Facebook/Σχολιάκι 60.
(Μετά πάσης ειλικρίνειας…)
(12/7/2013)
Το σπίτι μου
Το τοπίο του σπιτιού μου είναι πολιορκημένο από
cd, δίσκους βινυλίου, βιβλιοθήκες, και χιλιάδες παρτιτούρες από το κιθαριστικό
ρεπερτόριο! Ευτυχώς έχει παράθυρα και μπαλκονόπορτες και αερίζεται συνεχώς,
ώστε να μην απλώνεται η μυρωδιά του χαρτιού που παλιώνει από τον χρόνο…
Πολλά από τα βιβλία, τους δίσκους και τα cd, τα
διαβάζω και τα ακούω πλέον αραιά, λόγω έλλειψης χρόνου. Με έχουν εξυπηρετήσει
επαγγελματικά, εξαιτίας τής ενασχόλησής μου με το ραδιόφωνο επί δεκαετίες, και
ήταν απαραίτητο να έχω έναν καλό δισκογραφικό εξοπλισμό, και για το λόγο πως
ασχολούμαι επαγγελματικά με το ελληνικό τραγούδι, που με οδηγεί στην ανάγκη να
είμαι ενημερωμένος ως προς το ρεπερτόριό του και τη βιβλιογραφία γύρω από τη
μουσική. Με λίγα λόγια, είμαι «πλούσιος» ως προς αυτά και απένταρος ως προς τα
άλλα… Δεν παραπονιέμαι, για να μην θεωρηθώ αχάριστος ως προς τα υπάρχοντα της
ζωής μου. Όλα αυτά για να τα αποκτήσω, χρειάστηκε να ξοδέψω ό,τι χρήμα έβγαζα,
ακόμα και σε περιόδους δύσκολες και στείρες, και μαζί με τη συντρόφισσά μου
κοπιάσαμε για να τα αποκτήσουμε. Μάζευα χρήματα για να πάρω την τάδε σειρά
δίσκων, τα μουσικά βιβλία με σουίτες, έργα, μεθόδους, μελέτες και ό,τι
καινούργια έκδοση κυκλοφορούσε. Έτσι, ήδη μέσα στη δεκαετία του ’80, είχα
συλλέξει ένα μεγάλο μέρος αυτού τού αρχείου, ξοδεύοντας στο σύνολό του αμέτρητο
χρήμα, ύστερα από ανυπολόγιστες ώρες εργασίας…
Τώρα που μεγαλώνω, όλο αυτό το οικοδόμημα με
κρατάει συναισθηματικά και μου θυμίζει περιόδους από τη ζωή μου στην Ελλάδα,
στην Ιταλία (επτά περίπου χρόνια) και ξανά στην Ελλάδα. Δεν τολμώ να σκεφτώ να
πετάξω βιβλία ή δίσκους! Το θεωρώ ιεροσυλία, αλλά και πάλι διστάζω να ξεχωρίσω
κάποια βιβλία που δεν μου χρειάζονται πλέον, για να τα στείλω σε κάποια
βιβλιοθήκη.
Τα παιδιά μου μού λένε συχνά: «Απαλλάξου γιατί θα
πνιγείς».
Ας το πω έξω απ’ τα δόντια: είμαι αιχμάλωτος όλου
αυτού του υλικού! Τώρα διαθέτω και πολλά cd που περιέχουν εκατοντάδες
παρτιτούρες το καθένα σε mp3 μορφή, πολλές από αυτές μάλιστα κατέχουν μεγάλο
χώρο τού σπιτιού ως έντυπες εκδόσεις, αλλά δεν συζητάω το ενδεχόμενο να πετάξω
τόσες σελίδες για να αποκτήσω περισσότερο χώρο, στο ίδιο μου το σπίτι…
Πολλές φορές ακούω για τους πιτσιρικάδες που
τελειώνουν τις τάξεις Γυμνασίου-Λυκείου και το… γλεντάνε καίγοντας τα βιβλία
της χρονιάς!!! Ανατριχιάζω και μόνο με τη σκέψη πως το Σύστημα (και οι
οικογένειες) συμβάλουν σε μια τέτοια τρομοκρατική και παράλογη συνήθεια-θεσμό.
Δεν μπορώ να πετάξω χαρτάκι από τις σημειώσεις
μου και νιώθω πως ίσως όλο αυτό να είναι μια νοσηρή, σε λανθάνουσα μορφή,
κατάστασή μου, σήμερα, που οι ηλεκτρονικές αρχειοθετήσεις λύνουν προβλήματα
χώρου και χρόνου.
Είμαι αμετανόητος λοιπόν. Ίσως γιατί η
«περιουσία» μου είναι η ίδια η μνήμη τής ζωής μου. Πόσο μπορώ να την αρνηθώ και
πόσο να την… προδώσω σκορπίζοντάς την στους πέντε ανέμους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου