Πώς τα μέλη της Gestapo γλίτωσαν από τον νόμο και συνέχισαν την καριέρα τους μετά τον πόλεμο
Σύμφωνα με δημοσίευμα της Daily Mail, οι περισσότεροι αστυνομικοί των Ναζί,
οι οποίοι προέβησαν σε μερικά από τα πιο φρικτά εγκλήματα του Δευτέρου
Παγκοσμίου Πολέμου, είχαν πολύ διαφορετικές ζωές από αυτές που
πιστεύαμε.
Όπως αποκαλύπτουν τα έγγραφα που επικαλείται η βρετανική εφημερίδα, οι συγκεκριμένοι άνδρες δεν ήταν φτωχοί, αγράμματοι και με αδύναμη προσωπικότητα. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι ήταν δικηγόροι, κατείχαν διδακτορικά διπλώματα, είχαν επαφές με την υψηλή κοινωνία και συνέχισαν τις καριέρες τους μετά το τέλος του πολέμου.
Όπως αναφέρει ο συγγραφέας Frank McDonough, τα γραφεία των υψηλόβαθμων στελεχών της Gestapo θύμιζαν περισσότερο πανεπιστημιακές αίθουσες διδασκαλίας, παρά αίθουσα ενός εξαθλιωμένου αστυνομικού τμήματος. Ο McDonough έχει κάνει ενδελεχή έρευνα στα αρχεία που βρέθηκαν στο Ντίσελντορφ και υποστηρίζει πως τα ενεργά μέλη της Gestapo δεν ξεπερνούσαν τους 16.000. Βέβαια, την ίδια στιγμή το έργο τους στηριζόταν στους εθελοντές πληροφοριοδότες.
Μπορεί τα μέλη της Gestapo να ανήκαν στην υψηλή κοινωνία, όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν χρησιμοποιούσαν βίαιες μεθόδους για να ανακρίνουν και να τιμωρήσουν όσους ανήκαν στις πληθυσμιακές ομάδες τις οποίες είχε στοχοποιήσει η Ναζιστική Γερμανία. Σύμφωνα με την έρευνα του συγγραφέα, οι άνδρες της Gestapo ξερίζωναν νύχια, πίεζαν τους όρχεις των ανδρών και χτυπούσαν τους ανθρώπους μέχρι θανάτου.
Μετά την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ένας νόμος που επέτρεπε στους Ναζί να κάνουν αίτηση για επαγγελματική επανένταξη, βοήθησε πολλά μέλη της Gestapo να συνεχίσουν τις δουλειές τους, παρόλο που υπήρχε πρόβλεψη που τους απέκλειε από αυτή την βοήθεια. Ακόμα και αυτοί που δεν έκαναν κάποια αίτηση, δεν δυσκολεύτηκαν να επιστρέψουν στις υψηλόβαθμες θέσεις τους ή να συνταξιοδοτηθούν με πολύ καλές απολαβές. Τα εγκλήματα που έκαναν πολλοί από αυτούς εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας και ελάχιστοι τιμωρήθηκαν από τον νόμο για τις πράξεις τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι Waldemar Eisfeld και Heinrich Lorenz.
Όπως αποκαλύπτουν τα έγγραφα που επικαλείται η βρετανική εφημερίδα, οι συγκεκριμένοι άνδρες δεν ήταν φτωχοί, αγράμματοι και με αδύναμη προσωπικότητα. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι ήταν δικηγόροι, κατείχαν διδακτορικά διπλώματα, είχαν επαφές με την υψηλή κοινωνία και συνέχισαν τις καριέρες τους μετά το τέλος του πολέμου.
Όπως αναφέρει ο συγγραφέας Frank McDonough, τα γραφεία των υψηλόβαθμων στελεχών της Gestapo θύμιζαν περισσότερο πανεπιστημιακές αίθουσες διδασκαλίας, παρά αίθουσα ενός εξαθλιωμένου αστυνομικού τμήματος. Ο McDonough έχει κάνει ενδελεχή έρευνα στα αρχεία που βρέθηκαν στο Ντίσελντορφ και υποστηρίζει πως τα ενεργά μέλη της Gestapo δεν ξεπερνούσαν τους 16.000. Βέβαια, την ίδια στιγμή το έργο τους στηριζόταν στους εθελοντές πληροφοριοδότες.
Μπορεί τα μέλη της Gestapo να ανήκαν στην υψηλή κοινωνία, όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν χρησιμοποιούσαν βίαιες μεθόδους για να ανακρίνουν και να τιμωρήσουν όσους ανήκαν στις πληθυσμιακές ομάδες τις οποίες είχε στοχοποιήσει η Ναζιστική Γερμανία. Σύμφωνα με την έρευνα του συγγραφέα, οι άνδρες της Gestapo ξερίζωναν νύχια, πίεζαν τους όρχεις των ανδρών και χτυπούσαν τους ανθρώπους μέχρι θανάτου.
Μετά την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ένας νόμος που επέτρεπε στους Ναζί να κάνουν αίτηση για επαγγελματική επανένταξη, βοήθησε πολλά μέλη της Gestapo να συνεχίσουν τις δουλειές τους, παρόλο που υπήρχε πρόβλεψη που τους απέκλειε από αυτή την βοήθεια. Ακόμα και αυτοί που δεν έκαναν κάποια αίτηση, δεν δυσκολεύτηκαν να επιστρέψουν στις υψηλόβαθμες θέσεις τους ή να συνταξιοδοτηθούν με πολύ καλές απολαβές. Τα εγκλήματα που έκαναν πολλοί από αυτούς εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας και ελάχιστοι τιμωρήθηκαν από τον νόμο για τις πράξεις τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι Waldemar Eisfeld και Heinrich Lorenz.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου