Δευτέρα, Νοεμβρίου 07, 2011

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ


ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ

[Προδημοσίευση]

Διήγημα της Ελισάβετ Αποστολοπούλου

Εκείνο το μεσημέρι βιαζόταν να τελειώσει τη δουλειά.
Μα,δεν υπάρχει λόγος,σκέφτηκε, ναι, δεν υπήρχε λόγος φανερός.
Μόλις λοιπόν τελείωσε ,έτρεξε στο μπάνιο και λούστηκε πατόκορφη.
Στέγνωσε σχολαστικά τα μαλλιά στην αφράτη πετσέτα,άλειψε το κορμί με κρέμα και το αρωμάτισε μ’ένα σύννεφο απ’τα αρώματα του καιρού.
Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και χαμογέλασε πονηρά στην εικόνα που της έστειλε με μιά κίνηση όλο τρυφερότητα πέρασε στ’αυτιά τα δύο σκουλαρίκια εκείνα τ’αγαπημένα από κοχύλια της θάλασσας,με μιά άλλη,πιο αισθησιακή,ανακάτεψε τα μαλλιά για να πέφτουν γλυκά,χαιδευτικά πάνω στα μάγουλα,κοιτάχτηκε άλλη μια φορά μ’ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη και ικανοποιημένη κάθισε στην άκρη του καναπέ.
Θέλει να σκεφτεί ,θέλει να συνομιλήσει με τον εαυτό,να φτιάξει εικόνες ,να ψάξει τις εικόνες,να βρει τις λέξεις.
Πεταλούδες στην κοιλιά,εκεί χαμηλά ,που φτεροκοπάνε και την έχουν αναστατώσει μέρες τώρα , κι όλο κάνει πως δεν το καταλαβαίνει.
Κι’ αυτή που πίστευε πως τις είχε για τα καλά αποκοιμήσει,καλέ τι αποκοιμήσει,ψοφίσει τελείως ! Και πίστευε,έτσι έλεγε , μ’αυτήν ακριβώς τη λέξη,πως οι πεταλούδες της πάνε, τελειώσανε,ψοφήσανε και την αφήσανε επιτέλους να κοιμάται ήσυχη χρόνια τώρα,μέχρι που τις είχε ξεχάσει τελείως και να που άρχισαν ν’αναδεύονται και να κουνάνε τα φτερά κάνοντας πια φανερή τη ζωντανή παρουσία τους.
Χαμογέλασε.Βυθίστηκε πιο βαθειά στην αναμονή και τις ένιωσε να ηρεμούν σιγά σιγά.
Άφησε το μυαλό χαλαρό, όσο μπορούσε,να γυρίσει πίσω κι’άρχισε να ψάχνει τις εικόνες και τις λέξεις.
Αυτή το είχε καταλάβει από την πρώτη στιγμή που σήκωσε τα μάτια κι αντίκρισε το βλέμμα . Εξηγούσε τα διάφορα στάδια της δουλειάς,τη διάρκεια,τις δυσκολίες που θα πρόβαλλαν σε καθένα απ’αυτά,όμως το βλέμμα δεν είχε να κάνει με τίποτα απ’όλα όσα έλεγε.
Αυτό  ήταν εκεί κι  άλλα της μήνυσε. Μετά ,πάει χάθηκε,γύρισε στη διάσταση της επόμενης στιγμής και προσπαθούσε να κατανοήσει όλα όσα εξηγούσαν οι δικές της λέξεις.
Αργότερα, κάθε φορά το βλέμμα ήταν εκεί και μερικές φορές εμπόδιζε τη δουλειά της, ήταν σα να της έβαζαν τρικλοποδιά, σα να την έπαιρνε κάποιος απ’ το χέρι και την έβαζε στο δρόμο θαρρείς κι είχε ξεστρατίσει,σα να την καλούσε χωρίς καν να προφέρει τ’ όνομά της,τη φώναζε δυνατά σα να’τανε κουφή.
Ήταν εκεί γελαστό,παιχνιδιάρικο, περιπαιχτικό, αναιδές, τολμηρό, οικείο ,δειλό μερικές φορές,ειρωνικό,ερωτηματικό,με απορία με θαυμασμό,φωτεινό,έξυπνο,πονηρό,χαιδευτικό, θωπευτικό,παραινετικό,γνώριμο κι’άγνωστο ταυτόχρονα  γρήγορο, ευστοχο,στοχαστικό,βαθύ,καυστικό,πλάνο,γητευτικό,ερωτικο ,όλο ένα κάλεσμα.
Κι’αυτή άρχισε ν’ανοίγει τα πορτοπαράθυρα του σώματος για να μπεί μέσα το φως του βλέμματος.
Στην αρχή δισταχτικά,αργότερα πιο αποφασιστικά,μα ακόμη να τα κλείνει γρήγορα μη τυχόν και θαμπωθεί μη τυχόν λαβωθεί πάλι απ’το βλέμμα ή καεί απ’το δυνατό του φως και τυφλωθεί.
Αφήνονταν πονηρά στο χάδι του όπως εκείνη τη φορά που το νιώσε να διατρέχει την πλάτη της και να χαϊδεύει τους λείους γοφούς της ,να τη ζεσταίνει σα να προσπαθούσε να την ξεπαγώσει,να τη μαλακώσει απ’τη σκληράδα της,χωρίς βιασύνες, με προσοχή,το νιωσε να στέκεται για λίγο εκεί σα να διστάζει κι αμέσως μετά ένιωσε τις πεταλούδες, έτσι το κατάλαβε ότι αυτές ζωντάνεψαν πάλι.
Σηκώνεται,κοιτάζει το ρολόι, έχει ακόμη χρόνο μπρος της.
Δεν είναι αναμονή αυτό που την κατέχει,είναι η κατοχή του βλέμματος,είναι το φως του βλέμματος,είναι μια υπόσχεση μυστική,μια συμφωνία που έγινε με το βλέμμα,είναι λέξεις χωρίς ήχο,είναι μια αποδοχή, ένα παιχνίδι που το ΄χε χαμένο ή ξεχασμένο και το βρίσκει πάλι και χαίρεται,που είναι παλιωμένο αλλά γνώριμο,που είναι γλυκό και δυνατό σαν παλιό κρασί,γι’ αυτό πρέπει να πίνει προσεχτικά μη τυχόν και μεθύσει, πάντα της άρεσε το κρασί, μα και σαν μεθύσει,τι λοιπόν; Οχι,όχι, δεν θέλει να μεθύσει,καλύτερα κάθε φορά λίγο καλό κρασί που θα το γεύεται γουλιά γουλιά και θα το απολαμβάνει ,που θα κυλά απαλά από το στόμα στο λαιμό και θα τη ζεσταίνει,θα την ευφραίνει,όχι μεθύσια που την άλλη μέρα ξυπνάς με το κεφάλι βαρύ και ζαλισμένο,καλύτερα σιγά σιγά ίσα που να νιώθει τις πεταλούδες στην κοιλιά,ίσα που να νιώθει το κρασί ανάμεσα στα δόντια και τη γλώσσα,ν’απολαμβάνει ένα ένα τα αρώματά του,να τα ψάχνει,να τα βρίσκει ,να τα’αφήνει να την πλημμυρίζουν ένα ένα. Να το πίνει σα να ΄ναι κοινωνία θεία. Μια μικρή σταγόνα ένα φως,μια ακόμη ,άλλο φως ρόδινο τούτη τη φορά, ακόμη μία και το φως αρχίζει να γίνεται πορφυρό. Να λούζεται κάθε φορά στα χρώματα του φωτός,στα χρώματα του βλέμματος ...το φως είναι θεραπευτικό,που το ‘χει διαβάσει ; το φως είναι σκληρό θα φαίνονται οι ρυτίδες της ,τι σημασία έχει; Το φως κλείνει μέσα του τα χρώματα`
θέλει να τυλιχτεί μ’αυτά να τα κάνει φουλάρια μακριά κι εσάρπες να σκεπάζει το κορμί της,να το τυλίξει στα χρώματα να τυλιχτεί με το βλέμμα σα να ‘ναι μετάξι πολύτιμο που δροσίζει και ζεσταίνει με κείνη τη σπάνια σοφία του σκουληκιού που θέλει να γίνει πεταλούδα για να
πετάξει προς το φως το δυνατό να τυλιχτεί στα χρώματά του ,να χαθεί . Αυτό είναι γνώση; Δεν γνωρίζει... όμως θέλει να τυλιχτεί στο βλέμμα σαν να’ναι πάπλωμα ελαφρύ που τη σκεπάζει ,σα να’ναι ρούχο βολικό που το φοράς χρόνια τώρα και δεν θέλεις να το αποχωριστείς, σαν φτερό που σ’αγκαλιάζει ανάλαφρα,σαν απαλό αεράκι,αύρα μεθυστική του καλοκαιριού, ή βοριάς χειμωνιάτικος που σε παρασέρνει.
Βλέμμα καταιγίδα , κεραυνός,θάλασσα,ουρανός,βλέμμα αέρας,βλέμμα ποτάμι ,πηγή, υπόσχεση και λόγος, βλέμμα βουβό,φλύαρο, σκοτεινό, βλέμμα βαρύ ,φωτιά ,θάνατος, βλέμμα παιχνίδι λαμπερό , βλέμμα έρωτας,ψεύτικο,αληθινό ,βλέμμα τραγούδι, θρήνος ,κραυγή ,ικεσία, βλέμμα σε θέλω, βλέμμα μοναξιά,επιθυμία κάλεσμα.
Κι αυτή,ποια είναι τούτη τη φορά αυτή; Μην έγινε πάλι μάγισσα;
Αφροδίτη χωρίς να το πάρει χαμπάρι; Μήπως όταν την έλουσε το βλέμμα- ποτάμι έγινε νύμφη παρθένα και κόρη, μπας κι’είναι Δήμητρα έτοιμη να δεχτεί τους σπόρους ή μήπως σοφή Αθηνά; Ποτέ δεν τα πήγαινε καλά μ’αυτήν .
Βλέμμα πηγή που όταν ήπιε απ’τα νερά του έγινε Άρτεμη με φαρέτρα στους ώμους και τόξο στο χέρι..και να που τώρα το βλέμμα -αέρας κάνει τον ελαφρύ μεταξωτό χιτώνα, τα φουλάρια με τά χρώματα του βλέμματος ν’ανεμίζουν και τις πεταλούδες να πάλλονται με τα φτερά τους τα πλουμιστά.
Ελαφίνα,κυνηγός και θήραμα μαζί, αέρας και φως..
Μα πως δεν το κατάλαβε νωρίτερα; Πόσα τετελεσμένα έπρεπε να συμβούν για να φτάσει εδώ ή μήπως εκεί; από ‘κει που ξεκίνησε;
Δεν γνωρίζει.
Το κουδούνι της πόρτας . Τρέχει ,Ανοίγει.
Το βλέμμα είναι εκεί μπρος της ,τη λούζει με τα χρώματά του,οι εσάρπες ανεμίζουν .Απλώνει τα χέρια φτερά χρωματιστά που τυλίγονται γύρω απ’τους ώμους του άντρα ,
Τα σώματα αιωρούνται,τα χείλη αγγίζονται σα να φοβούνται πως θα καούν απ’το βαθύ κόκκινο που τους πυρπολεί βάφοντας τα.
Η ανάσα μυρίζει κανέλα και γαρίφαλο .Κοιτάζονται βουβοί.
Το πράσινο γίνεται στρώμα που πάνω του πλαγιάζουν.
Οι γαλάζιες εσάρπες σκεπάσματα απαλά που τους τυλίγουν προστατευτικά ,
Τα κίτρινα φουλάρια φωτοστέφανα που σκεπάζουν τα μαλλιά ,
Οι πεταλούδες γύρω τους χορεύουν με πορτοκάλι φτερά που πάλλονται απ’τις δονήσεις των σωμάτων.
Βυθίζονται στα βαθειά μπλε των ωκεανών σαν κολυμβητέςσε ιώδεις ονειρικούς κυματισμούς όπου δεν χρειάζεται κάνεις ν’αναπνέει ….και μετά αρχίζουν ν’αναδύονται,ν’ανεβαίνουν,ν’ανεβαίνουν σαν Θεία
μουσική προς το απέραντο γαλάζιο του ουρανού για να γίνουν ένα με το φως .


4 σχόλια:

Tim Colgan είπε...

Interesting site!

We are attempting to generate conversations between people like yourself, who are able to add to the global perspective and create true dialog. If you could post a short description (with a link) to your blog, I'm sure many people would be interested.

Just reply to the following post:

http://www.tedanon.com/conversations/81

And be sure to start a conversation of your own if you have a topic you would like to discuss with a world-wide audience. Or join in on one of our ongoing conversations.


Hope to be communicating soon,
Tim Colgan

Sting είπε...

Εξαιρετικό κείμενο: δυνατή γραφή που δείχνει με αμεσότητα και πλήρη ειλικρίνεια τις ανατροπές που φέρνει στην καθημερινότητά μας ο κεραυνοβόλος Έρωτας. Το βλέμμα είναι η βασική πηγή αναστάτωσης του ερωτικού υποκειμένου , ο απόλυτος δυνάστης του, ο καταλύτης όλων των απωθημένων αισθημάτων, ο διαλύτης των παγωμένων επιθυμιών. Το βλέμμα επαναπροσδιορίζει , τελικά, τη σχέση του υποκειμένου με το άλλο φύλο και συμβάλλει αποφασιστικά στην αφύπνιση του νεκρωμένου ερωτικά σώματός του.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ δυνατό διήγημα. Κλασικό δείγμα γυναικείας γραφής. Αν δεν απατώμαι, η Αποστολοπούλου είχε δημοσιεύσει παλιά ένα τομίδιο με διηγήματα στον Παρατηρητή.

Γιώτα Κ.

Ανώνυμος είπε...

ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ!
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ;
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΕΡΗΣ

«Ο Τσίπρας κάνει ένα ακόμα μεγάλο λάθος. Νομίζει ότι η σιωπή του τον δικαιώνει»!

  Το λάθος Του Τάκη Ψαρίδη Ο Τσίπρας κάνει ένα ακόμα μεγάλο λάθος. Νομίζει ότι η σιωπή του τον δικαιώνει. Ο γραφικός πλέον Στέφανος ...