Από το Κάνιστρο της Ποίησης

                                           ΠΡΩΙΝΑ ΜΕ ΟΥΙΣΚΥ

Είχε ένα αόρατο κόσμημα στο στήθος ,
καθώς ερχόταν προς εσένα, ελαφρά μεθυσμένος.
Μια θάλασσα λυκίσκων και αραβοσίτων, έπαιζε τραμπάλα στο μυαλό του
κι από τα SINE QUA NON του είχε χωρίσει από τραπέζης και κοίτης
Ένας πολυπρόσωπος εισπράκτωρ επιστροφών φόρου υπήρξε
ένας ταραξίας της επανίδρυσης των σημασιών - άκουσον, άκουσον
τον άφησαν ελεύθερο με περιοριστικούς όρους.
Δεν θα μπορεί δηλαδή να διασχίζει τις διχοτομημένες περιοχές των κορασίδων
να σπέρνει παπαρούνες στα χείλη τους
να απομυζά εντοκισμένα κεφάλαια τρίτων και τον ρώτησες:
"Θα έχουμε ουράνια τόξα στους ουρανούς μας;
θα αποκτήσουμε πλούτη και ομορφιά;"
θα είναι τα παιδιά μας αγκάθια ή ρόδα;
Ερχόταν προς εσένα σαν ένα οπτικό MARSH MALLOW
το χειροπιαστό ισοδύναμο της βουλιμικής αδικίας των φάρων.
Του είχαν αφαιρέσει τα προσκυνητάρια του σώματος
Εσύ όμως είχες σκοπό την επανεγκατάστασή τους.
Κι αμέσως μετά έσβησε. Γιατί;
Υπήρξες κι εσύ μια κορασίδα κι από το δηλητηριασμένο
και δηλητηριώδες κηπάριό του
έκοβες συχνά τα πιο υπέροχα ρόδα.

Νατάσα Χατζιδάκι, Ποιήματα που τώρα γράφονται , Η Αυγή, 18/10/08