Φταίχτες και φράχτες
Οι έννοιες και το λεξιλόγιο της Αριστεράς αποτελούν την κρίση κι όχι
ο πλουτισμός χωρίς φράγκο, οι μπίζνες και η υπερχρέωση του κράτους, ο
δανειακός παροξυσμός, η συλλογική ιδιοκτησιακή έπαρση και η φούσκα
ακινήτων και δανείων.
Με τα παρακάτω, δεν εννοώ ούτε την ιστορική Ν.Δ., ούτε
όλους τους «νεοφυείς» δορυφόρους της, ούτε φυσικά τους συντηρητικούς
ψηφοφόρους. Εννοώ ένα μαλθακό και πονηρό μετα-δεξιό υβρίδιο: τη νέα
Δεξιά πιάτσα, η οποία ψάχνει την ιδεολογική ρεβάνς. Ή, για την ακρίβεια,
ότι στην αγωνία για ανακατάληψη της εξουσίας, επιστρατεύει μια
χοντροκομμένη ηθικίστικη ρητορική, που προσπαθεί να μοιάσει με
ιδεολογική κατασκευή. Κατ’ αυτήν (τη νεο-δεξιά ρητορική), η Αριστερά της
Μεταπολίτευσης παραποίησε την Ιστορία, μεταβάλλοντας την ήττα του
Εμφυλίου σε νίκη στο πεδίο της ιδεολογίας, των ηθικών αξιολογήσεων και
της αισθητικής. Η Αριστερά κυριάρχησε στα πανεπιστήμια, στην εκπαίδευση,
στη μέση αντίληψη για την Ιστορία, κυριάρχησε στα κείμενα, στην ποίηση,
στο θέατρο, τον κινηματογράφο, στη μουσική, σε πολλές πλευρές της
αιχμηρής επιστημονικής έρευνας. Οι διανοούμενοι, οι θεωρητικοί της,
επιβλήθηκαν, την αριστερή ρητορική μιμήθηκαν πολλά κόμματα της
Μεταπολίτευσης (πρωτίστως το πρώιμο, παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ), την αισθητική
της ξεσήκωσαν οι πάντες. Ταγάρια και ράστα, με Μπακούνιν, Μαρξ, Μπαχτίν,
Κρότσε, Μαρκούζε. Τα κεφάλια μέσα τώρα. Κάπως έτσι. Η Αριστερά
παγκοσμίως είναι μια ημιεγκληματική-καταστροφική επικράτεια - γι’ αυτό
εξάλλου απαγορεύουν τα κομμουνιστικά κόμματα στις τέως Ανατολικές χώρες!
Η Αριστερά δημιούργησε τον κρατισμό, τους εργατοπατέρες, τους
τεμπέληδες, τα δικαιώματα. Τα βασικά κακά που έφεραν την κρίση δεν
σχετίζονται με τον δεξιό τρόπο διακυβέρνησης, αλλά με την επιρροή που
άσκησαν οι πανίσχυροι αριστεροί στα αθώα και παρθένα παιδιά των
κυβερνήσεων και κομμάτων εξουσίας της Μεταπολίτευσης.Οι έννοιες και το λεξιλόγιο της Αριστεράς αποτελούν την κρίση κι όχι ο πλουτισμός χωρίς φράγκο, οι μπίζνες και η υπερχρέωση του κράτους, ο δανειακός παροξυσμός, η συλλογική ιδιοκτησιακή έπαρση και η φούσκα ακινήτων και δανείων. Η Ιστορία, ο διαμοιρασμός του ιστορικού δικαίου, η παλινόρθωση, έχουν γίνει πεδίο σύγκρουσης, και αρκετοί θαμώνες της Σκουφά κοιτάζουν, με αγωνία και δίκαιη αγανάκτηση, να στοιχηθούν πίσω απ’ αυτή την αξιολόγηση, αφού η άλλη (η αριστερή) δεν δίνει πια δουλίτσες. Οι αντιαριστεροί διανοούμενοι (πάντα θλιμμένοι με την κατάντια της χώρας) υπερπροβάλλονται, οι αναθεωρητές της ιστορικής κατάθεσης της Αριστεράς γνωρίζουν μια άνευ προηγουμένου συστημική αποδοχή. Αυτή η ανάγκη για ρεβάνς δεν προκύπτει, βέβαια, από τη διακύμανση που συχνά κυριαρχεί αλληλοδιάδοχα στις ιστορικές αξιολογήσεις. Δεν είναι θεωρητικό πρόβλημα ή πρόβλημα δικαίου. Είναι πρόβλημα θεωρητικής (!) ενίσχυσης, μιας απλής και ταπεινής έξης: «Δεν μπορώ να ζήσω εκτός εξουσίας”. Ή “Δεν μπορώ να μου παίρνουν οι αριστεροί τις μπροστινές θέσεις”. Κι αυτό είναι το αθώο. Γιατί το άλλο, το πιο σκοτεινό, αυτό που ακουμπάει λιγότερο στη φαντασίωση και πιο πολύ στην ωμότητα, είναι οι «δουλίτσες»...
Είναι η Αριστερά άμοιρη ευθυνών; Καθηλώσεις, αργοπορίες, αδεξιότητες, ενδοσυγκρούσεις και μ...κίες, δίνουν δικαιώματα. Εντούτοις, αυτά είναι οι απολήξεις των κουσουριών. Η Αριστερά τα τελευταία χρόνια αιχμαλωτίστηκε σ’ έναν ρηχό εμπειρισμό, σε μια άνιση συνδικαλιστική διεκδικητικότητα, που όσους πόρους αποσπούσε τόσους θεωρητικούς πόρους σπαταλούσε. Στη θέση της ηθικής της περιόδου των διώξεων, στη θέση της αισθητικής και θεωρίας της ΕΔΑΐτικης περιόδου, στη θέση της μεγάλης ιδεολογικής εμβάθυνσης της περιόδου της διάσπασης, επινόησε κάτι αδύναμο. Μια σκιά χωρίς ευκρινές περιεχόμενο, που είχε λίγο μεσσιανισμό από ΠΑΣΟΚ, λίγη συνδικαλίστικη τεχνική του ΚΚΕ, λίγο αστικό καθωσπρεπισμό Κέντρου, λίγη εναλλακτική λαϊκότητα, αρώματα μαρξισμού, λίγο «Πολίτη», λίγη «ΚοΜεπ», έναν ασυμμάζευτο πόθο ασπρομάλλη εκμοντερνισμού, Γάλλους μεταντανταϊστές και αγγλοσαξονικά θεωρητικά «πανκιά». Αυτή η στιλίστικη άθροιση πολιτικών αμφιέσεων δεν ορίζει το ιστορικό και επιχειρησιακό βάθος της νέας, αναγκαίας Αριστεράς. Αυτής που αναπότρεπτα θα επινοηθεί πάνω στην πέτρινη δυσκολία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου