Θανάσης Παπαδόπουλος
ΕΝΟΧΗ
Τρέμω
μην έρθεις κάποια μέρα
που μπρος μου θα σταθείς
ανέκφραστος και θα ρωτήσεις:
" Τι τό 'κανες το αίμα μου;"
" Πώς μπόρεσες να με ξεχάσεις;"
Και τότε 'γω τι ν' απαντήσω;
Πώς όλ' αυτά τα χρόνια τη φωνή σου
βαθιά την είχα μέσα μου θαμμένη
πασχίζοντας να επιζήσω.
ΕΝΟΧΗ
Τρέμω
μην έρθεις κάποια μέρα
που μπρος μου θα σταθείς
ανέκφραστος και θα ρωτήσεις:
" Τι τό 'κανες το αίμα μου;"
" Πώς μπόρεσες να με ξεχάσεις;"
Και τότε 'γω τι ν' απαντήσω;
Πώς όλ' αυτά τα χρόνια τη φωνή σου
βαθιά την είχα μέσα μου θαμμένη
πασχίζοντας να επιζήσω.
Από την Ανθολογία του Κέδρου
" Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ- ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ 65-70".
Αθήνα 1971.
" Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ- ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ 65-70".
Αθήνα 1971.
***
Η αδήριτη ανάγκη της επιβίωσης,
που βάζει στην μπάντα όλες τις ιδεολογίες
και λυγίζει όλες τις ηθικές αντιστάσεις.
Καπνός τα όνειρα για τα οποία αγωνίστηκες κάποτε.
Βαθιά θαμμένες μέσα σου οι μορφές των συντρόφων,
που έπεσαν στα οδοφράγματα για τα κοινά σας "πιστεύω",.
απωθημένες στο πίσω μέρος του μυαλού σου οι φωνές τους.
Πασχίζοντας να επιζήσεις καμωνόσουν πως ξέχασες
ποιος ήσουν άλλοτε και τι ζητούσες στη ζωή.
Πώς μπορείς όμως να διαγράψεις την προσωπική σου ιστορία;
Είναι δυνατό να πιστεύεις ότι μπορείς να την εξαφανίσεις
κοιτώντας πάντοτε μπροστά, με πρόσχημα τον άρτον εσού
τον επιούσιο;
Βαυκαλίζεσαι! Πλανάσαι πλάνην οικτράν!
Θα 'ρθει η μέρα που θα αναγκαστείς να δεις κατάματα
την αλήθεια: αυτό που ήσουν κι αυτό που έγινες.
Είναι η μνήμη των χαμένων συντρόφων που θα σε ταλανίζει
και θα σου θέτει τα αμείλικτα ερωτήματα :
Γιατί τους ξέχασες; Ποιος σε εξουσιοδότησε
να διαχειριστείς το δικό τους αίμα
για τη δική σου επιβίωση;
Αυτό χύθηκε για άλλο σκοπό και όχι για τη δική σου τη ζωούλα...
που βάζει στην μπάντα όλες τις ιδεολογίες
και λυγίζει όλες τις ηθικές αντιστάσεις.
Καπνός τα όνειρα για τα οποία αγωνίστηκες κάποτε.
Βαθιά θαμμένες μέσα σου οι μορφές των συντρόφων,
που έπεσαν στα οδοφράγματα για τα κοινά σας "πιστεύω",.
απωθημένες στο πίσω μέρος του μυαλού σου οι φωνές τους.
Πασχίζοντας να επιζήσεις καμωνόσουν πως ξέχασες
ποιος ήσουν άλλοτε και τι ζητούσες στη ζωή.
Πώς μπορείς όμως να διαγράψεις την προσωπική σου ιστορία;
Είναι δυνατό να πιστεύεις ότι μπορείς να την εξαφανίσεις
κοιτώντας πάντοτε μπροστά, με πρόσχημα τον άρτον εσού
τον επιούσιο;
Βαυκαλίζεσαι! Πλανάσαι πλάνην οικτράν!
Θα 'ρθει η μέρα που θα αναγκαστείς να δεις κατάματα
την αλήθεια: αυτό που ήσουν κι αυτό που έγινες.
Είναι η μνήμη των χαμένων συντρόφων που θα σε ταλανίζει
και θα σου θέτει τα αμείλικτα ερωτήματα :
Γιατί τους ξέχασες; Ποιος σε εξουσιοδότησε
να διαχειριστείς το δικό τους αίμα
για τη δική σου επιβίωση;
Αυτό χύθηκε για άλλο σκοπό και όχι για τη δική σου τη ζωούλα...
2 σχόλια:
Πολλές φορές αναρωτιέμαι: σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι που θα έδιναν ανιδιοτελώς τη ζωή τους, για κάποιο συλλογικό ιδανικό, όπως πατρίδα, ελευθερία, δικαιοσύνη;
Πάρα πολύ αμφιβάλλω, συνονόματε.
Παρά τη γενική απογοήτευση,
νομίζω ότι ένα "τσακ" θέλουμε όλοι
για να πάρουμε μπρος.
Το θέμα είναι αν η κατεύθυνση που θα πάρουμε θα είναι και η σωστή.
Γιατί αν είναι να στρατευτούμε κάτω από σημαίες φανατισμού και μισαλλοδοξίας, τότε καλύτερα να μείνουμε ετσι όπως είμαστε, δειλοί, άβουλοι και μοιραίοι δηλαδή.
Εγώ δεν είμαι διατεθειμένος να παίξω παιχνίδια πολέμου, θρησκείας και άρρωστων ιδεολογιών (κομμουνισμού, φασισμού, ισλαμισμού, χριστιανισμού κλπ), αλλά δε λέω όχι αν πρόκειται να να διευρύνω τα όρια της ελευθερίας μου, κάνω δικαιότερη τη ζωή σε όλους τους τομείς, προστατέψω το περιβάλλον, καταπολεμήσω τη φτώχεια και την αμάθεια...
Δημοσίευση σχολίου