ΟΙ ΠΙΣΙΝΟΙ ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Γιώργος Σουρής  "Περί κώλων"

«Κώλοι πολλοί υπάρχουνε εις το ωραίον φύλον,
με σχήματα διάφορα σε μέγεθος ποικίλον.
Κώλοι χοντροί, κώλοι λεπτοί, κώλοι απαλοί κι αφράτοι,
κώλοι σα ζύμη μαλακοί και κώλαροι τριζάτοι.



Κώλοι σκληροί σαν πέτρινοι και άλλοι λαστιχένιοι,
 κώλοι δροσάτοι, τροφαντοί και κώλοι μαραμένοι.
Κώλοι μεγάλοι σαν βουνά και κώλοι μια χουφτίτσα,
 κώλοι που ‘ χουν κουνήματα και κάνουνε καπρίτσια.

Κώλοι σαν τάβλα επίπεδοι, κι άλλοι ψηλά βαλμένοι,
 κώλοι σαν φράπες τουρλωτοί και κώλοι κρεμασμένοι.
Κώλοι κομψοί, συμμετρικοί και περιποιημένοι
 και κώλοι ασουλούπωτοι, «μπόγοι κακοδεμένοι».

Κώλοι σαν τριαντάφυλλο και κώλοι σαν αχλάδι,
κώλοι που προκαλούν κλοτσιά κι άλλοι που θέλουν χάδι.
Κώλοι σαν αλαβάστρινοι, που μοιάζουν με καθρέφτη,
κώλοι που θέλουν φίλημα κι άλλοι που θέλουν νέφτι.

Κώλοι σπανοί, δασύτριχοι, κώλοι σαν κολλιτσίδες
και κώλοι που στενάζουνε από αιμορροΐδες.
Κώλοι ακριβοί, κώλοι φτηνοί, μονάχα δυο παράδες
και κώλοι που προσφέρονται εις τους κωλομπαράδες.

Κώλοι «τοιούτων», ευτραφείς, μοσχοπουδραρισμένοι,
και κώλοι απλησίαστοι γιατ’ είναι λερωμένοι.
Κώλοι αριστουργήματα, όλο καλλιγραφία
και κώλοι σαν της μυλωνούς την ανορθογραφία.

Κώλοι που σε ζαλίζουνε σαν τους κρυφοκοιτάς
και που σε κάνουνε να λες.. «ή ταν ή επί τας»!
Κώλοι οπού το βλέμμα σου δεν ξεκολλά ευκόλως,
που τους θωρείς όταν περνούν κι αναφωνείς: "Τι κώλος!".
________________

OI KΩΛΟΙ  ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

 
Υπάρχουν κώλοι-συγγραφείς, υπάρχουν και του κώλου οι πολιτικοί
οι μεν αντί να γράφουν αποπατούν, χέζοντες δε οι άλλοι  δημοσίως  είναι ομιλητικοί
κώλοι μεταξύ τους και βρακιά , κωλομπαρεύουν επί χρόνια το λαό
της εξουσίας οι πρώτοι κωλογλείφτες, εξπέρ  οι άλλοι μόνο εις το πλακωτό.  
Στήνουνε κώλο  επί χρόνια, κωλόμποι πρόθυμοι  σ΄όποιον σκατά τους προβάλλει ολημερίς,
κωλοχανεία που το παίζουνε κανάλια και κάθε κωλοσφούγγι που δηλώνει εφημερίς. 
 

Kiss my ass, κυρ- συγγραφέα!

Ο κυρ-συγγραφέας Κωνσταντίνος Μπογδάνος δεν αναφέρεται στο άρθρο. Προς τι λοιπόν η φωτό με τον Θανασάκη-#παραιτηθείτε; Μα  γιατί όπως λέμε στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας: "Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι". Και γιατί το παρακάτω αναφερόμενο "παρεάκι" είναι κάθε μέρα στην εκπομπή του  και παπαρολογεί αντικυβερνητικά με τη μια ή την άλλη αφορμή ... συνήθως ασήμαντη ή "δημιουργημένη"...

Kiss my ass, κυρ- συγγραφέα!

του Lennin Kravitz*

Στην αγαπημένη αυτή χώρα το να είσαι συγγραφέας κινδυνεύει να γίνει συνώνυμο ενός παρανοημένου συντηρητικού, που μπεκροπίνοντας παπαρολογεί σε εφημερίδες, περιοδικά, φειζμπούκια και τουιτέρια, γλείφει κανένα κώλο εξουσιομανούς νούμερου και κουνάει το δάχτυλο στους «ανώριμους ιθαγενείς».

Θα μπορούσαν να είναι απλώς γραφικές φιγούρες, αλλά βρίσκονται μονίμως πρώτο τραπέζι – πίστα στα ελληνικά media. Είναι ομοτράπεζοι των ανθρώπων της εξουσίας, είναι οι ίδιοι με έναν τρόπο εξουσία, έχουν «φίλους» (με την έννοια του φίλου που σιχαίνεσαι να φαντάζεσαι), έχουν τον τρόπο, έχουν πολλά απωθημένα και – ορισμένοι απ’ αυτούς – αν κάτι δεν έχουν είναι ταλέντο.

Η πλέον κλινική περίπτωση, ο άνθρωπος που δεν αγαπάει ούτε τ’ άντερα του, είναι ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, που θεωρεί τον εαυτό του σοβαρό άνθρωπο απλώς και μόνο επειδή αρθρογραφεί στην «Καθημερινή». Του φταίνε οι πρόσφυγες που είναι αγενείς, που φταίνε οι γκέι που είναι φαν του ολοκληρωτισμού, του φταίνε οι αριστεροί γιατί είναι νεάντερνταλ, του φταίνε οι ντομάτες γιατί έχουνε κοτσάνι. Ο τύπος που αγαπάει το ρόλο της στραβωμένης  συμπεθέρας που έχει να δει χαρά στα σκέλια της από τον Ελληνο-ιταλικό πόλεμο και αυτό το θεωρεί πολιτική άποψη.

Η πιο σουρεάλ περίπτωση είναι ο Χρήστος Χωμενίδης που παθαίνει καθ’ εκάστην κρίση μεγαλείου και μιλά, μόνος αυτός, εκεί στο θρόνο του, για το πόσο μικροί και ποταποί είναι οι άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν το πνεύμα του. Ο άνθρωπος που μας λέει ότι δεν έχει συμμετοχή στην ενεργό πολιτική, υμνεί τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, υμνεί τον Κώστα Σημίτη, έγραφε τους λόγους του ΓΑΠ, ήταν στην κεντρική επιτροπή της ΔΗΜΑΡ και μέλος του Δ.Σ. της ΝΕΡΙΤ επί Σαμαρά. Υπερασπίστηκε μέχρι και τον σιχαμένο Λοβέρδο για τη άθλια στάση απέναντι στις οροθετικές και θέλει να τον θεωρούμε αριστερό επειδή …ήταν αριστερός ο παππούς του. Προέβλεψε το ’10 ότι το ’12 η Ελλάδα θα καλπάζει την ώρα που ψηφίζονταν μνημόνια και αυτό το λέει «διαίσθηση». Πολιτική σκέψη 4χρονου και συστημικός κάθε νανοσεκόντ που περνάει.

Ο άρχοντας της τεστοστερόνης είναι σταθερός στις πολιτικές του θέσεις. Ο ζεν πρεμιέ- έχω πάρει τις μισές από σας- Πέτρος Τατσόπουλος καταγγέλει τον ΣΥΡΙΖΑ του οποίου ήταν βουλευτής όταν ήταν πιο αριστερός απ’ ότι είναι σήμερα, ότι είναι πολύ αριστερός ή τουλάχιστον όχι τόσο δεξιός όσο θα ήθελε. Πρεζόνι της δημοσιότητας, μετρ της ασυναρτησίας. Ο Πέτρος Τατσόπουλος κοντεύει να συγκατοικήσει με τον Μπογδάνο, από τις τόσες εμφανίσεις στην εκπομπή του, επέλεξε τον Θόδωρο Πάγκαλο να παρουσιάσει το βιβλίο του και θέλει να μας πείσει ότι είναι σοβαρός άνθρωπος. Είναι άλλωστε κολλητός του άλλου σοβαρού πολιτικού όντος, του Θανάση Χειμωνά.

Δικαιωματικά ο Θανασάκης παίρνει τον τίτλο του πιο ατάλαντου απ’ όλους. Δεν νομίζω ότι του συνέβη ποτέ να έγραψε μια πρόταση, έστω και τριών λέξεων και να την βρήκε κάποιος ενδιαφέρουσα. Έστω και συγγενής του. Κατά τη διάρκεια της σύλληψης του το DNA των ταλαντούχων συγγενών του έτρεξε προς άγνωστη κατεύθυνση. Νεοπασόκος που παλιμπαιδίζει, βρίζει γιατί πιστεύει ότι έτσι δείχνει «άνδρας», νοιώθει προχώ και λίγο μπίτνιγκ όταν μας λέει ότι γαμεί στα μπουρδέλα και πώς τρώει στα MacDonald’s. Ποζεριά που ταιριάζει μόνο σε συμπλεγματικό 16χρονο και ήταν φυσικό να βρει στέγη στη λατρεμένη πασοκάρα.

Και ο άλλος εδώ, ο συγκάτοικος στο site, ξόδεψε λεφτά για μηνύσεις, λες και η ασθένεια «η μαλακία που με δέρνει» θεραπεύεται δικαστικά.

Θα μπορούσε κανείς να μακρύνει τον κατάλογο, γιατί προφανώς τα δείγματα δεν είναι μόνο οι παραπάνω. Θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί και σε αρρωστημένους attention whore που φτιάχουν περσόνα με νουτέλες και υποβιβάζουν τον ακτιβισμό σε ροζ μικροαστικά τσιτάτα με «σπιτάκια», «ανδρούληδες» και άλλα τέτοια που κινδυνεύεις να πάθεις κρίση σακχάρου διαβάζοντάς,τα  αλλά δεν τα λέμε. Θα τα  πούμε τον …Αύγουστο.

Η επιδημία «συγγραφέας με πολιτική άποψη» εξαπλώνεται επικίνδυνα. Είναι ένα κλαμπ ανθρώπων που είναι τελειωμένοι ελιτιστές, με κολλητιλίκια δεξιά κι αριστερά, που δεν είναι δημοσιογράφοι, αλλά αρθρογραφούν, που δεν είναι πολιτικοί, αλλά πολιτεύονται, που δεν θέλουν να δηλώνουν ότι είναι «ένας από μας», αλλά δεν είναι. 

Είναι οι αυλικοί των εξουσιών, οι γελωτοποιοί τους, οι διασκεδαστές τους. Και οι περισσότεροι απ’ αυτούς δεν έχουν εγκλωβιστεί σ’ αυτό το ρόλο. 

Το κάνουν συνειδητά. Γι αυτό και τους σιχαινόμαστε. 

Γι αυτό και το μόνο που έχω να πω είναι: 

Kiss my ass, κυρ- συγγραφέα!

πηγή viewtag.gr