Γιατί οι γαστριμαργικές συνήθειες των ανθρώπων ποικίλλουν τόσο πολύ; Γιατί οι Δυτικοί σιχαίνονται το κρέας του σκύλου; Γιατί οι Εβραίοι και οι Μουσουλμάνοι δεν τρώνε το χοιρινό; Γιατί οι Ιουδαϊστές σέβονται τις αγελάδες και οι Ανατολίτες δεν πίνουν το γάλα;
Αν έχετε γεννηθεί και μεγαλώσει στις Η.Π.Α., τείνετε να αποκτήσετε ορισμένα αμερικάνικα διαιτητικά γνωρίσματα. Μαθαίνετε να απολαμβάνετε το βοδινό και το χοιρινό αλλά όχι κατσίκες ή άλογα, νύμφες εντόμων ή ακρίδες. Και οπωσδήποτε δε σας αρέσει ο ποντικός στιφάδο! Κι όμως, το αλογίσιο κρέας προσελκύει τους Γάλλους και τους Βέλγους, ενώ στους πιο πολλούς μεσογειακούς λαούς αρέσει το κατσικίσιο κρέας. Συχνά νύμφες εντόμων και ακρίδες θεωρούνται μεζέδες.
Οι αρχαίοι Ρωμαίοι, απέναντι στην ποικιλία των συνηθειών διατροφής στην εκτεταμένη αυτοκρατορία τους, αδιαφόρησαν και επέμειναν στους αγαπημένους τους ζωμούς από ψάρια. «Περί ορέξεως ουδείς λόγος», έλεγαν...
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ
**********************
Γιατί δεν τρώμε τα σκυλιά; Διατροφικά ταμπού και μύθοι
2015 Αυγούστου 9
του Γελωτοποιού
Η Πέρλα ήταν ένα ημίαιμο κοπριτάκι, με
διαλυμμένο το πίσω πέλμα. Μας την έφεραν πριν έξι μήνες. Στην αρχή δεν
τη συμπάθησα. Προτιμούσα τις γάτες -παρότι δεν είχα ποτέ σκύλο, για να
ξέρω τη διαφορά.
Τώρα, κάθε φορά που βγαίνω απ” το σπίτι
βάζει τη μουσούδα της ανάμεσα στα κάγκελα και με παρακολουθεί να φεύγω
(μοιάζει, έτσι όπως είναι λευκή, με τον Μπάστερ Κήτον πίσω απ” τα
κάγκελα). Όταν γυρίζω είναι ακόμα εκεί και τρέχει στην πόρτα για να με
υποδεχτεί.
Με ακολουθεί όλη μέρα στο σπίτι κι όποτε
κάθομαι έρχεται και με σκουντάει για να τη χαϊδέψω. Με κοιτάζει στα
μάτια μ” εκείνο το πασίγνωστο θλιμμένο βλέμμα των σκύλων -και των
κλόουν.
Όλοι την αισθανόμαστε ως μέλος της οικογένειας. Πώς θα μπορούσαμε να τη φάμε;
~~~
Στον δυτικό κόσμο το να φας έναν σκύλο ή
μια γάτα φαντάζει αποτρόπαιο, εγκληματικό -ίσως να είναι και ποινικό
αδίκημα. Γιατί συμβαίνει αυτό, αφού ως κρεατοφάγοι τρώμε όλα τα άλλα ζώα;
Η πρώτη σκέψη είναι πως τα κατοικίδια
δεν τα τρώμε επειδή συνδεόμαστε μαζί τους, ζούμε μαζί τους, τα νιώθουμε
«μέλη της οικογένειας».
Κάποιος πιο κυνικός ίσως να σκεφτεί ότι
οι σκύλοι δεν τρώγονται, καθότι σαρκοφάγα, ότι το κρέας τους θα είναι
σκληρό και άνοστο, αχώνευτο, ίσως και επικίνδυνο.
Κάποιος τρίτος θα πει ότι τα σκυλάκια και οι γατούλες είναι χαριτωμένα ζώα (ζωάκια).
Κι ο τελευταίος θα υποστηρίξει ότι «πολύ
απλά» αυτό δεν είναι στην κουλτούρα μας, λες και η «κουλτούρα» είναι
ένας αμετάβλητος νόμος που γράφτηκε σε πέτρινες διαθήκες απ” τους
φιλόσοφους, τους βασιλείς και τους ιερείς.
Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Δεν τρώμε τους σκύλους, πολύ απλά, επειδή έχουμε πιο κατάλληλα ζώα να φάμε.
~~~
Ας το πάρουμε αντίστροφα, ξεκινώντας απ” την κουλτούρα.
Ο πολιτισμός κάθε τόπου, κάθε λαού,
διαμορφώνεται και εξελίσσεται διαρκώς. Ακόμα και το ύψιστο διατροφικό
ταμπού, η ανθρωποφαγία, δεν είναι μια σταθερή προαιώνια αρχή, κάτι που
απαγορεύεται παντού και πάντα. (Αλλά στην ανθρωποφαγία θα αναφερθούμε σε
επόμενο κείμενο).
Η φασολάδα θεωρείτο το «εθνικό φαγητό»
των Ελλήνων, όπως οι πατάτες των Ιρλανδών. Όμως, τι παράξενο, τα φασόλια
και οι πατάτες ήρθαν απ” τον Νέο Κόσμο, μετά τη γενοκτονία του 1492 (Η μεγαλύτερη γενοκτονία στην ιστορία της ανθρωπότητας http://sanejoker.info/2015/05/genocide-of-new-world.html)
Τα φασόλια είναι καλή πηγή φυσικών
πρωτεϊνών, το κρέας των φτωχών. Όμως απ” τη στιγμή που η παραγωγή
κρέατος εκβιομηχανίστηκε και έγινε φτηνό, τα φασόλια έπαψαν να είναι το
εθνικό μας φαγητό.
Οι διατροφικές μας συνήθειες άλλαξαν.
Τρώμε πιο συχνά κοτόπουλο, χοιρινό και βοδινό, παρά φασόλια. Αλλά δεν
τρώμε σκυλιά. Μήπως επειδή είναι χαριτωμένα;
~~~
Ο όρος «χαριτωμένος» είναι ασφαλώς
υποκειμενικός. Κατά τη γνώμη μου ένα κουνελάκι, που μοιάζει με λούτρινο
ζωάκι (παραβλέποντας ότι τρώει τα περιττώματα του), είναι απείρως πιο
χαριτωμένο. Όμως το κάνουμε στιφάδο.
Τα κατσικάκια είναι εξίσου χαριτωμένα, έτσι όπως χοροπηδούν στους αγρούς. Όμως τα κάνουμε φρικασέ.
Τα γουρουνάκια, τα μοσχαράκια, είναι κι αυτά πολύ όμορφα, χαριτωμένα, ζώα. Τα κάνουμε μπριζόλες.
Και τι να πει κανείς για το περήφανο
άτι, που στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ δεν το προτιμούν, αλλά στη δυτική
Ευρώπη δεν το περιφρονούν -ας μην αναφερθούμε στους σουηδικούς κεφτέδες.
Τρώμε ελάφια (Μπάμπι) και περιστέρια
(Άγιο Πνεύμα). Έχω ακούσει από παλιότερους τις γαστριμαργικές τους
περιπέτειες, όταν έφαγαν χελώνα ή σκατζόχοιρο (μοιάζει στη γεύση με
μικρό γουρούνι, έτσι μου είπαν).
Όμως σκυλιά και γάτες δεν τρώμε, πέρα από περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, όπου η πείνα μας οδηγεί σε διατροφικές «διαστροφές».
~~~
Ο Ψαθάς, στα χρονογραφήματα του απ” την
Κατοχή, αναφέρει περιπτώσεις όπου οι γάτες είχαν εξοντωθεί στις
γειτονιές -μετά τα πιο εύκολα θηράματα, τους πιστούς σκύλους.
Κάποιος δικαστής είχε ως κατηγορούμενο
έναν άνθρωπο που δεν είχε αφήσει γάτα για γάτα -και πιθανότατα πουλούσε
μέρος του κρέατος.
«Τι να κάνω, κύριε δικαστά», απολογήθηκε εκείνος. «Τα παιδιά μου πεινούσαν. Τις γάτες θα λυπηθώ;»
«Κι ετρώγατε γάτες;»
«Τι να κάνουμε, κύριε δικαστά. Ό,τι βρίσκαμε το τρώγαμε.»
Ο δικαστής έκανε μια παύση και μετά ρώτησε, χαμηλόφωνα:
«Και πώς είναι;»
«Πώς είναι τι;»
«Το κρέας της γάτας.»
«Σαν κουνέλι, κύριε δικαστά.»
Αθωώθηκε.
Στην Κατοχή πέρα απ” τα κατοικίδια μεγάλη πέραση είχαν οι γάιδαροι. Η κουλτούρα, ο πολιτισμός είναι ελαστικός.[............]
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΕΔΩ :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου