Μια ταινία μικρού μήκους "ιδιαίτερη": σχέδια του Φεντερίκο Φελίνι που μετατράπηκαν σε κινούμενα σχέδια από τον Ρώσο σκηνοθέτη Α Khrzhanovskij
Παράλληλα με αριστουργήματα όπως το Amarcord (1973), La Strada (1954) και, φυσικά, το La Dolce Vita (1960), προβλήθηκε, με την άδεια του Ιδρύματος Φεντερίκο Φελίνι στο Ρίμινι, μια ενδιαφέρουσα και ελάχιστα γνωστη μικρού μήκους ταινία, το Μακρύ ταξίδι (1997), σε σκηνοθεσία του σκηνοθέτη Αντρέι ρωσική Khrzhanovskij.
Σχέδια αυτού του είδους έκανε ο σκηνοθέτης κατά εκατοντάδες, και όχι μόνο για να κάνουν να διασκεδάζουν οι ηθοποιοί κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Το σχέδιο ήταν για τον μεγάλο καλλιτέχνη μία μανία σχεδόν ψυχαναγκαστική.
Ο Φελίνι ξεκίνησε να σχεδιάζει στην ηλικία των δεκαπέντε χρόνων και δεν σταμάτησε ποτέ. Στα σκίτσα του αναμειγνύονταν θέματα ερωτισμού, παιδικής ηλικίας και θαύματος. Τα ίδια θέματα θα διαπραγματευόταν στις ταινίες του . Όταν ήταν παιδί δε φανταζόταν πως θα γινόταν ο σκηνοθέτης, ήταν όμως πεπεισμένος ότι θα γινόταν ζωγράφος.
Ως πετυχημένος πλέον στο χώρο του κινηματογράφου θεωρούσε ως μεγαλύτερο κομπλιμέντο τον χαρακτηρισμό του ως εικονογράφο σκηνοθέτης.
Ίσως δεν είναι ευρέως γνωστό ότι ο Γκορ Βιντάλ, ο Αμερικανός συγγραφέας και αυθεντία του κινηματογράφου, τον θεωρούσε ως ένα μεγάλο "καλλιτέχνη-ζωγράφο», φτάνοντας στο σημείο να χαρακτηρίζει την κινηματογραφική του παραγωγή "μοναδική γκαλερί τέχνης."
Παράλληλα με αριστουργήματα όπως το Amarcord (1973), La Strada (1954) και, φυσικά, το La Dolce Vita (1960), προβλήθηκε, με την άδεια του Ιδρύματος Φεντερίκο Φελίνι στο Ρίμινι, μια ενδιαφέρουσα και ελάχιστα γνωστη μικρού μήκους ταινία, το Μακρύ ταξίδι (1997), σε σκηνοθεσία του σκηνοθέτη Αντρέι ρωσική Khrzhanovskij.
Σχέδια αυτού του είδους έκανε ο σκηνοθέτης κατά εκατοντάδες, και όχι μόνο για να κάνουν να διασκεδάζουν οι ηθοποιοί κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Το σχέδιο ήταν για τον μεγάλο καλλιτέχνη μία μανία σχεδόν ψυχαναγκαστική.
Ο Φελίνι ξεκίνησε να σχεδιάζει στην ηλικία των δεκαπέντε χρόνων και δεν σταμάτησε ποτέ. Στα σκίτσα του αναμειγνύονταν θέματα ερωτισμού, παιδικής ηλικίας και θαύματος. Τα ίδια θέματα θα διαπραγματευόταν στις ταινίες του . Όταν ήταν παιδί δε φανταζόταν πως θα γινόταν ο σκηνοθέτης, ήταν όμως πεπεισμένος ότι θα γινόταν ζωγράφος.
Ως πετυχημένος πλέον στο χώρο του κινηματογράφου θεωρούσε ως μεγαλύτερο κομπλιμέντο τον χαρακτηρισμό του ως εικονογράφο σκηνοθέτης.
Ίσως δεν είναι ευρέως γνωστό ότι ο Γκορ Βιντάλ, ο Αμερικανός συγγραφέας και αυθεντία του κινηματογράφου, τον θεωρούσε ως ένα μεγάλο "καλλιτέχνη-ζωγράφο», φτάνοντας στο σημείο να χαρακτηρίζει την κινηματογραφική του παραγωγή "μοναδική γκαλερί τέχνης."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου