Το δίλημμα ενός τρωκτικού του δημοσίου(της εφορίας, του δασαρχείου, της πολεοδομίας, του νοσοκομείου κτλ.)
To eat or not to eat? Να φάω ή να μην φάω;
Κι αν με τσιμπήσει η φάκα τους και πέσω να πεθάνω;
Το θέμα είναι να φάω το τυρί, να ζήσω κι από πάνω.
Πώς το 'κανε ο συνάδελφος από το τελωνείο;
Πρέπει κι εγώ να ασκηθώ να φάω το τυρίο,
δίχως να καταλάβουνε οι άλλοι απ' το γραφείο.
Δε γίνεται με τα ψίχουλα που παίρνουμε εδώ
να βγάλουμε το μήνα μας , να κάνουμε χωριό,
πρέπει να ενεργήσουμε, να μπούμε στο χορό.
Αν δεν βουτήξω το τυρί, αδύνατον να ζήσω,
έχω γυναίκα και παιδιά, πώς θα τα συντηρήσω;
Το ταν , θα πω , ή επί τας, για να το σαβουρντήσω.
3 σχόλια:
Πολύ ωραίο ποίημα, αν και υπάρχουν πολλοί και στο Δημόσιο που είναι επί τας και δεν το σαβουριάζουν παλεύοντας με τα "μέσα" του πολίτη που συναλλάσσεται, φαντάζομαι το ίδιο ισχύει και στον ιδιωτικό τομέα με τους φοροδιαφεύοντες φοροαποφεύγοντες, την τάξη των ταχι-τζιδων και άλλων σχιτζίδων.
Δεν αναφέρομαι στη συντριπτική πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων,
που ασκούν ευσυνείδητα τα καθήκοντά τους,
αλλά σε εκείνους που "τρώνε καλά" μέσω των διαφόρων "διευκολύνσεων" με το αζημίωτο προς τρίτους.
Όλες αυτές οι βιλάρες, τα εξοχικά και οι προκλητικές γουρούνες που κυκλοφορούν στους δρόμους και α ανήκουν σε μισθοσυντήρητους υπαλλήλους διαφόρων "ζωτικών" οργανισμών δε γίνονται από το περίσευμα του μισθουλάκου τους, λέει η μάνα μου.
Εσύ τι λες; Δεν έχει δίκιο;
Οπως υπάρχουν και ελεύθεροι επαγγελματίες, γιατροί, δικηγόροι, που δηλώνουν 10.500,00 € και ορισμένοι τόσα βγάζουν άλλοι τόσα χαλούν την ημέρα....
Ο Δημόσιος τομέας κάθε χώρας είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας της γιατί αντιπροσωπεύει την εκπαίδευση, την υγεία, την πρόνοια.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, δεν δικαιολογώ κανένα, αλλά δεν είδα ποτέ κανένα να αναφέρεται στον Ιδιωτικό τομέα, να σου θυμίσω πχ ΣΑΜΙΝΑ, ΡΙΚΟΜΕΞ, ΠΕΡΑΜΑ, ΛΟΥΗΣ / ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ κλπ
Δημοσίευση σχολίου