Ο τίτλος αυτού του σημειώματος είναι ελαφρά παραπειστικός. Γιατί είναι υπό κάποιαν έννοια άδικο να πει κανείς ότι ένα (3ήμερο!) Συνέδριο με θέμα «Αναζητώντας τον Άλλο Δρόμο: Στρατηγικές για την Ανάπτυξη της Ελληνικής Οικονομίας», συνέδριο που συνδιοργανώνεται από το Eteron του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, το ΕΝΑ/Ινστιτούτο Εναλλακτικών Πολιτικών και την ΜΕΤΑΒΑΣΗ του Λόη Λαμπρινίδη αποτελεί κατάθεση προγραμματικών προθέσεων του ΣΥΡΙΖΑ.
Ενόψει των βουλευτικών εκλογών (όλο και πλησιέστερων, μάλιστα τώρα που η Ερντογανική Τουρκία όρισε την 14 Μαϊου).
Άλλωστε, τα τρία εμπλεκόμενα Ινστιτούτα που συνδιοργανώνουν έχουν την ανεξαρτησία τους στο δε αναλυτικό πρόγραμμα της διοργάνωσης υπάρχει η μέριμνα ώστε ο κάθε εισηγητής/η κάθε εισηγήτρια, ακόμη και οι συντονιστές, να παρουσιάζονται με τις όποιες ακαδημαϊκές ή/και πολιτικές-δημόσιες ιδιότητές τους, ώστε ο όποιος συμμετέχων να ξέρει τι έχει μπροστά του.
Ενδεικτικά: ο Δημήτρης Λιάκος ήταν μέλος της διαπραγματευτικής ομάδας του 2015, ύστερα διευθυντής του οικονομικού Γραφείου Τσίπρα, τώρα βρίσκεται στον χρηματοοικονομικό κλάδο. η Ευγενία Φωτονιάτα ήταν Ειδική Γραμματέας ΕΤΠΑ, συντονίζει σήμερα τον Κύκλο Οικονομικής-Κοινωνικής Πολιτικής του «ΕΝΑ». ο Παναγιώτης Κορκολής ήταν Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Επενδύσεων και ΕΣΠΑ, ήδη σύμβουλος Τσίπρα για τα θέματα Ανάπτυξης και αντίστοιχα υπεύθυνος του «ΕΝΑ». η Έλενα Παπαδοπούλου ήταν Γ.Γ. Οικονομικής Πολιτικής του Υπουργείου Οικονομικών. ο Χρήστος Τσόκας είναι Jean Monnet Fellow στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας. η Καλλιόπη Γερωνυμάκη μεταδιδακτορική ερευνήτρια Ιστορίας, στο ERC Human ΕuroMed. Και ούτω καθεξής, επί τρεις συνεδριακές ημέρες, με διαδοχικά πάνελ και συζητήσεις.
Αντίστοιχα, οι οργανωτές μαζί με τα ονόματα και τις ιδιότητες των εισηγητών έχουν φροντίσει να δίνεται και μια πρόγευση του περιεχομένου των εισηγήσεων/των πεδίων προβληματισμού. Παρακολουθήστε τα λίγο, ενδεικτικά, όπως αντιστοιχούν στα ονόματα που μόλις ξεφυλλίσαμε: πόσο εφικτή είναι μια αναθεώρηση του υφιστάμενου σχεδίου υλοποίησης παρεμβάσεων του Ταμείου Ανάκαμψης; Ποιες οι προϋποθέσεις για να γίνει εργαλείο μιας προοδευτικής αναπτυξιακής πολιτικής; Πώς μπορούν να συνδυαστούν – με στόχο προοδευτικούς μετασχηματισμούς και με βάση συγκεκριμένα παραδείγματα – οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης, του ΕΣΠΑ και των χρηματοδοτήσεων της ΕΤΕπ; Πώς/με ποια θεσμική πλαισίωση μπορεί να υπάρξει στρατηγικός επανασχεδιασμός της αναπτυξιακής πολιτικής; Πώς λειτουργεί – υπό τις σημερινές συνθήκες – η αλληλεπίδραση κέντρου/περιφέρειας, στα νέα πλαίσια Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης; Ποιος ο ρόλος της «θεσμικής ταλάντωσης» της ΚΑΠ μεταξύ αναπτυξιακής επέκτασης των εξαγωγών και διατήρησης της μικρής/οικογενειακής γεωργίας; Πώς συνδέεται μ’ όλα αυτά η Ελλάδα.
Δώσαμε μια συνειδητά αποσπασματική εικόνα του εύρους των συζητήσεων. Οι οποίες όμως θα επεκταθούν και στην οργάνωση του κοινωνικού κράτους με βάση την εμπειρία της κρίσης σε Ελλάδα και Πορτογαλία. το ζεύγμα λιτότητας - δημοσιονομικής επέκτασης στον Ευρωπαϊκό Νότο. την ενσωμάτωση έρευνας και καινοτομίας στην αναπτυξιακή διαδικασία. την επιχειρηματικότητα «έντασης γνώσης». την ξενάγηση στο Ελληνικό σύστημα καινοτομίας. την κοινωνιολογική προσέγγιση του πολιτισμικού υποβάθρου στην συζήτηση περί ανάπτυξης. την διασύνδεση με την διεθνή συζήτηση. την ενσωμάτωση των προκλήσεων της κλιματικής μετάβασης και τις αναγκαίες προσαρμογές. την συζήτηση για την περιβόητη «βιομηχανία 4.0»/4η Βιομηχανική Επανάσταση.
Και ακόμη, την ψηλάφηση νέων λύσεων για το συνεχώς επανερχόμενο ζήτημα των περιφερειακών/χωρικών ανισοτήτων. τους τρόπους διαφυγής από τα βάρη του παρελθόντος στον χωροταξικό σχεδιασμό. την σύζευξη χωρικού και αναπτυξιακού σχεδιασμού. τον ρόλο των ανισοτήτων και των δημογραφικών εξελίξεων. Την μεταχείριση των μικρομεσαίων. το ίχνος από το πέρασμα της «Έκθεσης Πισσαρίδη». Την προσέγγιση του τουριστικής ανάπτυξης, από «τα γκαρσόνια της Ευρώπης» στην βιωμένη ανάπτυξη. την αξιολόγηση των έως τώρα τουριστικών πολιτικών και την αναζήτηση εναλλακτικών προσεγγίσεων. Πιο κεντρικά, την επιστράτευση μοντέλων για την τροφοδότηση της ζήτησης από τους μισθούς ή τον δανεισμό. την αξιολόγηση των οικονομικών σοκ (όπως αυτά που βιώθηκαν, αλλά και συνεχίζουν) στην ακαθόριστη προστιθέμενη αξία κλάδων παραγωγής τον ρόλο του κεφαλαιακού αποθέματος.
Με κλείσιμο την ευρύτερη συζήτηση για τον αναπτυξιακό ρόλο του Κράτους και την αντίστοιχη για την δημοσιονομική πολιτική και την ανάπτυξη, μέσα από τις εμπειρίες κρίσης και προσαρμογής – και με μια ματιά στις νέες δημοσιονομικές στοχεύσεις της ΕΕ. Από την κάλυψη των οικονομικών θεμάτων δεν θα μπορούσε βέβαια να λείψει η προβληματική της απασχόλησης, των εργασιακών σχέσεων και του μέλλοντος των συλλογικών συμβάσεων, με μια διερώτηση για τις ενεργές πολιτικές απασχόλησης και για τις δυνατότητες της κοινωνικής οικονομίας.
Αν αυτή η διαδρομή – που, στην ουσία, δεν ήταν παρά μια απαρίθμηση από μέρους μας θεματικών του 3ημέρου – σας θυμίζει κάτι από τις συζητήσεις δεκαετίας του ΄80 όταν διαμορφωνόταν το πλαίσιο πολιτικής της πρώτης 8ετίας ΠΑΣΟΚ, ή αν η ίδια διαδρομή σας φέρει «κάτι» από τις διεργασίες μορφοποίησης του εγχειρήματος του Εκσυγχρονισμού επί Κώστα Σημίτη, μην αισθανθείτε ότι αμαρτάνετε! Στις δυο εκείνες περιόδους, η συζήτηση και ο σχεδιασμός – πολλές φορές υπεριδεολογημένος, άλλοτε στερεοτυπικός – είχε προηγηθεί της άσκησης της εξουσίας.
Τώρα, στην περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ, προηγήθηκε η άσκηση εξουσίας (μετά από μια έντονη πρόσκρουση, της εποχής των Μνημονίων) με περισσότερο κινηματική προεργασία. Ήδη, επιχειρείται – εκτίμησή μας.. – μια πιο οργανωμένη προσέγγιση.
Πιο οργανωμένη και διαφανής.
Ενδιαφέρον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου