ήταν συγκεντρωμένη έξω από την τροχιά του Πλούτωνα σε επιφυλακή για να αντιμετωπίσουν την εισβολή μιας εξωγήινης φυλής. Οι γήινοι δεν είδαν ποτέ τον εχθρό, παρά μόνο συμπέραναν ότι προέρχονταν από κάπου μεταξύ του ηλιακού μας συστήματος και του αστρικού σμήνους των Πλειάδων. Οι εξωγήινοι έκαναν επιδρομές σε ανθρώπινες αποικίες στο διάστημα, όπου εξολόθρευαν όλους τους κατοίκους. Μέχρι τώρα υπήρχαν μόνο πολυάριθμες αψιμαχίες μεταξύ περιπολιών γήινων και εξωγήινων.

Τώρα όμως οι εξωγήινοι έρχονταν να επιτεθούν συλλήβδην, και οι γήινες δυνάμεις ήσαν σε θέση αναμονής.

Ξαφνικά άρχισε να χτυπάει ο συναγερμός στο ανιχνευτικό του Κάρσον και οι αισθητήρες ανίχνευσαν ένα εχθρικό σκάφος να πλησιάζει. Ο Κάρσον ευθυγράμμισε το σκάφος του προς το εχθρικό και στόχευσε με το δάχτυλο στον πυροδοτικό μηχανισμό, ο οποίος θα εξαπέλυε τα όπλα του σκάφους. Τη στιγμή εκείνη είδε μέσα στην οθόνη την επιφάνεια ενός πλανήτη. Φρέναρε απότομα και έχασε τις αισθήσεις του εξαιτίας των τρομακτικών δυνάμεων επιβράδυνσης.

Και κατόπιν ξύπνησε, γυμνός πάνω στη γαλάζια άμμο, στιγματισμένη κατά διαστήματα με πέτρες και μικρούς, ισχνούς θάμνους μέσα σ’ έναν θόλο. Έκανε ζέστη σαν κόλαση. Καθώς κάθισε και αναρωτήθηκε μήπως είχε πεθάνει, άκουσε μια φωνή μέσα στο κεφάλι του.

«Μέσα από χώρους και διαστάσεις περιπλανώμενος, στο παρόν χωροχρονικό σημείο βρίσκω δύο φυλές τη στιγμή που πρόκειται να εμπλακούν σε πόλεμο ο οποίος θα εξολόθρευε τη μία και θα εξασθένιζε τόσο πολύ την άλλη που θα οπισθοδρομούσε και ποτέ δε θα εκπλήρωνε το πεπρωμένο της, αλλά θα εκφυλιζόταν και θα κατέληγε άλογη ύλη απ’ όπου είχε σηκωθεί. Αποφάσισα κάτι τέτοιο να μη συμβεί».

Όταν ο Κάρσον αναρωτιέται ποια είναι αυτή η οντότητα που του μιλάει νοερά, αυτή του λέει ότι είναι η τελική εξελικτική κατάληξη μιας φυλής τόσο αρχαίας που ο Κάρσον δε θα ήταν σε θέση να κατανοήσει. Η φυλή αυτή τώρα έχει συγχωνευτεί σε μια μοναδική οντότητα. Σαν την ίδια, μελλοντικά πέπρωται να γίνουν ή η Ανθρωπότητα ή οι Εξωγήινοι. Για να εξασφαλιστεί τουλάχιστον το γεγονός ότι η μία από τις δυο φυλές θα επιβιώσει, η οντότητα έφερε τον Κάρσον κι έναν εξωγήινο σ’ αυτήν την αρένα να παλέψουν, επί ίσοις όροις, μέχρι θανάτου επινοώντας όπλα από ό, τι υλικό υπάρχει πρόχειρο στον χώρο τους. Η φυλή του ηττημένου θα εξαλειφθεί εντελώς από προσώπου σύμπαντος, και η φυλή του νικητή θα εξελιχθεί για να εκπληρώσει το πεπρωμένο της. Η οντότητα έχει τοποθετήσει ένα διαχωριστικό φράγμα ακριβώς στο κέντρο του θόλου έτσι ώστε ο Κάρσον και ο αντίπαλός του να μην μπορούν να εμπλακούν σε σωματική πάλη, γιατί σκοπός δεν είναι η δοκιμασία σωματικής δύναμης αλλά το θάρρος, η ιδιοφυΐα και η ικανότητα για επιβίωση.

Μετά απ’ αυτό, η νοερή φωνή έπαψε και ο Κάρσον άκουσε ένα θόρυβο. Ανασηκώνοντας το βλέμμα του είδε έναν Εξωγήινο να κυλάει προς το μέρος του. Έμοιαζε με μια κόκκινη σφαίρα χωρίς διακριτά μέλη, και ανέδιδε προς το μέρος του Κάρσον, μ’ έναν ακατανόητο τρόπο, ένα σιχαμερό και αναγουλιαστικό μίσος. Σταμάτησε όμως απότομα σε μια απόσταση ενάμισι μέτρου καθώς προσέκρουσε στο αόρατο δυναμικό πεδίο που τους χώριζε. Μικρά μαστιγιοειδή πλοκάμια εκτινάχτηκαν σαν φίδια από το σφαιροειδές πλάσμα και άγγιξαν το εμπόδιο. Το ίδιο έκανε κι ο Κάρσον ψηλαφώντας το με τα χέρια του. Το εμπόδιο υψωνόταν σε σημείο που δεν μπορούσε να το φτάσει.

Ο Κάρσον απευθύνεται στον Εξωγήινο, τον οποίο ονομάζει ‘Ρολό’, και τον ρωτάει αν υπάρχει η δυνατότητα να συναφθεί ειρήνη μεταξύ των δυο τους και κατ’ επέκταση των φυλών τους. Όμως πλήττεται από ένα ξαφνικό κύμα νοητικής ενέργειας – από ένα παράλογο ΜΙΣΟΣ.

Ο Κάρσον και το Ρολό σύντομα ανακαλύπτουν ότι ο αόρατος φράκτης επιτρέπει να περάσουν μέσα του πέτρες, ξύλα, οτιδήποτε άψυχο. Αρχίζουν, λοιπόν, τη μάχη οπλισμένοι με πέτρες καραδοκώντας ν’ αδράξουν την ευκαιρία όταν ο ένας χαλαρώσει την προσοχή του, ο άλλος να του εκσφενδονίσει τις πέτρες.

Το Ρολό πιάνει ένα μικρό σαυροειδές πλάσμα που ψάχνει να βρει σκιά κάτω από έναν θάμνο και με μοχθηρία του ξεριζώνει τα δέκα του πόδια ενώ είναι ακόμη ζωντανό. Όταν το πλάσμα τελικά σταματάει να αντιστέκεται και κρέμεται άψυχο σ’ ένα πλοκάμι του Ρολού, τότε αυτό το πετάει στον Κάρσον μέσα από τον φράκτη.

Ο Κάρσον δέχεται ένα χτύπημα στην κνήμη του από μια κοφτερή πέτρα που την εκσφενδόνισε το Ρολό. Η πληγή γρήγορα μολύνεται και ο Κάρσον αρχίζει να παραληρεί. Προσπαθεί να κρατηθεί όσο το δυνατόν μακρύτερα από τον φράκτη στη μεριά του αλλά το Ρολό κατασκευάζει έναν μικρό καταπέλτη από τα κλαδιά ενός ισχνού θάμνου για να ρίχνει μεγαλύτερες πέτρες στον Κάρσον.

Ο Κάρσον έχει σχεδόν χάσει τις αισθήσεις του από την επίδραση της μόλυνσης και απελπισμένα υποφέρει από δίψα. Καθώς έχει καταρρεύσει ακουμπισμένος στην πλευρά του θόλου στην απέναντι πλευρά του φράκτη, βλακωδώς απευθύνεται σ’ ένα άλλο σαυροειδές πλάσμα που τον πλησιάζει τρέχοντας λέγοντάς του ‘γεια σου’.

‘Γεια σου’, του απαντάει η σαύρα. Τώρα ο Κάρσον πιστεύει πως αρχίζει να τρελαίνεται και να χάνει τη θέληση για επιβίωση.

Όμως κατορθώνει και βρίσκει μια πέτρα από μερικές που μοιάζουν με πυρόλιθους και κατασκευάζει ένα ακόντιο από ένα ίσιο κλαδί και με τις κληματσίδες από κάποιον θάμνο δένει τον κοφτερό πυρόλιθο στην άκρη του ακοντίου του. Φτιάχνει επίσης κι ένα αυτοσχέδιο μαχαίρι καθώς και μια ζώνη από κληματσίδες. Δένει μαζί αρκετά κλαδιά θάμνων και σχηματίζει δέσμες, τις οποίες δένει με κληματσίδες, τοποθετεί πέτρες μέσα τους και τελικά προσαρμόζει στην καθεμιά ένα κομμάτι κληματσίδας, για να μπορεί να τις στριφογυρνά πάνω από το κεφάλι του σαν σφενδόνες. Με δυο πυρόλιθους ανάβει φωτιά και πυροδοτεί τις δέσμες από κλαδιά. Κατόπιν εκσφενδονίζει αρκετές από αυτές τις εμπρηστικές ‘βόμβες’ εναντίον του καταπέλτη του Ρολού. Μετά από κάμποσες προσπάθειες, μια δέσμη καταφέρνει να πέσει πάνω στον καταπέλτη, ο οποίος αμέσως πιάνει φωτιά και καίγεται σαν λαμπάδα. Το Ρολό εξαπολύει κύματα μίσους προς τον Κάρσον καθώς ο καταπέλτης του αποτεφρώνεται.

Παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες, ο εξαντλημένος Κάρσον δεν μπορεί να αντέξει και τον παίρνει ο ύπνος. Όταν ξυπνάει, είναι μισοπεθαμένος από εξάντληση και δίψα. Μια μικρή σαύρα σέρνεται προς το μέρος του. «Πονάει», του λέει, «σκότωσε – πονάει – σκότωσε – έλα». Η σαύρα απομακρύνεται γρήγορα, στέκεται, κοιτάζει πίσω της – είναι φανερό πως θέλει να την ακολουθήσει ο Κάρσον. Μην πιστεύοντας εντελώς πως μια σαύρα του μιλάει, την ακολουθεί σαν μεθυσμένος.

Και τότε βρίσκει τη σαύρα που με σαδιστικό τρόπο ακρωτηριάστηκε από το Ρολό ακόμη ζωντανή να σπαρταράει και να τσιρίζει με αγωνία. Η σαύρα που τον οδήγησε εκεί ζητά από τον Κάρσον να κάνει ευθανασία στη πληγωμένη σαύρα και να την απαλλάξει από την αγωνία της. Ο Κάρσον βγάζει από τη ζώνη του το αυτοσχέδιο από πυρόλιθο μαχαίρι και βάζει τέλος στη δυστυχία της.

Μα … σκέφτεται ο Κάρσον … τούτη η σαύρα πέρασε μέσα από τον φράκτη αν και ήταν ζωντανή. Πώς γίνεται ένα ζωντανό πλάσμα …; Και τότε καταλαβαίνει! Πέρασε μέσα από το διαχωριστικό εμπόδιο επειδή ήταν αναίσθητη. Εδώ λοιπόν ήταν η λύση. Ο ίδιος θα μπορούσε να διαπεράσει το φράκτη και να επιτεθεί το Ρολό με το ακόντιο και το μαχαίρι μόνο αν ήταν αναίσθητος.

Γι’ αυτό ο Κάρσον επινοεί ένα σχέδιο ελπίζοντας απεγνωσμένα πως θα πετύχει. Προσαρμόζει άλλα εφτά μέτρα σχοινιού από κληματσίδες στο ακόντιό του και το δένει στον καρπό του. Στερεώνει το μαχαίρι του στην αυτοσχέδια ζώνη του και σκύβει ενάντια στον φράκτη. Σηκώνει μια πέτρα και την κοπανάει με δύναμη στο κεφάλι του.

Όταν συνέρχεται, δεν ξέρει πόσην ώρα έχει μείνει λιπόθυμος. Κοιτάζει τριγύρω του ξέφρενα. Βρίσκεται στη μεριά του Ρολού έχοντας διαπεράσει τον φράκτη. Το Ρολό αρχίζει να κυλάει προς το μέρος του εξαπολύοντας κύματα μίσους. Ο Κάρσον σηκώνεται τρεκλίζοντας και ρίχνεται καταπάνω στο Ρολό. Εκσφενδονίζει το ακόντιό του μ’ όλη του τη δύναμη και το χώνει βαθιά στο σώμα του πλάσματος. Το Ρολό επιχειρεί να ξεφύγει σέρνοντας πίσω του τον Κάρσον ο οποίος κρατιέται γερά στην κληματσίδα που ήταν προσαρμοσμένη στο ακόντιο. Αργά ο Κάρσον με εναλλασσόμενες κινήσεις των χεριών του πάνω στο σχοινί πλησιάζει το Ρολό.

Το Ρολό γνωρίζει ότι είναι καταδικασμένο και γυρίζει να παλέψει. Συμπλέκονται και τα μαστιγιοειδή πλοκάμια του ξεσκίζουν το στήθος του Κάρσον, αλλά αυτός μπήγει το μαχαίρι του ξανά και ξανά στο σώμα του Ρολού έως ότου το νιώθει να χαλαρώνει. Είναι νεκρό.

Ακούει τότε να χτυπάει ένα καμπανάκι και ο Κάρσον βρίσκεται δεμένος στη θέση του ανιχνευτικού. Το καμπανάκι είναι ένα μήνυμα επικοινωνίας από τη ναυαρχίδα: «Εμπρός, Κάρσον», λέει το μήνυμα. «Η μάχη έλαβε τέλος. Νικήσαμε».

Μήπως ονειρεύτηκε; Δεν είναι δυνατόν να έχουν συμβεί όλα αυτά. Τα χρονόμετρα του σκάφους του δείχνουν ότι δεν έχει περάσει καθόλου χρόνος. Όμως διαπιστώνει στο πόδι του ένα επουλωμένο τραύμα που δεν υπήρχε πριν. Ένα τραύμα που ανοίχτηκε στη γάμπα του από μια κοφτερή πέτρα που του είχε ρίξει ο εξωγήινος. Το στήθος του επίσης είχε διασταυρωμένες χαρακιές από την τελευταία εκ του συστάδην συμπλοκή.

Επιβιβαζόμενος στη ναυαρχίδα, ο Κάρσον μπαίνει στο γραφείο του πλοιάρχου και μαθαίνει πως από μια και μοναδική ομοβροντία κανονιοβολισμών που εξαπέλυσαν οι γήινοι πήρε φωτιά ολόκληρος ο στόλος των εξωγήινων. Ήταν σαν να μεταδόθηκε η εκτόνωση ενέργειας από πλοίο σε πλοίο. Όλα τα πλοία του στόλου τους, ένα – ένα, απλά διαλυθήκαν!

Ο πλοίαρχος εξέφρασε τη λύπη του: «Κρίμα, Κάρσον, που έλειπες με το σκάφος σου και έχασες όλο το θέαμα».

«Μάλιστα, κύριε», συμφώνησε ο Κάρσον, έχοντας πλήρη επίγνωση πως θα στιγματιζόταν σαν ο μεγαλύτερος ψευταράς στην υπηρεσία του διαστήματος, εάν έλεγε τι του συνέβη.«Κρίμα που έχασα όλο το πανηγύρι».