Κι όμως με της επιστροφής τ' όνειρον είχα ζήσει!

Η ψευδαίσθηση της αναβίωσης του χαμένου χρόνου.
Η διάψευση του ονείρου της επιστροφής των ωραίων στιγμών.
Γιατί οι στιγμές αυτές ήταν μοναδικές και ανεπανάληπτες.
Ό,τι είχαμε αγαπήσει άλλοτε , ό,τι είχαμε ζήσει εντατικά και παράφορα
είναι αδύνατο να το ξαναζήσουμε τώρα
στην ίδια έκταση , με την ίδια ένταση σκέψεων και αισθημάτων.
Ο χρόνος είναι πουλί που πετάει παίρνοντας μαζί του
αισθήματα και σκέψεις, συνθήκες και καταστάσεις ,
είναι ποτάμι που κυλάει αδιάκοπα.
Πώς είναι δυνατό να λουστείς στα ίδια νάματα δύο φορές;
Το έχει πει προ πολλού ο Ηράκλειτος:

"Ποταμῷ γὰρ οὐκ ἔστιν ἐμβῆναι δὶς τῷ αὐτῷ
οὐδὲ θνητῆς οὐσίας δὶς ἅψασθαι κατὰ ἕξιν (τῆς αὐτῆς)"
(Δεν μπορούμε να μπούμε δυο φορές στο ίδιο ποτάμι
ούτε ν' αγγίξουμε δυο φορές μια ουσία θνητή)

Brassaï (1899 - 1984) : "Η Pont Neuf των Παρισίων" (1932).

ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΕΣ
Ι

Πρωί. Η ομίχλη σέρνεται μέσα στους άδειους δρόμους,
όπου το βήμα μου αργό και άσκοπο αντηχάει.
Κοιμάται μέσα στο τεφρό πένθος του το Παρίσι΄
μόνο ένα αμάξι γέρικο τρικλίζοντας περνάει.
Του Σηκουάνα τα νερά, γυαλιστερά και κρύα,
μέσ' απ' τις όχθες τις νεκρές κι απέραντες κυλάνε
και κάτω από των έρημων των γεφυριών τα τόξα
βαριές μαούνες σιγανά, φασματικά περνάνε.
Η Παναγία του Παρισιού, θαμπή, τεράστια μάζα,
υψώνεται στον ουρανό με παγερή ηρεμία,
κι όλα τα σπίτια σκοτεινά, κατάκλειστα και κρύα...
Όπως , σαν την ξανάβρουμε, μας δέχεται σαν ξένο
μία γυναίκα που είχαμε τρελά άλλοτε αγαπήσει,
έτσι σε βρίσκω σήμερα, γυρίζοντας Παρίσι.

Κι όμως με της επιστροφής τ' όνειρον είχα ζήσει!