Σκοτώνοντας το ποδόσφαιρο

Οι τελευταίες εξελίξεις στην ΕΠΟ και το σύστημα της συνενοχής

ΝΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ • 

http://www.imerodromos.gr 20 Οκτωβριου 2016

Οι τελευταίες εξελίξεις στην Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (ΕΠΟ), με το διορισμό «Επιτροπής Εξομάλυνσης» από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (FIFA), που θα οδηγήσει την ΕΠΟ σε εκλογές, συνιστούν ομολογία συνενοχής, όλων αυτών που πήραν μέρος στο διαρκές έγκλημα σε βάρος του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Δράστες λοιπόν αυτού του εγκλήματος είναι το κράτος, τα αφεντικά των ομάδων, αλλά και οι διοικητικές αρχές, ελληνικές και διεθνείς.
Η απόφαση της FIFA να διορίσει προσωρινή διοίκηση, η οποία θα αναλάβει να «ξεκαθαρίσει» την κατάσταση, αποδεικνύει (από μια πλευρά) το μέγεθος του προβλήματος, της μετατροπής δηλαδή του ποδοσφαίρου σε πεδίο εγκληματικής δραστηριότητας πάσης φύσεως.
Κανείς από τους παράγοντες που προαναφέραμε (κράτος, «αφεντικά», ανώτερες και ανώτατες αρχές) δεν είναι αθώος.
Ούτε η FIFA είναι αθώα, αφού γνώριζε εδώ και χρόνια ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο θερμοκήπιο, μέσα στο οποίο ανθούσαν όλα τα «άνθη του κακού», από τα στημένα παιχνίδια και τις οικονομικές ατασθαλίες των διοικούντων, μέχρι τη σύσταση συμμοριών, τους εκβιασμούς, τις μαφιόζικες πρακτικές, ως τις δολοφονικές συγκρούσεις των οπαδικών στρατών.
Και ενώ γνώριζε, όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για να αντιμετωπίσει την κατάσταση, αντιθέτως, συνέπραττε υποστηρίζοντας το δήθεν «αυτοδιοίκητο», παρέχοντας άσυλο στους εγχώριους τοποτηρητές της.
Σ΄ αυτό το συνενοχικό σύστημα, που λυμαίνεται το ελληνικό ποδόσφαιρο επί δεκαετίες, το κράτος έπαιξε και παίζει το ρόλο του ρυθμιστή, αφού η εκάστοτε κυβέρνηση (και η σημερινή) αντιμετωπίζει το όλο θέμα, ως θέμα συσχετισμού δυνάμεων, επιδιώκοντας να φέρει στα πράγματα τους «δικούς της» ανθρώπους.
Από την εποχή του Θανάση Μέρμηγκα (προέδρου της ΕΠΟ από το 1954 ως το 1968, τότε που δημιουργήθηκε και η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (UEFA)), θυμάμαι τις φαγωμάρες που υπήρχαν. Τότε, τρωγόντουσαν κυρίως για τη διαιτησία… Τα πράγματα, όμως, άλλαξαν άρδην από το 1979, όταν το ποδόσφαιρο χωρίς καμιά θεσμική, αλλά και υλικοτεχνική, υποδομή, έγινε επαγγελματικό. Η μετατροπή του δημοφιλέστερου αθλητικού παιχνιδιού σε εμπόρευμα, πολλά υποσχόμενο σ΄αυτούς που θα το εκμεταλλεύονταν, σε συνδυασμό με τη δεδηλωμένη πρόθεση των κυβερνήσεων να ψαρέψουν στα «θολά νερά» της νέας πραγματικότητας, είναι η ρίζα του κακού.
Φυσικά, μέσα σ΄ όλα αυτά, κανείς (εκ των αρμοδίων) δεν είχε και δεν έχει διάθεση να ασχοληθεί με αυτό το δύσμοιρο ποδόσφαιρο, τη «μπάλα», που τόσο αγαπήσαμε και συνεχίζουμε να αγαπάμε. Το ποδόσφαιρο δεν ήταν γι΄αυτούς παρά το όχημα για την εξυπηρέτηση των οικονομικών και πολιτικών τους συμφερόντων.
Σ΄ αυτή λοιπόν, την πανέμορφη χώρα, που τα παιδιά μας στα περισσότερα σχολεία της Αθήνας δεν έχουν ούτε αυλή για διάλειμμα, έχουμε «επαγγελματικό ποδόσφαιρο»…
Έχουμε Μαρινάκη (με κλεμμένο γήπεδο, το «Καραϊσκάκη», απ΄ όπου πετάχτηκαν δεκάδες αθλητικά σωματεία και χιλιάδες αθλητές), έχουμε Μελισσανίδη (που περιμένει από την Περιφερειάρχη, κ. Δούρου, 20 εκατομ. ευρώ- χρήματα που κόβονται από τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τα 2 εκατομμύρια που τρώνε στα συσσίτια- για να κτίσει ιδιωτικό Γήπεδο, που θα το λέει ΑΕΚ), έχουμε Αλαφούζο (που και αυτός περιμένει 10 εκατομ. ευρώ, δικά μας λεφτά, για τη δική του ιδιωτική επιχείρηση που λέγεται ΠΑΕ – ΠΑΟ) κλπ…
Ρε παιδιά, πότε θα σοβαρευτούμε; Ως πότε θα περιμένουμε, οι ένοχοι να λύσουν το πρόβλημα που οι ίδιοι δημιούργησαν; Πότε θα πάρουμε απόφαση να απαλλαγούμε από αυτόν τον υπόκοσμο, από αυτή την οργανωμένη Μαφία, που μας ρουφάει το αίμα; Πότε θα σοβαρευτούμε, να πάρει ο διάβολος;