Το προτελευταίο κείμενο του ThePressProject
Αυτή είναι η ανοικτή επιστολή του εκδότη του ThePressProject, Κώστα Εφήμερου, που απευθύνεται στους αναγνώστες και στα μέλη των 1101. Σας παρακαλούμε για την κοινοποίησή της
Πώς ξεκινάς ένα κείμενο σαν κι αυτό; Όταν ξέρεις ότι κάποιοι θα το χαρούν, κάποιοι άλλοι θα το παρεξηγήσουν και κάποιοι δεν θα μπουν καν στον κόπο να το διαβάσουν «γιατί είναι σεντόνι»;
Λοιπόν, το κείμενο αυτό είναι εντελώς προσωπικό και ταυτόχρονα δημοσίου συμφέροντος. Είναι αυτό που λέμε «ο ορισμός του blog», ένα προσωπικό ημερολόγιο, δηλαδή, μιας συναρπαστικής δημόσιας ιστορίας χωρίς γραμμένο τέλος. Το τέλος θα το αφήσω σε εσάς.
Σας γράφω από το γραφείο του σπιτιού μου το βράδυ της Παρασκευής 7 Οκτωβρίου και έξω βρέχει καταρρακτωδώς. Ακούω αυτό το τραγούδι σε repeat (αν θέλετε να νιώσετε στο πετσί σας την «καρέκλα» αυτού του κειμένου σας προτείνω να το κάνετε και εσείς). Στον καναπέ του σαλονιού βρίσκεται η Γρανέτα με τον γιο μας, τον Μάρκο, κοιμισμένο στην αγκαλιά της. Η Γρανέτα είναι η υπέροχη σύζυγος μου (θα αναγκαστείτε να διαβάστε μερικές τέτοιες προσωπικές βλακείες παρακάτω αλλά σας υπόσχομαι ότι αν σας κουράσω θα είναι για τελευταία φορά).
Πρέπει πρώτα να σας συστήσω έναν άνθρωπο που δεν είναι πια εδώ. Το όνομα του ήταν Ορέστης και ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Οραματιστής και επίκεντρο μιας παρέας, που επειδή κατοικοέδρευε στα Μελίσσια Αττικής την ονομάζαμε Μελισσοπαρέα. Οι άλλοι της περιοχής ωστόσο μας ήξεραν ως «τα τσακάλια» (οι νεότεροι που δεν καταλαβαίνετε τις αναφορές μην ανησυχείτε, δεν χάνετε τίποτα φοβερό. Τίποτα από αυτά που έγιναν την δεκαετία του '80 δεν είναι για να τα περηφανεύεσαι). Μας έλεγαν έτσι γιατί είχαμε όλοι μηχανές -σαν συμμορία- και η αλήθεια είναι ότι δεν μας πείραζε και πολύ που μας έλεγαν «τσακάλια» (εδώ δεν μας πείραζε το ζουζουνίστικο Μελισσοπαρέα) γιατί και τη ντίσκο μας τη χορεύαμε τα βράδια και όλα τα καραγκιοζιλίκια της εποχής τα κάναμε. Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί ο Ορέστης που ήταν ο ηγέτης αυτής της παρέας ένα απόγευμα, λίγο πριν ξεκινήσουμε για μια μηχανόβια εξόρμηση γύρισε και μας είπε «μαλάκες, έχουμε γαμηθεί στις βόλτες με τις μηχανές, στατιστικά κάποιος, σε κάποια από αυτές τις βόλτες δεν θα γυρίσει πίσω, να κάτσουμε να γράψουμε τις διαθήκες μας». Και κάτσαμε και τις γράψαμε. Και όντως, σε ένα ταξίδι πολύ κοντινό δεν γύρισε πίσω ο Ορέστης. Ο Ορέστης ήταν ο ένας από τους δύο ανθρώπους που με άλλαξαν τόσο πολύ αλλά δεν είναι εδώ να διαβάσουν αυτό το κείμενο.
Έκανα όλη αυτή την εισαγωγή -έτσι θα πάει η φάση, να το ξέρετε- για να σας πω ότι στο περίπλοκο και μεγαλεπήβολο στρατηγικό μου σχέδιο για την δημιουργία του πιο αξιόπιστου, ανεξάρτητου και συναρπαστικού ΜΜΕ στη χώρα μας υπήρχε εδώ και δύο χρόνια ένα κείμενο που περιλαμβάνεται στη διαθήκη μου. Το κείμενο αυτό το έγραψα προς εσάς, τους αναγνώστες του ThePressProject, για να διαβαστεί όταν θα έχω φύγει, αν στο μεταξύ το TPP δεν ήταν βιώσιμο από το κοινό του. Έχω αναπηρία 93% μετά από ένα έμφραγμα που πέρασα το 2008, οπότε και μικρό προσδόκιμο. Σκέφτηκα λοιπόν ότι εκτός του να είμαι προετοιμασμένος για την οικογένειά μου -ώστε να υπάρχει μια επιστολή για τα παιδιά μου στην περίπτωση που θα έφευγα αρκετά νωρίς για να με θυμούνται όταν μεγαλώσουν- θα έπρεπε να υπάρχει και ένα ακόμα κείμενο που θα εξηγούσε τι είναι το TPP και για ποιο λόγο πιστεύω ότι πρέπει, απόντος εμού, να το στηρίξετε με όλες σας τις δυνάμεις. Τα έφερε έτσι όμως η ζωή και -χωρίς τη θέλησή μου- αναγκάζομαι σήμερα να δημοσιεύσω μια αντίστοιχη μακροσκελή επιστολή για λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω.
[..............................]
Θεωρώ ότι μπορώ να σας προσφέρω το καλύτερο ΜΜΕ που είδατε ποτέ, αλλά από εδώ και πέρα θέλω να το κάνω μόνο με τους δικούς μου όρους και με τους ανθρώπους που έχουν το ίδιο όραμα με μένα.
Αν είστε όντως εκεί έξω, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, εσείς που μπορείτε να διαθέσετε κάτι παραπάνω από 5 ή 50€, εσείς που αξιολογείτε τη δουλειά που κάναμε εδώ και 6 χρόνια αλλά αμελήσατε να κάνετε έστω και την κατάθεση των 5€, τώρα είναι η ώρα. Δεν έχω δύναμη να το παλεύω άλλο χωρίς εσάς.
Εγώ δεσμεύομαι ότι οι οφειλές των παιδιών θα καλυφθούν όπως πάντα. Με το πρώτο ευρώ που θα έχω. Είτε αυτό είναι όντως το προτελευταίο κείμενο του TPP είτε όχι, κανένα από αυτά τα 12 παιδιά δεν θα μείνει απλήρωτο.
Σίγουρα κάποιοι από εσάς δεν θα συμφωνούν με όσα διάβασαν. Σίγουρα κάποιοι θα σκεφτούν «είσαι εργοδότης και είναι εργαζόμενοι, κάθε μέσο διεκδίκησης είναι δικαιολογημένο». Δίκιο έχετε. Αλλά η διαφορά είναι ότι στους απίστευτους καιρούς που ζούμε είναι αδιανόητο οι εργαζόμενοι του in.gr να συνεχίζουν να δουλεύουν επειδή σήμερα ο Ψυχάρης τούς κατέβαλε το πρώτο δεκαπενθήμερο του Ιανουαρίου, κάνοντας ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μην κλείσει το ΜΜΕ και χάσουν εντελώς τις δουλειές τους και το μοναδικό ΜΜΕ που τελεί σε απεργία διαρκείας να είναι το TPP. Δεν έχω τα κρυμμένα εκατομμύρια του Ψυχάρη. Δεν έχω ούτε ένα ευρώ κρυμμένο.
Σε κάθε περίπτωση, εσείς που θεωρείτε προσβλητικά όσα διαβάσατε, τουλάχιστον αναγνωρίστε μου ότι αναλαμβάνω την ευθύνη, όχι όπως ο Τόσκας αναλαμβάνει την ευθύνη για τον ξυλοδαρμό των γερόντων. Αν δεν με εγκρίνετε, θα εγκαταλείψω την εκδοτική δραστηριότητα (και να είστε σίγουροι ότι δεν θα το κάνω όπως ο Πιτσιρίκος). Έκανα ό,τι μπορούσα. Κοιμάμαι 4 ώρες την ημέρα εδώ και 3 χρόνια για να τα καταφέρουμε. Βλέπω τα παιδιά μου τόσο σπάνια που καταλαβαίνω πόσο ψηλώνουν, δεν είναι φυσιολογικά πράγματα αυτά. Είμαι καρδιακός με μεγάλη αναπηρία και δεν πληρώνω τις προσωπικές μου ασφαλιστικές εισφορές από το 2013. Δεν έχω να δώσω κάτι άλλο. Δεν θα έκανα αυτή την επιλογή. Αυτή η παράλογη απόφαση των εργαζομένων που διεκδικούν το κακό τους με αναγκάζει να γράφω αυτές τις πολύ δυσάρεστες γραμμές.
Δείτε εδώ τα πρωτογενή κομμάτια του TPP των τελευταίων 3 εβδομάδων. Αυτή είναι η βάση για το ΜΜΕ που ονειρεύομαι. Δείτε εδώ το μανιφέστο του TPP. Πάρτε εσείς την απόφαση για το τι θα γράφει το κείμενο του ερχόμενου Σαββάτου.
Αν τελικά έκανα τόσο πολύ λάθος και δεν υπάρχετε ή βρίσκετε λάθος όσα σας έγραψα σήμερα σας ζητάω συγνώμη. Εγώ θα προσπαθήσω να πείσω τον Κωνσταντίνο Πουλή, τον μοναδικό άνθρωπο που μου στάθηκε από την πρώτη μέχρι την τελευταία ημέρα, να συνεχίσουμε τουλάχιστον την ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ακόμα και αν το ThePressProject είναι ήδη παρελθόν. Γιατί η ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ είναι ίσως ένα από τα σημαντικότερα κατορθώματα του TPP.
Μέχρι τότε, το μόνο που θέλω να κάνω τις επόμενες ημέρες είναι να διαβάσω μερικά παραμύθια στην κόρη μου.
Καληνύχτα σας, λοιπόν, και καλή τύχη.
Αυτή είναι η ανοικτή επιστολή του εκδότη του ThePressProject, Κώστα Εφήμερου, που απευθύνεται στους αναγνώστες και στα μέλη των 1101. Σας παρακαλούμε για την κοινοποίησή της
Πώς ξεκινάς ένα κείμενο σαν κι αυτό; Όταν ξέρεις ότι κάποιοι θα το χαρούν, κάποιοι άλλοι θα το παρεξηγήσουν και κάποιοι δεν θα μπουν καν στον κόπο να το διαβάσουν «γιατί είναι σεντόνι»;
Λοιπόν, το κείμενο αυτό είναι εντελώς προσωπικό και ταυτόχρονα δημοσίου συμφέροντος. Είναι αυτό που λέμε «ο ορισμός του blog», ένα προσωπικό ημερολόγιο, δηλαδή, μιας συναρπαστικής δημόσιας ιστορίας χωρίς γραμμένο τέλος. Το τέλος θα το αφήσω σε εσάς.
Σας γράφω από το γραφείο του σπιτιού μου το βράδυ της Παρασκευής 7 Οκτωβρίου και έξω βρέχει καταρρακτωδώς. Ακούω αυτό το τραγούδι σε repeat (αν θέλετε να νιώσετε στο πετσί σας την «καρέκλα» αυτού του κειμένου σας προτείνω να το κάνετε και εσείς). Στον καναπέ του σαλονιού βρίσκεται η Γρανέτα με τον γιο μας, τον Μάρκο, κοιμισμένο στην αγκαλιά της. Η Γρανέτα είναι η υπέροχη σύζυγος μου (θα αναγκαστείτε να διαβάστε μερικές τέτοιες προσωπικές βλακείες παρακάτω αλλά σας υπόσχομαι ότι αν σας κουράσω θα είναι για τελευταία φορά).
Πρέπει πρώτα να σας συστήσω έναν άνθρωπο που δεν είναι πια εδώ. Το όνομα του ήταν Ορέστης και ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Οραματιστής και επίκεντρο μιας παρέας, που επειδή κατοικοέδρευε στα Μελίσσια Αττικής την ονομάζαμε Μελισσοπαρέα. Οι άλλοι της περιοχής ωστόσο μας ήξεραν ως «τα τσακάλια» (οι νεότεροι που δεν καταλαβαίνετε τις αναφορές μην ανησυχείτε, δεν χάνετε τίποτα φοβερό. Τίποτα από αυτά που έγιναν την δεκαετία του '80 δεν είναι για να τα περηφανεύεσαι). Μας έλεγαν έτσι γιατί είχαμε όλοι μηχανές -σαν συμμορία- και η αλήθεια είναι ότι δεν μας πείραζε και πολύ που μας έλεγαν «τσακάλια» (εδώ δεν μας πείραζε το ζουζουνίστικο Μελισσοπαρέα) γιατί και τη ντίσκο μας τη χορεύαμε τα βράδια και όλα τα καραγκιοζιλίκια της εποχής τα κάναμε. Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί ο Ορέστης που ήταν ο ηγέτης αυτής της παρέας ένα απόγευμα, λίγο πριν ξεκινήσουμε για μια μηχανόβια εξόρμηση γύρισε και μας είπε «μαλάκες, έχουμε γαμηθεί στις βόλτες με τις μηχανές, στατιστικά κάποιος, σε κάποια από αυτές τις βόλτες δεν θα γυρίσει πίσω, να κάτσουμε να γράψουμε τις διαθήκες μας». Και κάτσαμε και τις γράψαμε. Και όντως, σε ένα ταξίδι πολύ κοντινό δεν γύρισε πίσω ο Ορέστης. Ο Ορέστης ήταν ο ένας από τους δύο ανθρώπους που με άλλαξαν τόσο πολύ αλλά δεν είναι εδώ να διαβάσουν αυτό το κείμενο.
Έκανα όλη αυτή την εισαγωγή -έτσι θα πάει η φάση, να το ξέρετε- για να σας πω ότι στο περίπλοκο και μεγαλεπήβολο στρατηγικό μου σχέδιο για την δημιουργία του πιο αξιόπιστου, ανεξάρτητου και συναρπαστικού ΜΜΕ στη χώρα μας υπήρχε εδώ και δύο χρόνια ένα κείμενο που περιλαμβάνεται στη διαθήκη μου. Το κείμενο αυτό το έγραψα προς εσάς, τους αναγνώστες του ThePressProject, για να διαβαστεί όταν θα έχω φύγει, αν στο μεταξύ το TPP δεν ήταν βιώσιμο από το κοινό του. Έχω αναπηρία 93% μετά από ένα έμφραγμα που πέρασα το 2008, οπότε και μικρό προσδόκιμο. Σκέφτηκα λοιπόν ότι εκτός του να είμαι προετοιμασμένος για την οικογένειά μου -ώστε να υπάρχει μια επιστολή για τα παιδιά μου στην περίπτωση που θα έφευγα αρκετά νωρίς για να με θυμούνται όταν μεγαλώσουν- θα έπρεπε να υπάρχει και ένα ακόμα κείμενο που θα εξηγούσε τι είναι το TPP και για ποιο λόγο πιστεύω ότι πρέπει, απόντος εμού, να το στηρίξετε με όλες σας τις δυνάμεις. Τα έφερε έτσι όμως η ζωή και -χωρίς τη θέλησή μου- αναγκάζομαι σήμερα να δημοσιεύσω μια αντίστοιχη μακροσκελή επιστολή για λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω.
[..............................]
Θεωρώ ότι μπορώ να σας προσφέρω το καλύτερο ΜΜΕ που είδατε ποτέ, αλλά από εδώ και πέρα θέλω να το κάνω μόνο με τους δικούς μου όρους και με τους ανθρώπους που έχουν το ίδιο όραμα με μένα.
Αν είστε όντως εκεί έξω, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, εσείς που μπορείτε να διαθέσετε κάτι παραπάνω από 5 ή 50€, εσείς που αξιολογείτε τη δουλειά που κάναμε εδώ και 6 χρόνια αλλά αμελήσατε να κάνετε έστω και την κατάθεση των 5€, τώρα είναι η ώρα. Δεν έχω δύναμη να το παλεύω άλλο χωρίς εσάς.
Εγώ δεσμεύομαι ότι οι οφειλές των παιδιών θα καλυφθούν όπως πάντα. Με το πρώτο ευρώ που θα έχω. Είτε αυτό είναι όντως το προτελευταίο κείμενο του TPP είτε όχι, κανένα από αυτά τα 12 παιδιά δεν θα μείνει απλήρωτο.
Σίγουρα κάποιοι από εσάς δεν θα συμφωνούν με όσα διάβασαν. Σίγουρα κάποιοι θα σκεφτούν «είσαι εργοδότης και είναι εργαζόμενοι, κάθε μέσο διεκδίκησης είναι δικαιολογημένο». Δίκιο έχετε. Αλλά η διαφορά είναι ότι στους απίστευτους καιρούς που ζούμε είναι αδιανόητο οι εργαζόμενοι του in.gr να συνεχίζουν να δουλεύουν επειδή σήμερα ο Ψυχάρης τούς κατέβαλε το πρώτο δεκαπενθήμερο του Ιανουαρίου, κάνοντας ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μην κλείσει το ΜΜΕ και χάσουν εντελώς τις δουλειές τους και το μοναδικό ΜΜΕ που τελεί σε απεργία διαρκείας να είναι το TPP. Δεν έχω τα κρυμμένα εκατομμύρια του Ψυχάρη. Δεν έχω ούτε ένα ευρώ κρυμμένο.
Σε κάθε περίπτωση, εσείς που θεωρείτε προσβλητικά όσα διαβάσατε, τουλάχιστον αναγνωρίστε μου ότι αναλαμβάνω την ευθύνη, όχι όπως ο Τόσκας αναλαμβάνει την ευθύνη για τον ξυλοδαρμό των γερόντων. Αν δεν με εγκρίνετε, θα εγκαταλείψω την εκδοτική δραστηριότητα (και να είστε σίγουροι ότι δεν θα το κάνω όπως ο Πιτσιρίκος). Έκανα ό,τι μπορούσα. Κοιμάμαι 4 ώρες την ημέρα εδώ και 3 χρόνια για να τα καταφέρουμε. Βλέπω τα παιδιά μου τόσο σπάνια που καταλαβαίνω πόσο ψηλώνουν, δεν είναι φυσιολογικά πράγματα αυτά. Είμαι καρδιακός με μεγάλη αναπηρία και δεν πληρώνω τις προσωπικές μου ασφαλιστικές εισφορές από το 2013. Δεν έχω να δώσω κάτι άλλο. Δεν θα έκανα αυτή την επιλογή. Αυτή η παράλογη απόφαση των εργαζομένων που διεκδικούν το κακό τους με αναγκάζει να γράφω αυτές τις πολύ δυσάρεστες γραμμές.
Δείτε εδώ τα πρωτογενή κομμάτια του TPP των τελευταίων 3 εβδομάδων. Αυτή είναι η βάση για το ΜΜΕ που ονειρεύομαι. Δείτε εδώ το μανιφέστο του TPP. Πάρτε εσείς την απόφαση για το τι θα γράφει το κείμενο του ερχόμενου Σαββάτου.
Αν τελικά έκανα τόσο πολύ λάθος και δεν υπάρχετε ή βρίσκετε λάθος όσα σας έγραψα σήμερα σας ζητάω συγνώμη. Εγώ θα προσπαθήσω να πείσω τον Κωνσταντίνο Πουλή, τον μοναδικό άνθρωπο που μου στάθηκε από την πρώτη μέχρι την τελευταία ημέρα, να συνεχίσουμε τουλάχιστον την ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ακόμα και αν το ThePressProject είναι ήδη παρελθόν. Γιατί η ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ είναι ίσως ένα από τα σημαντικότερα κατορθώματα του TPP.
Μέχρι τότε, το μόνο που θέλω να κάνω τις επόμενες ημέρες είναι να διαβάσω μερικά παραμύθια στην κόρη μου.
Καληνύχτα σας, λοιπόν, και καλή τύχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου