ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Η Ιστορία σε κίνηση
Πηγή: H Kaθημερινή, 11.8.15
Στην ιστορία της ανθρωπότητας, τα τείχη
που προστάτευαν τις πόλεις δεν κατάφερναν ποτέ να αναχαιτίσουν μέχρι
τέλους όσους αποφασισμένους τα πολιορκούσαν. Το πρώτο κύμα έσπαγε πάνω
τους, το δεύτερο επίσης, μπορεί και το τρίτο. Οταν όμως είχαμε να
κάνουμε με μία από τις ακάθεκτες, σαρωτικές μεταναστεύσεις λαών,
υπαγορευμένες από την αμείλικτη ανάγκη επιβίωσης παρά από κατακτητικές
φιλοδοξίες, τα κύματα δεν σταματούσαν ποτέ. Και τώρα, η δεινή ανάγκη
οργανώνει την απόδραση όσων δεν έχουν να χάσουν παρά τη ζωή τους στις
χώρες της Ασίας και της Αφρικής όπου βασιλεύουν η ανελευθερία, η φτώχεια
και ο πόλεμος, σαν αυτοφυή «προϊόντα» ή μετά τη σπορά των Δυτικών, που
διευρύνουν τις ζώνες επιρροής τους πειραματιζόμενοι εις βάρος λαών και
πολιτισμών.
Και τώρα, αυτό που μετακινείται δεν είναι κάποιοι πληθυσμοί κατατρεγμένων, αλλά η ίδια η Ιστορία. Και η κίνηση της Ιστορίας δεν ανακόπτεται όσοι φράχτες κι αν υψωθούν, όσα τείχη κι αν χτιστούν, σαν αυτά που χτίζει η Ουγγαρία στα σύνορα με τη Σερβία ή σαν αυτά που ονειρεύεται ο βαθιά αντιδραστικός κροίσος Ντόναλντ Τραμπ, υποψήφιος για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών, στα σύνoρα των ΗΠΑ με το Μεξικό. Οσο για τη σήραγγα της Μάγχης, πιστεύουν στ’ αλήθεια οι Βρετανοί ότι αν βρεθούν στο Καλαί όχι πέντε αλλά πενήντα χιλιάδες πρόσφυγες αποφασισμένοι να περάσουν, θα εμποδιστούν από τη θέα των αστυνομικών ή από τα όπλα τους; Εχουν πάντως ιδιαίτερη σημασία εδώ όσα γράφουν οι New York Times: «Οι κάτοικοι της Μυτιλήνης ανταποκρίθηκαν με γενναιοδωρία, προσφέροντας στους πρόσφυγες γεύματα, κουβέρτες και ρουχισμό. Η ανταπόκρισή τους θα έπρεπε να κάνει άλλους στην Ευρώπη να αισθάνονται ντροπή, ιδιαίτερα τη βρετανική κυβέρνηση, που πανικοβάλλεται μπροστά στην προοπτική να διασχίσουν τη Μάγχη μόλις 3.000 μετανάστες που βρίσκονται στο Καλαί».
Μέχρι στιγμής, παρ’ όλες τις συσκέψεις, η στάση της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης στο προσφυγικό πρόβλημα συνοψίζεται διά της γνωστής παροιμίας, στη σεμνότυφη έστω εκδοχή της: «Μακριά από το σπίτι μας κι ας είναι και στου γείτονα». Θαρρείς και δεν είναι σύνορα της Ε.Ε., όπως ορίζουν τα κιτάπια της, τα προς Νότον σύνορα της Ιταλίας και τα προς Ανατολάς σύνορα της Ελλάδας.
Μέχρι στιγμής επίσης, κι αν εξαιρέσουμε τους προσφυγοφαγικούς κρωγμούς της «Χ.Α.» εδώ και της Λέγκας του Βορρά στην Ιταλία (με τους οποίους συντονίζονται οι υλακές των ακροδεξιών στις βόρειες χώρες), οι πολίτες της Ελλάδας και της Ιταλίας δείχνουν με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη τους. Ειδικά στη χώρα μας, βαριά πληγωμένη από την κρίση και έτοιμη να υποστεί και τα νέα πλήγματα των λίαν φιλέταιρων συνευρωπαίων μας, η αλληλεγγύη της κοινωνίας κάθε νησιού, αλλά και η ουμανιστική στάση του αθηναϊκού πληθυσμού, καλύπτουν τα κάθε άλλο παρά μικρά κενά που αφήνουν η οικονομική αδυναμία του κράτους και η απρονοησία της κυβέρνησης, η οποία θα έπρεπε να έχει αναζητήσει πολύ νωρίτερα τα σχετικά ευρωπαϊκά κονδύλια· όσο γλίσχρα κι αν είναι, για την τωρινή Ελλάδα φαντάζουν τεράστια.
Και τώρα, αυτό που μετακινείται δεν είναι κάποιοι πληθυσμοί κατατρεγμένων, αλλά η ίδια η Ιστορία. Και η κίνηση της Ιστορίας δεν ανακόπτεται όσοι φράχτες κι αν υψωθούν, όσα τείχη κι αν χτιστούν, σαν αυτά που χτίζει η Ουγγαρία στα σύνορα με τη Σερβία ή σαν αυτά που ονειρεύεται ο βαθιά αντιδραστικός κροίσος Ντόναλντ Τραμπ, υποψήφιος για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών, στα σύνoρα των ΗΠΑ με το Μεξικό. Οσο για τη σήραγγα της Μάγχης, πιστεύουν στ’ αλήθεια οι Βρετανοί ότι αν βρεθούν στο Καλαί όχι πέντε αλλά πενήντα χιλιάδες πρόσφυγες αποφασισμένοι να περάσουν, θα εμποδιστούν από τη θέα των αστυνομικών ή από τα όπλα τους; Εχουν πάντως ιδιαίτερη σημασία εδώ όσα γράφουν οι New York Times: «Οι κάτοικοι της Μυτιλήνης ανταποκρίθηκαν με γενναιοδωρία, προσφέροντας στους πρόσφυγες γεύματα, κουβέρτες και ρουχισμό. Η ανταπόκρισή τους θα έπρεπε να κάνει άλλους στην Ευρώπη να αισθάνονται ντροπή, ιδιαίτερα τη βρετανική κυβέρνηση, που πανικοβάλλεται μπροστά στην προοπτική να διασχίσουν τη Μάγχη μόλις 3.000 μετανάστες που βρίσκονται στο Καλαί».
Μέχρι στιγμής, παρ’ όλες τις συσκέψεις, η στάση της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης στο προσφυγικό πρόβλημα συνοψίζεται διά της γνωστής παροιμίας, στη σεμνότυφη έστω εκδοχή της: «Μακριά από το σπίτι μας κι ας είναι και στου γείτονα». Θαρρείς και δεν είναι σύνορα της Ε.Ε., όπως ορίζουν τα κιτάπια της, τα προς Νότον σύνορα της Ιταλίας και τα προς Ανατολάς σύνορα της Ελλάδας.
Μέχρι στιγμής επίσης, κι αν εξαιρέσουμε τους προσφυγοφαγικούς κρωγμούς της «Χ.Α.» εδώ και της Λέγκας του Βορρά στην Ιταλία (με τους οποίους συντονίζονται οι υλακές των ακροδεξιών στις βόρειες χώρες), οι πολίτες της Ελλάδας και της Ιταλίας δείχνουν με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη τους. Ειδικά στη χώρα μας, βαριά πληγωμένη από την κρίση και έτοιμη να υποστεί και τα νέα πλήγματα των λίαν φιλέταιρων συνευρωπαίων μας, η αλληλεγγύη της κοινωνίας κάθε νησιού, αλλά και η ουμανιστική στάση του αθηναϊκού πληθυσμού, καλύπτουν τα κάθε άλλο παρά μικρά κενά που αφήνουν η οικονομική αδυναμία του κράτους και η απρονοησία της κυβέρνησης, η οποία θα έπρεπε να έχει αναζητήσει πολύ νωρίτερα τα σχετικά ευρωπαϊκά κονδύλια· όσο γλίσχρα κι αν είναι, για την τωρινή Ελλάδα φαντάζουν τεράστια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου