«Επειδή μπορώ, τα διαλύω όλα!»

«Επειδή μπορώ, τα διαλύω όλα!»

Της Γιουλης Επτακοιλη

H Καθημερινή, 10/8/13

​​​​«Βεντέτα φαίνεται ότι ανοίγει μεταξύ του ΣΔΟΕ και των επιχειρηματιών στις Αρχάνες Ηρακλείου Κρήτης», έγραφε στο προχθεσινό ρεπορτάζ της στην «Κ» η Λίνα Γιάνναρου. «Οι ελεγκτές του Σώματος, που είχαν μεταβεί για έλεγχο των επιχειρήσεων, προπηλακίστηκαν από τους ιδιοκτήτες, τους υπαλλήλους, αλλά και τους θαμώνες των εστιατορίων και τελικά υποχρεώθηκαν σε άτακτη φυγή». Η τιμημένη Κρήτη πήρε τη σκυτάλη από την περήφανη Υδρα που πρώτη πέρυσι ξεκίνησε την επανάσταση κατά του ΣΔΟΕ.

Από κοντά ακολουθούν και τα Γιαννιτσά, όπου τρεις φορές χρειάστηκε να μεταβεί περιπολικό του τοπικού Αστυνομικού Τμήματος σε καφέ μπαρ της περιοχής για να κλείσει το κατάστημα και να συλλάβει τους προσωρινά υπεύθυνους, οι οποίοι άνοιγαν ξανά το κατάστημα, μετά την αποχώρηση των αστυνομικών. Αδεια λειτουργίας δεν υπήρχε ούτε για το αναψυκτήριο ούτε για την πισίνα. Ψιλά γράμματα. Και να μην ξεχάσουμε και τη Χαλκιδική όπου κι εκεί το λουκέτο του ΣΔΟΕ έσπασε, για να απολαύσει ο κόσμος τον Πάνο Κιάμο στη μεγάλη του επιτυχία «Επειδή μπορώ τα διαλύω όλα» - μα πόσο ταιριαστός με τα γεγονότα στίχος!

«Επειδή μπορούν», λοιπόν, κάποιοι δεν κόβουν αποδείξεις και ξεμπροστιάζουν το ΣΔΟΕ, ενώ την ίδια στιγμή φωνάζουν «δεν υπάρχει κράτος», «να μην μειώνουν συντάξεις και μισθούς, να χτυπήσουν τη φοροδιαφυγή στη ρίζα της». Αυτή η ρίζα, όμως, είναι βαθιά: σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε χθες στη δημοσιότητα το υπουργείο Οικονομικών, κατά το δεκαήμερο 25-7-2013 έως 05-8-2013 πραγματοποιήθηκαν 1.465 έλεγχοι, κατά τους οποίους βρέθηκαν συνολικά 731 παραβάτες και διαπιστώθηκαν 3.904 παραβάσεις. Το μεγαλύτερο ποσοστό των παραβάσεων αφορά μη έκδοση αποδείξεων. Το μέσο ποσοστό παραβατικότητας διαμορφώθηκε στο 49,89%, ενώ υπάρχουν περιοχές όπου το ποσοστό αυτό εκτινάσσεται στο 85% (Εύβοια-Σκύρος), 81,1% (Μήλος).

Περισσότερο βαθιά είναι η ρίζα της ανομίας, του ανυπότακτου λαού που δεν συμμορφώνεται σε ελέγχους, δεν δέχεται πρόστιμα, αντιδρά στις απαγορεύσεις και δεν ξεχνάμε φυσικά και το διεφθαρμένο κράτος. Μπορεί να έχουμε αναιμική αίσθηση υποχρεώσεων, αλλά η επανάσταση κυλάει στις φλέβες μας.