Κυριακή, Σεπτεμβρίου 21, 2008

Η ( ΑΓΧΟΛΥΤΙΚΗ) ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

[...]Το άγχος (του θανάτου ) να γίνει αφυπνιστικός συναγερμός

Το άγχος του θανάτου, έκδηλο ή συγκαλυμμένο με «μεταμφίεση λεπτή σαν γάζα», βρίσκει ανεξάντλητους τρόπους για να μας κυριεύσει:
«Ένας άνθρωπος φοβάται πως ποτέ δεν θα ξαναδεί, δεν θα ξανακούσει, δεν θα ξαναγγίξει κάποιον που αγαπά.
Άλλοι νιώθουν οδύνη που εκείνοι θα βρίσκονται κάτω απ΄ τη γη, ενώ όλοι τους οι φίλοι θα βρίσκονται από πάνω».
Ορισμένοι συσχετίζουν τον φόβο του θανάτου με την «αίσθηση μιας α
βίωτης ζωής», «όλα τα πράγματα που δεν θα έχω κάνει» ή ορίζουν τον θάνατο, όπως ο φιλόσοφος Μάρτιν Χάιντεγκερ, ως τη «μη δυνατότητα περαιτέρω δυνατότητας».
Ο Γιάλομ αξιοποιεί και την προσωπική του δοκιμασία με το άγχος του θανάτου και προτείνει- όμοια με τον Εμπενίζερ Σκρουτζ στη Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Ντίκενς ή τον ομώνυμο κεντρικό ήρωα στον Θάνατο του ΙβάνΊλιτς του Τολστόινα μεταλλάξουμε το άγχος του θανάτου σε αφυπνιστικό συναγερμό: «Η επίγνωση του θανάτου μπορεί να χρησιμέψει ως μια εμπειρία που θα μας ξυπνήσει, ως ένας βαθύτατα ωφέλιμος καταλύτης για μεγάλες αλλαγές ζωής».

Απόσπασμα από το κείμενο του Πέτρου Τατσόπουλου
" Συμφιλιωθείτε μα το άγχος του θανάτου"
στο Βιβλιοδρόμιο των χθεσινών Νέων,

με αφορμή την κυκλοφορία του νέου βιβλίου
του Ίρβιν Γιάλομ:


ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ
ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
ΜΤΦ. ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΑΝΔΡΙΤΣΑΝΟΥ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ,
ΕΚΔ. ΑΓΡΑ, 2008,
ΣΕΛ. 304,

ΤΙΜΗ: 19 ΕΥΡ

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Πρωτοχιόνια και ειλικρινά θερμές ευχές για περαστικά στους ανανούριστους ενοχοποιητές τής ανθρωπότητας για τις φυσικές κλιματικές αλλαγές, εγωμανείς, ψευτοοικολογικές οργανώσεις και κόμματα, που πολεμούν με μανία την αμεσοδημοκρατική, συμφιλιωτική Αυτάρκεια, νομίζοντας ότι θα παρασιτούν ...αιωνίως και ...τιτανικώς...

Ο ΝΙΚΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΣ ΒΓΑΙΝΕΙ ΣΕ ΣΥΝΤΑΞΗ

Αναμνήσεις ενός μεταφραστή (2ο μέρος) ΝΙΚΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΣ  sarantakos.wordpress.com Περιαυτολογίας δεύτερο μέρος.    Όπως ξέρετε οι ταχτικοί ...