Ιδέα:Gerontakos
*************************
Ανοιχτή επιστολή του ThePressProject προς ανήσυχους πολίτες
SOOC
Υπάρχει πολιτική Ανάσταση;
Το ερώτημα θα το απαντήσουμε όλοι μαζί. Εσείς κι εμείς. Ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον…
Στην ειδησεογραφία των τελευταίων εβδομάδων μπορείτε εύκολα να παρατηρήσετε ότι έχει πάμπολλα δεδομένα, πυκνότατη ροή, συνεχείς παρουσίες ανταποκριτών ένθεν-κακείθεν του Ατλαντικού, αριθμητικά data και αποκλειστικότητες αλλά… ελάχιστη ενημέρωση.
Η κυρίαρχη τάση στα Μέσα Ενημέρωσης - παραδοσιακά και «νέα»- είναι η μεταφορά μιας εικόνας χάους και μάλιστα καθόλου δημιουργικού. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν μοχλός πίεσης για την ελάφρυνση του χρέους, εμφανίζεται ως "μπαμπούλας" από κάποια μέσα, ενώ κάποια άλλα το αναγόρευσαν σε «θύμα υποκλοπών» και έντιμο συνομιλητή. Το πάλαι ποτέ λαομίσητο ζεύγος Μέρκελ-Σόιμπλε παρουσιάζεται πότε ως λογικός διαπραγματευτής και πότε ως απεργαζόμενο νέα σχέδια πτώσης της κυβέρνησης και εξόδου από την Ευρωζώνη. Ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλώντ Γιούνγκερ την Τρίτη «χτυπάει το χέρι στο τραπέζι για την Ελλάδα» και την Τετάρτη η εκπρόσωπος του Μίνα Αντρέεβα δηλώνει ότι είναι «συζητήσιμα» τα προληπτικά μέτρα , εφόσον συμφωνήσουν οι δανειστές.
Και μέσα από αυτή την εικόνα που παραπέμπει σε ένα απόλυτο χάος, με την είδηση του κάθε λεπτού να φτάνει σε σημείο σχεδόν να ακυρώνει εκείνη του προηγούμενου και με τις αντιφάσεις να διαδέχονται η μία την άλλη, ο αναγνώστης, τηλεθεατής ή ακροατής καλείται να… «ενημερωθεί», ενώ οι λεγόμενες «ανώνυμες πηγές» που διαρρέουν κατά το δοκούν πληροφορίες ή και «πληροφορίες», μόνο στην απόλυτη σύγχυση μπορούν να οδηγήσουν.
Όσον αφορά μάλιστα τον τρόπο σερβιρίσματος από τα trailers των τηλεοπτικών δελτίων, με την υποβλητική μουσική υπόκρουση και με τη χρήση βαρύγδουπων τίτλων, («Ανώτατος Αξιωματούχος της Κομισιόν», «Έγκυρη κυβερνητική πηγή», «Ανώτατο στέλεχος του ΔΝΤ» κ.λπ), όχι μόνο δεν κινούνται προς την κατεύθυνση της ενημέρωσης αλλά αντιθέτως προκαλούν τρόμο, πανικό, σύγχυση και τελικά αποθαρρύνουν τον πολίτη, οδηγώντας τον με μαθηματική ακρίβεια στην απογοήτευση και τελικά στην παραίτηση, αφού ο ακατάσχετος βομβαρδισμός πληροφοριών και μάλιστα ασύνδετων μεταξύ τους, δεν καταφέρνει τίποτε περισσότερο από το να μπλοκάρει την κριτική σκέψη. Το θεμελιώδες δηλαδή εκείνο στοιχείο που μετατρέπει τον άνθρωπο από μέρος κάποιας «μάζας» σε συνειδητό πολιτικό υποκείμενο, ικανό να αποτιμήσει τα εκάστοτε δεδομένα και κυρίως να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στις όποιες εξελίξεις ή ,με απλούστερα λόγια, στην ίδια του τη «μοίρα».
Πού βρισκόμαστε;
Το ΔΝΤ είχε δίκιο. Όχι φυσικά στις προβλέψεις του για την ελληνική οικονομία, εκεί οι αποτυχίες του πλέον είναι πασίγνωστες σε Ελλάδα και Ευρώπη. Η συνομιλία όμως μεταξύ Τόμσεν και Βελκουλέσκου, που αποκάλυψε στις αρχές Απριλίου το Wikileaks, είναι η πρώτη φορά που οι πιστωτές της χώρας μίλησαν (άθελα τους) με τη γλώσσα της αλήθειας. Τότε το ΔΝΤ μας είπε τρία πράγματα: Ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση στη διαπραγμάτευση, ότι είναι πιθανό το σενάριο των «δύο μνημονίων» και ότι όσο η συμφωνία καθυστερεί, απλά οι διαπραγματευτές θα λένε πως «υπάρχει πρόοδος».
Ένα μήνα μετά τη διαρροή της συνομιλίας
των δύο κορυφαίων στελεχών του Ταμείου, όλα έχουν επαληθευτεί. Πράγματι
υπάρχουν μεγάλες διαφωνίες μεταξύ κυβέρνησης και θεσμών, που σταδιακά
μειώνονται λόγω του ότι η κυβέρνηση σέρνεται από τον έναν (ταπεινωτικό)
συμβιβασμό στον άλλον. Υπάρχουν διαφωνίες ακόμα και ανάμεσα στους
θεσμούς, από την ήπια αυστηρή γραμμή της Κομισιόν μέχρι τις παράλογες
και προκλητικές απαιτήσεις του ΔΝΤ. Πράγματι πάμε για δύο μνημόνια. Ένα
με τα νέα μέτρα που θα αναγκαστεί να φέρει η κυβέρνηση στη Βουλή (πείτε
το Μνημόνιο 3,5, επικαιροποιημένο Μνημόνιο 3, όπως θέλετε) κι ένα με τα
«προληπτικά» μέτρα, που θα εφαρμοστούν «αν δεν πιάσουμε τους στόχους»
(κάτι που στη μνημονιακή εποχή συμβαίνει σχεδόν πάντα). Μάλιστα δεν
λείπουν και τα σενάρια που θέλουν το ΔΝΤ να αποδέχεται τα αριθμητικά
δεδομένα στα οποία συμφωνούν οι υπόλοιποι «θεσμοί, ακόμη και να
εγκαταλείπει την αξίωση για ελάφρυνση χρέους, επιμένοντας όμως στην λήψη
των πρόσθετων «διαρθρωτικών» μέτρων που είναι και η ουσία των
επιδιώξεών του. Έτσι, ενώ σε γενικές γραμμές γνωρίζουμε πλέον, βάσει
δεδομένων, τους όρους με τους οποίους γίνεται η διαπραγμάτευση, κάθε
πλευρά φροντίζει επιμελώς να υποκρίνεται ότι «υπάρχει πρόοδος».Τι είναι όμως τελικά αυτή η «διαπραγμάτευση»;
Σε όλο αυτό το διάστημα, η διαπραγμάτευση δεν είναι αυτό που φαντάζεται ο απλός πολίτης. Δεν πρόκειται δηλαδή για συζητήσεις με σκοπό τον αμοιβαίο συμβιβασμό Ελλάδας και θεσμών, τακτική για την οποία η εμπειρία του 2015 έχει πολλά να διδάξει. Μπορεί να γίνεται όντως συζήτηση για τα επιμέρους μέτρα (όπως τις επικουρικές συντάξεις ή την αύξηση του ΦΠΑ) αλλά ουσιαστικά, η «διαπραγμάτευση» είναι το χρονικό διάστημα που απαιτείται μέχρι η ελληνική κυβέρνηση να συμφωνήσει στις απαιτήσεις όλων των δανειστών (ο καθένας εκ των οποίων εμφανίζεται με τις δικές του εμμονές). Για του λόγου το αληθές, αναλογιστείτε πώς φτάσαμε από την απλή «αξιολόγηση» του τρίτου μνημονίου, στην υιοθέτηση ενός νέου πακέτου 5,4 δις κι έπειτα στη συζήτηση του «προληπτικού» πακέτου και του μηχανισμού δέσμευσης.
Κι όμως ο πολίτης μοιάζει να μην ξέρει τίποτα, εγκλωβισμένος σε τυποποιημένες δηλώσεις, ελεγχόμενες διαρροές, προσδοκίες για συμφωνία, αλλεπάλληλα Eurogroups και εσωτερική απογοήτευση. Η κυβέρνηση έχει τεράστιες ευθύνες γι αυτό, καθώς υιοθετεί μια τακτική που υποσχόταν να σταματήσει, τις συζητήσεις πίσω από κλειστές πόρτες, χωρίς ο λαός να γνωρίζει τι προτείνουμε εμείς, τι αντιπροτείνουν οι άλλοι, πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο και τι θα συμβεί στο μέλλον. Για μας, αλλά χωρίς εμάς. [.......]
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ=>Ανοιχτή επιστολή του ThePressProject προς ανήσυχους πολίτες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου