Να μοιάζει θέλω η αγάπη μας μακάρια μεσημέρια

ΤΕΛΟΣ ΑΓΡΑΣ

Παραφωνίες
ΧΙΙ

Να μοιάζει θέλω η αγάπη μας μακάρια μεσημέρια
που στάζουν άφατη ευλογία στων άρρωστων τα μάτια΄
να μοιάζει ανάρρωση γλυκιά, που, δίνοντας τα χέρια,
σ' απάνεμα, προσηλιακά να βγούμε μονοπάτια΄

να βγούμε εκεί που ουδέ λαλιά ουδέ πάτημα σαλεύει,
στις άκριες τις μοναχικές που η βλάστηση μυρίζει,
-πένθιμα σε άτονα νερά λιγοστό φως χορεύει
από έναν ήλιο πεθαμένο, που στην πάχνη ασπρίζει...

Θέλω, όπως τρυφερό παιδί, στον πυρετό του, πιάνει
με δαχτυλάκια αναιμικά, του ιδρώτα μουσκεμένα,
τα μητρικά τα χέρια, κι όλο αμίλητο τα βάνει
στο μέτωπο, στα χείλια του, πιο δω, πιο κει, ολοένα,

έτσι η ψυχή μου, να το βάλει απάνω της και κείνη
το χάδι των ματιών σου, εδώ κι εκεί να το πηγαίνει...
και να 'βρω (ω! τάξε μου!) τη θεία των στοχασμών ειρήνη,
που άλλοι στο σφιχταγκάλιασμα ζητάνε ερωτεμένοι.

***

O έρωτας των χαμηλών τόνων.
Οι ώρες κυλούν γαλήνιες και αδιατάρακτες ,
προστατευμένες από τις θύελλες των παράφορων αισθημάτων.
Η ακύμαντη λίμνη των κουρασμένων από τις περιπέτειες υπάρξεων .
Η ψυχή που είχε σκληρά δοκιμαστεί πό τις αδιάκοπες
περιπλανήσεις στα κακοτράχαλα μονοπάτια
της αναζήτησης του Απόλυτου , τώρα γαληνεύει.
Αρκούν ένα θωπευτικό βλέμμα, το τρυφερό άγγιγμα των χεριών,
η διακριτική παρουσία του Άλλου, για να σου μεταδώσουν την αίσθηση
που μάταια αναζητούσες με θολωμένο μυαλό στην περιδίνηση των σωμάτων.
Η ειρήνη των στοχασμών είναι η υπέρτατη ανταμοιβή σου.
Αυτός ο έρωτας δεν σε αναλώνει, αλλά σε "γεμίζει" και σε ολοκληρώνει.
Αν η φουρτούνα είναι η μία όψη του νομίσματος των ερωτικών δεσμών,
η νηνεμία είναι η άλλη του.
Ισότιμες και οι δύο, φυσικά, λέει ο ποιητής, που όμως δε διστάζει
να διακηρύξει ανοιχτά ότι προτιμά τη δεύτερη.