Οι συνέπειες της διάσπασης της Αριστεράς
Τα προφανή συμπεράσματα από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία: Ο Μακρόν έχει τις περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει ξανά, ποντάροντας στον κίνδυνο της άκρας Δεξιάς. Το προβάδισμά του δεν είναι μεγάλο, ωστόσο υπάρχουν δεξαμενές από τις οποίες μπορεί να αντλήσει υποστήριξη. Δεν θα είναι ψήφος ενθουσιασμού, θα είναι ψήφος υποχρέωσης, αλλά αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Το αποτέλεσμα μετράει. Θα επιστρατεύσει τον μπαμπούλα της άκρας Δεξιάς, ελπίζοντας να εξουδετερώσει την ηδονή που αισθάνονται πολλοί επιλέγοντας την ψήφο διαμαρτυρίας εναντίον των πολιτικών που εκφράζουν την πληκτική κανονικότητα και εναντίον των κομμάτων που βουλιάζουν στο τέλμα της ανυποληψίας.
Το έκανε ο Μακρόν την προηγούμενη φορά, όπως το είχε κάνει πριν από χρόνια ο Σιράκ με τον πατέρα της Λεπέν. Η δύναμη της άκρας Δεξιάς οπωσδήποτε τρομάζει. Ξεπερνά το 30% αν αθροίσουμε τα ποσοστά της Λεπέν και του Ζεμούρ. Τα παραδοσιακά κόμματα –γκολικοί, σοσιαλιστές– καταποντίστηκαν. Αντιμετωπίζουν έντονο υπαρξιακό πρόβλημα. Ούτε προγραμματική πρόταση που μπορεί να πείσει έχουν ούτε ηγετικές προσωπικότητες ικανές να συσπειρώσουν τα ακροατήριά τους.
Και η Αριστερά; Αυτή βρήκε στο πρόσωπο του Μελανσόν μια διέξοδο, ωστόσο λόγω της πολυδιάσπασής της δεν θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα μπορούσε, αν τα κόμματα, οι ομάδες, οι κινήσεις, οι συσπειρώσεις, οι θεματικού χαρακτήρα ακτιβιστικές συλλογικότητες που κινούνται στην ευρύτερη περιοχή της είχαν καταλήξει σε κοινό υποψήφιο.
Θα περνούσε στον δεύτερο γύρο και θα διεκδικούσε με αξιώσεις την προεδρία. Όμως για ακόμη μία φορά δεν κατάφεραν όλα αυτά τα σχήματα να συνεννοηθούν. Τώρα οι ψηφοφόροι της θα κληθούν να αναμετρηθούν με το καταθλιπτικό δίλημμα: με το απόλυτο κακό ή με το μικρότερο κακό; Κάποιοι, μάλλον θα είναι οι περισσότεροι, θα επιλέξουν αυτόν που θεωρούν το μικρότερο κακό (Μακρόν), αρκετοί όμως δεν θα μπουν στη δοκιμασία να διαλέξουν και θα κάτσουν σπίτι τους. Για την ώρα κανείς δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει αν η αποχή αριστερών ψηφοφόρων θα στοιχίσει στον Μακρόν και θα ευνοήσει εξ αντανακλάσεως τη Λεπέν.
Το ερώτημα που απασχολεί και στη Γαλλία και στην Ελλάδα και αλλού, όσους δεν μπορούν (λόγω αδυναμίας) ή αρνούνται (λόγω κόπωσης) να παρακολουθήσουν τις διεργασίες που συντελούνται στον αστερισμό της Αριστεράς, που δεν ενδιαφέρονται να ανακαλύψουν ποιος είχε δίκιο, ο Κάουτσκι ή ο Λένιν, ποιος ήταν με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας, ο Τρότσκι ή ο Μάο, είναι, γιατί δεν προσπαθούν οι συνιστώσες της να βρουν εκείνα που τις ενώνουν; Είναι οι διαφορές τους τόσο σημαντικές; Δεν γίνεται να υπάρξουν πολιτικές συμμαχίες έστω για μερικά από τα ζητήματα που ταλαιπωρούν τις τάξεις που θέλει να εκφράσει η Αριστερά;
Δεν αντιλαμβάνονται οι ηγεσίες τους ότι η σεχταριστική αντίληψη περί ιδεολογικής καθαρότητας και η αυταπάτη για την καθολικότητα της δικής τους αλήθειας, που δεσπόζουν και καθορίζουν συμπεριφορές, λειτουργούν υπέρ των πολιτικών αντιπάλων τους;
Δεν έχουν συνετιστεί από τις πολλές
αποτυχίες που έχει προκαλέσει ο εμφύλιός τους; Δεν έχουν
συνειδητοποιήσει ότι οι καταγγελίες που εκτοξεύει η μία πλευρά κατά της
άλλης για ρεφορμισμό-οπορτουνισμό και αριστερισμό αφορούν μόνο αναιμικές
μειοψηφίες; Δεν έχουν καταλάβει ότι για να αποκτήσει εγκυρότητα το
διαβατήριό τους για το μέλλον χρειάζεται να εμπλουτιστεί και με άλλα
στοιχεία εκτός από το ένδοξο παρελθόν τους και τις μεγαλοστομίες τους
για αυθεντική εκπροσώπηση των ιδεών των θεωρητικών του σοσιαλισμού;
Ανάγωγα
Τελικώς ποιος ήξερε τι περιείχαν οι κασέτες του Ζελένσκι και του Ουκρανού του Τάγματος Αζόφ; Ο πρόεδρος της Βουλής; Το μέγαρο Μαξίμου; Γιατί άφησαν τον πρωθυπουργό να εκτεθεί κάνοντας δήλωση περί ιστορικής μέρας; Γιατί στη συνέχεια ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και ορισμένοι υπουργοί μίλησαν για επικοινωνιακό λάθος; Δεν κατάλαβαν ότι «άδειασαν» τον πρωθυπουργό; Το έλλειμμα σοβαρότητας τούτης της κυβέρνησης σπάει ρεκόρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου