Έρημος η Ελλάδα σε τριάντα χρόνια! Ξυπνήστε, ωρέ μακάριοι!

" Που λέτε, παιδιά, εδώ που βρισκόμαστε υπήρχαν ψηλά δέντρα
και πολλά νερά. Στο παχύ χορτάρι, που έφτανε
ως τους ώμους μου , έβοσκαν Μαλτέζικες αγελάδες
και παχιά αρνιά, που έδιναν άφθονο γάλα και τυρί!
Μιλάμε για έναν Παράδεισο..."
" Υπήρχαν και άνθρωποι , κύριε, σ' αυτόν τον παράδεισο;"
" Υπήρχαν , δυστυχώς, παιδί μου."
" Γιατί λέτε "δυστυχώς" , κύριε; Τι είδους άνθρωποι ήταν αυτοί;"
" Ήταν οι πρόγονοί σας! Τους έλεγαν Έλληνες.
Κυκλοφορούσαν με τέσσερα επί τέσσερα,
έβαζαν φωτιά στα δέντρα και έχτιζαν σπίτια στη θέση τους
και, το χειρότερο, μόλυναν και ξόδευαν ασυλλόγιστα τα νερά.
Έτσι , σιγά σιγά, ο ευλογημένος αυτός τόπος έγινε η έρημος
που καθόμαστε τώρα και κάνουμε μάθημα."
" Έτρωγαν αυτοί οι πρόγονοί μας, κύριε;"
"Δούλευαν πολύ για να τρώνε τον αγλέουρα
και έκλεβαν για να 'χουν, παιδί μου!
Αλλά, όπως βλέπεις, δεν τους ωφέλησε αυτή η τακτική."