Η άγρια στόχευση της ερευνητικής δημοσιογραφίας από το κράτος και το παρακράτος του Μητσοτάκη

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα οι survivors της ερευνητικής δημοσιογραφίας μένουν!.. Και συνεχίζουν να ξεσκεπάζουν διεφθαρμένες εξουσίες και εξουσιαστές, ρισκάροντας ακόμα και τη ζωή τους

---

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

anoixtoparathyro.gr 

5–6 λεπτά

Στις 19 Ιανουαρίου του 2020, ο δημοσιογράφος της Deutsche Welle, Τόμας Ιακόμπι (φωτογραφία), σεναριογράφος του ντοκιμαντέρ «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ – προσωπική υπόθεση», ξυλοκοπήθηκε άγρια από ομάδα ακροδεξιών που συμμετείχαν σε «διαδήλωση κατά των μεταναστών» στο Σύνταγμα. Οι ομάδες ΖΗΤΑ – ΓΑΜΑ – ΔΕΛΤΑ – ΜΑΤ του… στρατηγού «Νόμου και Τάξης», Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, δεν αντέδρασαν διότι δεν αντελήφθησαν το… event.  Φορούσαν γαλάζια γυαλιά…

Στις 9 Απριλίου του 2021, ο δημοσιογράφος του STAR TV, Γιώργος Καραϊβάζ, εκτελέστηκε από αγνώστους μπροστά στο σπίτι του. Ένα μήνα πριν (περίπου δυό χρόνια μετά και ενώ η δολοφονία του ρεπόρτερ παραμένει άλυτος γρίφος), ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, οχλούμενος για το ανεξιχνίαστο της υπόθεσης, δήλωνε ότι έδωσε εντολή να ενταθούν οι έρευνες από τις αστυνομικές υπηρεσίες για να βρεθούν οι ένοχοι, όπως ισχύει και σε κάθε ανοιχτή εγκληματική υπόθεση…

Γενικότερα, οι εκφοβιστικές επιθέσεις (ξυλοδαρμοί τραυματισμοί, κλπ) και οι δολοφονίες δημοσιογράφων ερευνώνται απ’ τις αρμόδιες συστημικές αρχές «όπως ισχύει σε κάθε εγκληματική υπόθεση». Ή και καθόλου – απλά  καταγράφονται στις στατιστικές λίστες δημοσιογραφικών οργανώσεων και διεθνών οργανισμών: Οι δολοφονίες δημοσιογράφων το 2022 έφτασαν τις 86, αυξάνοντας το ετήσιο ποσοστό στο 50%, ανακοίνωσε προ ημερών ο ΟΗΕ μέσω της οργάνωσης της Ουνέσκο πουεδρεύει στο Παρίσι.

*******

Σύμφωνα με τα στατιστικά της συγκεκριμένης οργάνωσης, «οι μισοί εξ αυτών δεν σκοτώθηκαν ενώ εκτελούσαν τα καθήκοντά τους, αλλά έγιναν στόχοι ενώ βρίσκονταν σε ταξίδια, ή στο σπίτι τους, ή σε χώρους στάθμευσης και άλλους δημόσιους χώρους». Πράγμα που σημαίνει ότι κάποιοι τους την είχαν στημένη και τους εκτέλεσαν επειδή ερευνούσαν σκοτεινές υποθέσεις που τους αφορούσαν. Το ίδιο, προφανώς, συνέβη και στις περιπτώσεις των Τόμας Ιακόμπι το 2020 και Γιώργου Καραϊβάζ το 2021. Δεν είναι;  

– Μην το ψάχνεις, η ερευνητική δημοσιογραφία σκοτώνεται γιατί «σκοτώνει», μου είπε παλαιός διακεκριμένος ρεπόρτερ με τον οποίο συζητούσαμε τα συγκεκριμένα στοιχεία της Ουνέσκο που, παρεμπιπτόντως, στα ελληνικά ΜΜΕ πέρασαν στα ψιλά. Και δεν είχε άδικο – μόνο θα έπρεπε να πει πως οι ερευνητές δημοσιογράφοι που απέμειναν σκοτώνονται γιατί «σκοτώνουν», και όχι πως  η ερευνητική δημοσιογραφία σκοτώνεται γιατί «σκοτώνει», δεδομένου ότι η ερευνητική δημοσιογραφία «σκοτώθηκε»… νωρίς.

Άρχισε να «σκοτώνεται» στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν –  μετά και το σκάνδαλο Κοσκωτά – οι ρεπόρτερ πολιτικών και οικονομικών σκανδάλων άρχισαν να εξοστρακίζονται απ’ τους διαπλεκόμενους εκδότες των ΜΜΕ της εποχής (όλων!..) μέχρι που το ’93 (επί εποχής του… εφευρέτη της έννοιας «διαπλοκή», Κώστα Μητσοτάκη) καθαρίστηκαν σχεδόν ολοσχερώς. Και λίγο αργότερα (στην περίοδο του επιλεγόμενου και «αρχιερέα της διαπλοκής» Κώστα Σημίτη) έγιναν είδος υπό εξαφάνιση…

*******      

Σήμερα, χαμένοι μέσα στο απίστευτα χαώδες, άναρχο και ανεξέλεγκτο πολυμορφικό μιντιακό τοπίο (διαδικτυακές πλατφόρμες – smart tv – «ηλεκτρονικές» εκδόσεις των εφημερίδων, χιλιάδες ειδησεογραφικά σάιτ, κλπ, κλπ), της τρίτης 10ετίας του 21^ου αιώνα, οι survivors της ερευνητικής δημοσιογραφίας, σε συνεργασία με τους ρομαντικούς ρεπόρτερ – ερευνητές της νεότερης γενιάς, εξακολουθούν να το παλεύουν κόντρα σε ένα εφιαλτικό για την ελευθερία έκφρασης, την ελευθεροτυπία, και την πλουραλιστική ενημέρωση φαινόμενο: τον ασφυκτικό συστημικό (κρατικό, κυβερνητικό, εξουσιαστικό, εν γένει) έλεγχο των ΜΜΕ…

Ένα παγκόσμιο φαινόμενο με ελληνική – λόγω Κυριάκου Μητσοτάκη – διάκριση, που οφείλεται στην «συγκέντρωση» των ΜΜΕ (ολιγαρχικά μονοπώλια ενημέρωσης) και στην ακραία πολιτική διαφθορά που, με την «ευκαιρία» της κοινωνικής απομόνωσης και επιτήρησης λόγω covid – 19, απελευθερώθηκε και ευδοκίμησε στις περισσότερες κυβερνητικές περιοχές του κόσμου. Με συνέπεια  ένα δυστοπικό σύστημα επικοινωνίας και πληροφόρησης, το οποίο, αντί να ενημερώνει ή να διαμορφώνει κοινή γνώμη, παραπληροφορεί και διαμορφώνει… κοινή άγνοια.  

Στην Ελλάδα του μητσοτακικού παρόντος, το 70 – 80% των ειδήσεων που παρακολουθούμε στα τηλεοπτικά δελτία και διαβάζουμε στα πρωτοσέλιδα των ηλεκτρονικών, αλλά και των εντύπων εκδόσεων των πολιτικών εφημερίδων και των ειδησεογραφικών sites και blogs είναι… μούφες: κατασκευασμένα απολύτως, είτε μερικώς (δια της μεθόδου του διαστρεβλωτικού editing) «ρεπορτάζ», με στόχο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά. Στο υπόλοιπο 20 –  30% συνωστίζονται τα λίγα ΜΜΕ που προσπαθούν να είναι αντικειμενικά, μαζί με τα ούτως ή άλλως υποκειμενικά και προπαγανδιστικά κομματικά αντίστοιχα, καθώς και τα ακραία Μέσα κάθε ιδεολογίας, ιδεοληψίας ή διαστροφής… 

ΥΓ: Ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης ελέγχει  το 70 – 80% των ΜΜΕ της χώρας, δεν παύει να στοχεύει μανιωδώς τους ερευνητές  δημοσιογράφους: τον Θανάση Κουκάκη, τον Θοδωρή Χονδρόγιαννο, την Ελίζα Τριανταφύλλου, τον Τάσο Τέλογλου και τα άλλα παιδιά των Reporters United, του Inside Story και της efsyn που, με τη συνδρομή και του ανεξέλεγκτου 20 – 30% των ΜΜΕ, ξεσκέπασαν και εξακολουθούν να ξεσκεπάζουν την έσχατη εκτροπή του: την αυτουργία του στη συγκρότηση και λειτουργία του παρακυβερνητικού δικτύου τηλεφωνικών υποκλοπών.