Μετά, θ’ αναπαυθώ στους θείους ασφοδελώνες

 
 Bridget Bate Tichenor (1917-1990)
***************************

ΟΝΕΙΡΑΙΤΗΣΙΑ
Ποια περιπατεί γυμνή και ξυπόλυτη
μ’ όλο το ανάστημα της καρυδιάς;
Εξαφνικά γεμίζει το δωμάτιο
με τον πελώριο πλάνητα του ονόματός της.
Ποιαν υποπτεύεσαι πίσω απ’ όλα τα πρόσωπα
στα μόλις και, νυσταγμένα σοκάκια;
Να ’την η ιδιωτική προφητεία, να ’τος ο χρηστός ρυθμός
και τα ταξίδια, σκονισμένα μάτια της.
Σιωπή! κι ακούστε την που εξαγγέλλει πίκρες στα διάστιχα,
στο δέλτα το δειλό του ποταμού των επιθέτων.
Έτσι να υφαίνεται, φυτό που ηλιοβολά,
κι αχ! η αλογάριαστη περιουσία της μορφής της.
ΠΟΙΑ ΗΤΟ, Ι
Πώς λάμπει μες στην άπειρη έκταση της άμμου
ένα άστρο μελιχρό ως τερπνό μαργαριτάρι,
ή πώς καρπίζει ένα χωράφι ως σπαρθή χάμου
μ’ έναν και μόνο ταπεινό σπόρο από στάρι,
έτσι μια στάλα απ’ το έλεός σου είν’ όλη η χάρη.
ΠΟΙΑ ΗΤΟ, ΙΙ
Πώς νήπιο που άκουσεν το τέλος ιστορίας
γέρνει γλυκά κι όλο τον ύπνο συλλαβίζει;
ή πώς φερμένος από τόπους εξορίας,
γέροντας πια, νοιώθει το μάτι να ραγίζη;
έτσι με δάκρυ κι ύπνο η πίκρα μου σ’ αθροίζει.
  **********************
 ΗΛΙΑΣ ΛΑΓΙΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΣ

Ξυπνώ ποθώντας τον ευλογημένο στίχο,
σπάσαν τα νεύρα μου να κυνηγώ την ρίμα·
σκληρό να παίρνω σβάρνα κάθε οικείο μου μνήμα,
να κλέβω τους νεκρούς, να τους αλλάζω σ’ ήχο.
*
Πόσο ευσυνείδητος! Αν κι άρρωστος (και βήχω),
μετρώ λογάριθμους και τονική στο ποίημα·
ζυγίζω στο, ποτέ βραχέα, μακρά στο, κρίμα·
ανισοσυλλαβίες παλεύουν ν’ αποτύχω.
* 
Μα θα φκιαχτή το γαμημένο το σονέττο·
κι ανταμοιβή μου η αθανασία κι ένα μπουκέττο
ευώδεις κρίνοι, από τα χέρια της Καλής μου.
 *
Μετά, θ’ αναπαυθώ στους θείους ασφοδελώνες
μ’ όλους τους μείζονας ποιητές· κι οι Παταγόνες
θα προσκυνούν τα ελληνικά της ποιητικής μου.

Τ

Ηλίας Λάγιος (1958-2005): Το βιβλίο της Μαριάννας (Ίκαρος, 1993) 

Tον θυμάμαι σαν σήμερα στο βιβλιοπωλείο Παρουσία, του Bασίλη Xατζηιακώβου. Eίχε ένα βλέμμα φευγάτο και μαζί επίγειο. Παρών στον κόσμο και στους πόνους του αλλά και με ματιά μυστικού στην αποτύπωσή του. Στα δώδεκά του δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα και όπως μας θυμίζει η Όλγα Σελλά πάλεψε διαρκώς με τις λέξεις. «Mια λέξη αναστενάζει μια σημασία. Kι αντέχει, όμως. / τις περισσότερες. Δύο λέξεις συνιστούν απλώς αριθμό. / Tρεις λέξεις ανταποδίδουν ένα σίγουρο ερωτηματικό. Oι τέσσερις/ συνθέτουν το μάργαρο της πλάνης. Στις πέντε κοντοστέκεσαι.»

 O Λάγιος γεννημένος το 1958, αναχώρησε από αυτόν τον κόσμο τον Oκτώβριο του 2005, πέφτοντας από ψηλά για να ανέβει στον ουρανό.

Πηγή:  https://ardalion.wordpress.com/2009/01/13/lagio/