ΚΑΝΙΣΤΡΟ ΠΟΙΗΣΗΣ

Robert Doisneau: "Μπιστρό στο Arcueil" (1945)

Γιώργος Σαραντάρης

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΙΗΤΕΣ

Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε
Σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα
Παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους
Τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου
Και στη σκόνη του καιρού
Σημαίνει πως φοβόμαστε
Και η ζωή μάς έγινε ξένη
Ο θάνατος βραχνάς.
***

Οι αναχωρητές , οι παραιτημένοι της ζωής δεν είναι ποιητές.
Δεν μπορεί να είναι ποιητές όσοι αφήνουν τους ανίδεους
να χαίρονται τα ευφρόσυνα στοιχεία της ζωής,
όσοι εγκαταλείπουν τις γυναίκες να βουλιάζουν
στη μοναξιά και στη λήθη του χρόνου.
Συμπερασματικά, οι δειλοί , οι αρνητές της ζωής , αυτοί που
υποφέρουν από θανατοφοβία δεν ανήκουν στη χορεία των ποιητών.
Η "θετική" ποιητική στάση ως χρέος , όπως ξεκάθαρα προβάλλεται
στο ποίημα του Σαραντάρη, δεν αποτελεί μόνο το προσωπικό credo
ενός ρομαντικού ποιητή και διανοουμένου της μεσοπολεμικής
περιόδου, αλλά απηχεί μια στάση αντίστασης
πολλών διανουμένων (αστών ή αριστερών, π.χ. Θεοτοκάς, Βάρναλης κ.ά.)
απέναντι στο κλίμα της απογοήτευσης και της θανατολαγνείας ,
που είχε καταλάβει την ελληνική κοινωνία
μετά τη Μικρασιατική καταστροφή (1922).
Το κλίμα της ήττας αποτυπώνεται ξεκάθαρα στο έργο
πολλών λογοτεχνών (κυρίως ποιητών) ,
με κορυφαίο εκπρόσωπό τους τον Κώστα Καρυωτάκη,
ο οποίος τελικά θα αυτοκτονήσει "από αηδία",
δείχνοντας με τον πιο ακραίο τρόπο την αδυναμία του να αντιπαλέψει,
για να αναδείξει και να χαρεί τα θετικά στοιχεία της ζωής.
Τη στάση αυτή στηλιτεύει σαφέστατα
ο Σαραντάρης, που ονειρεύεται τη συμμετοχή του ποιητή
σε όλα τα ωραία της ζωής, τα οποία ξέρει να κατακτά
και δικαιωματικά να τα απολαμβάνει.