ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ

ΑΠΕ

ΑΠΟΨΗ

του Μάκη Βοϊτσίδη

O κ. Αλογοσκούφης διαβεβαιώνει ότι είναι πολιτικός, όχι πολιτικάντης. Κάποιος μπορεί να προσθέσει ότι είναι ένας άνθρωπος έντιμος. Και, με τη σειρά τους, οι ακαδημαϊκοί του τίτλοι καθιστούν βέβαιο ότι είναι οικονομολόγος με διεθνή αναγνώριση. Και λοιπόν;
Τίποτε απ' όλα αυτά δεν απαντά στα πραγματικά ερωτήματα που αιωρούνται για τον υπουργό Oικονομίας. Ποιες προτεραιότητες έθεσε ως πολιτικός; Σε τίνος τις υπηρεσίες έθεσε τις γνώσεις του; Και αν υποθέσουμε ότι στόχος του υπήρξε αυτός που διακήρυσσαν οι προεκλογικές διακηρύξεις της Νέας Δημοκρατίας, να βελτιώσει τα δημόσια οικονομικά, να επιταχύνει τους ρυθμούς ανάπτυξης, να καταστήσει δικαιότερο το φορολογικό σύστημα και να βελτιώσει τη θέση των οικονομικά ασθενέστερων πολιτών, τι απ' όλα αυτά πέτυχε; Γιατί η πολιτική δεν είναι άσκηση προθέσεων. Είναι στόχος και αποτέλεσμα. Αν βάζεις λάθος στόχους ή δεν μπορείς να τους πετύχεις, δεν έχει νόημα ν' ασχολείσαι.

O κ. Αλογοσκούφης υπήρξε ένας από τους ευτυχέστερους υπουργούς Oικονομίας. Παρέλαβε μια οικονομία που, παρά τις μόνιμες διαρθρωτικές αδυναμίες της, είχε τους καλύτερους δείκτες των τελευταίων σαράντα χρόνων, η χώρα είχε ενταχθεί στην OΝΕ -κάτι που πριν λίγα χρόνια ανήκε στη σφαίρα της φαντασίας- και ο πρωθυπουργός του εκχώρησε όλες τις οικονομικές αρμοδιότητες.
Αν η Ελλάδα είχε ποτέ έναν «τσάρο» της Oικονομίας, αυτός ήταν ο κ. Αλογοσκούφης. Και πώς διαχειρίστηκε ο καθηγητής του London School of Economics αυτήν τη συγκυρία; Αντί να συνεχίσει την ίδια πολιτική, διορθώνοντας τα λάθη, συντάχθηκε με τη συμπλεγματική, ετεροπροσδιοριζόμενη πολιτική της Νέας Δημοκρατίας -σωστό ήταν ό,τι αποκαθήλωνε το ΠΑΣOΚ. Επέλεξε το κόλπο της απογραφής και έθεσε την Ελλάδα σε καθεστώς δημοσιονομικής επιτήρησης, για να χαμηλώσει τον πήχη των συγκρίσεων, και ύστερα προχώρησε ταχύτατα προς το αδιέξοδο.
Τέσσερα (και...) χρόνια μετά, το νοικοκύρεμα του Κράτους αποτελεί ανέκδοτο, η σπατάλη έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, η φοροδιαφυγή οργιάζει, οι ρυθμίσεις για τους επιχειρηματίες - κομματικούς φίλους είναι μόνιμη πρακτική, η μείωση των φορολογικών συντελεστών που αποτελούσε προεκλογική επαγγελία από το 2003 μετατέθηκε για το 2010 (και βλέπουμε...), η τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας ξεχάστηκε και το δημοσιονομικό έλλειμμα αντιμετωπίζεται με νέους φόρους.
Αν αυτό είναι οικονομική πολιτική, δε χρειάζεται καθηγητής από το Λονδίνο.
Αρκεί οποιοσδήποτε.

15/9/2008

Από τη στήλη ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ της εφημερίδας ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ